Συγκεκριμένα, έχουμε και λέμε:

Η επιχείρηση ΥΠΥΤ-ΣΠΕ ιδρύθηκε το 1986 και το κλείσιμό της αποφασίστηκε το 1990. Η καθαρή θέση της εταιρίας ήταν περίπου 50 εκατ. δρχ. Παρά την απόφαση για κλείσιμο, η επιχείρηση αντί να κλείσει κίνησε διαδικασίες μετατροπής της σε ΑΕ που δεν ολοκληρώθηκαν, με αποτέλεσμα να είναι προσωπική επιχείρηση του κ. Κωστή χωρίς δραστηριότητα. Ο κ. Κωστής συνέχισε την επιχειρηματική του δραστηριότητα κατά το 1991 και με άλλη δική του εταιρία την «Back up» με το ίδιο αντικείμενο. Ολόκληρο το ενεργητικό της ΥΠΥΤ αξιοποιήθηκε από την BACK UP (πελάτες, προγράμματα, τεχνογνωσία, προϊόντα). Ετσι εμφανίζεται η εταιρία σύμφωνα με επιστολή του Γ. Κωστή να έχει στις 31-3-1992 χρέη ύψους 75 εκατομμυρίων δρχ. Το ΚΚΕ χωρίς να έχει πάρει απολύτως τίποτε από το ενεργητικό της εταιρίας, κι επειδή δεν ήθελε να τους αφήσει εκτεθειμένους, παρά την προσωπική ευθύνη που είχαν τότε τα εν λόγω άτομα, κατέβαλε περίπου 30 εκατομμύρια (για τράπεζες, ενοίκια, τελωνείο, χρέη προς τρίτους, ασφάλειες κλπ.). Ο κ. Κωστής όχι μόνο δεν κατέβαλε τίποτε για τις παραπάνω υποχρεώσεις, αντίθετα πρόσθετε συνεχώς και καινούριες, ενώ δήλωνε ότι δε γνώριζε τι άλλες υποχρεώσεις υπάρχουν, προφανώς ακολουθώντας συγκεκριμένη τακτική, η οποία αποκαλύπτεται με τις σημερινές ενέργειές του. Ο ίδιος δεν έδειξε ούτε στιγμή ενδιαφέρον, ούτε για το τυπικό ούτε για το ουσιαστικό κλείσιμο της εταιρίας και τη ρύθμιση των υποχρεώσεων που του αναλογούν. Υπόψη ότι ο κ. Κωστής και η σύζυγός του έφυγαν από το ΚΚΕ στα μέσα του 1991, όπως έκαναν και άλλα στελέχη τότε του ΚΚΕ, για τους δικούς τους πολιτικούς ή άλλους λόγους και δεν έχουν κανένα δικαίωμα σήμερα, μετά από 10 περίπου χρόνια να εμφανίζονται ως «αδικημένα» στελέχη του ΚΚΕ, αφού σαν τέτοια δεν υπήρξαν για την περίοδο στην οποία αναφέρονται...

Μια μόνο λέξη τους πρέπει: ΝΤΡΟΠΗ!

Η «παγκοσμιοποίηση», «νέα τάξη πραγμάτων», (πέστην, όπως, θέλεις) προσπαθεί να επιβληθεί σε κάθε τομέα της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής ζωής. Ολος ο κόσμος έχει νιώσει τι ακριβώς εννοούν οι όροι αυτοί, πού ταυτίζονται και πώς χρησιμοποιούνται. Πρόκειται για την προσπάθεια αντεπίθεσης του κεφαλαίου, σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, που για να την ολοκληρώσει πρέπει να «μπουκώνει» σε κάθε τομέα τη δυνατότητα να υπάρξει άλλος δρόμος.

Ακόμα και η σκέψη άλλης λύσης από αυτήν, που υπαγορεύει το κεφάλαιο, ή εξαφανίζεται ή εμφανίζεται σαν γραφική, μεμονωμένη, ή «υπόλειμμα» ενός κόσμου που χάνεται... Πόσο περισσότερο η δράση, που αποδείχνει πρακτικά πως δεν έχει επιβληθεί το όραμα του κεφαλαίου και ότι θα επιβληθεί μόνο αν τους πάρουμε στα σοβαρά, τους πιστέψουμε και «σταυρώσουμε τα χέρια».

Για παράδειγμα, οι ειδήσεις από τη μακρινή Νορβηγία μπορεί να βγαίνουν με το στανιό και «σταγόνα σταγόνα» από τους ανταποκριτές των ειδησεογραφικών πρακτορείων, αλλά όλοι «πιάσαμε το νόημα...». Η χώρα βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη μεταπολεμική εργατική σύγκρουση. Η γενική απεργία, που είναι σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες, ξεκίνησε την περασμένη Τετάρτη και συνεχίζεται επ' αόριστο. Καθημερινά ενώνονται όλο και περισσότερες Εργατικές Ενώσεις και το κύμα αντίστασης φουντώνει, όπως η φωτιά στα ξερά φύλλα...

Για άλλη μια φορά, επίσης, αποδείχνεται πως όποιος «νιώθει την πλάτη του ζεστή», έχοντας βάλει στο χέρι κάποιους τάχα εκπροσώπους των εργαζομένων και πιστεύει πως ανεμπόδιστα μπορεί να «σχεδιάζει», μάλλον έχει γελαστεί και καιρός είναι να αρχίσει «να βάζει κομπρέσες»... Ολο και κάποιο ρεύμα θα ένιωσε από τις μαζικές λαϊκές συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς την Κυριακή. Ωρα να ΠΑΜΕ ψηλότερα...

Μαθήματα δημοκρατίας... στους Ιταλούς ανέλαβε να δώσει ο Κ. Καραμανλής και επέλεξε ως το πλέον κατάλληλο θέμα τον εκλογικό νόμο! Ο εκλογικός μας νόμος, είπε στην εφημερίδα «Στάμπα», είναι σωστός γιατί εγγυάται τη σταθερότητα των κυβερνήσεων και την εκπροσώπηση των κομμάτων που ξεπερνούν το 3%. Αντίθετα, «το ιταλικό πρόβλημα είναι η αστάθεια. Τα κόμματα θα πρέπει να είναι έτοιμα να αποδεχτούν ένα νόμο που εγγυάται τη σταθερότητα, έστω και αν γι' αυτό θα υπάρξει κάποιο τίμημα, όπως ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα φαίνεται σαν άδικο». Η αλήθεια είναι ότι ο Κ. Καραμανλής ούτε μια στιγμή δε διανοήθηκε να βάλει το κομματικό πάνω από το ταξικό συμφέρον, αλλά και τη γενικότερη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Καμία σημασία δεν έχει ότι αυτή τη «θυσία» την έχει στοιχίσει πολύ ακριβά, με ισόβια «αντιπολίτευση»...

Ομως, η παραπάνω θέση του Κ. Καραμανλή για τον εκλογικό νόμο δε σημαίνει ότι δε θέλει την τροποποίησή του, εννοείται προς το ληστρικότερο. Σε άλλη συνέντευξή του (στην «Απογευματινή της Κυριακής») ξεκαθαρίζει ότι είναι αντίθετος με την «καθιέρωση εκλογικού ορίου 2%» και ταυτόχρονα ότι επιζητεί διάλογο για ριζική αλλαγή του εκλογικού συστήματος, με στόχο «την ανάδειξη των καταλληλότερων και καταξιωμένων στις τοπικές κοινωνίες». Παρέπεμψε μάλιστα στις προτάσεις που είχε παρουσιάσει στο τελευταίο συνέδριο (εκλογή των μισών βουλευτών σε μονοεδρικές και των υπόλοιπων σε μείζονες περιφέρειες), οι οποίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από αλλαγή του εκλογικού νόμου σε πιο αντιδημοκρατική και καλπονοθευτική κατεύθυνση. Αλλά είπαμε. Πάνω απ' όλα τα συμφέροντα της τάξης...