Καίγεται, λέει, το Μπέλες δυο βδομάδες τώρα. Είναι μακριά το Μπέλες. Πάνω στο σύνορο. Και τα δάση του είναι παρθένα. Το ίδιο ήταν και τα δάση του Γράμμου, πριν περάσει η φωτιά. Πάντα πάνω στο σύνορο. Γιατί καίγονται τα δάση; Ξέρεις, η ανάπτυξη... και η γη προσφέρεται... σαν εμπόρευμα...

Μαθαίνουμε να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Μαθαίνουμε να προσέχουμε ό,τι μας δείχνουν. Τώρα, οι μισοί χαζεύουμε με το Βατοπέδιο κι οι άλλοι μισοί με τα φορολογικά. Ωραία, θ' αλλάξουν κάνα δυο υπουργοί μπλεγμένοι με το μοναστήρι, άντε και μια κυβέρνηση για να 'ρθει άλλη με άλλο «μείγμα πολιτικής». Για να παραταθεί η εξουσία μιας τάξης που καίει καθημερινά τις ρίζες του δάσους. Του κοινωνικού δάσους. Εντός του οποίου παράγεται πλούτος και πλούτος. Ενας πλούτος που όταν παραμένει κοινωνική κτήση είναι ευτυχία για όλους. Κι όταν μετριέται σαν προϊόν προς εκμετάλλευση, γίνεται κεφάλαιο για τους λίγους και δυστυχία για τους πολλούς.

Ορισμένοι πίστεψαν πως η αντεπανάσταση ήταν μια στιγμή: Εκείνες οι μέρες που καταγράφηκε η ανατροπή. Μια ματιά στην καθημερινότητά μας καταγράφει τη μία μετά την άλλη τις εξελίξεις ακριβώς σαν συνέχιση της αντεπανάστασης. Μια ματιά σε μία προς μία τις κατακτήσεις των εργατών στον αιώνα που πέρασε, αποδεικνύει πως αυτές ήταν ακριβώς αποτέλεσμα της σοσιαλιστικής επανάστασης, επιπτώσεις της.

Η ευθύνη όσων δε βλέπουν τις επιπτώσεις από το δάσος που κάηκε είναι ακριβώς αυτή: Μετράνε το κέρδος από ό,τι «φυτεύουν» στο βουνό για κερδοφόρα αξιοποίηση σαν πρόοδο και κρύβουν ότι δεν είναι αυτονόητα καλό για το σύνολο της κοινωνίας.

Ετσι και στην πολιτική. Αυτό που παράγει την ανεργία, δεν είναι το Βατοπέδιο. Αυτό που παράγει τη φτώχεια δεν είναι ένα κακό μείγμα οικονομικής πολιτικής. Το σύστημα που βλέπει τη γη εκμεταλλεύσιμη ιδιωτικά παράγει Βατοπέδια. Το σύστημα μέσα στο οποίο η υπεραξία από την κοινωνική εργασία γίνεται ιδιοποιημένος πλούτος, παράγει φτώχεια. Πρέπει πάντα να βλέπεις το δάσος. Και να το υπερασπίζεις. Το αίτημα για κοινωνική αλλαγή στον καιρό μας - με δεδομένη δηλαδή τη θετική εμπειρία που έχουν οι λαοί από την επανάσταση - πρέπει να ξεκινά ακριβώς από την υπεράσπιση των κατακτήσεων της επανάστασης - αυτό είναι το δάσος που φυτέψανε εργάτες κι εργάτες, να παρεμποδίζει την εξάπλωση της φωτιάς...

Τα «κινέζικα» για τον πολύ κόσμο που γράφονται στις οικονομικές σελίδες για τις εξελίξεις στις τράπεζες θυμίζουν την ιστορία με το αθώο πέταγμα μιας πεταλούδας. Στο Λονδίνο έχει ήδη εκφραστεί σαν θύελλα. Και στην Ελλάδα καταγράφεται σαν τυφώνας. Είτε όταν ταξιδιώτες μαθαίνουν πως πλήρωσαν αλλά δε θα ταξιδέψουν, είτε όταν παιδιά ψάχνουν για δουλειά και βρίσκουν μόνο μερική απασχόληση. Καθώς καταγράφονται επιπτώσεις, κανείς δεν αναφέρει το αρχικό πέταγμα της πεταλούδας. Κανείς δε θυμίζει ότι μερικά χρόνια πριν, αν τολμούσες να πεις λέξη ενάντια στην ανάπτυξη, γιατί αυτή δεν είναι άλλο από καπιταλιστική ανάπτυξη, σε 'παιρναν με τις πέτρες. Μετά άρχισαν να μιλάνε για μείγματα πολιτικής που θα σώζανε την κατάσταση. Τώρα εξακολουθούν να μιλάνε για ανάπτυξη κι ακόμα περισσότερα μείγματα πολιτικής. Αυτά τα «μείγματα» φέρνουν κέρδη για τους λίγους και περισσότερη δυστυχία για τους πολλούς.

Διά ταύτα: Κανένας αστός πολιτικός δεν μπορεί να φέρει λύσεις για τους εργάτες. Το καπιταλιστικό κέρδος είναι ισοδύναμο της κοινωνικής καταστροφής. Προτάσεις για τη διαχείριση του καπιταλισμού διαιωνίζουν την καταστροφή. Κι εμείς έχουμε ανάγκη να ζήσουμε από τον πλούτο που παράγει η τάξη μας. Χωρίς παράσιτα.