Του Τάσου Αναστασίου από τα «Νέα»

Καθένας μπορεί να δηλώσει δημοσιογράφος. Μόλις προχτές στη Θεσσαλονίκη κάτι υπάλληλοι της Κρατικής Ασφάλειας δήλωναν δημοσιογράφοι για να μάθουν πού θα γίνει η επόμενη κινητοποίηση ενάντια στην ακρίβεια. Αγαρμποι εντελώς. Και στην αγωνία τους και στη χαρά τους. Σαν τους δημοσιογράφους. Που δεν πρόλαβαν να δηλώσουν μια φορά «είμαστε όλοι Αμερικάνοι», τώρα το ξαναδηλώνουν φοβούμενοι μπας και τους κόψουνε τη βίζα. Σου λέει, αλλάζει τ' αφεντικό, λες να 'χουμε τίποτα τραβήγματα;

Ο διανοούμενος που οραματίζεται αμερικάνικα είναι αλλιώς. Το ντύνει το πράμα: Γιατί του τρέχουνε τα σάλια του αμερικάνικου ονείρου του και πασχίζει να δώσει εν είδει καλλιτεχνίας την «αντίστιξη του χυδαίου - συμβολικά και σημειολογικά - στο συμμετοχικό ρεύμα αλλαγής».

Ο δημοσιογράφος σπεύδει να δηλώσει «είμαστε όλοι Αμερικανοί», άσε που του ξεφεύγει κι ένα «πάλι», και υπονομεύει έτσι τη σταθερότητα της επιλογής του. Είναι σα να λέει «γύρισα πάλι σπίτι, συγνώμη για την παρασπονδία»...

Ο διανοούμενος δε χρειάζεται να πάει στη μέση του «κάπου» για να διαμορφώσει άποψη. Ξέρει - χωρίς να πάει - πως πάνω στη συγκίνηση ενός λαού - άντε του στρατού του - μπορούν να συμβούν όλα. Οπως το να βομβαρδίσεις πάλι - εδώ κολλάει το «πάλι» - έναν γάμο στο Αφγανιστάν και να αφήσεις πίσω σου σαράντα νεκρούς, για την πατρίδα ρε γαμώτο. Αυτό θα πει ενόραση διανοουμένου...

Πατρίδα! Μεγάλη λέξη. Ενας άσημος που τον λέγανε «πατρίδα» άφησε κόκαλα στο βουνό. Κι άλλοι σπάνε μολύβια για να αποφύγουν να περιγράψουν το βάθος του χρηματοκιβωτίου που σηματοδοτεί η πατρίδα της τάξης που τους ταΐζει.

Φαντάσου, από αγάπη για την πατρίδα, οι Αμερικάνοι ψάχνουν ακόμα να βρούνε το μπρούντζινο κεφάλι του Βαν Φλιτ στα βάθη της λίμνης της Καστοριάς που το πετάξανε κάτι παλιόπαιδα ατίθασα.

Κι επίσης από αγάπη για την πατρίδα κάτι αντιεξουσιαστές ψάχνουν ακόμα «κάπου» στο Μίτσιγκαν να βρούνε άλλοθι για τις ναπάλμ που έριξαν οι κατ' επιλογή τους σημερινοί συν-πατριώτες τους στο ...Γράμμο και το Βίτσι!

Ασχετο: Εκείνος ο τίτλος «στα βήματα του Κένεντι» δεν ακούγεται λίγο σαν επανάληψη της απειλής;

*«Είναι καλό που σε γνώρισα». Τότε που τραγουδοποιοί σαν τον Γούντι Γκάρθι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να οργανώσουν εργάτες στο σωματείο τους έτσι που να μπορέσουν να πάρουν απ' τ' αφεντικό ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την αρπαγμένη υπεραξία της δουλειάς τους.