Μέσα στις συνθήκες της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, ο καπιταλισμός με το νεοφιλελεύθερο πρόσωπό του - ανεξάρτητα από τους πολιτικούς διαχειριστές του συστήματος - αποτέλεσε αναγκαστική επιλογή του κεφαλαίου. Η όποια επικοινωνιακή προσπάθεια να αποδεσμευτεί ο καπιταλισμός από το νεοφιλελευθερισμό ή ακόμα περισσότερο να εμφανίζονται οι κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις σαν το «αντινεοφιλελεύθερο» αντίδοτο του «κοινωνικά ευαίσθητου» καπιταλισμού, ενδεχομένως να ικανοποιεί τις προπαγανδιστικές ανάγκες της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά αυτό δεν καθιστά λιγότερο σοσιαλφιλελεύθερους του κ.κ. Μπλερ, Μπράουν, Σρέντερ, Σημίτη, Ντελόρ κ.ά.

*

Τα πράγματα, επομένως, στον καπιταλισμό εξελίσσονται όπως ακριβώς τα ανέλυσαν οι κλασικοί του μαρξισμού:

• Το 1980, η αξία των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων ήταν 12 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 100% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το 1995 είχε φτάσει στα 64 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 200% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το 2005 είχε εκτιναχτεί στα 140 τρισεκατομμύρια δολάρια ή πάνω από 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ και σήμερα υπολογίζεται στα 250 τρισεκατομμύρια, δηλαδή 6 φορές πάνω από τα πραγματικά πλούτη του κόσμου!

Και ενώ όλα αυτά επιβεβαιώνουν, σε επίπεδο στατιστικής, την ανάλυση του Μαρξ για το πλασματικό χρήμα, στην πραγματική ζωή ο πλανήτης βιώνει συνθήκες ανάλογες εκείνων που περιέγραφε ο Ενγκελς, μιλώντας πριν ενάμιση αιώνα για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία:

• Το 5% του πιο πλούσιου πληθυσμού της Γης έχει 114 φορές μεγαλύτερα εισοδήματα από το 5% του φτωχότερου πληθυσμού. Από τα 6 δισεκατομμύρια του πληθυσμού της Γης, τα 3 περίπου δισεκατομμύρια διαβιούν με λιγότερα από 2 δολάρια ημερησίως. Πάνω από 13 εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο, δηλαδή 30.000 παιδιά κάθε μέρα, δηλαδή ένα παιδί κάθε τρία δευτερόλεπτα, πεθαίνουν από ασθένειες ιάσιμες στον ανεπτυγμένο κόσμο, από πείνα και έλλειψη πρόσβασης στο νερό. Περίπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι υποσιτίζονται.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι το πρόβλημα της τρέχουσας κρίσης δεν είναι το αποτέλεσμα της δράσης κάποιων παρεκκλίσεων από τον «καλό» καπιταλισμό ή κάποιων «ασυνείδητων» παραγόντων της αγοράς.

Πρόκειται για εκδήλωση της βάρβαρης φύσης και λειτουργίας ενός συστήματος που όσο μεγαλύτερη είναι η εκμετάλλευση και η ανέχεια που προκαλεί, τόσο περισσότερο χρησιμοποιεί τη φτώχεια ως πηγή προσπορισμού μεγαλύτερου πλούτου για την ολιγαρχία.

*

Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις σε συνθήκες κρίσης, όπως η σημερινή, θα είναι όπως έχει δείξει το παρελθόν μια συνισταμένη αντίρροπων τάσεων. Δύο είναι βασικά οι δυνάμεις που αντιμάχονται: Από τη μια, η «σιδερένια φτέρνα» του κεφαλαίου, που επιδιώκει να στραφεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση στους εργαζόμενους, που καλούνται να προχωρήσουν και σε νέες «παραχωρήσεις» για το «καλό» της οικονομίας, και, από την άλλη, το οργανωμένο ταξικό κίνημα που παλεύει με στόχο να επιταχυνθούν ριζοσπαστικοποιήσεις και θετικές για το λαό διεργασίες.

Αυτό είναι και το κρίσιμο, δεδομένου ότι η λύση βρίσκεται, τελικά, στο ποιος κατέχει αυτόν τον ασύλληπτο πλούτο. Και για την ακρίβεια, στο πώς αυτοί που τον παράγουν θα τον πάρουν στα χέρια τους. Με άλλα λόγια, εκείνο που τίθεται είναι το ζήτημα της εξουσίας. Που σημαίνει ότι αν την εξουσία την έχουν οι καπιταλιστές τότε το κράτος τους, είτε πρόκειται για τα 700 δισ. του Πόλσον στις ΗΠΑ, είτε για τα 2 τρισ. του Σαρκοζί στην ΕΕ, είτε για τα 28 δισ. ευρώ στην Ελλάδα, θα είναι πάντα έτοιμο να δώσει στις τράπεζες, στη σύμφυση δηλαδή του βιομηχανικού με το χρηματιστικό κεφάλαιο. Αν την εξουσία την είχαν οι εργάτες, προφανώς, το κράτος τους, αλλιώς θα διαχειριζόταν αυτά τα τρισεκατομμύρια.

*

Το ζητούμενο, επομένως, για τους θιασώτες του καπιταλισμού είναι, κάθε φορά που αναδεικνύεται - όπως σήμερα - ότι ο καπιταλισμός έχει ξεπεραστεί ιστορικά, να παρεμβάλλουν όλα τα δυνατά εμπόδια, ώστε η πολιτική δράση των μαζών να μην ανέλθει στο αναγκαίο πολιτικό επίπεδο.

Ακριβώς αυτό είναι και το ζητούμενο για την εργατική τάξη. Αλλά από την ανάποδη. Το πώς, δηλαδή, όπως σημείωνε ο Λένιν στον «Αριστερισμό», ο καπιταλισμός που έχει ξεπεραστεί ιστορικά, θα σταθεί δυνατό να ξεπεραστεί και πολιτικά.

Το ζήτημα της πολιτικής πάλης, όμως, ως αναγκαίας προϋπόθεσης για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού, και ως ανώτερη έκφραση της ταξικής πάλης, οδηγεί τη συζήτηση σε εκείνο το σημείο που φοβίζει όσο τίποτα άλλο τους αστούς φίλους μας και εκθέτει τις οπορτουνιστικές «ουρές» τους: Στην αναγκαιότητα για την ύπαρξη και τη δράση του κομμουνιστικού επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

*

Τέτοιο Κομμουνιστικό Κόμμα, εδώ στην Ελλάδα, υπάρχει. Και δεν εννοεί να αναιρέσει τη θέση του ότι η διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση, δεν είναι η διαχείριση, ή ο «αριστερούλικος καλλωπισμός» του καπιταλισμού, αλλά η ανατροπή του. Θέση του ΚΚΕ που δε διαφεύγει της προσοχής τραπεζιτών, βιομηχάνων, εφοπλιστών και φυσικά των ιδιοκτητών των ΜΜΕ.

Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο που συζητήσεις όσον αφορά την ουσία της καπιταλιστικής κρίσης και τη διέξοδο από αυτήν, στον Τύπο, στα ΜΜΕ, στη δημόσια αντιπαράθεση, αποφεύγονται. `Η, όταν γίνονται, φροντίζουν είτε να απουσιάζει το ΚΚΕ, είτε να «προβάλλονται» οι τοποθετήσεις του μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του «δημοκρατικού πλουραλισμού».