ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η υπεύθυνη αντιλαϊκή πολιτική

Η κυβέρνηση ασκεί «υπεύθυνη» πολιτική μεταρρυθμίσεων, κατά τους ισχυρισμούς κυβερνητικών στελεχών, μηδέ εξαιρουμένου του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, που επιμένουν ότι αυτή η πολιτική είναι η ενδεδειγμένη για τη θωράκιση της χώρας απέναντι στην οικονομική κρίση και κάθε άλλη πρόταση δε συνιστά παρά «λαϊκισμό». Αναφέρεται, φυσικά, στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που εφαρμόστηκε σε όλη την κλίμακα του καπιταλιστικού κόσμου τα τελευταία χρόνια, συμβάλλοντας στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, συνεπώς και στην έλευση της οικονομικής κρίσης.

Και έχει δίκιο ο Κ. Καραμανλής, όταν χαρακτηρίζει «υπεύθυνη» την κυβερνητική πολιτική, είναι «υπεύθυνη» για τα συμφέροντα που πολιτικά εκπροσωπεί η κυβέρνηση της ΝΔ. Υπεύθυνη για την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, υπεύθυνη για τη διαμόρφωση όρων υπέρ της ανταγωνιστικότητάς του, υπεύθυνη σήμερα, την ώρα της οικονομικής κρίσης, για τη λήψη μέτρων που διασφαλίζουν στο μέτρο του δυνατού ότι η πλουτοκρατία θα βγει απ' αυτήν την κρίση χωρίς απώλειες. Με ταξική υπευθυνότητα, η κυβέρνηση ενέκρινε το κολοσσιαίο πακέτο των 28 δισ. ευρώ για τη στήριξη του τραπεζιτικού κεφαλαίου. Με την ίδια υπευθυνότητα, θα λάβει και όποιο άλλο μέτρο κριθεί σκόπιμο να παρθεί, συνεχίζοντας ταυτόχρονα τις ιδιωτικοποιήσεις, την αντιασφαλιστική πολιτική, τη γενίκευση, αν είναι δυνατόν, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας. Κάθε μέτρο, λοιπόν, για την πλουτοκρατία, εκτός από μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Είναι, άλλωστε, αξιοσημείωτο και ενδεικτικό αυτού ότι η ταμπέλα του «λαϊκισμού» αναρτάται αδιακρίτως σε κάθε πρόταση που αφορά σε εξαγγελίες για διάθεση ορισμένων ψιχίων για τη φτωχολογιά. Και τέτοιες προτάσεις έκανε για τα μάτια του κόσμου και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μετριάσουν τις λαϊκές αντιδράσεις από την «υπεύθυνη» πολιτική τους και τη συναίνεσή τους στα μέτρα στήριξης των τραπεζών και του κεφαλαίου.

Είναι πασιφανές τα συμφέροντα ποιων αναλαμβάνει με ευθύνη η κυβέρνηση να υπερασπίσει. Με ή χωρίς κρίση, ολόκληρη η πίτα στο μεγάλο κεφάλαιο. Με ή χωρίς κρίση, ο λαός στην πείνα και την ανέχεια. Πράγματι, λοιπόν, αυτή η πολιτική είναι απολύτως υπεύθυνη για τη δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του μόχθου. Και σαν τέτοια πρέπει να την καταδικάσουν. Μπορεί για τους πολιτικούς εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου να συνιστούν «λαϊκισμό» οι προτάσεις ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών με άμεσα μέτρα, ακόμη και με χρήμα, απέναντι στην οξύτητα των προβλημάτων, αντί να δίνεται το χρήμα στους τραπεζίτες, για το λαό, όμως, και τις δυνάμεις που δρουν με γνώμονα τα συμφέροντά του, συνιστούν το ελάχιστο, πίσω απ' το οποίο δεν μπορούν να υποχωρήσουν ούτε χιλιοστό.

Απεναντίας, η ίδια τους η επιβίωση καθιστά επιτακτικά αναγκαία την οργάνωση και το ξεδίπλωμα της πάλης τους, μαζί με το ΚΚΕ, τις ταξικές δυνάμεις του εργατικού λαϊκού κινήματος, για τη διεκδίκηση και την απόσπαση μέτρων ανακούφισής τους. Για να πληρώσει την κρίση αυτή που μπορεί και πρέπει να την πληρώσει, η πλουτοκρατία. Ο λαός χρωστάει μόνο στον εαυτό του και στα παιδιά του ένα καλύτερο μέλλον. Μπορεί να το κατακτήσει, αν με τον αγώνα του καθαρίσει το δρόμο από τους εκμεταλλευτές του και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.

Βοηθήστε το κεφάλαιο...

Γρηγοριάδης Κώστας

Ακαταμάχητη η «λογική» του πρωθυπουργού: Αν θέλετε να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας σε περίοδο κρίσης, πριν απ' όλα θα πρέπει να αποδεχτείτε ότι πρέπει να στηριχτούν με κάθε τρόπο οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις. Ιδού τι είπε επί λέξει χτες στη Βουλή: «Γίνεται λοιπόν προφανές ότι το πιο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, από την πρωτόγνωρη αυτή κρίση, είναι η έκρηξη της ανεργίας. Συνεπώς: Το πρώτο ζητούμενο είναι η στήριξη της πραγματικής οικονομίας. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πήραμε σειρά μέτρων, ανάμεσα στα οποία και το νομοθετικό πλαίσιο που συζητήσαμε αυτή την εβδομάδα στη Βουλή. Είναι μια βασική και απαραίτητη προϋπόθεση για να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, να υποστηριχτεί η οικονομική δραστηριότητα, να προστατευτεί η εργασία». Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι ο πρωθυπουργός προσποιείται ότι αγνοεί πως το «όμορφο» αυτό ιδεολόγημα έχει καταρρεύσει στην πράξη. Οι πάντες θυμούνται ότι το ίδιο ακριβώς θεωρητικό κατασκεύασμα χρησιμοποιούσε και τα προηγούμενα χρόνια της «ανάπτυξης»: «Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας οδηγεί στην ανάπτυξη και την κερδοφορία και αυτή με τη σειρά της στην αντιμετώπιση της ανεργίας και τη γενική ευημερία», έλεγε. Καμία σημασία φαίνεται ότι δεν έχει το γεγονός ότι οι θεωρίες τους ποτέ δεν επαληθεύτηκαν από τη ζωή. Αντίθετα, η ανεργία «καμουφλαρίστηκε» και μεγάλωσε, η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες μεγάλωσαν. Ομως ο Κ. Καραμανλής προφανώς θεωρεί ότι οι «από κάτω» είναι λωτοφάγοι.

Κούφιες Αττικομαχίες... .

Από τότε που το «Αττικόν» νοσοκομείο εγκαινιάστηκε προεκλογικά για πρώτη φορά - γιατί ακολούθησε και δεύτερη (16.7.2002) - το Μάρτη του 2000 απ' τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη άρχισαν και οι ...Αττικομαχίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ όπως π.χ. ο τότε υπεύθυνος του τομέα Υγείας Θανάσης Γιαννόπουλος έγραφε πύρινα άρθρα για τη μη λειτουργία του νοσοκομείου ενώ - μετέπειτα - ως υφυπουργός Υγείας το 2006 υπολόγιζε ότι σε σαράντα μέρες θα λειτουργούσε πλήρως το «Αττικόν», καθώς βρέθηκε μια φόρμουλα ταχύρυθμης προώθησης των επιτυχόντων νοσηλευτών μέσω του ΑΣΕΠ.

Τώρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ετσι, χτες το «Αττικόν» επισκέφτηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου, για να εξαπολύσει τους δικούς του μύδρους για τη «μεγάλη επένδυση του του ελληνικού λαού, το Αττικό Νοσοκομείο, που πρέπει να εξυπηρετήσει όχι μόνο την ποιότητα στην εκπαίδευση των φοιτητών, αλλά τις φτωχότερες γειτονιές της Αττικής» και αντί γι' αυτό «να απαξιώνεται, να υποβαθμίζεται, να συρρικνώνεται και να εγκαταλείπεται με την απαράδεκτη πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ».... Φτωχή η ΠΑΣΟΚική μνήμη, που έφτιαξε νοσοκομείο χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, ή πιστεύουν πως μιλούν σε λοβοτομημένους;

... Μακριά από τις εκρηκτικές ανάγκες

Και βαρύγδουπα ο Γιώργος Παπανδρέου κατέληξε: «Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί. Πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα πρόσβασης όλων σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας, σε δημόσιες υπηρεσίες υγείας. Επιτέλους, αυτό είναι ένα δημόσιο αγαθό, το οποίο εμείς εγγυόμαστε και γι' αυτό δεσμευόμαστε».

Ανταπάντησε ο υπουργός Υγείας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, υποστηρίζοντας ότι παρέλαβε το νοσοκομείο στο 25% και αυτή τη στιγμή λειτουργεί σε ποσοστό 93%-94% και «συνεπώς η κριτική που άσκησε ο κ. Παπανδρέου, δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο, παρά η αντιπολίτευση ως αυτοσκοπός».

Τις κούφιες «Αττικομμαχίες» ΝΔ - ΠΑΣΟΚ αποκαλύπτουν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων και γιατρών - μπήκαν στην έβδομη βδομάδα - με κύριο αίτημα την πρόσληψη προσωπικού γιατί υπάρχουν 407 κενές θέσεις, με αποτέλεσμα να παραμένουν κλειστά πάνω από 100 κρεβάτια, η λειτουργία των οποίων θα ανακούφιζε στην κυριολεξία τόσο τους κατοίκους της περιοχής όσο και του Λεκανοπεδίου γενικότερα. Ομως η αντιπαράθεσή τους - όπως και η πολιτική τους - βρίσκεται μακριά από τις εκρηκτικές λαϊκές ανάγκες.

Προκλητικότατοι οι εφοπλιστές

Ρεσιτάλ προκλητικότητας έδωσε ξανά χτες ο πρόεδρος της Ενωσης Επιχειρήσεων Ακτοπλοΐας, Απ. Βεντούρης, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, αντλώντας το θράσος του από τη φιλοεφοπλιστική πολιτική. «Η λύση, για να υπάρξει μια βιώσιμη ακτοπλοϊκή συγκοινωνία», σύμφωνα με τον Βεντούρη και το σινάφι του, είναι «να εφαρμοστεί ο 3577. Αυτή είναι η πάγια θέση μας». Ο 3577, που επικαλούνται συνεχώς οι εφοπλιστές, είναι ο κανονισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο οποίος από το 2001 που άρχισε να εφαρμόζεται σταδιακά με το νόμο 2932, τον οποίο ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μέχρι τώρα έχει επιφέρει όλες αυτές τις τραγικές καταστάσεις που ήδη βιώνουν νησιώτες, επιβάτες και ναυτεργάτες. Λιγοστά πλοία, δρομολόγια-Οδύσσειες, πανάκριβα εισιτήρια - κατά 367% έχουν αυξηθεί από το 2001 -, κουρέλιασμα των εργασιακών ναυτεργατικών δικαιωμάτων, χοντρές επιδοτήσεις στους εφοπλιστές, που με το φετινό πακέτο των 100 εκατ. ευρώ θα φτάσουν τα 336 εκατ. ευρώ! Τώρα οι εφοπλιστές αξιώνουν την πλήρη εφαρμογή του 3577, δηλαδή να δρομολογούν τα πλοία όποτε και όπου θέλουν, για όσο διάστημα τους συμφέρει και με όσους ναυτεργάτες θέλουν. Αυτή είναι η «λύση για βιώσιμη ακτοπλοΐα» για τους εφοπλιστές. Για τους εργαζόμενους όμως η λύση είναι άλλη. Είναι ακτοπλοΐα χωρίς εφοπλιστές, καράβια λαϊκή περιουσία και αυτό έχει τη δύναμη να το επιβάλει μόνο η λαϊκή εξουσία.