Του Σπύρου Ορνεράκη από τα «Νέα»

Να εξαλειφθεί η αιτία που τους κρατά στα γόνατα.

Ε, αυτό ακριβώς πασχίζουν να μη συμβεί όσοι χύνουν μαύρο δάκρυ για την καπιταλιστική κρίση για να προτείνουν στη συνέχεια έως και «οικολογικού» χαρακτήρα μέτρα που - αυτό δεν το λένε - θα αυξήσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ε, αυτή ακριβώς η αντίληψη πρέπει να πολεμηθεί.

Για να αποτραπεί αυτός ο πόλεμος, πρέπει το κίνημα να είναι ξεδοντιασμένο. Αυτός ακριβώς είναι και ο ρόλος εκείνης της διανόησης που δεν έχει ούτε μια λέξη να πει στους εργάτες για το τι και πώς πρέπει να κάνουν ώστε να γίνουν ικανοί για τη μεγάλη ανατροπή. Μια διανόηση που έτοιμη από καιρό βλέπει - προβάλλει το μηδενισμό ως εξέγερση γιατί αυτό ακριβώς είναι η καλύτερη συνταγή για μακρόχρονη επιβολή μιας άκρας του τάφου σιωπής.

Οταν το γιο του εργάτη και τον αυριανό εργάτη τον αποκόβεις από τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος για να τον δέσεις πάνω σ' ένα σκουπιδοτενεκέ, δεν κάνεις άλλο από το να συντηρείς αυτό που δήθεν καταγγέλλεις.

Σ' αυτό το φόντο οι ευχές για ένα καλύτερο αύριο αυτοαναιρούνται από τα ίδια τα κείμενα της επόμενης μέρας. Σα να μην πέρασε μια μέρα! Περιγράφουν το μέλλον ως μαύρο κι άραχνο για να υποβάλουν στις συνειδήσεις την παραίτηση. Οχι πως το μέλλον δεν είναι μαύρο κι άραχνο, αλλά αυτό το ίδιο είναι ακριβώς που πρέπει και μπορεί να ανατραπεί. Κι αυτό ακριβώς δεν υπάρχει σε κανένα «διά ταύτα» των αναλύσεων του τρόμου.

Αυτό που εντοπίζει ο Λακόπουλος για τη δημοσιογραφία (έτσι είναι η αστική δημοσιογραφία), μ' αφορμή τον ανασχηματισμό, ισχύει στο σύνολο των θεμάτων. Πάντα έτσι ήτανε, τώρα παράγινε. Τα μίντια πουλάνε προϊόντα. Προωθούν συμφέροντα. Συμβάλλουν στο καπιταλιστικό κέρδος. Κι αυτό συμβαίνει ειδικά στην πολιτική. Το νέο είναι ότι δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα. Ειδικά οι πολιτικοί αναλυτές. Που βλέπουν ήδη ΠΑΣΟΚ επειδή, λέει, έτσι τους είπε ένας που ήπιανε μαζί του κρασί. Κι επειδή θα τον κράξουν όταν αυτό πλασάρει ως ανάλυση, πετάει κι ένα «η σύνεση επιβάλλει».

Το καλό είναι ότι ο κόσμος επιμένει να λογαριάζει μαζί τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Το κακό είναι ότι δεν κάνει το επόμενο βήμα να απορρίψει και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Δε συνειδητοποιούν ότι μπορούν να τους ανατρέψουν, δε συνειδητοποιούν την ίδια τη δύναμή τους. Κι εδώ ο ρόλος του Τύπου που δε σπέρνει απλά τρόμο αλλά και σπρώχνει στο ανώδυνο.

Κι όμως, υπάρχει δρόμος. Οχι ένας «άλλος δρόμος», αλλά ο πολύ συγκεκριμένος δρόμος για να μην πληρώσει ο λαός τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, όπως σημείωσε το ΚΚΕ στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του. Κι αυτός ο δρόμος περνά μέσα από την ανασύνταξη - αντεπίθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος, την ταξική συνειδητοποίηση, τη λαϊκή συμμαχία ενάντια στο κεφάλαιο και στα κόμματά του. Δρόμος που προϋποθέτει ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ.

Αυτή τη συνείδηση πασχίζουν να αποτρέψουν τα μίντια της αστικής τάξης. Και σ' αυτή την αγωνία τους βρίσκουν σύμμαχους ορισμένους που τη δική τους άρνηση να μετέχουν στο κόστος που συνεπάγεται ο δρόμος της ανατροπής, προσπαθούν να την καλύψουν αναρωτώμενοι ακόμα αν φταίει το ΚΚΕ που ξάφνου συννέφιασε ο ουρανός. Παρά τα φαινόμενα η αντάρα του πολέμου βοηθά και στο να ξεχωρίζουν η λάσπη απ' το γάργαρο νερό.