Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την παιδεία, ιδίως για το εξεταστικό, μπορεί σε τίποτε να μη θίγουν τις κυρίαρχες πολιτικές που προωθούνται στην ΕΕ και προσαρμόζονται στις εθνικές νομοθεσίες. Ομως στην Κουμουνδούρου μπορούν να είναι υπερήφανοι για το ότι προκάλεσαν το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τις θέσεις τους. (Το ενδιαφέρον του ΠΑΣΟΚ το θεωρούμε δεδομένο).

Χαρακτηριστική ήταν η αναφορά που έκανε στη Βουλή - όπου συζητείται νομοσχέδιο για την επαγγελματική εκπαίδευση - ο υφυπουργός Παιδείας Α. Λυκουρέτζος. Οπως είπε: «για την τοποθέτηση του Συνασπισμού θέλω να επισημάνω ότι άκουσα μία προγραμματική τοποθέτηση η οποία ενδεχομένως έχει αξιόλογες παρατηρήσεις και παρεμβάσεις».

Η αναφορά αυτή προκάλεσε ευλόγα το σχόλιο του βουλευτή του ΚΚΕ, Κ. Αλυσανδράκη ο οποίος επισήμανε απευθυνόμενος στον υφυπουργό: «Διαπίστωσα ότι βρήκατε ενδιαφέρουσα την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Δε με παραξενεύει, γιατί η πρότασή του ταιριάζει πολύ καλά και στο μοντέλο της Μπολόνια. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία προτείνει ένα προκαταρκτικό έτος στο πανεπιστήμιο, χωρίς αύξηση του χρόνου φοίτησης, πράγμα που σημαίνει ότι από τα τέσσερα χρόνια, πάμε ουσιαστικά στα τρία χρόνια φοίτησης, αυτό ακριβώς που θέλει το μοντέλο της Μπολόνια. Μάλιστα, επ' αφορμή αυτού, τον καλέσατε και στο διάλογο. Δε σχολιάσατε μια άλλη πρόταση που κάναμε εμείς για το δωδεκάχρονο σχολείο και την επαγγελματική εκπαίδευση μετά το δωδεκάχρονο σχολείο...».

Μπορεί να αρνείται τη συμμετοχή του στο διάλογο για την Παιδεία ο ΣΥΝ, ζητώντας προηγουμένως να ικανοποιηθούν μια σειρά προϋποθέσεις που θέτει, ωστόσο αυτό δε σημαίνει πως λείπει από τους κοινωνικούς διαλόγους και ειδικά για το θέμα της Παιδείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Οικονομική Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ), που πρόσφατα έδωσε τις προτάσεις της για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση οι οποίες κινούνται πιστά πάνω στο μοτίβο της εκπαίδευσης που αξιώνουν η ΕΕ και τα μονοπώλια. Από τη σύνθεση της ΟΚΕ δε λείπουν βέβαια και στελέχη του ΣΥΝ προερχόμενα από το συνδικαλιστικό κίνημα, όπως ο Κ. Γκουτζαμάνης, που συμμετέχουν στην εκτελεστική της επιτροπή. Και η ίδια άλλωστε η συμμετοχή σε ένα κατεξοχήν όργανο κοινωνικού εταιρισμού, όπου εργοδότες και εργαζόμενοι συνδιαλέγονται καταλήγοντας στην ανάγκη προώθησης της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου, μιλάει από μόνη της...

«Εάν λοιπόν θέλουμε να προασπίσουμε το αθλητικό πνεύμα με σκοπό να επιστρέψει η οικογένεια στα γήπεδα θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να λειτουργούν και να εφαρμόσουν τους υφιστάμενους νόμους, αναλαμβάνοντας ο καθένας τη μερίδα ευθύνης, που του αναλογεί» (Γ. Ιωαννίδης). Εύηχα και «πιασάρικα» λόγια από τον υφυπουργό Αθλητισμού. Πόσο όμως «χωράει» το αθλητικό πνεύμα στην αγοραία λογική του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού; Και πώς θα βοηθήσει η εφαρμογή των νόμων, αφού αυτοί έχουν φτιαχτεί για να προστατέψουν την αγοραία αντιμετώπιση του αθλητισμού; Οι απαντήσεις είναι προφανείς και γνωστές. Απλά ο υφυπουργός κάνει ότι δεν τις ξέρει.