Το τελικό νομοσχέδιο που έφτασε στη Βουλή προβλέπει (άρθρο 2) ότι «το επίσημο ωράριο των νοσοκομειακών ιατρών είναι επτάωρο, συνεχές, πρωινό και πενθήμερο, από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή» και ότι «ύστερα από κάθε ενεργό εφημερία παρέχεται στον ιατρό, σε εργάσιμη ημέρα 24ωρη ανάπαυση, η οποία δε μεταφέρεται πέραν της μιας βδομάδας».

Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση η ηγεσία του υπουργείου Υγείας δεν έκρυψε ότι με το νομοσχέδιο εφαρμόζεται το κοινοτικό δίκαιο. «Προσαρμόζουμε το ωράριο στο κοινοτικό» είπε ο υπουργός Υγείας Δημήτρης Αβραμόπουλος στην ομιλία του σε εκδήλωση της Ενωσης Νοσηλευτών Ελλάδας, στις 17/2/2009. Αποκαλυπτικό άλλωστε είναι και το ίδιο το νομοσχέδιο που επιγράφεται: «Ρύθμιση των όρων απασχόλησης των νοσοκομειακών ιατρών του ΕΣΥ σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα 76/2005». Δηλαδή οι «όροι απασχόλησης» γίνονται με βάση το ΠΔ 76/2005 που μεταξύ των άλλων - βάσει των κοινοτικών οδηγιών - προωθεί τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που επιμελώς απέκρυψαν όσοι πρωταγωνίστησαν στην προώθησή της.

Οι οδηγίες που διευθετούν το χρόνο εργασίας, θα έχουν ξεχωριστή επίδραση στη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων, προσδιορίζοντας κατά μέσο όρο 48 ώρες εβδομαδιαίας δουλειάς για τους ειδικευμένους γιατρούς και 58 ώρες για τους ειδικευόμενους. Επίσης, προβλέπει υποχρεωτική ανάπαυση 11 ωρών μέσα στο 24ωρο. Δηλαδή, 78 ώρες δουλειά τη βδομάδα (13 Χ 6 ώρες = 78). Διάταξη που αναιρεί την ίδια την οδηγία για 48 και 58 ώρες. Με άλλα λόγια, η οδηγία δίνει το δικαίωμα του νοσοκομείου να κατανέμει (διευθετεί), σύμφωνα τάχα με τις λειτουργικές του ανάγκες, τις ώρες εργασίας των γιατρών μέσα στο 24ωρο μέχρι και 13 ώρες δουλιάς (13 ώρες δουλιάς + 11 ώρες ανάπαυσης = 24 ώρες) αλλά ο μέσος όρος εργασίας (υπολογιζόμενος στους 4 μήνες για τους ειδικευμένους και στον ένα χρόνο για τους ειδικευόμενους) να φτάσει ως σύνολο του εβδομαδιαίου χρόνου στις 48 και 58 ώρες αντίστοιχα.

Είναι γνωστό, άλλωστε, πως σε βάρος της δουλειάς των νοσοκομείων και παρά τη σημαντικότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν ανομοιογενείς εργασιακές σχέσεις στο προσωπικό τους, που και αριθμητικά είναι πολύ λιγότερο από το αναγκαίο στους βασικούς τομείς λειτουργίας των νοσοκομείων.

Το έκτακτο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ είχε προσδιορίσει ότι τα νοσοκομεία χρειάζονται άμεσα την πρόσληψη 7.500 γιατρών για να καλυφθούν οι κενές οργανικές οργανικές θέσεις με βάση τους παλιούς οργανισμούς, τις συνταξιοδοτήσεις αλλά και τις πρόσθετες ανάγκες που προέκυψαν με την ανάπτυξη των νοσοκομείων την τελευταία 25ετία. Επίσης είναι γενικά παραδεκτό ότι είναι κενές 25.000 οργανικές θέσεις νοσηλευτών στα δημόσια νοσοκομεία.

Η ηγεσία της ΟΕΝΓΕ διαπραγματεύτηκε για την πρόσληψη 4.000 γιατρών, ενώ στο νομοσχέδιο γίνεται λόγος για την πρόσληψη μόνο 2.000 γιατρών και 5.500 νοσηλευτών, όταν ο ίδιος ο Δημήτρης Αβραμόπουλος πρόσφατα υποστήριξε ότι χρειάζονται τουλάχιστον 18.000 νέοι νοσηλευτές για την υποφερτή λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων. Επομένως, δεν πρόκειται να απαμβλυνθούν οι σημερινές μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας ούτε για τους γιατρούς ούτε για το υπόλοιπο προσωπικό.

Αλλωστε αυτό προβλέπει... ρητά και το ίδιο το νομοσχέδιο όταν αναφέρει ότι με τις προσλήψεις που θα γίνουν, στόχος είναι οι «εφημερίες που πραγματοποιούν οι ιατροί να μην υπερβαίνουν τις επτά ενεργείς και τις 11 εφημερίες συνολικά». Δηλαδή συνολικά οι γιατροί και με τις νέες ρυθμίσεις θα κάνουν συνολικά τρεις εφημερίες παντός τύπου τη βδομάδα. Και τούτο θεσμοθετείται στο φόντο των 65 ωρών εργασίας τη βδομάδα και στην εφαρμογή του ανενεργού χρόνου εφημερίας, όπως υπάρχει στα σκαριά της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οσο αφορά τις εξελίξεις στις αποδοχές των γιατρών φαίνονται στον Πίνακα που δημοσιεύουμε. Πέρα από το ότι απέχουν παρασάγγας ακόμα και από αυτό το αίτημα του εκτάκτου συνεδρίου της ΟΕΝΓΕ για 1.600 ευρώ βασικό μισθό στον ειδικευόμενο, δείχνει ότι η εξέλιξη των συνολικών αποδοχών την περίοδο 2001 - 2009 απλώς ενσωματώνει την εισοδηματική πολιτική των κυβερνήσεων των αντίστοιχων περιόδων. Για παράδειγμα, ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης των συνολικών αποδοχών του ειδικευόμενου γιατρού την περίοδο 2001 - 2009 είναι μόλις 4,8%! Αν όμως ληφθεί υπόψη η αύξηση του νομοσχεδίου σε σχέση με τις αποδοχές του 2008, τότε φαίνεται η απατηλή αύξηση κατά 21,2%!!

Αγωνιστική στάση, με ξεκάθαρη θέση απόρριψης του διαβόητου «διαλόγου» με το υπουργείο Υγείας - που «σβάρνισε» τους γιατρούς σ' αυτό το νομοσχέδιο - κράτησε ευθύς εξ αρχής η Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση (ΔΗΠΑΚ) Γιατρών, σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες παρατάξεις που είτε συμμετείχαν μόνιμα ή περιστασιακά, και ιδιαίτερα στο τελευταίο στάδιο της διαμόρφωσης του σχεδίου της κλαδικής σύμβασης.

Ακόμα, η ΔΗΠΑΚ τάχτηκε σταθερά κατά των κοινοτικών οδηγιών, αλλά και των αντίστοιχων Προεδρικών Διαταγμάτων 88/1999 και 76/2005, με τα οποία ενσωματώνονται στο εθνικό Δίκαιο οι οδηγίες και αντί για σταθερό ωράριο προβλέπουν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Κι ενώ στα λόγια η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΟΕΝΓΕ εξόρκιζε τις κοινοτικές οδηγίες, εντούτοις - με πρωταγωνιστικό το ρόλο σ' αυτό της «Αγωνιστικής Ενότητας Γιατρών» - λειτούργησε ως μέσο πίεσης στις κινητοποιήσεις που έγιναν για την εφαρμογή των Προεδρικών Διαταγμάτων 88/199 και 76/2005. Δηλαδή, η πλειοψηφία προέκρινε αιτήματα και μορφές που πριόνιζαν βασικά δικαιώματα των εργαζομένων συνολικά στα δημόσια νοσοκομεία.

Η ΔΗΠΑΚ κάλεσε και καλεί τους γιατρούς στις κινητοποιήσεις με διεκδικήσεις και περιεχόμενο μακριά από τις κοινοτικές οδηγίες και τα αντίστοιχα Προεδρικά Διατάγματα, για σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας με 30ωρο, 6ωρο, 5ήμερο, με μια μόνο εφημερία τη βδομάδα και 1.700 ευρώ βασικό μισθό για το νεοεισερχόμενο γιατρό.