Παρεμβαίνοντας στη Συνδιάσκεψη, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ανάμεσα σε άλλα:

«Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία οφθαλμοφανής η πρόοδος που έχει σημειώσει η ΚΟΑ αυτά τα τέσσερα χρόνια. Που συγκεκριμενοποιείται: Στο ότι έχει κατακτήσει έναν αρκετά δουλεμένο προσανατολισμό στην εργατική τάξη και στη νεολαία, απ' τη σκοπιά βεβαίως της γενικότερης πολιτικής μας. Και είναι προσανατολισμός που έχει προωθηθεί στην πράξη, δεν είναι μια γενική έκκληση να δουλεύουμε με βάση τη στρατηγική μας, την τακτική μας στην εργατική τάξη και στη νεολαία. Εχει συνδεθεί με μια ορισμένη πρακτική πείρα. Σε ένα βαθμό, έχει περάσει στη ζωή.

Επιτρέπεται να πούμε ότι το επόμενο διάστημα μπορούμε να περιμένουμε πολύ περισσότερα αποτελέσματα από τη δουλειά. Ο πήχης πρέπει να μπει πιο ψηλά, όχι γιατί έτσι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα ως κομμουνιστές, αλλά γιατί η Κομματική Οργάνωση Αθήνας έχει δημιουργήσει αυτές τις προϋποθέσεις και ότι τώρα η δουλειά γίνεται ακόμα πιο απαιτητική και σύνθετη.

Εχουμε διαμορφώσει μια πολύτιμη πείρα και πολύ σωστά υπάρχει και η ανησυχία - υπάρχει και στις Θέσεις της ΚΕ - για ζητήματα που έχουν σχέση με την πρόοδο της κομματικής οικοδόμησης και να πούμε συγκεκριμένα τι εννοούμε: Εννοούμε το δυνάμωμα των ΚΟΒ στους χώρους δουλειάς, τη δημιουργία νέων ΚΟΒ, την ανάπτυξη στρατολογιών ανάμεσα στους εργάτες και στις εργάτριες, γυναίκες, νέους, έτσι όπως έχουμε προσδιορίσει τα βασικά κριτήρια, χωρίς να σημαίνει ότι δε μας ενδιαφέρει η στρατολογία γενικότερα και από τους αυτοαπασχολούμενους, από μισθωτούς επιστήμονες.

Πού πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας - και εδώ ειπώθηκε και με βάση τις Θέσεις. Στο περιεχόμενο και στον τρόπο καθοδήγησης μέσα στο Κόμμα, γνωρίζοντας ότι ο αδύνατος κρίκος είναι αυτό που εκδηλώνεται στις ΚΟΒ. Και δεύτερο, υπάρχει ανάγκη ακόμα καλύτερα, με μεγαλύτερη απαιτητικότητα, με πιο κριτικό πνεύμα και με πιο διεισδυτικό μάτι να δούμε πώς δουλεύουμε στην εργατική τάξη, στη νεολαία. Πώς δουλεύουμε σε δυνάμεις μέσα στην εργατική τάξη, στη νεολαία και ευρύτερα, που βρίσκονται σε διεργασίες, που αναζητούν μια λύση, που έχουν ένα ορισμένο επίπεδο πολιτικοποίησης.

Υπάρχει σήμερα μια σημαντική μάζα, ας πάρουμε π.χ. τους ψηφοφόρους μας. Δε σημαίνει ότι συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Υπάρχουν δυνάμεις που έχουμε επαφή, που φτάνει η φωνή μας, και άλλους που μας αναζητούν. Επομένως, σ' αυτούς, το πώς δουλεύουμε πρέπει να μας απασχολεί συνεχώς. Οσο πιο βαθιά είμαστε αποφασισμένοι να δουλεύουμε με τη στρατηγική μας και έχουμε πειστεί γι' αυτό τόσο καλύτερα θα μπορούμε να την προσαρμόζουμε, να την εξειδικεύουμε σε κάθε χώρο, χωρίς ταλάντευση, χωρίς ερωτηματικά, αλλά και με πάντα συνεχή κριτική εξέταση της δουλειάς μας.

Ενα παράδειγμα: Δεν μπορεί να δουλεύουμε σε έναν κλάδο ή στο εργοστάσιο ενός κλάδου ή στους εργάτες που τους έχουμε προσεγγίσει μέσα από τον τόπο κατοικίας, επειδή απλά ξέρουμε ποια είναι τα προβλήματά τους. Δηλαδή, ξέρουμε ότι έχουν χαμηλούς μισθούς, ότι υπάρχει εντατικοποίηση κτλ., ότι πληρώνουν για τα παιδιά τους στα φροντιστήρια. Αυτά τα ξέρουν και οι ίδιοι. Θέλει να ξέρουμε πολύ περισσότερα. Υπάρχει ζήτημα και γνώσης των θέσεων. Και τριβής μ' αυτές τις θέσεις στην πράξη.

Μπαίνει, για παράδειγμα, ένα ζήτημα: Γιατί στην κλωστοϋφαντουργία κλείνουν τα περισσότερα εργοστάσια; Γιατί η μεταποίηση έχει δεχτεί ορισμένα χτυπήματα και ως βιομηχανία, αλλά και οι εργαζόμενοι; Πώς θα απαντήσουμε σε αυτό; Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα λένε για την ανταγωνιστικότητα. Εδώ, δε χρειάζεται να ξέρουμε μόνο την πορεία του κλάδου στην Ελλάδα. Διεθνώς πρέπει να ξέρουμε. Ποιες χώρες είναι αυτές που σήμερα έχουν μια αλματώδη ανάπτυξη και επίδραση και στην Ευρώπη και διεθνώς στον τομέα της μεταποίησης; Κίνα, Ινδία; Ερχονται και σου λένε: Τα λένε αυτά και οι αστοί και οι μικροαστοί, δίνοντας όμως τις δικές τους εξηγήσεις. Αλλοι λένε να "χτυπήσουμε την κινέζικη μεταποίηση", να "χτυπήσουμε τη μεταποίηση της Ινδίας". Και, φυσικά, αυτές οι χώρες έχουν πάρα πολύ χαμηλά μεροκάματα και ρίχνουν το στάνταρ των μεροκάματων και στην Ευρώπη, πέρα από την τάση που υπάρχει οι καπιταλιστές να θέλουν όλο και πιο φτηνή εργατική δύναμη, αλλά υπάρχει κι αυτός ο παράγοντας.

Τι θα πούμε εμείς; Να μειωθούν τα μεροκάματα στην Ελλάδα να πάνε στο επίπεδο της Κίνας και της Ινδίας για να είμαστε ανταγωνιστικοί; Ή θα αγνοήσουμε αυτόν τον παράγοντα; Χρειάζεται να τα εξηγούμε με όρους ταξικούς. Ή θα λέμε ότι κλείνουν τα εργοστάσια, έχουμε αποβιομηχάνιση κλπ.; Γιατί αποβιομηχάνιση δεν έχουμε. Βεβαίως, υπάρχουν κλάδοι που στην Ελλάδα έχει σημασία να αναπτυχθούν, γιατί έχουμε την αγροτική παραγωγή, έχουμε τα προϊόντα εκείνα που μπορούν να συμβάλουν και στη μεταποίηση, γιατί αν αυτά δεν αναπτύσσονται θα έχουμε εισαγωγές. Ολα αυτά θα τα δούμε ενταγμένα στον άλλο δρόμο ανάπτυξης και όχι από τη σκοπιά π.χ. να στηρίξουμε τον Λαναρά και τους Λαναράδες.

Αν, όμως, όλα αυτά δε συζητιούνται στις ΚΟΒ, όχι μόνο σε μια Κομματική Ομάδα ή στους βουλευτές, να τα λέμε μόνο μέσα στη Βουλή για να απαντάμε, αν αυτά δε συζητιούνται μέσα στις ΚΟΒ και δεν εκλαϊκεύονται στις ΚΟΒ, τότε, ενώ θα αναπτύσσουμε δράση πάνω στα προβλήματα, αυτή η δράση δε θα είναι αποτελεσματική. Και μπορεί να έχεις και αγώνες και η συνείδηση η εργατική να μένει εκεί που είναι. Και όχι μόνο να μένει εκεί που είναι, αλλά να υπάρχουν και ερωτηματικά που να τα γεμίζει ο αντίπαλος.

Επομένως, εξαγορές, συγχωνεύσεις γίνονται στην Ελλάδα, τώρα η κυβέρνηση έδωσε κίνητρα και φοροαπαλλαγές για εξαγορές και συγχωνεύσεις και παίρνει μέτρα ενόψει της κρίσης. Η αστική τάξη παίρνει μέτρα για να "προλάβει" την κρίση. Δεν είναι σωστό, ότι δεν παίρνει μέτρα και δεν ετοιμάζεται, μόνο που τα μέτρα που παίρνει είναι για να αντέξει το κεφάλαιο, ο πιο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου. Παίρνει πολλά μέτρα. Και πρόβλεψη έχει, πριν ξεσπάσει η κρίση στην Ελλάδα.

Τι λένε τα άλλα κόμματα; Δεν παίρνει μέτρα η κυβέρνηση. Μα, παίρνει. Αλλά αυτά είναι ταξικά. Είναι μέτρα αναγκαία γι' αυτήν. Τα 28 δισ. που έδωσε στις τράπεζες, πριν ακόμα οι τράπεζες τα ζητήσουν και χωρίς να έχουν ορατά και μεγάλα προβλήματα οι τράπεζες, και χωρίς να έχουμε τα "τοξικά ομόλογα", γιατί τα έδωσε; Για να προλάβει, να αναχαιτίσει την κρίση και τις ζημιές στις τράπεζες. Αλλο τώρα πόσο μπορεί να "προλάβει" και άλλο ότι δεν μπορεί να αναχαιτίσει την κρίση που έχει αντικειμενικό χαρακτήρα.

Οταν λέμε δουλειά στην εργατική τάξη και στη νεολαία δεν πρέπει να βάλουμε στεγανά. Απευθυνόμαστε σε όλη την εργατική τάξη. Αλλά όταν πάμε να δουλέψουμε και να σχεδιάσουμε, πρέπει να έχουμε πιο ολοκληρωμένη και βαθιά εικόνα για ποια τμήματα εργατικής τάξης μιλάμε. Γιατί αυτό θα μας βοηθήσει να δουλεύουμε με σωστό τρόπο και - αν θέλετε - και η προπαγάνδα μας να είναι εύστοχη, αν και δεν είναι μόνο θέμα προπαγάνδας.

Να πω μερικά παραδείγματα. Ας πούμε: Ιδιες συνέπειες ένιωσαν από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, ή πρώην ΔΕΚΟ σήμερα, ή οι δημόσιοι υπάλληλοι; Τώρα, βεβαίως, θα αρχίσουν να χτυπιούνται κι αυτοί. Είχαν μια μονιμότητα. Είχαν ένα τακτικό κανονικό ωράριο. Οι παλιότερες ηλικίες δεν το έχασαν. Επομένως, όταν λέμε εργατική τάξη δεν μπορεί να μιλάμε με τον ίδιο τρόπο σε όλους, θέλει εξειδίκευση, θέλει προσαρμογή. Εδώ έχει σημασία η τακτική προσέγγισης των μαζών, απ' τη σκοπιά βεβαίως πάντα της στρατηγικής μας.

Το ίδιο είναι στα εργοστάσια, σύντροφοι; Ιδια συζήτηση μπορεί να κάνει ο εργάτης μέσα στο εργοστάσιο και ίδια συζήτηση μπορεί να γίνει μέσα στα πανεπιστήμια, ακόμα και στο χώρο της Δημόσιας Διοίκησης ή στις ΔΕΚΟ; Δεν είναι το ίδιο. Εχουμε κάνει μια τέτοια προσαρμογή στη δουλειά μας; Απαντάμε σε όλα αυτά; Οχι πάντα εύστοχα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ΚΟΑ. Αυτοαπασχολούμενοι. Εχουμε βάλει ένα όριο - και καλά κάνουμε -, λέμε γι' αυτούς που απασχολούν μέχρι 3 εργαζόμενους και άλλα κριτήρια, ο τζίρος κλπ. Μα υπάρχουν αυτοαπασχολούμενοι που μπορεί να έχουν 5 και 6 και περισσότερους προσωπικό. Βεβαίως, αυτούς δε λέω ότι τους κερδίζεις εύκολα, γιατί εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη.

Θέλω να πω ότι είναι πιο σύνθετα τα ζητήματα. Βεβαίως, εμείς θα πάμε σε αυτούς που δεν έχουν προσωπικό και είναι πολλοί σήμερα στην Αθήνα, σαν βάση, και από εκεί μπορείς να δείξεις και την πορεία και των υπόλοιπων, αλλά σαν βάση πρέπει να πας εκεί. Επομένως, είναι πολύ σωστό αυτό που λέμε στο χώρο των εμπόρων, να τους διαχωρίσεις. Εμπορος είναι κι αυτός που έχει τόσα καταστήματα, έμπορος είναι κι ένα μαγαζί στη μέσα πλευρά της Ν. Ιωνίας, που χάνει την πελατεία όλο και πιο πολύ.

Γιατί, ό,τι και να κάνουμε, ακόμα και σε συνθήκες κρίσης, και μειωμένου μεροκάματου, ο πιο φτωχός θα πάει στο "Λιντλ", θα πάει στο "Αλντι" που έχει φτηνά πράγματα. Και θα πάει στο μαγαζί της γειτονιάς για μια ώρα ανάγκης, να πάρει ένα γάλα, ένα βούτυρο κλπ. Αλλά το μαγαζί δεν μπορεί να σταθεί εκεί. Κι όταν τα σούπερ μάρκετ στήνουν φούρνους, ε, δεν μπορεί να σταθεί ο φούρναρης, ο οποίος θέλει και προσωπικό, για να κάνει όλα τα προϊόντα της περιοχής.

Επομένως, θέλει βαθύτερα να μελετήσουμε τη συγκεκριμένη πραγματικότητα στο πεδίο της οικονομίας. Και εδώ είναι φανερό ότι πίσω από τη γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης υπάρχει ενσωμάτωση, πολύ περισσότερο σήμερα που βρισκόμαστε σε αυτή τη φάση, όπου το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει κάποιες παραχωρήσεις που τις έκανε παλιότερα. Και τις έκανε. Και στη δεκαετία του '70 και το '80. Σήμερα, δεν είμαστε σε αυτήν τη φάση. Πίσω, λοιπόν, όχι από το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αίτημα, αλλά πίσω από την αντιιμπεριαλιστική γραμμή θα υπάρχει ενσωμάτωση.

Και πρέπει να πάμε και παραπέρα. Σαν ζύμωση αλλά και σαν δουλειά μέσα στο κίνημα. Αυτό που λέμε, οι δύο δρόμοι ανάπτυξης. Ομως, ο μεν ένας δρόμος προωθείται γιατί υπάρχει εξουσία, η αρχή του είναι η εξουσία. Σε εμάς, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης σαν αρχή τι έχει σήμερα; Τη δημιουργία προϋποθέσεων σε μια πορεία, απ' το κίνημα, και το τέρμα του είναι η λαϊκή εξουσία. Αυτό δημιουργεί και την εντύπωση ότι αυτά που προτείνουμε δεν είναι ρεαλιστικά. Θέλει, λοιπόν, δουλειά και δε φτάνει απλώς να λέμε ότι φταίει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Πόσοι είναι αυτοί, εγώ σας λέω και ψηφοφόροι μας, που καταγγέλλουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συνειδητοποιώντας ότι εδώ καταγγέλλουν μια ολόκληρη τάξη και ένα ολόκληρο σύστημα; Εδώ δε φτάνει να λες εναντίον της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Θέλει ακριβώς να πάει το θέμα βαθύτερα, γιατί οι επιλογές που κάνουν, δεν είναι επιλογές, γενικά, κάποιων κομμάτων συντηρητικών αντιλήψεων. Εκφράζουν το σύστημα.

Και αυτά πρέπει να μπουν στην ημερήσια διάταξη, αλλά και ταυτόχρονα θέλουν τέχνη και ικανότητα για να μπουν. Οταν πας, ας πούμε, έξω από ένα εργοστάσιο που κλείνει ή απολύονται εργάτες, και τους αναλύεις τη λαϊκή εξουσία, εκείνη την ώρα της απόλυσης, δεν ακούνε τίποτα. Σου λένε, εγώ τώρα θα πεινάσω. Αλλά, πρέπει να είμαστε κοντά τους. Βεβαίως, δε θα τους πούμε να χρηματοδοτηθεί ο επιχειρηματίας, για να μην κλείσει το εργοστάσιο. Εχουμε θέσεις για μέτρα προστασίας των ανέργων κ.λπ. Αλλά, ταυτόχρονα, ανοίγουμε ένα δρόμο, όχι στο αόριστο μέλλον, πιο απαιτητικά να βάλουμε και τέτοια ζητήματα, της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Και εδώ σύντροφοι δεν είναι μόνο να βάζουμε στον κόσμο αυτά που καταλαβαίνει. Να βάζουμε κι αυτά που δεν τα καταλαβαίνει. Ή νομίζουμε ότι δεν τον απασχολούν; Θέλει να ξεκινάμε από αυτό που τον συγκινεί, αλλά τολμηρά πρέπει να βάλεις, π.χ., το θέμα που συζητάμε τώρα, του σοσιαλισμού. Δεν είναι σωστό, σύντροφοι, ότι δεν ενδιαφέρει το θέμα. Αλλά και αν δεν ενδιαφέρει; Θα το βάλουμε εμείς. Γιατί δεν ενδιαφέρει ο νόμος της αξίας πάρα πολλούς, ενδεχομένως και στον περίγυρό μας. Δεν το 'χει πιάσει και δεν τον ενδιαφέρει. Τα ενδιαφέροντα του κόσμου καθορίζονται και από τη δουλειά του αντίπαλου. Δεν καθορίζονται μόνο από εμάς. Τολμηρά θα προγραμματίσουμε: Θα πάμε ευρύτερα. Συνδέοντάς τα, βεβαίως, και με τα καθήκοντα του κινήματος. Δεν ενδιαφέρεται; Να αποκτήσουμε εμείς μια ελκτική ικανότητα να τα ακούσει.

Και εν πάση περιπτώσει, να πούμε κι ένα άλλο. Μπορεί να διαφωνήσει μαζί μας. Μπορούμε να δουλεύουμε με τον κόσμο και να μας βλέπει σαν στήριγμα και ταυτόχρονα να βλέπει ότι και σε ορισμένα πράγματα διαφωνεί μαζί μας. Πρέπει να βοηθήσουμε πολλούς να ξεπεράσουν προκαταλήψεις που ίσως είναι και λιγότερες σε σχέση με την περίοδο που περνάμε, αλλά και ταυτόχρονα να ξέρουν ότι είμαστε αυτοί, λέμε αυτά, πάμε μέχρι εκεί, αλλά μας βρίσκει ταυτόχρονα μέσα στη δράση συνεπείς υπερασπιστές. Μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά. Θέλει ακόμα μεγαλύτερη ωρίμανση και θέλει εδώ αυτά τα ζητήματα να δουλεύονται περισσότερο στο επίπεδο της Αχτίδας και της ΚΟΒ. Και εδώ εκφράζονται τα προβλήματα καθοδήγησης.

Πρέπει έτσι να δουλέψουμε, σε όλο το διάστημα, αλλά με ιδεολογικοπολιτική δουλειά. Θα πάμε και για το σοσιαλισμό στους εργαζόμενους, όχι την ώρα που κλείνει το εργοστάσιο, βέβαια. Κι εδώ ας προσέξουμε. Λέμε καμιά φορά ότι τα προβλήματα θα λυθούν στο σοσιαλισμό. Φυσικά, τα προβλήματα θα λυθούν στο σοσιαλισμό. Αλλά υπάρχουν και προβλήματα που συγκινούν τον κόσμο, που μπορούν να λυθούν και μέσα στον καπιταλισμό, με ένα πιο ανεβασμένο κίνημα. Ενα σχολείο π.χ., να φύγει από το κοντέινερ και να γίνει κτίριο. Κοιτάξτε, στην Ελλάδα, μια σειρά υποδομές, για διάφορους λόγους, δε λύθηκαν. Υπάρχουν ζητήματα που σε άλλες χώρες καπιταλιστικές λύθηκαν. Αλλο τώρα που διογκώνονται προβλήματα, επειδή αρχίζει η φτώχεια ή πάλιωσαν οι υποδομές και δεν ανανεώνονται.

Τέλος, έχουμε εκλογικές μάχες μπροστά μας. Και σ' αυτές στις εκλογικές μάχες, πρέπει να κάνουμε μια επένδυση - με στόχο βεβαίως και άνοδο σε ψήφους, είναι στοιχείο αυτό, είναι κριτήριο, χωρίς να είναι το αποκλειστικό. Και εδώ εξ αντικειμένου αν θέλουμε να τραβήξουμε και στην ψήφο έναν περισσότερο κόσμο, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί σε όλα μαζί μας, πρέπει να καταλάβει το εξής πράγμα: Με την ψήφο δεν παλεύει μόνο μια κυβέρνηση. Γιατί αν δεις την ψήφο απλώς για μια κυβερνητική αλλαγή, κυβερνητικές αλλαγές μπορεί να γίνουν και να είσαι στην ίδια ή και σε χειρότερη μοίρα, αν δεν υπάρχουν σοβαρές εξελίξεις.

Ακριβώς και με την ψήφο - δε λέμε ότι κριτήριο ψήφου είναι η πάλη για την εξουσία - αλλά η επένδυση της δουλειάς που πρέπει να κάνουμε είναι ακριβώς μια επένδυση που λέει το εξής πράγμα: Κάθε μάχη, από την απεργία μέχρι την εκλογική μάχη, πρέπει να αδυνατίζει το πολιτικό σύστημα το ίδιο και όχι απλώς να βγάζει από τη μέση μια κυβέρνηση. Αρα σ' αυτήν την εκλογική μάχη και για τις ευρωεκλογές, και για τις εθνικές εκλογές, πρέπει να κλονίσουμε, να μετριάσουμε φόβους για μια κυβερνητική αστάθεια. Τους φόβους να τους μετατρέψουμε σε στόχο, αφού δεν μπορεί τώρα να γίνει ανατροπή.

Αλλά και ταυτόχρονα θα πρέπει να αρχίσουν να καταλαβαίνουν οι εργαζόμενοι ότι δεν κάνουμε αντικυβερνητική μόνο πάλη. Κάνουμε πάλη ενάντια στη στρατηγική των κομμάτων εξουσίας και πάλη που ανοίγει παράθυρα, γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε τώρα για πόρτες διάπλατες, στη συγκέντρωση δυνάμεων για την υπόθεση της εξουσίας. Το ότι παλεύουμε για τα προβλήματα του λαού είναι η απόδειξη. Αλλά ταυτόχρονα, πέρα από αυτήν την απόδειξη, πρέπει να καταλάβουν ότι το ΚΚΕ είναι εγγύηση για μια πολύ πιο ουσιαστική αναμέτρηση του κινήματος, όχι μόνο με τις συνέπειες της κρίσης, αλλά και με τα σχέδια τουλάχιστον που υπάρχουν.

Βεβαίως, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα και στην Ελλάδα, αν, και στις συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες υπήρχε ένα εργατικό κίνημα δυνατότερο. Δε λέω δυνατό. Για την Ευρώπη παίζει ρόλο το κίνημα στη Γερμανία, στη Μ. Βρετανία, στη Γαλλία. Αλλά έλαχε ο κλήρος στην Ελλάδα, όπου υπάρχει ένα επαναστατικό Κόμμα, που παλεύει καθημερινά, έλαχε ο κλήρος να επιβεβαιωθεί και με ευρύτερη διάσταση αυτή η συνεπής - ας το πούμε - στρατηγική. Και μ' αυτή την έννοια, σηκώνουμε πάρα πολύ μεγάλο βάρος».