Τρέμε Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οχι μόνο πρέπει να καταργήσεις το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά και να επαναφέρεις ένα κείμενο σαν τη «Λευκή Βίβλο για την Ανταγωνιστικότητα, την Ανάπτυξη και την Απασχόληση», ως νέο σύμφωνο, χωρίς, όμως, αυτή τη φορά, την Ανταγωνιστικότητα.

Αυτό προτείνουν οι «αριστεροί» που υπερασπίζουν μεν την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά τη θέλουν - λένε - και λιγότερο άγρια. Σου λένε: Ποιος θυμάται ότι μ' αυτούς τους τίτλους της «Λευκής Βίβλου» πήγε περίπατο το 8ωρο; Οτι και τότε αυτή ήταν πρόταση αυτής της «αριστεράς»; Ποιος θυμάται ότι το τμήμα για την Ανάπτυξη ήταν αυτό που περιείχε όλα τα μέτρα για την ενίσχυση του μονοπωλιακού κεφαλαίου; Και ποιος θυμάται τα στελέχη του ΣΥΝ να δηλώνουν ότι ειδικά το τμήμα για την Ανταγωνιστικότητα ήταν το κρίσιμο, το πιο προοδευτικό; Τώρα που η Ανταγωνιστικότητα είναι κραγμένη, τη βάζουν στην άκρη, κρατάνε το Ανάπτυξη και Απασχόληση που σα λέξεις διατηρούν θετικό φορτίο. Μόνο που δε λένε κουβέντα για το περιεχόμενο. `Η, για να μην τους αδικούμε, λένε, αλλά ψάξε να το βρεις. Οταν, για παράδειγμα, μιλάνε για «ακύρωση της απελευθέρωσης» εσύ πρέπει να θυμάσαι ότι δε λένε πως αυτό είναι βασικό συστατικό του Μάαστριχτ, από τη δεύτερη κιόλας παράγραφο της σχετικής συμφωνίας. Αλλά αυτοί δε ζητάνε κατάργηση του Μάαστριχτ, αφού χωρίς αυτό δεν υπάρχει ΕΕ. Εκεί που δίνουν ρέστα είναι όταν μιλάνε για έλεγχο των κεφαλαίων...

Θέλει, λοιπόν, ο καιροσκόπος να κρυφτεί και η μαμά Ευρώπη δεν τον αφήνει.

Αυτοί είναι που θα 'ρθουν αύριο να μιλήσουν και για αντικαπιταλισμό. Στο γράμμα, όχι στην πράξη.

Για ορισμένα πράγματα έχουν σημασία και οι υπογραφές και οι λέξεις και η σειρά των λέξεων και αυτά που δε λέγονται αλλά υπονοούνται. Ετσι συμβαίνει, για παράδειγμα, με το άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Η υπογραφή του από μόνη της σου λέει «πρόσεχε»... Οταν, για παράδειγμα, αυτοί - που ο Χρυσοχοΐδης και οι όμοιοί του έχουν σπεύσει να τους ονομάσουν «τρομοκράτες» (με τη διαβεβαίωση μάλιστα ότι αποκλείεται να ανήκουν σε μυστικές υπηρεσίες), όταν αυτοί οι τύποι, λοιπόν, χτυπάνε με «Σκόρπιον» κι ο αρθρογράφος βλέπει και γράφει μόνο «καλάσνικοφ», δημιουργεί συνειρμό. Θα το έκανε κι αν χτύπαγαν μόνο με «καλάσνικοφ», έτσι κι αλλιώς κοινής στόχευσης είναι όλοι μαζί αυτοί που πράττουν κι αυτοί που γράφουν για να δημιουργούν αυτούς τους συνειρμούς.

Είναι χαρακτηριστικό: Ζητάει να καταδικάσει τη βία η αριστερά. Και γιατί πρέπει να την καταδικάσει η αριστερά (άλλος συνειρμός που υπονοεί λερωμένη φωλιά) κι όχι το κέντρο, ή κατευθείαν κάποια από τις υπηρεσίες που οργανώνουν την προβοκάτσια; Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας;

Τον αρθρογράφο δεν τον νοιάζουν οι διαβεβαιώσεις, το συνειρμό θέλει να αφήσει. Θέλει επίσης να δημιουργήσει ένα κλίμα συναίνεσης που θα ξεκινά από καταδίκη των μασκαράδων και θα φτάνει στο ζουμί καθώς «τρομοκρατία» ήδη για την ΕΕ είναι και οι εργατικοί αγώνες.

Η αστική τάξη θέλει συναίνεση και στην καταστολή και δημιουργεί τις συνθήκες για να την εξασφαλίσει.

Υπάρχει πρόβλημα με τη βία; Ας το πάμε αλλιώς: Είναι εντελώς άλλο πράγμα το ξεσκέπασμα της προβοκάτσιας και κατά συνέπεια η καταγγελία αυτωνών που μετέχουν σ' αυτήν και είναι άλλο πράγμα το «βρήκαμε παπά να θάψουμε πεντέξι» στο οποίο παραπέμπει η κουβέντα γενικώς για τη βία.

Αν θέλουν να μιλήσουμε για βία πρέπει αναγκαστικά να μιλήσουμε για την πηγή της: Τη βία που αναγκαστικά συνοδεύει τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής και το πολιτικό παρακολούθημά τους. Αυτή η βία πρέπει να καταδικάζεται ως αυτονόητο.

Αλλά δε φτάνει αυτό. Για να μπορέσει πράγματι να εξαλειφθεί η βία πρέπει να εξαλειφθεί η αιτία της. Κι αυτό μόνο με την πάλη του μαζικού λαϊκού κινήματος ενάντια στην ολιγαρχία μπορεί να γίνει.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα σάπια διάφοροι περί βίας γιατί δεν τους παίρνει. Οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλούν για βία είναι οι δήμιοι.

Στο άμεσο πολιτικό παρόν, πάντως, οι αστοί δε ζητάνε γενικά καταδίκη της βίας. Εχουν προσδιορίσει ότι βία θεωρούν την απεργία. Βία θεωρούν και τη συνδικαλιστική δράση. Βία θεωρούν ό,τι παραβιάζει την «οικογενειακή γαλήνη» εντός των επιχειρήσεων.

Χτίζουν συναίνεση στη δική τους βία κι επειδή δεν μπορούν να το πουν ανοιχτά, στήνουν μια βία - μαϊμού για να εξασφαλίσουν συμμάχους.

Καμιά ανοχή, λοιπόν, στην αιτία που γεννά τη βία που καταστέλλει τις εργατικές διεκδικήσεις.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ όχι εναλλαγή των δύο εταίρων ή κυβερνήσεων συνεργασίας διαχείρισης

ΤΑ ΝΕΑ: Δώστε δάνεια όχι μερίσματα!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πήραν 7,8 δισ. δίνουν ...ψίχουλα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Φοβισμένη κυβέρνηση, τρομαγμένη Αστυνομία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΒΟΜΒΕΣ» ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΕΘΝΟΣ: ΓΙΟΥΡΟΥΣΙ σε «νεκρή» αγορά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Συμβασιούχοι θυσία στον Αλμούνια

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΕΦΟΔΟΣ στα γραφεία της Siemens

AΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΚΑΤΕΣΧΕΣΑΝ 150 φακέλους με στοιχεία!..

Η ΧΩΡΑ: Συμμάζεμα στις δαπάνες

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Περιορισμοί στο μέρισμα τραπεζών

ΑΥΡΙΑΝΗ: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΔΩΣΕ ΧΑΡΙΣΤΙΚΑ ΑΔΕΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ πανελλαδικής εμβέλειας στον Αλαφούζο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Διπλή εντολή στις τράπεζες. Μέρισμα σε μετοχές, όχι σε αγορές ιδίων

Η ΑΥΓΗ: Ασύδοτες οι τράπεζες, υπό επιτήρηση τα κράτη

Ο ΛΟΓΟΣ: ΑΜΕΣΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ η απάντηση της κυβέρνησης... στο «καμπανάκι» Αλμούνια

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ: ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΡΥΠΕΣ στο κρατικό... ζωνάρι

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: «ΔΕΝ ΘΑ ΤΙΜΩΡΗΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;»

Ενας Αμερικανός εργάτης έγραψε ένα βιβλίο: «Εργασία και μονοπωλιακό κεφάλαιο». Κι έλεγε σε αυτό πως υπάρχει ένας κύριος, ο κύριος Κεφαλαιοκράτης, που πάντα κόβει και ράβει τις κοινωνικές τάξεις ανάλογα με τις ανάγκες του.

Οταν η πολυπληθής μεσαία τάξη έπλεε ακόμη σε πελάγη προσωρινής ευτυχίας, με όνειρα δανεισμένα από τους τραπεζίτες, πολλοί αναρωτιόνταν τι να απέγιναν άραγε οι εργάτες του παλιού καιρού; Και όμως, δεν ήταν δύσκολο να τους ανακαλύψουν (...) Ολοι αυτοί ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη και πλατιά εργατική τάξη (...) Η υπέρτατη αξία της ήταν το δανεικό χρήμα. Τότε ακόμη οι τραπεζίτες το έλεγαν δάνειο (σήμερα χρέος). Κι έδινε στους ανθρώπους την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσαν έτσι να ανέβουν ένα σκαλοπάτι πιο πάνω στην κοινωνική κλίμακα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα (...) από τη Φίατ του Τορίνου. Το 1980, ύστερα από μια συνδικαλιστική διαμάχη, 40.000 στελέχη και υπάλληλοι της επιχείρησης έκαναν πορεία για να διαμαρτυρηθούν για την κατάληψη του εργοστασίου «τους» από απλούς εργάτες. Εμείς είμαστε «μεσαία τάξη», τι διάολο θέλετε από μας; Τι δουλειά έχουμε εμείς με τα δικά σας προβλήματα;

Σήμερα πια που τα δάνεια έγιναν χρέη, αναρωτιέται ο Εβαντζελίστι, άραγε πόσοι άλλοι σαν κι εκείνους τους 40.000 έχουν απομείνει στον κόσμο; Πόσοι είναι αναγκασμένοι να ταΐζουν και να ποτίζουν τα παιδιά τους που δεν μπορούν να στεριώσουν σε δουλειά και ζουν με τους γονείς τους; Πόσοι δεν τρέμουν μέρα νύχτα για τις συντάξεις τους ή το κομπόδεμά τους; Πόσοι εξακολουθούν να αισθάνονται ανώτεροι από τους άλλους που κάποτε τους ένιωθαν από κάτω τους;

Το προσκλητήριο που απηύθυναν οι σειρήνες στη μεσαία τάξη αποδείχτηκε κάλπικο. Κι όσοι είχαν πιστέψει πως μπορούσαν να πηδήξουν στην ίδια πισίνα με τις ανώτερες τάξεις, ανακάλυψαν ξαφνικά πως δεν είχε νερό. Μονάχα σε κρίσιμους καιρούς φαίνεται καθαρά πόσο η μεσαία τάξη είναι προσωρινή. Ενα διάλειμμα ανάμεσα στις δύο αιώνιες τάξεις.

(τα αποσπάσματα από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ)