Τρέμε Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οχι μόνο πρέπει να καταργήσεις το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά και να επαναφέρεις ένα κείμενο σαν τη «Λευκή Βίβλο για την Ανταγωνιστικότητα, την Ανάπτυξη και την Απασχόληση», ως νέο σύμφωνο, χωρίς, όμως, αυτή τη φορά, την Ανταγωνιστικότητα.

Αυτό προτείνουν οι «αριστεροί» που υπερασπίζουν μεν την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά τη θέλουν - λένε - και λιγότερο άγρια. Σου λένε: Ποιος θυμάται ότι μ' αυτούς τους τίτλους της «Λευκής Βίβλου» πήγε περίπατο το 8ωρο; Οτι και τότε αυτή ήταν πρόταση αυτής της «αριστεράς»; Ποιος θυμάται ότι το τμήμα για την Ανάπτυξη ήταν αυτό που περιείχε όλα τα μέτρα για την ενίσχυση του μονοπωλιακού κεφαλαίου; Και ποιος θυμάται τα στελέχη του ΣΥΝ να δηλώνουν ότι ειδικά το τμήμα για την Ανταγωνιστικότητα ήταν το κρίσιμο, το πιο προοδευτικό; Τώρα που η Ανταγωνιστικότητα είναι κραγμένη, τη βάζουν στην άκρη, κρατάνε το Ανάπτυξη και Απασχόληση που σα λέξεις διατηρούν θετικό φορτίο. Μόνο που δε λένε κουβέντα για το περιεχόμενο. `Η, για να μην τους αδικούμε, λένε, αλλά ψάξε να το βρεις. Οταν, για παράδειγμα, μιλάνε για «ακύρωση της απελευθέρωσης» εσύ πρέπει να θυμάσαι ότι δε λένε πως αυτό είναι βασικό συστατικό του Μάαστριχτ, από τη δεύτερη κιόλας παράγραφο της σχετικής συμφωνίας. Αλλά αυτοί δε ζητάνε κατάργηση του Μάαστριχτ, αφού χωρίς αυτό δεν υπάρχει ΕΕ. Εκεί που δίνουν ρέστα είναι όταν μιλάνε για έλεγχο των κεφαλαίων...

Θέλει, λοιπόν, ο καιροσκόπος να κρυφτεί και η μαμά Ευρώπη δεν τον αφήνει.

Αυτοί είναι που θα 'ρθουν αύριο να μιλήσουν και για αντικαπιταλισμό. Στο γράμμα, όχι στην πράξη.

Για ορισμένα πράγματα έχουν σημασία και οι υπογραφές και οι λέξεις και η σειρά των λέξεων και αυτά που δε λέγονται αλλά υπονοούνται. Ετσι συμβαίνει, για παράδειγμα, με το άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Η υπογραφή του από μόνη της σου λέει «πρόσεχε»... Οταν, για παράδειγμα, αυτοί - που ο Χρυσοχοΐδης και οι όμοιοί του έχουν σπεύσει να τους ονομάσουν «τρομοκράτες» (με τη διαβεβαίωση μάλιστα ότι αποκλείεται να ανήκουν σε μυστικές υπηρεσίες), όταν αυτοί οι τύποι, λοιπόν, χτυπάνε με «Σκόρπιον» κι ο αρθρογράφος βλέπει και γράφει μόνο «καλάσνικοφ», δημιουργεί συνειρμό. Θα το έκανε κι αν χτύπαγαν μόνο με «καλάσνικοφ», έτσι κι αλλιώς κοινής στόχευσης είναι όλοι μαζί αυτοί που πράττουν κι αυτοί που γράφουν για να δημιουργούν αυτούς τους συνειρμούς.

Είναι χαρακτηριστικό: Ζητάει να καταδικάσει τη βία η αριστερά. Και γιατί πρέπει να την καταδικάσει η αριστερά (άλλος συνειρμός που υπονοεί λερωμένη φωλιά) κι όχι το κέντρο, ή κατευθείαν κάποια από τις υπηρεσίες που οργανώνουν την προβοκάτσια; Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας;

Τον αρθρογράφο δεν τον νοιάζουν οι διαβεβαιώσεις, το συνειρμό θέλει να αφήσει. Θέλει επίσης να δημιουργήσει ένα κλίμα συναίνεσης που θα ξεκινά από καταδίκη των μασκαράδων και θα φτάνει στο ζουμί καθώς «τρομοκρατία» ήδη για την ΕΕ είναι και οι εργατικοί αγώνες.

Η αστική τάξη θέλει συναίνεση και στην καταστολή και δημιουργεί τις συνθήκες για να την εξασφαλίσει.

Υπάρχει πρόβλημα με τη βία; Ας το πάμε αλλιώς: Είναι εντελώς άλλο πράγμα το ξεσκέπασμα της προβοκάτσιας και κατά συνέπεια η καταγγελία αυτωνών που μετέχουν σ' αυτήν και είναι άλλο πράγμα το «βρήκαμε παπά να θάψουμε πεντέξι» στο οποίο παραπέμπει η κουβέντα γενικώς για τη βία.

Αν θέλουν να μιλήσουμε για βία πρέπει αναγκαστικά να μιλήσουμε για την πηγή της: Τη βία που αναγκαστικά συνοδεύει τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής και το πολιτικό παρακολούθημά τους. Αυτή η βία πρέπει να καταδικάζεται ως αυτονόητο.

Αλλά δε φτάνει αυτό. Για να μπορέσει πράγματι να εξαλειφθεί η βία πρέπει να εξαλειφθεί η αιτία της. Κι αυτό μόνο με την πάλη του μαζικού λαϊκού κινήματος ενάντια στην ολιγαρχία μπορεί να γίνει.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα σάπια διάφοροι περί βίας γιατί δεν τους παίρνει. Οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλούν για βία είναι οι δήμιοι.

Στο άμεσο πολιτικό παρόν, πάντως, οι αστοί δε ζητάνε γενικά καταδίκη της βίας. Εχουν προσδιορίσει ότι βία θεωρούν την απεργία. Βία θεωρούν και τη συνδικαλιστική δράση. Βία θεωρούν ό,τι παραβιάζει την «οικογενειακή γαλήνη» εντός των επιχειρήσεων.

Χτίζουν συναίνεση στη δική τους βία κι επειδή δεν μπορούν να το πουν ανοιχτά, στήνουν μια βία - μαϊμού για να εξασφαλίσουν συμμάχους.

Καμιά ανοχή, λοιπόν, στην αιτία που γεννά τη βία που καταστέλλει τις εργατικές διεκδικήσεις.