Σαν Κόμμα λέγαμε στις Θέσεις του 17ου Συνεδρίου ότι: «Η ανεργία πήρε μαζικότερες διαστάσεις σε εξαγωγικούς μεταποιητικούς κλάδους χαμηλής οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου, όπως είναι η κλωστοϋφαντουργία, και σε ορισμένες περιοχές, με αποτέλεσμα, σ' αυτές να εμπεδώνεται η αντίληψη περί "αποβιομηχάνισης", και μάλιστα ως ιδιαίτερο ελληνικό φαινόμενο. (...) Η ενδοκλαδική αναδιάρθρωση της μεταποίησης, σε βάρος κλάδων όπως π.χ. της κλωστοϋφαντουργίας, επήλθε από την άρση προστασίας της εγχώριας παραγωγής, με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και το σταδιακό άνοιγμα της ελληνικής αγοράς σε ανταγωνιστικά εμπορεύματα από τρίτες χώρες ύστερα από διμερείς συμφωνίες της ΕΕ με άλλες τελωνειακές ενώσεις. Οξύνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις διάφορες μερίδες του μονοπωλιακού κεφαλαίου για το ποιος επιχειρηματικός όμιλος θα κερδίσει μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά. Ολες οι μερίδες του μονοπωλιακού κεφαλαίου απαιτούν ταχύτερες μεταρρυθμίσεις, σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ώστε να διασφαλίσουν κερδοφορία και δυνατότητες να ανταποκριθούν στις αυξανόμενες απαιτήσεις του διεθνούς ανταγωνισμού».

Πλούσια η εμπειρία μας από τους μέχρι τώρα αγώνες στη Νάουσα, του Κόμματος, του ΠΑΜΕ και του ταξικού Εργατικού Κέντρου για την υποστήριξη - κατοχύρωση - διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και απολυμένων του Λαναρά από το 2004 που ξεκίνησε να κλείνει εργοστάσια. Επιβεβαιώθηκε πως η σταθερότητα στην ταξική γραμμή είναι αυτή που μπορεί να κινητοποιεί, να δραστηριοποιεί τους εργάτες και να υπάρχουν κατακτήσεις (π.χ. «εισοδηματική ενίσχυση» για τους απολυμένους).

Το στήσιμο Επιτροπής Αγώνα από τους εργαζόμενους στα εργοστάσια του Λαναρά στη Νάουσα εμπλουτίζει την προαναφερόμενη πείρα.

Ξεπερνιέται ο σκόπελος της συμβιβασμένης πλειοψηφίας στο ΔΣ του σωματείου, που μαζί με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και στελεχών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στον κλάδο, υποτάσσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Λαναρά και των τραπεζών.

Νέα προοπτική ανοίγεται στους αγώνες των κλωστοϋφαντουργών που πρέπει να ισχυροποιηθεί.

Στην Ελλάδα ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας μπορεί να εξακολουθεί να βρίσκεται σε πορεία επιδείνωσης, όμως δεν εξαφανίζεται, έχει προοπτική και αυτή είναι σε μια άλλη οικονομία, τη λαϊκή οικονομία, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και επίκεντρο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Που όμως απαιτεί και αλλαγές στο συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων υπέρ του ΚΚΕ, αλλαγή στην τάξη που εξουσιάζει.