Πώς το λένε; ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα;

Ετσι ακριβώς και ο πόνος διαφόρων που - ενώ είναι ταγμένοι καθημερινά στο πλευρό του κεφαλαιοκράτη - ξάφνου ανακαλύπτουν επιχειρήματα για την «ισότητα των γυναικών».

Εντελώς τυχαία, αυτά τα επιχειρήματα είναι πάντα προς την κατεύθυνση να παραμείνουν περισσότερο χρόνο οι γυναίκες στη δουλειά, να διαθέσουν δηλαδή περισσότερο εργάσιμο χρόνο προς εκμετάλλευση.

Αυτοί που νοιάζονται έτσι για τη γυναίκα, ξεχνούν εντελώς όλο το πλέγμα των σχέσεων που διέπουν τη ζωή της γυναίκας στον καπιταλισμό, τη χρήση της σαν διπλά και τριπλά καταπιεζόμενη από την υπερεκμετάλλευση εργαζόμενη, την καταπόνηση του σώματός της και μόνο από την ίδια τη φυσική της υπόσταση.

Οταν μια γυναίκα στα 50 είναι ήδη σακατεμένη, έρχεται ο άνετος και ρωτάει αθώα: Γιατί να βγει στη σύνταξη; Γιατί δεν παίρνει άδεια όταν τα παιδιά είναι μικρά;

Μια εύκολη απάντηση είναι «να τραβήξει μακριά τα χέρια από τον χρόνο σύνταξης κι αφού αυτός και η τάξη που εκπροσωπεί νομοθετήσουν πραγματικές άδειες μητρότητας που να καλύπτουν όλες τις ανάγκες της σχέσης μιας μάνας με το παιδί της, ας έρθει μετά να κουβεντιάσουμε και για το χρόνο εξόδου από τη δουλειά».

Δε φτάνει αυτή η απάντηση. Οι καπιταλιστές δε θέλουν μόνο να μεταθέσουν το χρόνο εργασίας των γυναικών προς πιο μεγάλες ηλικίες. Ηδη με την ελαστική απασχόληση στις μικρές ηλικίες, έχουν κάνει δυσκολότερη τη συγκέντρωση ενσήμων, ήδη ο χρόνος συνταξιοδότησης για τις γενιές που τώρα μπαίνουν στην παραγωγή, έχει αυξηθεί. Οι καπιταλιστές βλέπουν τις συντάξεις σαν κεφάλαιο. Οπως δε θέλουν να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, έτσι θέλουν και να μειωθεί ο χρόνος που ένας εργάτης θα πληρώνεται από το ταμείο σύνταξης. Για τους καπιταλιστές αυτό το χρήμα είναι κεφάλαιο για αξιοποίηση από τους ίδιους. Εχουν ήδη βάλει χέρι στο χρήμα των ταμείων με τις επενδύσεις σε ομόλογα, θέλουν ακόμα περισσότερα. Θέλουν τα ταμεία να γεμίζουν με εισφορές εργατών για να μπορεί το κεφάλαιο να αρμέγει περισσότερα.

Για τον άντρα εργάτη, το να βγει η γυναίκα στη σύνταξη πιο νωρίς, είναι στοιχείο προς την ισοτιμία της γυναίκας. Οπως στοιχείο προόδου είναι να βγαίνει κι ο ίδιος πιο νωρίς στη σύνταξη. Η τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων επιτρέπει και λιγότερη δουλειά και καλύτερη ζωή. Ολο αυτό όμως απαιτεί άλλη οργάνωση της παραγωγής, άλλες σχέσεις παραγωγής.

Οταν έτσι τεθεί το θέμα, σταματούν την κουβέντα αυτοί που μιλούν για το δικαίωμα της γυναίκας να δουλεύει περισσότερο. Τη θέλουν και καλή σκλάβα και αιώνια σκλάβα.

Ενας λόγος παραπάνω οι γυναίκες να βρουν τη θέση που τους ανήκει δίπλα στους άλλους εργάτες και ως τάξη να αντιμετωπίσουν την εκμετάλλευση. Ολα τα άλλα είναι λογικά άλματα για να τις γονατίσουν.

Αυτά τα λογικά άλματα ισχύουν για κάθε πρόταση που εμφανίζεται ως νέα για να συντηρήσει το παλιό. Το πρόγραμμα του ΣΥΝ με τα δικά τους λόγια, είναι χαρακτηριστικό για το πώς μπορείς με λογικά άλματα να μιλάς για το νέο, ενώ οι προτάσεις σου οδηγούν σε αύξηση της εκμετάλλευσης.

Παράδειγμα: Γίνεται να υπάρχουν καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αλλά οι επιχειρήσεις που θα λειτουργούν μ' αυτές τις σχέσεις, να υπερβαίνουν αυτό το πλαίσιο; Γίνεται, λέει και γράφει στο πρόγραμμά του ο ΣΥΝ. Ε, αφού αυτό γίνεται, τότε όλα τ' άλλα πράγματι είναι πιθανά: θα υπάρχει λέει ένας δημόσιος τομέας που δε θα είναι ούτε ιδιωτικός ούτε κρατικός αλλά και δε θα 'χει σκοπό το κέρδος. Ωραία. Θα είναι κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής; Τσιμουδιά. Το προϊόν της κοινωνικής εργασίας ποιος θα το κατέχει; Πάλι τσιμουδιά. Πώς θα προκύψει η μείωση των ανισοτήτων; Με αναδιανομή πόρων και εξουσιών, λένε. Ποιος και από πού βρίσκει τους πόρους, σε ποιους τους αναδιανέμει; Ποιος θα έχει την εξουσία και γιατί αυτός να τη μοιράζεται; Αναδιανομή πόρων και εξουσιών έχει κάνει και το ΠΑΣΟΚ με την περίφημη αποκέντρωση στους δήμους. Εχουμε αύξηση ή όξυνση των ανισοτήτων; Το γεγονός ότι στους κεντρικούς φόρους προστέθηκαν και δεκάδες άλλοι τοπικοί, είναι στοιχείο αναδιανομής; Ισα - ίσα ενίσχυση του κεφαλαίου σημαίνει που απελευθέρωσε έτσι πόρους από την Αυτοδιοίκηση φορτώνοντας νέους φόρους στα λαϊκά στρώματα.

Με λίγα λόγια, όλο αυτό το πράγμα δικαίως έχει ήδη χαρακτηριστεί «οικονομία των αναγκών του καπιταλιστή». Με πλήρη συνείδηση οι συντάκτες του μιλάνε για στόχο και όχι μέσο για την επίτευξη μέγιστου κέρδους, ακριβώς γιατί στόχος είναι να μεγιστοποιεί τα κέρδη με λαϊκή συναίνεση.

Ασχετο: όταν τους έλεγες ότι δεν κάνουν κριτική στις θέσεις του ΚΚΕ αλλά μόνο αναπαράγουν το ίδιο χαρτάκι που παράγει η ίδια υπηρεσία, πετάγονταν μέχρι εκεί πάνω. Ε, χτες το ίδιο ακριβώς χαρτάκι αναπαράχθηκε από την «Αυριανή». Ηταν θέμα καταμερισμού να ξεκινήσει «αντιεξουσιαστικά», για να καταλήξει στου Κουρή...

Οτι μέσα στη λάσπη βρίσκονται και διαμαντάκια, δεν είναι στοιχείο καθαρότητας της λάσπης.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ: «Είναι σωστή η αναμενόμενη καταδίκη μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και ας δημιουργεί μεγάλα προβλήματα προσαρμογής στο κράτος - εργοδότη αλλά και στις ενδιαφερόμενες γυναίκες (...) οι διακρίσεις λειτουργούν τελικά σε βάρος των γυναικών (...) το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αφορά τη μείωση των ορίων συνταξιοδότησης για τις μητέρες. Τον ελεύθερο χρόνο, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο, τον χρειάζονται όταν τα παιδιά τους είναι μωρά ή μικρά. Τους τον παρέχουν όταν τα παιδιά τους είναι πια στο Πανεπιστήμιο ή στη δουλειά. Ποιο είναι το προσωπικό και κοινωνικό κέρδος;» (ο Ρ. Σωμερίτης στο ΒΗΜΑ).

ΞΑΝΑΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ: «Το 384 σελίδων πρόγραμμα εισάγει τον όρο "οικονομία των αναγκών" (...) ο όρος αυτός προέρχεται από τη διεθνή βιβλιογραφία και ίσως να μην είναι πλήρως θεμελιωμένος επιστημονικά, θεωρήθηκε όμως ότι σε ένα στάδιο ανίχνευσης καινούριων προτάσεων μπορεί να περιγράψει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που προκρίνει την ικανοποίηση των αναγκών ως στόχο και όχι ως μέσο για την επίτευξη και μεγιστοποίηση του κέρδους (...) όπως είπε ο Γιάννης Δραγασάκης είναι λάθος να δει κανείς αυτή τη δουλειά από τη σκοπιά του αν προετοιμάζει ή αποκλείει τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ (...) οι άξονες που συνθέτουν την οικονομία των αναγκών και των συλλογικών αγαθών, περιλαμβάνουν τη μείωση των ανισοτήτων μέσω της αναδιανομής πόρων και εξουσιών, τον νέο ρόλο για τον δημόσιο χώρο ως χώρο συλλογικών αγαθών και δημόσιας πολιτικής (...) στόχος μας είναι ο σχεδιασμός ενός δημόσιου τομέα που δε θα είναι ούτε ιδιωτικός ούτε κρατικός και ο οποίος δε θα αποσκοπεί στο κέρδος (...) θα οργανώνεται υπό μορφές οικονομικής δραστηριότητας υβριδικές ή μεταβατικές (...) αυτοδιαχειριζόμενες οικονομικές μονάδες(...) εταιρίες λαϊκής βάσης, επιχειρήσεις ειδικού κοινωνικού σκοπού κλπ. που μπορεί μεν να λειτουργούν υπό τους καταναγκασμούς του καπιταλιστικού πλαισίου αλλά με όρους, τρόπους και σκοπούς που θα το υπερβαίνουν» (η καταγραφή στο ΠΟΝΤΙΚΙ).