«Πριν φύγει απ' τη ζωή ο Γιώργος Πατσούρος έδωσε στους φίλους του ένα κλειδί (του τάφου του). "Οταν περνάτε απ' το Πλατάνι", τους είπε, "ν' ανοίγετε τον τάφο. Θα 'χετε τσικουδιά να πίνετε στη μνήμη μου" (...) Το 1948 από τις φυλακές Ιτζεδίν, στο Καλάμι (3 χλμ ανατολικά από το Πλατάνι) μετεφέρετο ένας πολιτικός κρατούμενος στα δικαστήρια Χανίων, για να εκδικαστεί η υπόθεσή του. Οταν βρισκόταν (η μεταφορά) στο Πλατάνι έγινε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, με έναν νεκρό, τον πολιτικό κρατούμενο που καθόταν δίπλα στον οδηγό. Προηγουμένως είχε γίνει ανταλλαγή από την όπισθεν θέση του και στη δική του κάθησε ο συνοδηγός που ένιωσε αδιάθετος και γι' αυτό έκανε αλλαγή θέσης. Και λόγω της εμφυλιακής εποχής υπήρξε κάποια αμφισβήτηση της επίσημης εκδοχής του δυστυχήματος. Τότε ομάδα κατοίκων της Επαρχίας Αποκορώνου, έχοντας επικεφαλής τον Γιώργο Πατσούρο από το χωριό Τζιτζιφέ, απέκλεισαν την πρόσβαση προς την πόλη των Χανίων από τη θέση Πλατάνι σε ένδειξη διαμαρτυρίας και μνήμης για τον θάνατο του πολιτικού κρατούμενου (...) ο Γιώργος Πατσούρος θέλοντας να τιμήσει τα γεγονότα αυτά αγόρασε ένα μικρό αγροτεμάχιο κοντά στον τόπο του μπλόκου και έκανε έναν ιδιωτικό τάφο, όπου και ενταφιάστηκε ύστερα από επιθυμία του» (η καταγραφή στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)

«Η ολοκλήρωση του 18ου συνεδρίου του ΚΚΕ επισημοποίησε την περαιτέρω δογματική - σεχταριστική περιχαράκωση του κόμματος (...) η διαλεκτική αλληλουχία των πραγμάτων λέει πως η μονολιθική συγκρότηση των κομματικών οργάνων αποτελεί το αναγκαίο παρακολούθημα και την αναπόφευκτη συνέπεια της κεντρικής πολιτικής επιλογής (...) όλα πλέον συνοψίζονται σε μία στιγμή, ή σε "μια ζαριά", στην "ώρα 0" όταν θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την τελική αναμέτρηση» (δισέλιδο αφιέρωμα στην ΑΥΡΙΑΝΗ).