Η πορεία του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» αποτυπώνει την αντιλαϊκή στρατηγική της Ευρωένωσης και των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απέναντι στις προνοιακές δομές, συνολικά ενάντια στο δικαίωμα των λαϊκών στρωμάτων για αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν και υψηλής ποιότητας παροχές Υγείας και Πρόνοιας. Η ιστορία του προγράμματος ξεκινά το 1996, όταν ο τότε πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, εξήγγειλε την πρώτη μονάδα. Στη συνέχεια δημιουργήθηκαν 100 μονάδες και η εφαρμογή του ανατέθηκε στους δήμους. Το πρώτο διάστημα οι εργαζόμενοι ονομάζονταν «εθελοντές» και ήταν ανασφάλιστοι. Το δεύτερο πρόγραμμα με τον τίτλο «Κοινωνική Μέριμνα», πάλι επί ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε το 2000 και είχε περίπου 600 εργαζόμενους με συμβάσεις έργου και συμβάσεις ορισμένου χρόνου, στο ΤΕΒΕ ή στο ΙΚΑ. Μερικές δεκάδες συμβάσεις απ' το πρώτο και το δεύτερο πρόγραμμα μετατράπηκαν σε αορίστου.

Το τρίτο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» υλοποιήθηκε από τη ΝΔ, ξεκίνησε το 2002 και απορρόφησε μέρος απ' το δεύτερο. Τον Αύγουστο του 2008, όταν έληξε το πρόγραμμα, η κυβέρνηση μίλησε για συνέχισή του μέσα από κοινοτικούς πόρους, στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ, και εθνικούς πόρους. Αυτό σημαίνει, στην καλύτερη περίπτωση, ότι θα συνεχιστεί μέχρι το 2013, οπότε και λήγει η προγραμματική περίοδος του Δ΄ ΚΠΣ. Ενας αριθμός εργαζομένων μονιμοποιήθηκε με το Προεδρικό Διάταγμα 164/04, αλλά οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, περίπου 4.000, βρίσκονται εδώ και χρόνια στον «αέρα», είναι όμηροι της κάθε κυβερνητικής απόφασης. Πρόκειται για εργαζόμενους που εξυπηρετούν περίπου 100.000 ηλικιωμένους χωρίς δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης και Ατομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑμΕΑ). Πρόσφατα στο συνέδριο της ΚΕΔΚΕ ο υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, είπε γενικά πως θα μονιμοποιηθούν, αλλά όχι με αυτόματη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου.

Προχτές, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη συνάντηση που είχε με εκπροσώπους των εργαζομένων στο «Βοήθεια στο Σπίτι», απαίτησε την άμεση και ουσιαστική λύση του προβλήματος, με τη μονιμοποίηση όλων χωρίς καμιά πρόσθετη διαδικασία. Η κατάσταση έχει, πλέον, ξεπεράσει τα όρια. Δουλεύουν απλήρωτοι από 2 έως 7 μήνες με μισθούς από 450 και 500 έως 900 ευρώ. Κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, νοσηλευτές και οικογενειακοί γιατροί προσπαθούν, σε αυτές τις συνθήκες, να βοηθήσουν ηλικιωμένους και τα ΑμΕΑ και η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν την προσπάθεια ένταξης της χρηματοδότησης σε νέα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πίσω απ' την οποία κρύβεται η ανταποδοτικότητα στις υπηρεσίες και η συμμετοχή ιδιωτών.

Στόχος είναι η εμπορευματοποίηση και η ιδιωτικοποίηση της Πρόνοιας, μέσα από την Αυτοδιοίκηση. Αυτό που θέλουν κυβέρνηση και ΕΕ είναι να μεταφερθεί το κόστος στους εργαζόμενους, μέσω της Αυτοδιοίκησης. Η εξασφάλιση και της φροντίδας των ηλικιωμένων και των ΑμΕΑ, αλλά και η εξασφάλιση των εργαζομένων, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα παροχής υπηρεσιών Πρόνοιας από το κράτος, με την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής ή εμπορευματοποιημένης δραστηριότητας, απ' όπου και αν προέρχεται αυτή. Με αυτό τον τρόπο θα μπορεί να κατοχυρωθούν και η μόνιμη και σταθερή δουλειά για τους εργαζόμενους και ολοκληρωμένες ποιοτικά υπηρεσίες για τους έχοντες ανάγκη. Τέτοιες λύσεις απαιτούν ρήξη με την πολιτική των κομμάτων του κεφαλαίου, της ΕΕ. Απαιτούν ενιαίο μέτωπο αγώνα, ενάντια στα κόμματα που προωθούν ή στηρίζουν τη μετατροπή της Υγείας και της Πρόνοιας σε εμπόρευμα.