Χτες η κυβέρνηση εξήγγειλε 12 μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ προτάθηκαν 5 άξονες για το ίδιο θέμα. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των προτάσεων, η ενίσχυση της καπιταλιστικής οικονομίας, των τραπεζών και των επιχειρήσεων για να αποφευχθούν οι όποιες συνέπειες για το κεφάλαιο και να μη θιγούν τα θεμέλια του συστήματος. Οι προτάσεις αυτές είναι κομμάτια ενός ενιαίου παζλ διαχείρισης της κατάστασης από θέσεις των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και εναπόθεσης των βαρών στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα. Και οι δύο εταίροι του δικομματισμού συναγωνίζονται για το ποιος είναι περισσότερο χρήσιμος για το κεφάλαιο, ενώ για το λαό έχουν έτοιμα σχέδια αφαίμαξής του, εξαπάτησής του και κυρίως εγκλωβισμού του στην πολιτική τους.

Αποσιωπώντας σκόπιμα το ποιος είναι ο χαρακτήρας της κρίσης, την εμφανίζουν κάτι σαν φυσικό φαινόμενο, απέναντι στο οποίο θα πρέπει από κοινού εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, πλουτοκρατία και εργαζόμενοι, να βάλουν πλάτη. Πασχίζουν να μη γίνεται αντιληπτό ότι η κρίση πηγάζει από τον ταξικό χαρακτήρα του συστήματος, ότι είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι αφενός διαχείριση των κρατικών δαπανών υπέρ του κεφαλαίου και αφετέρου να διαχειριστούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους για να εμποδίσουν την ανάπτυξη της πάλης για να μην πληρώσει ο λαός τις συνέπειες της κρίσης αλλά αυτοί που τη δημιουργούν, η πλουτοκρατία. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι συνοδοιπόροι τους στον «ευρωμονόδρομο» εξελίσσονται σ' ένα είδος «σωφρονιστών» των λαϊκών δυνάμεων για λογαριασμό της άρχουσας τάξης.

Στα πλαίσια αυτής της επιχείρησης παραπλάνησης των εργαζομένων, ώστε να περάσουν πιο εύκολα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της κρίσης, επιχειρείται από την κυβέρνηση να δοθούν στην καπιταλιστική κρίση χαρακτηριστικά εθνικής κρίσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυνάμεις του κεφαλαίου βαφτίζουν «εθνικά» τα προβλήματά τους και τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί τμήματα της άρχουσας τάξης η εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ονομάζουν «εθνικό συμφέρον» τα δικά τους, τα ταξικά συμφέροντά τους, προσδοκώντας στην παγίδευση των εργαζομένων. Ετσι, γι' αυτούς είναι «εθνικό» το να δίνονται 28 δισ. ευρώ στις τράπεζες, είναι «εθνική ανάγκη» να περικοπούν οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζομένων και συνεπώς θα είναι «αντεθνικοί» οι αγώνες και οι διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που είναι υπό το ζυγό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Οπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν υπάρχουν περιθώρια για σοβαρούς ελιγμούς από τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης. Τα διλήμματα που μπαίνουν στους εργαζόμενους γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα. Οσο η κρίση οξύνεται δεν υπάρχει έδαφος για αυταπάτες. Μπαίνει στην ημερήσια διάταξη όλο και πιο επιτακτικά το ζήτημα που λέει ή ολοκληρωτική υποταγή στη γραμμή του κεφαλαίου με προοπτική ακόμα χειρότερες μέρες ή ανυπακοή και αντίσταση, ταξικός αγώνας και πολιτικός απεγκλωβισμός από τις κυρίαρχες δυνάμεις και τα κόμματα της δικομματικής εναλλαγής, με στόχο την απόκρουση της νέας καπιταλιστικής επέλασης που γίνεται στο όνομα της κρίσης, διεκδικώντας την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, στην προοπτική της λαϊκής οικονομίας, της λαϊκής εξουσίας.