ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Ο μπάρμπα - Λιας του «Ριζοσπάστη»...

Ονομάζεται Ηλίας Καραμάνης. Είναι 87 χρονών. Η ζωή του, ένας συνεχής αγώνας μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ για ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία. Το όραμά του, ο σοσιαλισμός. Πολέμησε για να φύγουν οι ξένοι κατακτητές από τη χώρα μας κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης. Εγινε μέλος του ΚΚΕ το 1948, πολεμώντας με το ΔΣΕ στο Γράμμο. Το 1950 βρέθηκε στην Τασκένδη, πολιτικός πρόσφυγας και έμεινε εκεί μέχρι το 1975. Συνέχισε τον αγώνα του σε όλες τις δύσκολες περιόδους που αντιμετώπισε η χώρα μας. Και σήμερα εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Βασικό του καθήκον θεωρεί τη διακίνηση του «Ριζοσπάστη». Για να φτάσει η εφημερίδα των εργαζομένων και όλου του λαού παντού...

Οι σύντροφοι και συγχωριανοί του από τη Μελιβοία Αγιάς Λάρισας, όπου διαμένει μόνιμα, τον φωνάζουν μπάρμπα - Λια. Τον γνωρίζουν πολύ καλά. Τον βλέπουν κάθε Κυριακή με το «Ριζοσπάστη» στο χέρι. Πόρτα την πόρτα, για να μη μείνει κανείς που δε θα διαβάσει την εφημερίδα των κομμουνιστών και για να «βρίσκονται» σε όλα τα σπίτια οι θέσεις του ΚΚΕ. Η δράση του μπάρμπα - Λια δε σταματά εκεί. Επιβεβαιώνοντας το ρόλο του ανθρώπου - κομμουνιστή που δεν εφησυχάζει, αλλά αγωνιά και θέλει να συμβάλει τα μέγιστα στη διάδοση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, πάει, παρά τα γηρατειά του, και κάνει διάφορες οικοδομικές «ψιλοδουλιές» στο χωριό του και όλες τις εισπράξεις τις αξιοποιεί για την οικονομική ενίσχυση του Κόμματος.

Θελήσαμε να καταγράψουμε στο «Ρ» το νεανικό δυναμισμό του 87χρονου συντρόφου μας. Και μιλήσαμε μαζί του. «Κάθε Κυριακή, εδώ και πολλά χρόνια, είμαι στο πόδι και μαζί με τους άλλους συντρόφους μου κάνουμε εξόρμηση του "Ριζοσπάστη"», μας λέει. «Κι έτσι πρέπει να κάνουμε για να μάθει ο κόσμος, διαβάζοντας την εφημερίδα, τις Θέσεις του ΚΚΕ και την πολιτική που προτείνει το Κόμμα». Και συνεχίζει τονίζοντας πόσο απαραίτητος σύντροφος είναι ο «Ριζοσπάστης», που γράφει για το «σωστό και το δίκιο». Ο ίδιος δεν έμαθε γράμματα στο σχολείο, αλλά - όπως λέει - πήγε στο «μεγάλο σχολείο του βουνού» κι εκεί έμαθε τα γράμματα του αγώνα και της αντίστασης, ώστε να μελετά καθημερινά το «Ριζοσπάστη», για να διακηρύσσει από καλύτερες θέσεις την πολιτική του ΚΚΕ.

Ο μπάρμπα - Λιας, που ζει με τη γυναίκα του, τη συντρόφισσα Χαρίκλεια, δηλώνει ότι θα συνεχίσει να πράττει το χρέος του για τη διακίνηση του «Ριζοσπάστη» και ν' αγωνίζεται για το ΚΚΕ. Και συμβουλεύει το ίδιο τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα δισέγγονα που ευτύχησε να έχει και όλους τους νέους...

Το δικό μας καθήκον...

Ο μπαρμπα-Λιας, από τη Μελιβοία της Λάρισας, δεν είναι ο μοναδικός που έχει ταυτίσει τη ζωή του με το ΚΚΕ κι έχει επιλέξει ως μόνιμο καθημερινό σύντροφό του το «Ριζοσπάστη», προσπαθώντας να τον «μοιραστεί» με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Υπάρχουν κι άλλοι αγωνιστές σαν κι αυτόν, στους οποίους η ταύτιση με το Κόμμα κι ο έρωτας με την εφημερίδα του έχουν εγγραφεί ως γονίδια του χαρακτήρα τους κι αποτελούν σήμα κατατεθέν της παρουσίας και της συμπεριφοράς τους.

Αν και ο έρωτας αυτών των αγωνιστών προς την εφημερίδα μας δε ζητάει ανταπόκριση, εντούτοις δημιουργεί, σ' όλους όσοι, αν όχι από επιλογή ζωής, έστω από «τύχη καλή», εργαζόμαστε στο «Ριζοσπάστη», την υποχρέωση ν' ανταποκριθούμε στο καθήκον καθημερινής βελτίωσης της εφημερίδας, ώστε να προβάλλει όσο το δυνατόν πληρέστερα και καθαρότερα την πολιτική του ΚΚΕ, προβάλλοντας, ταυτόχρονα, τα προβλήματα, τα αιτήματα, τους αγώνες και τις αγωνίες του λαού μας. Κι αυτό υποσχόμαστε στον μπαρμπα-Λια...

Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής

Διαβάτη στάσου προσοχή

δω χάμω κείτονται νεκροί

που δεν επρόδωσαν ποτέ.

Ποτέ δεν είπαν ψέματα

τύραννο δεν προσκύνησαν.

Β. Ρώτας

Και στέκομαι βαριά συγκινημένος προσοχή στο δρόμο με τα κυπαρίσσια. Βγάζω το καπέλο κι ένας ήλιος καυτερός, που μόλις ξεμύτισε από το σύννεφο, με πυρπόλησε. Πατώ το χώμα και βουλιάζω. Παχύ χώμα, σβολωμένο με αίμα παγωμένο. Πλήθος τ' αγριολούλουδα βουτάνε στο αίμα και κοκκινίζουν. Μικρά διαμαντάκια σαν δάκρυα στραφτολογούν ανάμεσα στα πέταλα που σήκωσαν κεφάλι. Βαρύ μπουκέτο κι ασήκωτο, δεν άντεξα να το κρατώ στα δυο μου χέρια. Εσκυψα και μάζεψα δείγμα ονομάτων έτσι στην τύχη.

Σουκατζίδης Ναπ., Μακρής Κωστ., Παπαδήμας Βασ., Λιακίδης Θεοφ., Τσίρκας Κων., Δασκαλόπουλος Γ., Κοσμερίδης Θαν., Νεγρεπόντης Νίκος. Ετσι στην τύχη, σαν διαμαντένια δάκρυα στη φτωχή μου φούχτα.

Πρωτομαγιά 1944. Ερωτες και τραγούδια πουλιών ανάμεσα σ' ανεμοθροΐσματα και πανηγύρια παλικαριών στο προσκλητήριο του θανάτου. Παπαρούνες και πολυβόλα. Κόκκινο χαμομήλι από τη χαριστική βολή. Οι παπαρούνες ανθίζουν ακόμα, τα πολυβόλα σκούριασαν. Το χαμομήλι ασπροκιτρίνισε, τα τουφέκια τους πάλιωσαν. Με το τελευταίο βόλι οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Οι ιδέες αναπτερώνονται, αναγεννιούνται και πληθαίνουν. Ανοιξη πυρπολημένη από τραγούδια μελλοθανάτων και κλαγγές πολυβόλων. Μοναδικές στιγμές πατριωτισμού, λεβεντιάς κι αρετής.

200 παλικάρια μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ολη η αφρόκρεμα, όλος ο ανθός της ελληνικής νεολαίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

200 παλικάρια μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ανά εικοσάδες. Πριν προλάβει να σβήσει από τα χείλη ο Εθνικός Υμνος, μια ριπή πολυβόλου προετοίμαζε τους επόμενους.

ΗΑθήνα στενάζει, αντιστέκεται και ετοιμάζει το θρίαμβό της. Οσο τα σκυλιά του ναζισμού χτυπάνε, τόσο πιο έντονη γίνεται η πεποίθηση πως η λευτεριά πλησιάζει. Το Χαϊδάρι έχει φισκάρει. Στου Χατζηκώστα τα ίδια. Οι φυλακές γεμάτες. Κάθε μέρα με τα τρένα κουβαλούν ομήρους στη Γερμανία. Κάθε μέρα κάποια πόλη, κάποιο χωριό αποτίει φόρο τιμής στην Αντίσταση. Τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, ο Κουρνάβος πληρώνουν με το αίμα των κατοίκων τους τ' αντάλλαγμα για τη λευτεριά και σβήνουν από το χάρτη.

Η Καισαριανή είναι ξεσηκωμένη σαν μελίσσι που βουίζει. Το Δουργούτι το ίδιο. Η Κοκκινιά έχει γράψει την ιστορία της με το μπλόκο και συνεχίζει. Το Κατσιπόδι, ο Κοπανάς, το Μπαρουτάδικο, οι Ποδαράδες, η Καλλιθέα με τα Παλιά Σφαγεία. Ολες οι φτωχογειτονιές της Αθήνας πληρώνουν τίμημα βαρύ και πολεμούν.

Στέκομαι μαρμαρωμένος και παρακολουθώ την όλη εκδήλωση τιμής, που κάθε χρόνο κάνει ο Δήμος της Καισαριανής στη μνήμη των αθάνατων παλικαριών, που με την ηρωική της πράξη πέρασαν στην αιωνιότητα.

- Ακούω τους ομιλητές. Ακούω τις απαγγελίες ποιημάτων. Το πένθιμο εμβατήριο των αδικοσκοτωμένων αγωνιστών και με πιάνει σύγκρυο. Πατώ το παχύ χώμα, στο χώρο του τιμημένου Σκοπευτηρίου με τα δεκάδες κόκκινα στεφάνια και την κλαγγή των σκουριασμένων όπλων σβησμένη.

Αξέχαστη μέρα, με μηνύματα επίκαιρα. Σκοπευτήρια του κόσμου να μην πέσουνε ποτέ στη Λήθη.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ