ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πάλη για να κερδηθούν συνειδήσεις

Τι έχει αρχίσει να κουβεντιάζεται ανάμεσα στους εργάτες, μέσα από τους ταξικά προσανατολισμένους αγώνες τους;

«Εχουμε χτίσει τις επιχειρήσεις, τα καράβια, όλα τα μέσα παραγωγής. Εμείς τα δουλεύουμε και παράγουμε. Ηρθε η ώρα να βάλουμε ως στόχο να περάσουν στα δικά μας χέρια. Αξίζει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις. Αξίζει κάθε θυσία».

Γίνεται, δηλαδή, καθαρό πως οι εργάτες όχι μόνο πρέπει να αρνηθούν κάθε θυσία για την πλουτοκρατία, αλλά, ακόμα καλύτερα, ότι αξίζει κάθε θυσία για να ανατραπούν οι καπιταλιστές.

Τι απαντούν αυτοί που κλέβουν το ψωμί απ' το τραπέζι;

Αρχισαν τις κωλοτούμπες σε ξένο αχυρώνα. Ανάλογα με το πόστο και τη χρέωση του καθενός, αφού άπαντες εξαφάνισαν χιλιάδες και χιλιάδες εργάτες που διαδήλωναν, κατέφυγαν στο «παλιά μου τέχνη κόσκινο»: Να παρουσιάζουν το άσπρο - μαύρο: Oι φτωχοί «αυτοπροσδιορίζονται», δηλαδή δεν είναι! Είναι φτωχοί, γιατί θέλουν περισσότερα απ' όσα παράγουν! Θέλουν ταξίδια στο εξωτερικό!

Στις εργατογειτονιές, που τα φώτα σβήνουν μετά τις 10 - 11 το βράδυ, οι άνθρωποι θέλουν φρέσκο γάλα για τα παιδιά τους, αλλά αγοράζουν υγροποιημένη σκόνη γάλα, γιατί μόνον αυτό τους παρέχει το μονοπώλιο του γάλατος, που προχτές ανακοίνωσε στους αγελαδοτρόφους «κόψτε το λαιμό σας, σφάξτε τα γελάδια, γάλα φρέσκο τέλος».

Στα σπίτια που το ψωμί είναι ιερή τροφή για να σταθεί ο άνθρωπος στα πόδια του, όλο και περισσότερο λείπει το πραγματικό ψωμί, γιατί η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ενωσης των μονοπωλίων απαγορεύει να καλλιεργείται καθαρό στάρι, καθώς τα μονοπώλια έχουν άπειρες ποσότητες μεταλλαγμένου στις αποθήκες τους.

Οι άνθρωποι που εμείς γνωρίζουμε γονατίζουν, κυνηγώντας δεύτερη και τρίτη δουλειά, τέταρτο και πέμπτο δάνειο για να προσφέρουν στα παιδιά τους λίγα δράμια γνώση, για να αγοράσουν τα φάρμακα του γέροντα, ή του ανάπηρου παιδιού που δε θέλουν να πετάξουν στον Καιάδα.

Οι εργάτες της πόλης και του χωριού, οι αυτοαπασχολούμενοι (αυτοί που ακόμα τρέφουν αυταπάτες ότι δεν έχουν αφεντικό στο κεφάλι τους) δεν κυνηγάνε κανέναν ήλιο στα νησιά Καϊμάν. Η καρικατούρα φτωχού, που παρουσιάζει ο αστός δημοσιογράφος, του χρειάζεται για να περάσει στην επίθεση: Να θεωρηθεί αυτονόητο ότι μια οικονομία πρέπει να είναι ανταγωνιστική, για να μπορέσει μετά να περάσει τη θέση ότι μια τέτοια οικονομία χρειάζεται τομές, που η κυβέρνηση πρέπει να τις κάνει χωρίς ντροπή. Τομές, που τσακίζουν κι άλλο τον εργάτη.

Ολο το οικοδόμημα, που εμφανίζεται ως νέα σκέψη, βασίζεται σε μιαν ιδέα που έχει παρασαπίσει. Λένε: Για να αυξηθεί η ευημερία, πρέπει να αυξηθεί ο πλούτος. Για να αυξηθεί ο πλούτος, πρέπει να αυξηθεί η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή, να τρέχουν σαν παλαβοί οι εργάτες, έχοντας μόνη έγνοια πώς θα προσφέρουν πιο φτηνή τη δύναμή τους.

Ε, λοιπόν, αυτό που λείπει σήμερα δεν είναι ο πλούτος. Υπάρχει τόσος πολύς. Η ιδιοποίησή του από τους καπιταλιστές είναι το πρόβλημα. Χωρίς καπιταλιστές, πετάγεται στα σκουπίδια και η ανταγωνιστικότητα. Η παραγωγικότητα είναι εξασφαλισμένη, ήδη, από την τρομακτική ανάπτυξη της τεχνικής.

Οι πρωτοπόροι εργάτες τα ξέρουν αυτά ήδη καλά, κι όσοι δεν τα ξέρουν τα μαθαίνουν τάχιστα, ότι μέσα απ' τα χέρια τους περνάει όλος ο πλούτος. Η αντικαπιταλιστική συνείδηση κερδίζει έδαφος.

Εδώ πιάνουν δουλειά κάτι άλλοι τύποι: Οι πλουραλιστές. Αστοί γραφιάδες, που, όμως, είναι εδώ και πολύ καιρό προβλέψιμοι: Στήνουν ένα σκιάχτρο και πάνω σ' αυτό οικοδομούν. Ετσι, απέναντι στην καπιταλιστική κρίση, ορθώνουν το φόβο - δήθεν - για ένα «αντάρτικο πόλης», τους είναι, φαίνεται, βολικό για να παίρνουν μέτρα που χτυπούν το εργατικό κίνημα που θα διεκδικεί την εξουσία. Και, στη συνέχεια, με τον μπαμπούλα του βολικού για τους ίδιους «αντάρτικου πόλης», βάζουν το τρομοδίλημμα: «Αντάρτικο ή νέο κοινωνικό συμβόλαιο»; Κάλπικο για τους εργάτες. Ούτε το 'να θέλουν και επιδιώκουν, ούτε τ' άλλο. Μαζική ταξική πολιτική πάλη ρήξης και ανατροπής του συστήματος από τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Αυτός είναι ο στόχος τους.

Τους προδίδει αυτούς τους τύπους το «διά ταύτα»: Η μηδενική ανοχή (αυτό είναι το παράδειγμα της Νέας Υόρκης). Εκεί και το τέλος του πλουραλισμού.

Οταν ο πρόεδρος των βιομηχάνων της Βόρειας Ελλάδας μιλάει για «στοχοποίησή» του γνωρίζει ότι οι εργάτες παλεύουν ένα σύστημα κι όχι έναν καπιταλιστή. Το πρόβλημα των εργατών είναι πώς θα καταργήσουν την ατομική ιδιοκτησία της τάξης του Μυλωνά, ώστε να σταματήσει να κλέβει ιδρώτα. Τίποτα άλλο.

Ο βιομήχανος, όμως, μιλάει για στοχοποίηση, για να δημιουργήσει συνειρμό με την «τρομοκρατία», τον μπαμπούλα που η ίδια η αστική τάξη έχει στήσει, για να ενοχοποιήσει και να στοχοποιήσει την ταξική, τη λαϊκή πάλη, απαιτώντας κρατική βία και καταστολή ενάντια στο κίνημα.

Διά ταύτα: Μαύρο στα τηλεπαράθυρα της αποβλάκωσης, άσπρο στους δρόμους του ταξικού αγώνα. Προχτές, δόθηκε νέο λάκτισμα με τις 64 συγκεντρώσεις. Πιο δυνατά στις 2 Απρίλη, ακόμα πιο καλά την 1η Μάη, κάθε μέρα στα διάφορα «Jumbo» και «Alumil».

Ως τάξη απέναντι σε τάξη.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟ ΨΩΜΙ ΑΠ' ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

ΚΑΝΟΥΝ ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ: «Αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως φτωχοί στις κοινωνικές έρευνες (και ψηφίζουν ως οργισμένοι στις εκλογές) έχουν κατακτήσει το βιοτικό επίπεδο που η τοπική παραγωγή μπορεί να τους προσφέρει. Είναι οιονεί φτωχοί διότι (...) επιθυμούν το καλό αυτοκίνητο, τα ταξίδια στο εξωτερικό, τις ηλεκτρονικές συσκευές τελευταίου τύπου κλπ. Η νέα ζήτηση δεν μπορεί να ικανοποιηθεί από την εγχώρια παραγωγή και οι επιδοτήσεις όχι μόνο δε φτιάχνουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην εθνική οικονομία, αλλά αντιθέτως ενισχύουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των πιο φιλελεύθερων και παραγωγικών οικονομιών που παράγουν αυτά τα νέα προϊόντα. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι η παραγωγικότητα δεν επιτυγχάνεται με διόγκωση του κράτους και αύξηση των επιδοτήσεων σε αντιπαραγωγικούς τομείς (...) η νέου τύπου ευημερία που προσδοκά η μεσαία τάξη δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τις επιδοτήσεις. Και 3.000 ευρώ ανά μήνα να πάρουν οι αγρότες, θα θελήσουν 3.500 τον επόμενο χρόνο (...) οι πολιτικές ελίτ (...) γνωρίζουν ότι πρέπει να κάνουν τομές, αλλά τις κάνουν σαν να ντρέπονται (...) συντηρούν έτσι (...) τους αντιπαραγωγικούς μύθους που τελικά όχι μόνο δεν αυξάνουν την ευημερία, αλλά σταδιακά τη μειώνουν» (ο Π. Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΣΕ ΞΕΝΟ ΑΧΥΡΩΝΑ: «Με κάθε ευκαιρία και ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να βρεθούν κονδύλια για να χρηματοδοτηθούν τα όσα ανακοινώνει το ΠΑΣΟΚ για το πρόγραμμά του (...) είναι επειδή θεωρούν ότι τα δημόσια ταμεία πρέπει να είναι ανοιχτά μόνο για τους καθ' οιονδήποτε τρόπο συνδεδεμένους με την κυβέρνηση, τις επιδιώξεις και τους στόχους της» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΑΝ την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία

ΕΘΝΟΣ: ΓΛΕΝΤΙ 1 ΔΙΣ. υπέρ... Αγίων και Αρίστων

ΤΟ ΒΗΜΑ: Κουκουλώνουν την κρίση

ΤΑ ΝΕΑ: Νόμος φάρσα για τις κουκούλες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ο πόλεμος της κουκούλας

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Βαρύτερες ποινές για κουκούλες

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΤΕΛΟΣ στην ατιμωρησία της κουκούλας

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Τους βγάζει την κουκούλα ο Δένδιας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Περιύβριση Δημοκρατίας

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ποινής για την κουκούλα

Ο ΛΟΓΟΣ: ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ η... «κουκούλα»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΟΛΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ - ΘΕΑΤΗ ΤΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Η ΧΩΡΑ: Αγωνία για τον τουρισμό μας

Η ΑΥΓΗ: Ψαλιδίζουν το ωράριο, μειώνουν τους μισθούς

Ψήνουν νέο «κοινωνικό συμβόλαιο»

«Τον περασμένο Δεκέμβριο τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και ιδιαιτέρως τα ευρωπαϊκά αντιμετώπισαν με ξεχωριστό τρόπο την ελληνική κοινωνική έκρηξη (...) Δε δίστασαν μάλιστα να συνδέσουν τη νεολαιίστικη έκρηξη με την εξελισσόμενη οικονομική κρίση (...) Οταν υποχώρησαν οι συγκρούσεις στους δρόμους και αναδείχτηκαν τα τρομοκρατικά επεισόδια επανήλθαν, μεταφέροντας νέους φόβους για τη διαμόρφωση συνθηκών αναβίωσης του αντάρτικου πόλης σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο (...) Χθες επίσης ο υπεύθυνος για την Οικονομία κοινοτικός επίτροπος ο κ. Χοακίν Αλμούνια δήλωσε ότι "οι κοινωνικές συνθήκες έχουν επιδεινωθεί και συνεχίζουν να επιδεινώνονται", για να συμπληρώσει ότι "χρειάζεται μια άνοιξη διαλόγου προκειμένου να αποφευχθεί ένα θερμό φθινόπωρο" (...) Οι εντάσεις, ακόμη και οι πιο ακραίες εκδηλώσεις αμφισβήτησης του συστήματος έχουν υπόβαθρο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό (...) Ο νόμος και η τάξη δε θα αποκατασταθούν αν δεν αποκατασταθεί μια νέα πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισορροπία» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

με «μηδενική ανοχή»

«Η Νέα Υόρκη επί δεκαετίες κατείχε διεθνώς τα πρωτεία της εγκληματικότητας. Ωσπου βρέθηκε ένας δήμαρχος και άρχισε να εξανθρωπίζει τις γειτονιές μία προς μία. Με αποτέλεσμα να καταστεί βαθμιαία ασφαλής (...) Μήπως τελικά το νεοϋορκέζικο υπόδειγμα ταιριάζει πιο πολύ στην Αθήνα;» (από το κύριο άρθρο επίσης στο ΒΗΜΑ).

Ετσι που ο θύτης να εμφανίζεται σαν θύμα

«Ο ιδιοκτήτης του ομίλου Alumil και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) Γιώργος Μυλωνάς προχώρησε στη μείωση του χρόνου εργασίας κατά 1,5 ώρα την ημέρα και κατά 20% των αποδοχών τους. Η μείωση ισχύει για 2.500 εργαζόμενους (...) "Είναι άδικο να στοχοποιείται η Alumil επειδή εγώ είμαι πρόεδρος του ΣΒΒΕ" δήλωσε ο Γ. Μυλωνάς. Χαρακτήρισε άδικη την κατηγορία του ΠΑΜΕ ότι απολύθηκαν 3 που δεν υπέγραψαν τη συμφωνία» (το ρεπορτάζ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).