Ακριβώς έτσι, ο αρθρογράφος από το «ΒΗΜΑ» εξηγεί γιατί δεν πρέπει το μεγάλο κεφάλαιο, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι να πληρώσουν την κρίση ή μάλλον εξηγεί γιατί την κρίση πρέπει να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Είναι κατανοητό τα προπαγανδιστικά όργανα της αστικής τάξης να ζητούν από τον εργάτη στη Ζώνη, από τον οικοδόμο, τον επαγγελματοβιοτέχνη, το φτωχό αγρότη, το συνταξιούχο να πληρώσει με νέες θυσίες την κρίση. Πολύ περισσότερο, έχουν κάθε λόγο να επιχειρούν να πείσουν ότι ευθύνη έχει και η εργατική τάξη για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η αστική τάξη και τα ΜΜΕ, που ελέγχει, ζητούσαν - και επέβαλαν - θυσίες από τους εργαζόμενους και πριν εκδηλωθεί η κρίση, ακόμα κι όταν το ΑΕΠ της χώρας ήταν πάνω από το μέσο όρο της κοινότητας. Και συνεχώς, τα λαϊκά στρώματα έχαναν εισόδημα και δικαιώματα. Οταν οι τράπεζες είχαν καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 42.000 ευρώ το 2005 και 51.000 ευρώ το 2006 και οι βιομήχανοι είχαν κέρδη το 2006 18.000 ευρώ ανά εργαζόμενο, οι εργαζόμενοι στέναζαν από τις πολιτικές λιτότητας και την άγρια εκμετάλλευση των αφεντικών.
Τώρα, έρχονται πάλι και ζητούν νέες θυσίες. Οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι ΕΒΕ πρέπει να πουν ΟΧΙ. Δεν έχουν κανένα λόγο να συνδέουν την τύχη τους με τα κέρδη των λίγων, τις επενδύσεις τους, την καπιταλιστική ανάπτυξη. Οσο για το μεγάλο κεφάλαιο και τους παρά τον Τύπο υποστηρικτές του, ας εξακολουθήσουν να ανάβουν «κάθε Κυριακή κεράκι στον Σημίτη επειδή διαθέτουμε σε καιρό παγκόσμιας οικονομικής κρίσης την προστασία ενός μεγάλου οικονομικού συνόλου και ενός ισχυρού νομίσματος», όπως έγραφε ο ίδιος αρθρογράφος στο «ΒΗΜΑ» πριν μία βδομάδα...
Μπροστά στο συνηθισμένο ακροατήριο - παρά τις ενισχύσεις από την περιφέρεια, τον Πειραιά και την Αττική - με τις κάθε είδους αριστερίστικες ομάδες και ομαδούλες να τιμούν για μια ακόμη φορά με την παρουσία τους την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και με τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να συνωστίζονται στις πρώτες αράδες, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, εκφράζοντας την πλειοψηφία, μίλησε την Πέμπτη «από στήθους». Κάλεσε τους εργαζόμενους σε «ταξικό ανυποχώρητο αγώνα» (!), αφού «πίσω απ' τα "γκόλντεν μπόις" κρύβεται ένα άδικο, εκμεταλλευτικό σύστημα» και σημείωσε ότι «χαμένες είναι οι μάχες που δε δίνονται». Ενημέρωσε ακόμα τους εργαζόμενους ότι υπάρχει καλό και κακό, δίκαιο και άδικο σύστημα διαχείρισης του καπιταλισμού, υπονοώντας πως μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα συμβάλει, ώστε πιο ...δίκαια οι εργοδότες να ξεζουμίζουν τους εργάτες, να επιβάλλουν εκ περιτροπής εργασία, να τους αφήνουν απλήρωτους ή να τους δίνουν αυξήσεις μικρότερες του ενός ευρώ. Οπως είπε, «αυτό το σύστημα διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί είναι άδικο (...) είναι προϊόν των κυβερνητικών πολιτικών και των εργοδοτικών επιλογών».
Εκεί όμως που ο συνδαιτυμόνας των βιομηχάνων ξεπέρασε τον εαυτό του, ήταν όταν έπιασε στο στόμα του το ΠΑΜΕ για να πει: «Υπάρχουν και διασπαστές. Κουραστήκαμε (!) να τους καλούμε να έρθουν εδώ, σ' αυτό το βήμα. Επιμένουν σε μια διασπαστική πρακτική εμποτισμένη από κομματισμό. Δε βλέπουν ότι αντίπαλοί τους δεν είναι τα συνδικάτα, αλλά η ασκούμενη πολιτική και η εργοδοσία. Αν όλα αυτά δεν τα καταλάβουν θα είναι, όπως χρόνια, στο περιθώριο της Ιστορίας». Αυτό που πραγματικά ενοχλεί τη ΓΣΕΕ είναι το γεγονός ότι το μόνο πράγμα που διασπά το ΠΑΜΕ είναι την ενότητα με τους βιομήχανους, στην οποία θέλει να σύρει το συνδικαλιστικό κίνημα η πλειοψηφία. Την «ενότητα» των 11 αντεργατικών σημείων σύγκλισης που συνομολόγησε η πλειοψηφία με το ΣΕΒ εν μέσω κρίσης. Την ενότητα των άθλιων Συλλογικών Συμβάσεων που υπογράφει με τους βιομήχανους η ΓΣΕΕ. Την ενότητα με τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή ενός συστήματος βάρβαρου, για το οποίο η ΓΣΕΕ δεν έχει κανένα πρόβλημα, αρκεί να κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ. Οσο για την Ιστορία και το ποιους τελικά θα αφήσει στο περιθώριό της, ήταν αρκετή μια ματιά στο κέντρο της Αθήνας το πρωί της Πέμπτης, όπου μια εργατοθάλασσα, πολλαπλάσια σε όγκο από τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, διαδήλωνε για περισσότερες από 2 ώρες, ταυτόχρονα με δεκάδες χιλιάδες ακόμα εργατοϋπάλληλους, στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Με πλαίσιο πάλης τέτοιο που ανοίγει δρόμους στην Ιστορία του εργατικού κινήματος και όχι παραμάγαζα και παράγκες συναίνεσης με τους μεγαλοεργοδότες.