Η αγωνιστική στάση ζωής έχει δεχτεί τόνους λάσπης. Η κατασυκοφάντηση των αγωνιστών σε συνδυασμό με την προπαγάνδα της αναποτελεσματικότητας, αποτελεί ένα όπλο καταβαράθρωσης των λαϊκών συνειδήσεων που «πατά» αντικειμενικά στην ψυχολογία της απογοήτευσης, στον κλονισμό πεποιθήσεων, προκειμένου να καλλιεργήσει τη μοιρολατρία, το συμβιβασμό και τελικά την άρνηση της πάλης και την υποταγή στο σύστημα. Είναι μια μέθοδος για να τσακίσουν την αξία του αγώνα, γιατί αυτόν ακριβώς φοβούνται οι κυρίαρχες εκμεταλλευτικές τάξεις. Και πάνω απ' όλα, να τσακίσουν αυτή την αξία που αποτελεί όπλο στη δράση των κομμουνιστών. Μόνο που η πεισματάρα ζωή διδάσκει πως κανένας αγώνας δεν πηγαίνει χαμένος. Χαμένος είναι ο αγώνας που δε γίνεται. Η ίδια η ιστορία δίνει την απάντηση ως προς αυτό. Με τα λόγια του Μπαλζάκ: «απ' όλες τις σπορές που ρίχνονται στη γη, το αίμα των ηρώων δίνει την καλύτερη σοδειά».