ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Επικίνδυνη δικαστική απόφαση

Με μια επικίνδυνη απόφαση, ο Αρειος Πάγος επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα σε ό,τι αφορά τον εργάσιμο χρόνο και τα μισθολογικά και άλλα δικαιώματα που προκύπτουν από την οργάνωση και τον υπολογισμό του. Το ανώτατο δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ένας εργαζόμενος φύλακας σε παροπλισμένο καράβι στην Ελευσίνα δε δικαιούται τις μισθολογικές προσαυξήσεις που προκύπτουν από την εργασία τις Κυριακές και την υπερωριακή απασχόληση. Κι αυτό επειδή, όπως εκτίμησαν οι δικαστές, η 12ωρη βάρδιά του δεν μπορεί να θεωρείται στο σύνολό της σαν εργάσιμος χρόνος. Αντίθετα, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο εργαζόμενος, κατά τη διάρκεια της βάρδιάς του βρισκόταν σε «απλή ετοιμότητα εργασίας» (!), δηλαδή «δε διατηρούσε σε εγρήγορση τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις», σε αντίθεση με άλλα επαγγέλματα και ειδικότητες όπου οι εργαζόμενοι, κατά τη διάρκεια της εφημερίας βρίσκονται σε «γνήσια ετοιμότητα εργασίας». Αλήθεια, πώς μετρά την «εγρήγορση» στη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου; Εδώ αποτιμά την τιμή της εργατικής δύναμης και το χρόνο εργασίας κατά βούληση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Ο Αρειος Πάγος εισάγει από το... παράθυρο αυτό που η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της προσπαθούν να βάλουν από την μπροστινή πόρτα, με τη νέα οδηγία που απεργάζονται. Τη διάκριση δηλαδή του χρόνου εργασίας σε «ενεργή» και «ανενεργή» περίοδο, με τη δεύτερη να μη θεωρείται εργάσιμος χρόνος και άρα να μην πληρώνεται. Αυτό το άθλιο καθεστώς προωθεί η απόφαση του Αρείου Πάγου, δημιουργώντας δεδικασμένο και κατά συνέπεια νέα τετελεσμένα σε βάρος της εργατικής τάξης. Στην απόφασή του ο Αρειος Πάγος επικαλείται την εθνική και ευρωενωσιακή νομολογία, την οποία και ερμηνεύει. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι το νομικό οπλοστάσιο που έχουν δημιουργήσει για το κεφάλαιο οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, έχει ήδη δημιουργήσει το κατάλληλο πλαίσιο, ώστε με μια «προωθημένη» ως προς την ερμηνεία των νόμων δικαστική απόφαση να καταργούνται μονομιάς δικαιώματα και κατακτήσεις που σχετίζονται με το χρόνο εργασίας.

Αυτό το καθεστώς θα αποκτήσει ισχύ νόμου με τη νέα οδηγία της ΕΕ, στη διαμόρφωση της οποίας έχουν μεγάλη συμμετοχή και ευθύνη η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑ.Ο.Σ. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με τον αναβαθμισμένο ρόλο που αναλαμβάνει η ταξική δικαιοσύνη στο χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων, σε μια προσπάθεια να ανοίξουν δρόμοι τέτοιοι που θα διευκολύνουν τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Αρειος Πάγος βγαίνει μπροστά και με δικαστικά φιρμάνια επιχειρεί να ορίσει πότε και πόση προσπάθεια καταβάλλει ένας εργαζόμενος και σε ποιο βαθμό εγρήγορσης βρίσκεται στη διάρκεια της βάρδιάς του.

Με την ίδια λογική και σε συνδυασμό με την υφιστάμενη αντεργατική νομοθεσία, τα δικαστήρια θα καθορίζουν στο εξής τη δυσκολία και το χαρακτήρα της κάθε δουλειάς και κατά τα συμφέροντα του εργοδότη θα κόβουν και θα ράβουν δικαιώματα στα μέτρα της κερδοφορίας του. Το εφιαλτικό αυτό σκηνικό θα έρχεται ολοένα και πιο κοντά όσο προχωρούν οι σχεδιασμοί της ΕΕ και των κομμάτων της για το χρόνο εργασίας. Να γιατί πρέπει αυτή η άθλια μεθόδευση να απαντηθεί τώρα και με αποφασιστικότητα. Στην απεργία της Πρωτομαγιάς, στους δρόμους του ταξικού αγώνα, αλλά και στην κάλπη των ευρωεκλογών με την ενίσχυση του ΚΚΕ.

Ισοπαλία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ

Γρηγοριάδης Κώστας

Με βάση τα κριτήρια που οι ίδιοι θέτουν και τις εξετάσεις που από κοινού δίνουν στην ΕΕ και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, μετά τις χτεσινές ανακοινώσεις για το δημόσιο έλλειμμα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατέγραψαν ακόμα μια ισοπαλία. Πού; Μα, στα ίδια τα επίπεδα των λεγόμενων δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τα όσα υποστηρίζουν δημόσια, για ευνόητους λόγους δημοκοπίας και αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, την περίοδο 1999-2008, που πέντε χρόνια στην κυβέρνηση ήταν οι μεν και πέντε χρόνια οι δε, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

Πρώτον: Καμιά χρονιά το έλλειμμα δεν «έπεσε» κάτω από το πολυπροβαλλόμενο ως επιθυμητό επίπεδο του 3% του ΑΕΠ.

Δεύτερον: Στα δέκα αυτά χρόνια το έλλειμμα ξεπέρασε το 5% του ΑΕΠ τρεις φορές. Μία επί ΠΑΣΟΚ το 1999, μία επί ΝΔ το 2008 και μία το ...2004 που κυβέρνησαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

ΑντιΚΚΕ αυτοεπιβεβαίωση

Μέρες τώρα το γυρόφερνε ο Θ. Καρτερός στη στήλη του, και η «Αυγή». Με στόχο, κατά πως φαίνεται, να αποδείξουν ότι έχουν ζηλευτή θέση στην ομάδα της δημοσιολογίας του αντικομμουνισμού. Αλλωστε, η «Αυγή» και το κόμμα τους είναι σ' αυτήν τη γραμμή ακόμη πριν από την ανατροπή του σοσιαλισμού. Φαίνεται, πάντως, πως έψαχναν αφορμή και χτες ξαναμπήκαν στα γεμάτα στο παιχνίδι της «σταλινολογίας», των «εγκλημάτων του Στάλιν», δηλαδή της άθλιας αστικής προπαγάνδας και απέδειξαν ότι την υπερασπίζονται επαξίως, ενάντια στο ΚΚΕ. Αλλά φαίνεται πως θέλουν να γίνουν ακόμη πειστικότεροι σύμμαχοι αυτής της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.Και προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, δίνοντάς της και νέα επιχειρήματα, αφού αποδίδουν στο ΚΚΕ και στον «Ριζοσπάστη» συκοφάντηση των σοβιετικών, του κομμουνιστικού κινήματος και του ίδιου του ΚΚΕ πριν το 1991. Τολμά δε ο Θ.Καρτερός και τα γράφει, όταν και αυτός μαζί με τους υπόλοιπους ομοίους του, στα 1989 - 1991 άνοιξαν πόλεμο ενάντια στο ΚΚΕ, όντας μέσα στο ΚΚΕ, λοιδορώντας τις αρχές και τις αξίες του, προκειμένου να το καταντήσουν σαν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μα δεν τα κατάφεραν. Που λοιδόρησαν και λοιδορούν το σοσιαλισμό και την ΕΣΣΔ, που μίλησαν για κοσμογονία μετά την αντεπανάσταση, αλλά ήρθε η ισχυροποίηση του ιμπεριαλισμού με όλα τα δεινά για τους λαούς, που απεμπόλησαν την ταξική πάλη, αν ποτέ την πίστεψαν, για να συμφιλιωθούν με το κεφάλαιο. Θέλει, πράγματι, θράσος για να γράφονται τέτοιες αθλιότητες και συκοφαντίες, απ' αυτούς που κραδαίνουν την αντικομμουνιστική προπαγάνδα των «εγκλημάτων του Στάλιν», τη βγαλμένη από τις πιο μαύρες εποχές της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου. Αν αυτή η στάση δεν καθαγιάζει και δεν υπηρετεί τον καπιταλισμό, τα εγκλήματά του τότε τι κάνει; Αν, δε, ψάχνουν τέτοια άλλοθι για την αντιΚΚΕ πορεία τους ας μην κάνουν τον κόπο. Αλλωστε, η στάση τους και η δράση τους και μόνο στα 1989 - 1991 είναι αρκετή. Πολύ περισσότερο που τη συνεχίζουν. Το ξέρουμε ότι είδαν το «φως» τους. Ας μην κουράζονται λοιπόν να επαναλαμβάνονται ως αυτοεπιβεβαίωση. Εκτός αν...

Χρυσές δουλειές στον τομέα Υγείας

Τη συστηματική εκχώρηση απ' τις κυβερνήσεις του δικομματισμού του τομέα της Υγείας - και ιδιαίτερα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ) - εκφράζει η επέκταση της INTERAMERICAN, στον τομέα Υγείας, στη Μεσσηνία και τη Ζάκυνθο. Οπως ανακοίνωσε χτες η εταιρεία, στα πλαίσια του προγράμματος «Medisystem», προχώρησε στη σύναψη συμφωνίας συνεργασίας με 15 ιατρούς και 3 διαγνωστικά κέντρα στην Καλαμάτα και με 9 ιατρούς και 2 διαγνωστικά κέντρα στη Ζάκυνθο, «με στόχο - όπως αναφέρει - να καλύψει τις τοπικές ανάγκες πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας για κάθε ασφαλισμένο της με πρόγραμμα "Medisystem"».

Αποδεικνύεται δηλαδή ότι η συνεχής απεμπόληση από το κράτος της παροχής υπηρεσιών της ΠΦΥ, η υποβάθμιση και εμπορευματοποίησή τους έρχονται να καλυφθούν απ' την επιχειρηματική δραστηριότητα, που επιβάλλει σκληρά χαράτσια στα ασφάλιστρα. Χαρακτηριστικό της γιγάντωσης του ιδιωτικού τομέα είναι ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση, στο πλαίσιο του «Medisystem», διαθέτει δίκτυο σε 51 πόλεις της Ελλάδας με 1.104 συνολικά συνεργαζόμενους γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, εκ των οποίων 477 στην Αττική και 187 συμβεβλημένα διαγνωστικά κέντρα (τα 45 βρίσκονται στην Αττική). Ακόμα η INTERAMERICAN συνεργάζεται με την «Αθηναϊκή», κλινική του Ομίλου, την «Ευρωκλινική Αθηνών», την «Ευρωκλινική Παίδων» και το «Metropolitan», ενώ στη Θεσσαλονίκη με τις τρεις κλινικές «Euromedica» (Γενική, Κεντρική και Κυανός Σταυρός).

Αυτό το μεγαθήριο - ένα από τα πολλά που δραστηριοποιούνται στο χώρο - χρυσοπληρώνουν οι εργαζόμενοι στην ώρα της ανάγκης, ξέροντας πως τα δημόσιας ιδιοκτησίας νοσοκομεία όχι μόνο δεν είναι σε θέση να προσφέρουν τις αναγκαίες υπηρεσίες έγκαιρα και με επάρκεια, αλλά επιπλέον μετατρέπονται και τα ίδια ολοένα και περισσότερο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, στο πλαίσιο της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής που γιγαντώνει τον τομέα της ιδιωτικής Υγείας. Συμπέρασμα: Καμιά γραμμή πάλης πίσω από το σύνθημα «κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στον τομέα της Υγείας, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλους» δεν μπορεί να απαντήσει σήμερα στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.