Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν στο Πακιστάν, μετά και την επανέναρξη των επιχειρήσεων του κυβερνητικού στρατού εναντίον «ισλαμιστών ενόπλων, που συνδέονται με την Αλ Κάιντα», τη στιγμή που και οι ΗΠΑ δηλώνουν ξεκάθαρα την πρόθεσή τους για την αποστολή ενισχύσεων στην περιοχή, για την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας».

Η πολυσυζητημένη εκεχειρία στην κοιλάδα Σουάτ, που υπεγράφη κατόπιν συμφωνίας της κυβέρνησης του Ισλαμαμπάντ με τους Ταλιμπάν να σταματήσουν οι επιθέσεις με αντάλλαγμα την επιβολή του ισλαμικού νόμου στην περιοχή, καταδικάστηκε εξ' αρχής, έχοντας προδιαγεγραμμένη πορεία. Οι ΗΠΑ τη χαρακτήρισαν ως «συνθηκολόγηση» εκ μέρους της κυβέρνησης, απαιτώντας από το Ισλαμαμπάντ δυναμική απάντηση στους «ενόπλους», προδικάζοντας ότι οι Ταλιμπάν θα επωφεληθούν της τρόπον τινά αμνηστίας που τους χορηγούσε το κράτος για να ανασυνταχθούν και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους. Ο Πακιστανός πρόεδρος Ασίφ Αλί Ζαρντάρι, δεδομένης και της δυσαρέσκειας των ιμπεριαλιστών συμμάχων και υποστηρικτών του, καθυστέρησε την υπογραφή της εκεχειρίας, η οποία, μόλις τέθηκε σε ισχύ, καταπατήθηκε από το στρατό, που άρχισε τις επιθέσεις.

Αφορμή η κατάληψη πόλης στην επαρχία Μπουνέρ από τους Ταλιμπάν, μόλις 60 χλμ έξω από την πρωτεύουσα, η οποία έδωσε νέα τροφή για πιέσεις εκ μέρους ΗΠΑ, αλλά και Βρετανίας, προς το Πακιστάν, να σπάσει την εκεχειρία «προκειμένου να προστατεύσει το πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας από τους τρομοκράτες». Ο πακιστανικός στρατός απάντησε στα κελεύσματα προχωρώντας σε σφοδρές επιθέσεις εναντίον θέσεων των «ανταρτών», στη Λόουερ Ντιρ και αλλού, ενώ σημειώθηκαν και αμερικανικές πυραυλικές επιθέσεις στις περιοχές των συνόρων με το Αφγανιστάν. Την ίδια στιγμή οι Ταλιμπάν απειλούν με ισχυρά χτυπήματα σε Πακιστάν και Αφγανιστάν. Αποτέλεσμα δεκάδες νεκροί, που φέρονται ως μαχητές των Ταλιμπάν, αλλά και ένα τεράστιο κύμα προσφύγων, που ξανάρχισε να εγκαταλείπει τις άτυπες εμπόλεμες ζώνες, αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο σε άλλες περιοχές της χώρας.

Φυσικά και θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι η εκεχειρία μπορούσε να είναι βιώσιμη, λόγω της άμεσης τύχης του Πακιστάν με τον πόλεμο του Αφγανιστάν, αλλά και να θεωρήσει ότι οι «ένοπλοι, που πρόσκεινται φιλικά στους Ταλιμπάν», βρίσκονται απέναντι στα κυβερνητικά στρατεύματα ή έστω δεν έχουν καμία σχέση μαζί τους.

Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ο στρατός έχει αρκετές φορές διαταγές να μην αντιδράσει σε χτυπήματα ενόπλων, με αποτέλεσμα να σημειώνει ο ίδιος σημαντικές απώλειες, ενώ δεδομένες είναι και οι σχέσεις των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών με τους φερόμενους ως «αντάρτες». Σε αυτό το πλαίσιο δεν πρέπει να παραλείπουμε και το ότι οι Ταλιμπάν, που ξεκίνησαν ως η αντιδραστική δύναμη ανατροπής της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Αφγανιστάν, ξεκίνησαν την εκπαίδευσή τους στο Πακιστάν, είχαν άμεσες διασυνδέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες και τον κρατικό μηχανισμό της χώρας, καθώς ήταν ο συνδετικός τους κρίκος με τις ΗΠΑ, που φρόντισαν να τους εξοπλίσουν και να τους ενισχύσουν στο έπακρο, με στόχο να επιφέρουν πλήγμα στη Σοβιετική Ενωση, ελέγχοντας παράλληλα τους ενεργειακούς δρόμους.

Τα ανδρείκελα που οι ίδιοι δημιούργησαν είναι αυτοί που αποκαλούν σήμερα «τρομοκράτες», ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν ενδείξεις για μία άτυπη σιωπηλή συνεργασία ιμπεριαλιστών και «ενόπλων», προκειμένου να διατηρείται το κλίμα φόβου στην περιοχή και να δικαιολογείται η ισχύς και η ύπαρξη τόσο του τοπικού όσο και των ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων, καλύπτοντας υπό το πέπλο της δήθεν προστασίας ένα καθεστώς κατοχής και ελέγχου στην περιοχή.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, σε ομιλία του στο Κογκρέσο υπερθεμάτισε για τα τεράστια στρατηγικά συμφέροντα της Ουάσιγκτον στο Πακιστάν, κάνοντας παράλληλα σαφές ότι δεν πρόκειται να σταματήσει τις αμερικανικές πυραυλικές επιθέσεις στην περιοχή, ενώ προτίθεται παράλληλα, με το δόλωμα της χρηματικής βοήθειας, που οι ΗΠΑ δίνουν στο Πακιστάν, να προχωρήσουν και στην ενίσχυση της ομάδας των εκπαιδευτών του πακιστανικού στρατού.

Οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν δείχνουν ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι με «περισσότερους παίκτες», καθώς όλο και περισσότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μπαίνουν στο χορό, στη βάση της έντασης της διαπάλης και των αντιθέσεων των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη διανομή των σφαιρών επιρροής, για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, των ενεργειακών οδών και των αγορών σε διάφορες περιοχές της Γης, με επίκεντρο την ονομαζόμενη Ευρασία. Οι γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη συμμετέχει ανάλογα και με το βάρος και το μέγεθος που της αναλογούν στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με βάση τη θέση της μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και τη γεωγραφική - στρατηγική της θέση.

Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ ανησυχούν και για τις εξελίξεις στο εγγύς μέλλον, αλλά και για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Βλέπουν - εκτός από τις μεταξύ τους αντιθέσεις - και ως αντιπάλους την Κίνα και τη Ρωσία, που εκδηλώνουν έντονο ενδιαφέρον για την περιοχή. Η μεν Κίνα δείχνει τεράστιο ενδιαφέρον για την απόκτηση ενεργειακών υλών από τη Ρωσία μέσω ευνοϊκών διακρατικών, εμπορικών και επιχειρηματικών επενδυτικών συμφωνιών, ενώ και η Ρωσία ενδιαφέρεται για εμπορικές και παραγωγικές συμπράξεις με την Κίνα και σε άλλους τομείς πέραν του ενεργειακού.

Οι επεμβάσεις που προκαλεί ο ανταγωνισμός και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών παρουσιάζονται ως «φυσική» συνέχεια του δόγματος της «παγκόσμιας απειλής της τρομοκρατίας», ως αόρατου εχθρού που βρίσκεται παντού και του «προληπτικού χτυπήματος». Σε αυτή τη βάση, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους κατοχυρώνουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν, να εκβιάζουν, να απειλούν χώρες και κυβερνήσεις, που, ακόμα και αν είναι φιλικές προς αυτούς, θεωρούν ότι δε συμμορφώνονται πλήρως με τις επιθυμίες τους ή αναζητώντας προσφορότερες για τα συμφέροντά τους κυβερνητικές λύσεις, επιδιώκουν την αλλαγή τους. Στην περίπτωση δε του Πακιστάν, τόσο ο Αμερικανός Πρόεδρος, όσο και ο Βρετανός πρωθυπουργός, τονίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι ο εχθρός της χώρας προέρχεται από μέσα και απαιτούν να συνθλιβεί με οποιοδήποτε κόστος.

Με την περιοχή της Κεντρικής και Νοτιανατολικής Ασίας να έχει ρόλο στρατηγικής σημασίας ενισχύονται συμμαχίες όπως η «Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης» (ΟΣΣ), που δραστηριοποιείται στην περιοχή, αποκτώντας ορισμένα νέα χαρακτηριστικά, όπως η διεύρυνσή της με κράτη - παρατηρητές, ενώ παράλληλα Μόσχα και Πεκίνο συνυπογράφουν τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», διεκδικώντας μερίδιο στα λάφυρα του πολέμου από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Θυμίζουμε ότι στην περιφερειακή αυτή Οργάνωση, που δεν βλέπουν με «καλό μάτι» οι ιμπεριαλιστές, συμμετέχουν η Κίνα, η Ρωσία, το Καζαχστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν κι η Κιργιζία, ενώ ως «παρατηρητές» συμμετέχουν η Ινδία, το Ιράν, η Μογγολία και το Πακιστάν.

Στο παιχνίδι των ανταγωνισμών και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μόνιμο θύμα είναι οι λαοί της περιοχής, που βρίσκονται εγκλωβισμένοι μεταξύ των «δυνάμεων των Ταλιμπάν» και των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που τους αναγνωρίζουν μόνο ως παράπλευρες απώλειες.