Ο κλάδος της οικοδομής και των κατασκευών είναι ένας από τους πλέον δυναμικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας, που εδώ και αρκετές δεκαετίες συμβάλλει σε πολύ σημαντικό βαθμό στην οικονομική δραστηριότητα και στην εξέλιξη του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος της χώρας συνολικά. Μετά από μια δεκαπενταετία σημαντικής ανόδου, την περίοδο 2003-2005 εισήλθε σε τροχιά σημαντικής κρίσης, ενώ ακόμα και σήμερα δεν έχει φτάσει στα επίπεδα παραγωγής ούτε του 2000. Την ίδια στιγμή, είναι ένας κλάδος, στον οποίο αποτυπώνονται, με ιδιαίτερα ενδεικτικό τρόπο, αρκετά από τα γενικότερα χαρακτηριστικά του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και πολλές από τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του συστήματος, αφού οι κατασκευές αποτελούν έναν κλάδο όπου παρατηρείται ταυτόχρονα:

• Δημιουργία ισχυρών ιδιωτικών κατασκευαστικών ομίλων, που ποντάρουν αποκλειστικά στις κρατικές παραγγελίες.
• Μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίων σε λίγες επιχειρήσεις, αλλά και ιδιαίτερα μεγάλος κατακερματισμός και διατήρηση επιχειρήσεων μικρότερου μεγέθους.
• Εντονες διαδικασίες συγχώνευσης και εξαγοράς μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, που καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο μέρος του ενεργητικού του κλάδου, αλλά και εμφάνιση μικρών κατασκευαστικών - οικοδομικών επιχειρήσεων.
• Η ύπαρξη μονάδων με απασχόληση αρκετών εκατοντάδων εργαζομένων και μικρές εργολαβικές επιχειρήσεις με σχετικά μικρή και όχι σταθερή απασχόληση.
• Υψηλότατος βαθμός κοινωνικοποίησης της παραγωγής, αλλά και εργολαβικές ομάδες, κυρίως προσωπικού και οικογενειακού χαρακτήρα.
• Διεύρυνση του φάσματος των δραστηριοτήτων των μεγάλων μονάδων πέραν των κατασκευών (ορυχεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, σταθμοί αυτοκινήτων, εκμετάλλευση ακινήτων κλπ.), αλλά και εξειδίκευση σε συγκεκριμένους τομείς των κατασκευών (σήραγγες, γέφυρες κλπ.).
• Υψηλή κερδοφορία για μια σειρά επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες την ίδια στιγμή αντιμετωπίζουν οικονομικά αδιέξοδα, λόγω της ανάγκης συνεχούς αύξησης της κεφαλαιακής τους βάσης.

Αν ο κλάδος των κατασκευών είναι απόλυτα χαρακτηριστικός για ένα ζήτημα, τότε αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου μπόρεσαν, μέσα σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, να στηρίξουν και να απογειώσουν μια ομάδα μεγαλοεπιχειρηματιών. Να δημιουργήσουν, δηλαδή, αυτούς που στη συνέχεια αποκάλεσαν «νταβατζήδες», οι οποίοι όμως, ανεξάρτητα από το χαρακτηρισμό, εξακολουθούν και κρατάνε το ...ντέφι για να καθορίζουν το ρυθμό που χορεύουν οι κυβερνώντες.

Η συγκέντρωση κεφαλαίων και κερδών, στην προκειμένη περίπτωση των μεγαλοκατασκευαστών, στα λόγια γίνεται μέσα από τη μη παρέμβαση του κράτους στις οικονομικές δραστηριότητες και στον ελεύθερο επιχειρηματικό ανταγωνισμό στην αγορά. Στην πραγματικότητα, επιτυγχάνεται μόνο χάρη στην πολύ δραστήρια παρέμβαση των - όποιων - φιλομονοπωλιακών κυβερνήσεων, που με δραστικά μέτρα «πετάνε» έξω από την αγορά κάθε δημόσια επιχείρηση και οργανισμό και κάνουν ...μοιρασιές των διαφόρων έργων υποδομής. Εργα, που τα πληρώνουν πανάκριβα οι εργαζόμενοι και ο κρατικός προϋπολογισμός. Εργα, που κάποια μπορεί να είναι αναγκαία, ωστόσο ο τρόπος που επιλέγεται να πραγματοποιηθούν δε στοχεύει στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, αλλά στην αποκόμιση κέρδους από τις επιχειρήσεις που τα αναλαμβάνουν. Αλλα, δεν είναι βέβαιο ότι αποτελούν άμεση προτεραιότητα με βάση τις λαϊκές ανάγκες, ενώ δε λείπουν και εκείνα τα έργα που προκαλούν ερωτηματικά για τη σκοπιμότητά τους.

Πριν από κάθε σχόλιο και αναφορά, είναι αναγκαίο να αποσαφηνιστεί ότι, όταν μιλάμε για τον κλάδο των κατασκευών, εννοούμε το σύνολο της οικοδομικής - κατασκευαστικής δραστηριότητας στη χώρα. Εδώ εντάσσονται, δηλαδή, και οι δεκάδες χιλιάδες οικοδομικές - εργολαβικές επιχειρήσεις και οι μεγάλοι κατασκευαστικοί κολοσσοί. Εδώ απασχολούνται κεφάλαια που δραστηριοποιούνται αποκλειστικά για οικοδομικά έργα, εδώ υπάρχουν και επιχειρηματικοί όμιλοι για τους οποίους το κατασκευαστικό έργο είναι ένας μόνον από τους τομείς δράσης. Εδώ βρίσκονται οι πολιτικοί μηχανικοί και αρχιτέκτονες που είναι ταυτόχρονα και εργολάβοι - επιχειρηματίες, εδώ συναντάμε και τους συναδέλφους τους που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα μεροκάματο. Εδώ, τέλος, υπάρχουν οι επιχειρήσεις που κάνουν κοινοπραξίες με τα πιστωτικά ιδρύματα, εδώ είναι και οι μικροί εργολάβοι που δεν μπορούν να περάσουν ούτε το κατώφλι της τράπεζας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2006, όταν έγινε η τελευταία ετήσια απογραφή για τον κλάδο των κατασκευών, στη χώρα λειτουργούσαν 109.031 επιχειρήσεις, στις οποίες απασχολούνταν 309.706 εργαζόμενοι. Την ίδια χρονιά, η ICAP υπολόγιζε ότι οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, εταιρείες με τη μορφή των ΑΕ και ΕΠΕ, έφταναν τις 2.089, που φέρονταν ότι απασχολούσαν 43.299 εργαζόμενους.

Ανεξάρτητα από το απόλυτα ακριβές των στοιχείων αυτών, γίνεται φανερό ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στις οικοδομές - κατασκευές (πάνω από το 80%) απασχολούνταν σε επιχειρήσεις που δε συγκαταλέγονται στις μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες, χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι και μεταξύ αυτών δεν υπάρχουν κατηγοριοποιήσεις και διαφορές.

Με βάση τα στοιχεία της Στατιστικής και της ICAP, μπορούν να γίνουν κάποιοι υπολογισμοί, που αφορούν την απασχόληση και οι οποίοι δείχνουν:

Ο μέσος όρος εργαζομένων στις μεγάλες κατασκευαστικές επιχειρήσεις είναι περίπου 20 εργαζόμενοι. Ανάμεσα στις επιχειρήσεις αυτές:

• 978 επιχειρήσεις απασχολούσαν μέχρι 10 εργαζόμενους.
• 533 επιχειρήσεις απασχολούσαν 10-49 εργαζόμενους.
• 157 επιχειρήσεις απασχολούσαν μέχρι 50-249 εργαζόμενους.
• 23 επιχειρήσεις απασχολούσαν πάνω από 250 εργαζόμενους.

Αναλυτικά στοιχεία για την απασχόληση στις υπόλοιπες 106.942 επιχειρήσεις δεν υπάρχουν, αλλά είναι φανερό ότι ο αριθμός των εργαζομένων ανά επιχείρηση είναι μικρός.

Βέβαια, η εικόνα τόσες κατασκευαστικές εταιρείες να απασχολούν 200, 300 και περισσότερους εργαζόμενους είναι σχετικά καινούρια. Είναι το αποτέλεσμα διεργασιών και ραγδαίων ανακατατάξεων, που έγιναν στον κλάδο την τελευταία δεκαπενταετία, ειδικά στο κομμάτι των επιχειρήσεων που ασχολούνται με δημόσια έργα.

Οι επιχειρηματικοί όμιλοι που ασχολούνται με τέτοια έργα, τα έργα Πολιτικού Μηχανικού που λένε πιο επίσημα, όλα τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν στο επίκεντρο των οικονομικών εξελίξεων, αφ' ενός λόγω των υψηλών ρυθμών στον τομέα των κατασκευών και αφ' ετέρου λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης κεφαλαίων και κερδοφορίας, κάτι που ευνοήθηκε από λόγους, όπως: Πρώτον, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης των αγορών που επιβλήθηκε στα πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, επιλογή που οδήγησε μαζικά στην πολιτική των λεγόμενων παραχωρήσεων, που δεν είναι άλλο από την μακροχρόνια εκχώρηση και εκμετάλλευση μεγάλων υποδομών από τους επιχειρηματικούς ομίλους. Δεύτερον, η προώθηση νόμων και ρυθμίσεων που διευκόλυναν τις συγχωνεύσεις και εξαγορές κατασκευαστικών εταιρειών, στα πλαίσια της πολιτικής ενίσχυσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίων. Τρίτον, η προκήρυξη και πραγματοποίηση σημαντικού αριθμού μεγάλων έργων υποδομής. Τέταρτον, η απελευθέρωση των τραπεζών, που άνοιξε το δρόμο για τη χορήγηση εκατομμυρίων στεγαστικών δανείων, που αποτέλεσαν τον αιμοδότη για τις οικοδομικές επιχειρήσεις.

Αν προσπαθήσουμε να δούμε τη διαδρομή που ακολούθησαν οι επιχειρηματικοί όμιλοι του κλάδου, θα διαπιστώσουμε πόσο κενό γράμμα, αλλά και ταυτόχρονα πόσο μεγάλη απάτη και αποπροσανατολισμός είναι οι διάφορες θεωριούλες, που προβάλλουν οι κυβερνώντες - μπλε και πράσινοι - για το «επιχειρείν» και την «ελεύθερη αγορά». Η αγορά των δημόσιων έργων έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο, που αφορά μόνο μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι με τα έργα που αναλαμβάνουν γίνονται ακόμα ισχυρότεροι, αποκλείοντας κάθε ανταγωνιστή τους και κονιορτοποιώντας τα πάντα στο διάβα τους.

Για παράδειγμα, η εταιρεία ΑΚΤΩΡ (του ομίλου ΕΛΑΚΤΩΡ), που τώρα κάνει δεκάδες απολύσεις εργαζομένων, αυτοδιαφημίζεται ότι αποτελεί τη «μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία στην Ελλάδα, με περισσότερα από πενήντα χρόνια δυναμικής συμμετοχής στην κατασκευή Εργων - σταθμών για τη χώρα». Για να μπορέσει, όμως, να αναρτήσει αυτό το σλόγκαν στις ιστοσελίδες της, είναι απόλυτα βέβαιο ότι δε στηρίχθηκε στις όποιες ικανότητες του μεγαλομετόχου της Μπόμπολα, αλλά στις μπίζνες που του προσέφερε το κράτος. Στηριζόμενη στις δημόσιες παραγγελίες, απορρόφησε ανταγωνιστές, έστησε νέες εταιρείες, επεκτάθηκε σε άλλους κλάδους και έχοντας τώρα το ταμείο της «Αττικής Οδού» μαζεύει τόσο χρήμα, που μπορεί να συνεχίσει να επεκτείνεται, να κερδίζει και ξανά μανά από την αρχή. Για να γίνει ο «ΑΚΤΩΡ» ο όμιλος που εμφανίζεται σήμερα, μαζί με τις δουλειές που πήρε, έκανε δεκάδες εξαγορές και συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, έβγαλε απο τη μέση δεκάδες άλλες και σταδιακά κατάφερε να κυριαρχήσει. Εντελώς ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μόνο μέσα στην τελευταία δεκαετία «κατάπιε» επιχειρήσεις όπως οι: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΔΟΜΗ, ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΒΟΛΟΥ, ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΑΝΤΕΧΝΙΚΗ, ΤΕΧΝΟ ΑΤΕ, RΕDS AE, ΜΕΣΟΓΑΙΑ ΑΕ, ΤΡΙΓΩΝΟ ΑΕ, ΚΑΝΤΖΑ ΕΜΠΟΡΙΚΗ, ΚΑΜΠΑΣ ΑΕ, ΤΟΜΗ ΑΕ, ΤΕΜΚΑΤ και άλλες.

Το ίδιο συμβαίνει και με την ΑΤΤΙ-ΚΑΤ, που στην πορεία της εξαφάνισε από την αγορά εταιρείες όπως ο ΣΙΓΑΛΑΣ, η ΑΤΕΜΚΕ, η ΗΛΜΕΚ, η ΗΧΟΠΑΣΤ κλπ. Παρόμοια είναι και η εικόνα που παρουσιάζει η κατασκευαστική ΤΕΡΝΑ, ο ΑΒΑΞ, η ΜΗΧΑΝΙΚΗ, η ΙΝΤΡΑΚΤ και όλες οι εταιρείες του κλάδου που πλουτίζουν χάρη στις δουλειές με το Δημόσιο.

Ο όγκος της παραγωγής και των οικονομικών αποτελεσμάτων του κλάδου, συνολικά, είναι το άθροισμα της οικονομικής δραστηριότητας των επιμέρους εργολάβων, εργολαβικών εταιρειών και επιχειρηματικών ομίλων του κλάδου, όπως αυτή υπολογίζεται από τη Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδας. Η Στατιστική κάνει τους σχετικούς υπολογισμούς με δύο τρόπους:

Πρώτον, υπολογίζει σε ετήσια βάση τα «Βασικά οικονομικά μεγέθη στον κλάδο των Κατασκευών», όπου απεικονίζονται σε τρέχουσες τιμές τα διάφορα στοιχεία που έχουν σχέση με τον κλάδο των κατασκευών συνολικά. Εδώ φαίνεται ο αριθμός των επιχειρήσεων, ο αριθμός των απασχολουμένων και οι αμοιβές τους, ο κύκλος εργασιών των επιχειρήσεων, η αξία της παραγωγής του κλάδου, οι επενδύσεις και η προστιθέμενη αξία του κλάδου.

Δεύτερον, κάθε τρίμηνο υπολογίζεται ο συνολικός «Δείκτης Παραγωγής στις Κατασκευές». Ο δείκτης εμφανίζει την εξέλιξη της παραγωγής στον κλάδο, με βάση το επίπεδο παραγωγής του 2000, που θεωρείται έτος βάσης. Παράλληλα, πέραν του γενικού αυτού δείκτη, η Στατιστική, με βάση την κατηγοριοποίηση που κάνει, υπολογίζει δύο ακόμα δείκτες: Το δείκτη Παραγωγής Οικοδομικών Εργων (κτιρίων) και το δείκτη Παραγωγής Εργων Πολιτικού Μηχανικού.

Η διαφοροποίηση - κατηγοριοποίηση αυτή ήταν μια από τις απαιτήσεις που πρόβαλλαν οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, προκειμένου να εξετάζουν τα δεδομένα που διαμορφώνονται στον κλάδο των κατασκευών, όχι γενικά και αφηρημένα, αλλά από τη σκοπιά του δικού τους ενδιαφέροντος, που είναι κυρίως τα δημόσια έργα, τα έργα Πολιτικού Μηχανικού. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε σχετικό σημείωμα της Στατιστικής: «Η ανάγκη για την κατάρτιση των ανωτέρω δεικτών προέκυψε, κυρίως, μετά την υπογραφή της Συνθήκης για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ), όπου κρίθηκε αναγκαία η ταχεία διάθεση αξιόπιστων στατιστικών στοιχείων που να επιτρέπουν την ανάλυση της οικονομικής εξέλιξης κάθε κράτους - μέλους, στο πλαίσιο ασκήσεως της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ».

Ο Δείκτης Παραγωγής Οικοδομικών Εργων (κτιρίων) περιλαμβάνει το κόστος κατεδάφισης κτιρίων, χωματουργικών εργασιών, κατασκευής κτιρίων, καλωδιώσεων και ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων. Περιλαμβάνονται μονοκατοικίες, διπλοκατοικίες, πολυκατοικίες, ξενοδοχεία, κτίρια γραφείων, βιομηχανικά και εμπορικά κτίρια, κτίρια δημόσιων θεαμάτων, εκπαιδευτήρια, νοσοκομεία και λοιπά οικιστικά κτίρια.

Ο Δείκτης Παραγωγής Εργων Πολιτικού Μηχανικού περιλαμβάνει το κόστος κατασκευής αυτοκινητόδρομων, οδών, αεροδρομίων, αθλητικών εγκαταστάσεων, γεφυρών, σηράγγων, υπόγειων διαβάσεων, αγωγών μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, δικτύων παραγωγής και διανομής ρεύματος, δικτύων τηλεπικοινωνιών, υδραυλικών και λιμενικών έργων, κ.ά.

Με βάση τα επίσημα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, η εξέλιξη της συνολικής παραγωγής, την περίοδο από το 2000 (που υπολογίζεται με το 100) μέχρι και το 2008, έχει εξελιχθεί ως εξής:

• 2000: 100,0
• 2001: 106,6 (άνοδος 6,6%)
• 2002: 148,2 (άνοδος 39%)
• 2003: 139,8 (πτώση 5,7%)
• 2004: 117.4 (πτώση 16,0%)
• 2005: 72.2 (πτώση 38,5%)
• 2006: 77.3 (άνοδος 7,1%)
• 2007: 95.7 (άνοδος 23,8%)
• 2008: 98.3 (άνοδος 2,7%)

Ακόμα πιο αναλυτικά τα σχετικά στοιχεία φαίνονται στον «ΠΙΝΑΚΑ 1», όπου υπάρχει και η εξέλιξη της παραγωγής του κλάδου στις δύο υποκατηγορίες της Στατιστικής. Από τα στοιχεία αυτά αποκαλύπτεται:

Πρώτον: Η συνολική παραγωγή στον κλάδο των κατασκευών, το 2008, υπολειπόταν κατά 1,7%, σε σχέση με την παραγωγή του 2000. Η αρνητική αυτή εξέλιξη οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι σημειώθηκε ιδιαίτερα μεγάλη πτώση της παραγωγής κτιρίων (21,8%). Τα έργα Πολιτικού Μηχανικού την ίδια περίοδο παρουσιάζουν αύξηση 12,6%.

Δεύτερον: Την τριετία 2000-2002, η κατασκευαστική δραστηριότητα σημείωσε σημαντική αύξηση της τάξης του 48,2%. Αυτό, όπως φαίνεται και από τα αναλυτικά στοιχεία, οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι εκείνη την περίοδο βρίσκονταν σε εξέλιξη κάποια από τα λεγόμενα μεγάλα έργα και άλλα έργα που αφορούσαν τους επικείμενους, τότε, Ολυμπιακούς Αγώνες. Ετσι, τα χρόνια αυτά η παραγωγή έργων Πολιτικού Μηχανικού σημείωσε κατακόρυφη αύξηση 75,9%, ενώ την ίδια στιγμή η οικοδομική παραγωγή, η παραγωγή κτιρίων, αυξήθηκε μόλις 9,23%.

Τρίτον: Την περίοδο 2003-2005, είναι χρονιές κάθετης πτώσης της παραγωγής στον κλάδο. Με μικρότερους ρυθμούς το 2003 και μεγαλύτερους το 2004, το 2005, ο κλάδος, παρά τα όσα υποστήριζαν οι αρμόδιοι, δείχνει να έχει περιέλθει σε κρίση.

Τέταρτον: Ολόκληρη την τριετία 2003-2005, σημειώθηκε κάμψη της συνολικής παραγωγής που έφτασε το 51,3%! Στον τομέα της οικοδομής, η πτώση ήταν 29,6%. Στον τομέα των έργων Πολιτικού Μηχανικού -60,9%!!!

Πέμπτον: Από το 2006 παρατηρείται και πάλι ανοδική πορεία στον κλάδο, παρά το γεγονός ότι η οικοδομική δραστηριότητα εξακολουθεί να κινείται πτωτικά (-10,8), κυρίως λόγω των έργων Πολιτικού Μηχανικού.

Εκτον: Το 2008, αποκλειστικά με βάση τα στοιχεία της Στατιστικής, δεν έχει περάσει ακόμα σε φάση ανόδου, αφού εξακολουθεί να υπολείπεται σημαντικά των επιπέδων παραγωγής του 2002, όταν είχε σημειωθεί το υψηλότερο σημείο της παραγωγικής δραστηριότητας στον κλάδο. Στο σύνολο της παραγωγής υπολείπεται κατά 33,8%. Στην οικοδομή κατά 28,4%. Στα έργα Πολιτικού Μηχανικού κατά 36%!

Παρά το γεγονός ότι στον κλάδο κατά την τρέχουσα δεκαετία σημειώθηκαν τόσο έντονες αυξομειώσεις στον όγκο της παραγωγής, οι διακυμάνσεις που παρατηρήθηκαν στη συμμετοχή των κατασκευών στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν δεν ήταν τόσο σημαντικές και κινήθηκαν μεταξύ του 7% και 7,9% του ΑΕΠ. Δηλαδή, ο κλάδος των κατασκευών έχει μια σταθερή συμμετοχή στη λεγόμενη Προστιθέμενη Αξία, που παράγεται κάθε χρόνο στη χώρα, που κινείται μέσα στο πλαίσιο των παραπάνω ποσοστών. Ανάλογα με τις εξελίξεις στον τομέα της οικονομίας συνολικά και σε απόλυτη εξάρτηση από τη φάση που κάθε φορά περνά ο κύκλος της καπιταλιστικής οικονομίας στη χώρα, η συμμετοχή των κατασκευών στο ΑΕΠ της χώρας έχει κινηθεί και σε υψηλότερα επίπεδα, με ρεκόρ το 1973 και 1979, όταν στον κλάδο των κατασκευών είχε παραχθεί άμεσα το 11,9% του ΑΕΠ.

Αυτό το ...άμεσα είχε τη σημασία του. Γιατί μπορεί η συμμετοχή του κλάδου των οικοδομών και των κατασκευών στο ΑΕΠ, όπως σημειώνεται, να είναι της τάξης του 7-8%, ωστόσο η συμβολή του είναι πολύ μεγαλύτερη. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι από την παραγωγή και τις εξελίξεις του συγκεκριμένου κλάδου, στην πραγματικότητα, εξαρτώνται, στον έναν ή τον άλλον βαθμό, οι περισσότεροι κλάδοι της ελληνικής οικονομίας. Ιδού μερικοί από αυτούς: Χωματουργικές εργασίες, Λατομεία και εξορυκτικές εργασίες, Τσιμεντοβιομηχανία, Κλάδος Σιδήρου, Τουβλοποιία, Βιομηχανία Μαρμάρων, Πλακίδια - Είδη Υγιεινής, Ξυλείας και Προϊόντων Ξύλου, Μεταλλικών Υλικών και Σωληνουργίας, Αλουμινοκατασκευές, Ηλεκτρικού Υλικού. Υδραυλικά Είδη, Υλικά Μονώσεων, Υλικά Χρωματισμών, Θερμοσίφωνες, Ανελκυστήρες, Υαλοπίνακες κλπ.

Ανεξάρτητα από την πορεία που ακολούθησε ο κλάδος τη δεκαετία που διανύουμε, εκείνο που δε διασαλεύτηκε ούτε στιγμή ήταν τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων του κλάδου και ειδικά των μεγαλυτέρων. Ακόμα και αν υπήρχαν ορισμένες χρονιές που τα κέρδη ήταν μειωμένα ή και σημειώθηκαν ζημιές, το τελικό αποτέλεσμα είναι τεράστια συσσώρευση κερδών και κεφαλαίων. Μόνο την περίοδο 2005-2008, χρονιές που ο κλάδος ακόμα δεν έχει ξεφύγει από τον κύκλο της κρίσης, οι μεγαλύτερες εταιρείες παρουσίασαν τα παρακάτω κέρδη, σε εκατομμύρια ευρώ:

• ΕΛΛΑΚΤΩΡ: 539,5 εκατ. ευρώ.
• ΓΕΚ - ΤΕΡΝΑ: 273,7 εκατ. ευρώ.
• ΜΗΧΑΝΙΚΗ: 235,7 εκατ. ευρώ.
• ΑΒΑΞ: 215,2 εκατ. ευρώ.
• ΑΤΤΙ-ΚΑΤ: 69,3 εκατ. ευρώ.
• ΚΛΟΥΚΙΝΑΣ: 60,4 εκατ. ευρώ.
• ΒΙΟΤΕΡ: 40,8 εκατ. ευρώ.

Μιλάμε για 7 μόνο επιχειρηματικούς ομίλους, που μέσα σε μια τετραετία λιτότητας και υποβάθμισης της ζωής των λαϊκών στρωμάτων τσέπωσαν τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ καθαρά κέρδη!!! Κάποιοι από αυτούς τώρα προχωρούν σε απολύσεις. Επιδιώκουν να επιβάλουν ακόμα πιο απάνθρωπες συνθήκες εργασίας για χιλιάδες εργαζόμενους. Θέλουν να μετατρέψουν τα εργοτάξια σε σύγχρονα κάτεργα, αξιοποιώντας την πολιτική της κυβέρνησης και τις ρυθμίσεις της ΕΕ. Επικαλούμενοι την κρίση, κλαίγονται για τη μείωση της κερδοφορίας τους, αξιώνοντας τον ακόμα μεγαλύτερο θησαυρισμό τους, πατώντας πάνω σ' ολόκληρη την κοινωνία και απομυζώντας τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Το βέβαιο και το απόλυτα αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι κανείς μας δεν τους χρωστάει το παραμικρό. Αντίθετα, αυτοί είναι και θα παραμείνουν χρεωμένοι.