Στον καυγά που ξέσπασε τελευταία ανάμεσα στο Κράτος και την Εκκλησία, σχετικά με το ζήτημα εάν πρέπει ή όχι να αναγράφεται το θρήσκευμα του κάθε πολίτη στην αστυνομική του ταυτότητα, η αντίδραση των «αγίων» πατέρων της Εκκλησίας ήταν άμεση και καθοριστική. Μάλιστα, ο Πειραιώς Καλλίνικος έφθασε στο σημείο να δηλώσει ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να υπακούσει στους Νόμους του Κράτους, εάν παραβιάζονται οι εκκλησιαστικοί νόμοι. Κράτος εν κράτει, δηλαδή. Η Εκκλησία υπεράνω όλων, Πατρίδας, Συντάγματος κλπ.

Διερωτάται όμως κανείς, με ποιο δικαίωμα οι «άγιοι» αυτοί θέλουν να επιβάλουν τη θέλησή τους σε οποιονδήποτε είναι αντίθετος στα θρησκευτικά αυτά ιδεώδη; Υπάρχει καμιά λογική πάνω σ' αυτό; Είναι - λένε - συνειδησιακό το ζήτημα, όμως, από την άλλη μεριά, εκβιάζουν. Πρέπει να μας πουν οι αξιωματούχοι της Εκκλησίας, σε όλη την Ευρώπη σε ποια χώρα εκτός Ελλάδας δε διαχωρίστηκε η Εκκλησία από το Κράτος; Σε ποια χώρα οι κυβερνήσεις ορκίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδας ενώπιον του αρχιεπισκόπου; Ολες οι κυβερνήσεις Δύσης και Ανατολής ορκίζονται στο όνομα του Συντάγματος της χώρας που υπηρετούν. Γιατί, λοιπόν, στην Ελλάδα συμβαίνουν όλα αυτά; Περισσότερο χριστιανοί είμαστε εμείς από όλους τους άλλους χριστιανούς του κόσμου;

Φυσικά, κύρια ευθύνη, για το πρόβλημα αυτό, που διαιωνίζεται στη χώρα μας και το άφησε να εκκρεμεί, φέρει και η πολιτεία. Τέλος, για να σταματήσει αυτή η διαμάχη, ας αφήσουν οι «άγιοι» πατέρες το λαό να αποφασίσει για τα ζητήματα που τον αφορούν. Ας μην τα θέλουν όλα δικά τους. Η πολιτεία, από την άλλη μεριά, πρέπει σοβαρά και αποφασιστικά να σταθεί πάνω στο όλο θέμα, γιατί αυτή η συνεχής υποχώρηση θα αποβεί σε βάρος της και σε βάρος το λαού.

To αποτέλεσμα των εκλογών αυτή τη φορά ίσως βοηθήσει τον ελληνικό λαό να ξεκαθαρίσει ότι υπάρχει μια και μόνο διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στο αντιιμπεριαλιστικό αντινατοϊκό δημοκρατικό μέτωπο πάλης και στο αυταρχικό μονοπωλιακό μέτωπο της Ευρώπης και των βασικών στηριγμάτων της χώρας μας και αυτή η γραμμή είναι, ο δικομματισμός.

Οσον αφορά τα κόμματα ΔΗΚΚΙ και ΣΥΝ, που χαιρετούν τους Ευρωπαίους νατοϊκούς, δίνουν ψεύτικες ελπίδες στον κάθε δημοκράτη αγωνιστή της Αριστεράς. Γιατί βεβαίως μεταξύ Ευρώπης των μονοπωλίων και του ελληνικού λαού υπάρχει χάσμα αγεφύρωτο. Και διερωτάται κανείς, πώς μπορεί να συμβιβαστεί η Αριστερά με τη σκοταδιστική νατοϊκή βαρβαρότητα;

Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε πόσο ευάλωτα είναι τα διάφορα πολιτικά «παραγκάκια» στους αστικούς ανεμοστρόβιλους και που καταλήγουν να γίνονται αναχώματα, ανάλογα με τις συνθήκες, ανάμεσα στο λαϊκό μέτωπο και στην κυβερνητική πολιτική της νατοϊκής υποταγής. Πρέπει δε, να τονιστεί ότι οι σημερινές συνθήκες δεν επιτρέπουν - όπως άλλωστε και ποτέ - να προσφέρονται στον εχθρό πολύτιμες δυνάμεις, που είναι αναγκαίες για τον τόπο μας.

Το αποτέλεσμα, επίσης, των εκλογών έδειξε πόσο στέρεο είναι το λαϊκό μέτωπο, όταν ενωμένο και αποφασισμένο υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο το λαό και αντλεί από αυτόν δυνάμεις.

Δεν μπορούν όλοι αυτοί που αποτελούν τα αναχώματα να λένε μια «ναι» στον εχθρό και μια «ναι» στο λαό και να θολώνουν τα νερά. Πρέπει επιτέλους να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Η κατάργηση των τεχνικών συνόρων μεταξύ των μικρών κομμάτων, ο απεγκλωβισμός των αριστερών προοδευτικών, δημοκρατικών, πατριωτικών δυνάμεων, κάτω από όποια πολιτική στέγη και αν βρίσκονται, μπορεί να δώσει διέξοδο στις ελπίδες του ελληνικού λαού, αρκεί να συσπειρωθούν γύρω από το λαϊκό μέτωπο, ενωτικά, δραστήρια, αντιπολιτευτικά, αντινατοϊκά. Μετά από μισό και πάνω αιώνα, ο ιστορικός ρόλος του ΕΑΜ παραμένει όχι μόνο ζωντανός, αλλά και επίκαιρος.

Θέρισσο Ηρακλείου Κρήτης

Αγαπητέ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ,

Επιτρέψτε μου να συγχαρώ τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ κ. Μπάμπη Αγγουράκη, αλλά και την εφημερίδα σας, γιατί χωρίς περιστροφές είπατε την αλήθεια για την απαράδεκτη στάση, που το υπουργείο Εξωτερικών προφανώς επέβαλε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κ. Στεφανόπουλο, στην Ιερουσαλήμ.

Η άρνηση του Προέδρου να συναντηθεί με τους Παλαιστινίους ηγέτες στην Ιερουσαλήμ, όταν μάλιστα συναντήθηκε με τον Ισραηλινό δήμαρχο της πόλης, ήταν πλήγμα και όχι υπηρεσία στη μεγάλη υπόθεση της αραβο-ισραηλινής ειρήνευσης.

Απαράδεκτη, επίσης, ήταν και η «δυσφορία» που εξέφρασε η αναπλ. υπουργός κ. Παπαζώη για το παλαιστινιακό διάβημα διαμαρτυρίας. Συγγνώμη, θα έπρεπε να ζητήσει η κυρία υπουργός από τον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό Λαό, όχι και τα ρέστα.

Απαράδεκτη, τέλος, κατά τη γνώμη μου πάντα, ήταν και η αρθρογραφία άλλων ελληνικών εφημερίδων, που έσπευσαν να κατηγορήσουν το πρακτορείο Reuters για ψευδολογία, επειδή αναφέρθηκε σε επώνυμο Παλαιστίνιο διαδηλωτή, που δήλωσε ότι ο ίδιος και άλλοι έριξαν αυγά στο αυτοκίνητο του Προέδρου μας, στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Ο Πρόεδρος είχε το χιούμορ να διαψεύσει ότι «τρώει αυγά έστω και για πρωινό». Πολλοί δημοσιογράφοι μας όμως, που τον ακολουθούν στα ταξίδια του «δωρεάν» (δηλαδή με έξοδα του Ελληνα φορολογούμενου πολίτη), φαίνεται ότι ακολουθούν το δόγμα «Πίστευε και μη Ερεύνα».

Λονδίνο, 19.5.2000

Με εκτίμηση, Δρ. ΣΕΡΓΙΟΣ ΖΑΜΠΟΥΡΑΣ, πολιτικός επιστήμονας - δημοσιογράφος

Γεώργιος Τρανταλίδης, δικηγόρος, Πειραιάς. Η, πριν μερικούς μήνες, καταδίκη σε 20ετή κάθειρξη 85χρονου ιερέα, επαναφέρει στην επικαιρότητα το θέμα ότι η Εκκλησία πρέπει να ενεργεί προληπτικώς και όχι κατασταλτικώς, δηλαδή με την καθαίρεση του καταδικασθέντος (Ν. 5383/1932). Η εποπτεία ευαγών ιδρυμάτων από ιερείς εγκυμονεί κινδύνους, αφού ο ιερέας δεν μπορεί να έχει το ρόλο του διευθυντή παιδικής χαράς, ούτε επιτρέπεται να διοικεί, αφού δεν έχει τις ειδικές γνώσεις παιδοψυχολόγου. Ο ιερέας έχει σχέση μόνο με τη μυστηριακή ζωή, είναι μυσταγωγός. Ποια, λοιπόν, είναι η λύση για τα ιδρύματα αυτά; Απλά, την εποπτεία τους πρέπει να έχουν διοικητικοί υπάλληλοι και, μάλιστα, με εξειδικευμένες γνώσεις, όπως είναι οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί. Να, λοιπόν, μια ευκαιρία για την ηγεσία της Εκκλησίας - προκειμένου να αξιοποιηθεί κατά τον καλύτερο τρόπο η εκκλησιαστική περιουσία: Ο διορισμός 1.000 πτυχιούχων ψυχολόγων (ανέργων) σε όμοια ιδρύματα. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα είναι προσφορά ζωής για τα παιδιά.

Γιώργος Μάντης. Το Σεπτέμβρη του 1993, πρώτες εκλογές στη χώρα μας μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, τα κόμματα του δικομματισμού πανηγύριζαν και διατυμπάνιζαν πως σύντομα και στην Ελλάδα θα τελειώσουμε με τους κομμουνιστές. Στα χρόνια που πέρασαν, όλοι αυτοί διαψεύστηκαν περίτρανα, βλέποντας το ΚΚΕ, αργά αλλά σταθερά, να αυξάνει τη δύναμή του. Οι κομμουνιστές στάθηκαν και πάλι πρώτοι στις επάλξεις του αγώνα του λαού, στα εργοστάσια, στους δρόμους, στα λιμάνια, παντού. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς, χωρίς το ΚΚΕ δεν πάει μπροστά τίποτα.

Ετσι, λοιπόν, σήμερα, το πρώτο και βασικό μας μέλημα είναι να στηρίξουμε το λαϊκό μέτωπο πάλης που προωθεί το Κόμμα. Γι' αυτό και γω αποτείνομαι στους παλιούς συντρόφους, που είτε έφυγαν είτε αδρανοποιήθηκαν, κάτω από οποιαδήποτε πίκρα, δίκαιη ή άδικη, να στηρίξουν αυτό το μέτωπο πάλης του λαού, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στη φτώχεια, στην ανεργία, στον πόλεμο.

Βαγγέλης Παπαδόπουλος, συνταξιούχος, Αθήνα. Ο «σοσιαλιστής» πρωθυπουργός της χώρας μας Κ. Σημίτης, την Πρωτομαγιά, μέρα πάλης των εργαζομένων, την κατέταξε μαζί με το Πάσχα, σαν τις καλύτερες μέρες της άνοιξης σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση. Εφόσον, λοιπόν, και ο πρωθυπουργός μας βλέπει έτσι τη μέρα της Πρωτομαγιάς, σαν δηλαδή γιορτή των λουλουδιών και της χαράς, τότε τι να πει κανείς, για όλα τα δεινά που συμβαίνουν στη χώρα μας; Σήμερα επέτειοι πάλης και αγώνα μετατρέπονται σε πανηγύρια και χαρές, δηλαδή σε «άρτον και θεάματα», όπως έδιναν οι Ρωμαίοι στο λαό της αυτοκρατορίας τους για να τον αποκοιμήσουν, αύριο θα πρέπει να περιμένουμε άλλα πολύ χειρότερα.

Και από «θεάματα», όσο να 'ναι, καλά πάμε, τα κανάλια μας τα τηλεοπτικά, μας τροφοδοτούν με μπόλικο αποβλακωτικό υλικό. Ομως, από «άρτο» δε βλέπω να γίνονται και πολλά πράγματα. Η ανεργία έχει πάρει φόρα, ιδίως στους νέους, και όπως είναι γνωστό, όπου ανεργία, εκεί και αφραγκία και φτώχεια, εκεί και έλλειψη «άρτου».