Motion Team

Το ΚΚΕ δεν είναι του χεριού τους. Αυτό είναι που τους φοβίζει, αυτό προσπαθούν μάταια να αντιστρέψουν

Ξέρουν καλά πως η εξελισσόμενη οικονομική κρίση μπορεί να οξύνει την αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή συνείδηση σε πλατιές εργατικές και άλλες λαϊκές δυνάμεις. Ξέρουν ότι μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις τέτοιες που θα επιταχύνουν την ανάμειξη της πείρας των εργαζομένων με τη στρατηγική του ΚΚΕ. Μείγμα εκρηκτικό και επικίνδυνο για την πολιτική που με συνέπεια υπηρετεί την κερδοφορία των μονοπωλίων. Και επειδή ακριβώς φοβούνται τις εξελίξεις, προσπαθούν να τις καθορίσουν, να τις ελέγξουν απόλυτα. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς τον έλεγχο, τη χειραγώγηση των κομμάτων. Χωρίς την απροκάλυπτη ανάμειξη στο εσωτερικό τους. Χωρίς την παρέμβαση στη διαμόρφωση της στρατηγικής τους.

Εδώ βρίσκεται το «κλειδί» της υπόθεσης. Και επειδή τα κόμματα του κεφαλαίου και οι παραφυάδες τους, στη μια και στην άλλη μεριά του πολιτικού φάσματος, είναι δυνάμεις που υπηρετούν ή - στην καλύτερη περίπτωση - δεν αμφισβητούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, αυτό που μένει να βάλουν στο χέρι είναι το ΚΚΕ. Αυτός είναι ο καημός τους. Αυτός είναι και ο στόχος τους, όποιο μέσο κι αν επιλέγουν κάθε φορά να χρησιμοποιήσουν, είτε μόνο του, είτε συνδυαστικά. Εκεί στοχεύει και η προωθούμενη νομοθέτηση της αποκλειστικής χρηματοδότησης των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό, την οποία, με παραλλαγές στον ενθουσιασμό και την επιχειρηματολογία τους, χαιρέτισαν το ΠΑΣΟΚ, ο ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Τι επιδιώκουν στην πραγματικότητα; Πρώτα και κύρια την απόλυτη εξάρτηση των κομμάτων από τα λεφτά του κράτους. Σε ποιον όμως ανήκει το κράτος; Μα στην αστική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος τους. Να ρυθμίζουν οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις την κάνουλα της χρηματοδότησης, αφού αυτές έχουν το καρπούζι, αυτές και το μαχαίρι. Κατά συνέπεια, έχουν τη δυνατότητα να καθορίζουν κάθε φορά το ύψος και τους όρους της χρηματοδότησης, βάζοντας προϋποθέσεις αντίστοιχες με τα συμφέροντά τους. Από τη μια θα καταδικάζουν σε οικονομική ανέχεια τα κόμματα εκείνα που αμφισβητούν τη στρατηγική τους και την πολεμούν. Κι από την άλλη, θα πριμοδοτούν σθεναρά τις δυνάμεις εκείνες που είτε αποτελούν σάρκα από τη σάρκα του κεφαλαίου, είτε δεν αμφισβητούν, με όρους στρατηγικής, τα συμφέροντά του.

Για όσους θεωρούν τα παραπάνω σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στους όρους τους οποίους η ΕΕ επιχειρεί να επιβάλει στα κόμματα και τους κομματικούς συνασπισμούς που λειτουργούν στο εσωτερικό της και ανάλογα να καθορίσει τη χρηματοδότησή τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ανάμεσα στις παραδοχές που έκανε το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) για να κατοχυρωθεί - τυπικά και ουσιαστικά - σαν κόμμα της ΕΕ και να αποκτήσει δικαίωμα στη χρηματοδότηση, ήταν η απόλυτη συμφωνία στην ιδρυτική του διακήρυξη με τη στρατηγική της ΕΕ, τις δομές και την πορεία της πολιτικής και οικονομικής της ολοκλήρωσης. Αυτό επιδιώκουν. Κόμματα φτιαγμένα στα μέτρα τους, με μικρές διαχειριστικές παραλλαγές, που σε καμιά περίπτωση δε θα αμφισβητούν τα ιερά και τα όσια του καπιταλιστικού συστήματος.

Ακόμα παραπέρα. Η χρηματοδότηση των κομμάτων από τους εργαζόμενους και το λαό δεν αποτελεί πράξη οικονομικής ενίσχυσης και μόνο. Μιλώντας για το ΚΚΕ, αποτελεί μέσο πολιτικής έκφρασης, ενίσχυσης των πολιτικών δεσμών ανάμεσα στο Κόμμα και την εργατική τάξη, τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Η ετήσια οικονομική εξόρμηση του ΚΚΕ είναι κορυφαίο πολιτικό γεγονός, συνδέεται πρώτα και κύρια με πλατύ άνοιγμα σε τόπους δουλειάς και εργατογειτονιές. Οι συνδρομές των μελών του ΚΚΕ είναι πράξη συνειδητής στράτευσης με το Κόμμα και την ιδεολογία του, με τη στρατηγική και το Πρόγραμμά του. Η οικονομική ενίσχυση του ΚΚΕ από χιλιάδες απλούς ανθρώπους του μόχθου είναι πράξη πολιτική. Εκφράζει τη δυναμική του Κόμματος και την ικανότητά του να κινητοποιεί μαζικά λαϊκές και εργατικές δυνάμεις, να πρωτοστατεί στην καθημερινή πάλη με ριζοσπαστικές θέσεις και προτάσεις διεξόδου, προοπτικής.

Αυτό το μοντέλο κόμματος δεν τους βολεύει. Δεν εξυπηρετεί τα σχέδιά τους. Το αντίθετο, μάλιστα. Τους υπονομεύει, τους δυσκολεύει, δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανατροπή τους. Η αστική τάξη θέλει κόμματα ρευστά, στρατευμένα στον ίδιο στρατηγικό ντορό, εύκολα να χειραγωγηθούν και να αναλάβουν ρόλους αναγκαίους για τη θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος. Θέλουν μέλη και φίλους κομμάτων που τους χαρακτηρίζει η κινητικότητα, ώστε εύκολα να τους κατευθύνουν εκεί που κάθε φορά φυσάει ο άνεμος των συμφερόντων των μονοπωλίων.

Αρκεί να δει κανείς τον τρόπο με τον οποίο το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να προσελκύσει μέλη. Υπόσχεται, σε αντάλλαγμα της συνδρομής τους, να αποκτούν μια πιστωτική κάρτα που θα εξασφαλίζει την αυταπάτη της οικονομικής διευκόλυνσης στους κατόχους και κέρδη με ουρά στις τράπεζες. Τι εμποδίζει ένα τέτοιο κομματικό μέλος αύριο να μεταπηδήσει σε κάποιον άλλο πολιτικό σχηματισμό, αν, για παράδειγμα, του προσφέρει μια πιστωτική κάρτα με μεγαλύτερο καταναλωτικό όριο; Αυτή την επικίνδυνη λογική της εξαγοράς καλλιεργούν.

Εξίσου ενδιαφέρων όμως είναι και ο τρόπος με τον οποίο έρχονται να μεθοδεύσουν τα σχέδιά τους. Τι λένε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έχοντας εξασφαλίσει σε μεγάλο βαθμό τη συμφωνία ή τουλάχιστον την ανοχή του ΛΑ.Ο.Σ. και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Οτι τα οικονομικά σκάνδαλα που έχουν βγει στη φόρα αφορούν το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Δηλαδή, αφορούν και αυτούς που τα άρπαξαν από τη «Ζήμενς», αλλά και αυτούς που δεν είχαν ποτέ το παραμικρό νταραβέρι με τη συγκεκριμένη ή άλλες πολυεθνικές! Αφορούν τα κόμματα εκείνα που άσκησαν ή ασκούν κυβερνητική εξουσία και αναπόφευκτα διαπλέκονται με τις πολυεθνικές, αλλά αφορούν και το ΚΚΕ, που αντιμάχεται την πολιτική των πολυεθνικών και το σύστημα που την αναπαράγει!

Μέσα σ' ένα τέτοιο σκηνικό επιχειρούν προκλητικά να πείσουν ότι αυτό που δήθεν τους ενδιαφέρει είναι η «κάθαρση». Οτι επιδιώκουν να μπουν νέοι όροι στο παιχνίδι, ένας από τους οποίους είναι και η «διαφάνεια», όπως αυτοί την εννοούν, στα οικονομικά των κομμάτων. Λένε ψέματα. Κανένας νόμος και καμιά ρύθμιση δεν μπορεί να βάλει τέλος στη διαπλοκή ανάμεσα στο κεφάλαιο και τα κόμματά του. Κανένας τυπικός περιορισμός στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι δυνατόν να αφαιρέσει από αυτό το σύστημα το οξυγόνο του.

Τα παραδείγματα πολλά. Ο Χριστοφοράκος, διά του δικηγόρου του διατείνεται ότι δεν έδινε μίζες, αλλά έκανε «δωρεές», οι οποίες είναι νόμιμες με βάση τη νομοθεσία της Γερμανίας. Τα κόμματα στις ΗΠΑ, με το γράμμα του νόμου γίνονται προεκλογικά κυνηγοί χορηγιών και οικονομικών γραμματίων που θα κληθούν να εξοφλήσουν μετά τις εκλογές. Γι' αυτό μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι σπεύδουν να επενδύσουν και στα δύο κόμματα. Για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους βρέξει χιονίσει, όποιος κι αν κερδίσει τις εκλογές.

Αυτή είναι η σαπίλα και η μπόχα του συστήματος που υπηρετούν. Από αυτό το σύστημα τίποτα καλό, τίποτα προοδευτικό, τίποτα φιλολαϊκό και φιλεργατικό δεν μπορεί να γεννηθεί. Κάθε νόμος τους, κάθε πρόταση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων είναι καταδικασμένη να υπηρετεί τα συμφέροντα, την κερδοφορία των πολυεθνικών. Το ίδιο ισχύει και για την πρόταση για τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Μάταιος όμως ο κόπος τους.

Το ΚΚΕ, οι χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, οι οπαδοί και οι φίλοι του Κόμματος και της ΚΝΕ, οι χιλιάδες άνθρωποι του μόχθου και οι νεολαίοι που βαδίζουν μαζί τους, δεν πρόκειται να δεχτούν τέτοιο χαλκά στη μύτη τους. Δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουν, να αποδεχτούν οποιαδήποτε ρύθμιση που στόχο έχει να βάλει εμπόδια στην πολιτική δράση του ΚΚΕ, να διαβρώσει τους δεσμούς του Κόμματος με την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αιμοδότης του ΚΚΕ είναι οι εργαζόμενοι και ο λαός. Αυτήν την 90χρονη σχέση αίματος, που το μέλλον τής ανήκει, κανείς δε θα μπορέσει να τη σπάσει, να την υπονομεύσει, όσους νόμους κι αν φτιάξει, όσα εμπόδια και να προσπαθήσει να βάλει.