Η μέθοδος είναι παλιά και επιτυχημένη κι ας είναι κραγμένη. Τριάντα χρόνια η μια κυβέρνηση παραδίδει καμένη γη στην επόμενη. Το μόνο που ανθίζει, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, είναι τα καπιταλιστικά κέρδη. Και μαζί τους διαιωνίζεται η πολιτική κυριαρχία των κομμάτων της αστικής τάξης. Το φαινόμενο προσφέρεται για πλείστες όσες διακωμωδήσεις, δεν παύει όμως να είναι τραγικό για την πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη, η οποία καλείται κάθε τόσο να επιλέξει δήμιο με βάση το μικρότερο κακό, ενώ στη συνέχεια θα πρέπει να υποστεί και τον εμπαιγμό ότι είναι δική της επιλογή η εκάστοτε κυβέρνηση.

Για να υπάρξει μια τέτοια συνείδηση στην εργατική τάξη (να επιλέγει το μικρότερο κακό) δουλεύουν πολλοί και διάφοροι. Από αυτούς που τρομοκρατούν ανοιχτά έως κι εκείνους που προβάλλουν λύσεις εντός των τειχών.

Η ιστορία έχει δείξει ξανά και ξανά πως άλματα συνείδησης προκύπτουν μόνο και παράλληλα με την ανάπτυξη του ίδιου του λαϊκού κινήματος κι αποφασιστικός παράγοντας για μια τέτοια κατάσταση είναι η δύναμη της επαναστατικής πρωτοπορίας, στο προκείμενο η δύναμη του ΚΚΕ. Στον περιορισμό έως και αφοπλισμό αυτής της δύναμης, της δύναμης του ΚΚΕ, στοχεύει συνολικά ο ιδεολογικός μηχανισμός της αστικής τάξης που κατά καιρούς εμφανίζεται πότε μεγαλόψυχος («στα πλαίσια του πλουραλισμού είναι χρήσιμο και το ΚΚΕ στη δημοκρατία») και πότε δείχνει δόντια όταν διαπιστώνει πως η ύπαρξη του ΚΚΕ είναι αναχρονισμός που δε συμβάλλει στην ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Τέτοια είναι η περίπτωση του «αναποφάσιστου» στη διπλανή στήλη που θα ήθελε - υπονοεί - να ψηφίσει «αριστερά», αλλά τον εμποδίζει το γεγονός ότι αυτή η «αριστερά» δε θέλει να συμβάλει σε κυβερνητικές λύσεις.

Για την αστική τάξη υπάρχει και η χρήσιμη αριστερά. Στη χτεσινή «Αυγή» στο κύριο άρθρο δίνονται δύο παραδείγματα για το ποια είναι αυτή η «αριστερά», που μπορεί να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία του συστήματος. Στο θέμα της ακτοπλοΐας - εκεί ακριβώς που η ζωή έχει αποδείξει πως αυτή καθαυτή η ύπαρξη των εφοπλιστών και των κερδών τους είναι σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων για διαρκή και απρόσκοπτη συγκοινωνία, εκεί που οι νησιώτες ήδη διαδηλώνουν για ενιαίο κρατικό φορέα ακτοπλοΐας, διατυπώνεται από τον ΣΥΝ η πρόταση για «δημόσιο φορέα υπηρεσιών», θέση που περιέχει τους εφοπλιστές και παραχωρεί στο κράτος ένα ρυθμιστικό ρόλο. Με ανάλογο τρόπο, την ώρα ακριβώς που η ιδιωτική ασφάλιση βαράει κανόνι και προβάλλει περίτρανα το δίκιο της θέσης για ενιαία αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, ο ΣΥΝ προβάλλει τη θέση για Κοινωνική Ασφάλιση με εγγυήσεις του Δημοσίου, πάλι, δηλαδή, μέσα το ιδιωτικό κεφάλαιο με το Δημόσιο να πληρώνει τη ζημιά. Στο αποκορύφωμα αυτής της εντός του συστήματος λογικής ακούσαμε τον πρόεδρο του ΣΥΝ, στη συνέντευξή του στη ΝΕΤ, να διαμαρτύρεται όχι για την ύπαρξη αυτών καθαυτών των stage, αλλά γιατί αυτά ενώ είναι πρόγραμμα που επιδοτεί η ΕΕ χρησιμοποιούνται για ρουσφέτια. Είχε προηγηθεί προχτές η πυροσβεστική πρότασή του για αναμόρφωση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, την ώρα ακριβώς που ο αγροτικός πληθυσμός πληρώνει ακριβά αυτή καθαυτή την ύπαρξη της ΚΑΠ.

Αυτό που γνωρίζει καλά η αστική τάξη και τα δύο κόμματά της, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι πως αργά ή γρήγορα - μέσα στη διαδικασία της αναπόφευκτης ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων και της συνακόλουθης συνείδησης που διαμορφώνεται τότε στα λαϊκά στρώματα - καμιά θέση για βελτίωση της βαρβαρότητας δε θα μπορεί να σταθεί. Προσπαθούν να καθυστερήσουν αυτήν την εξέλιξη. Ε, αυτό ακριβώς πρέπει να αντιστραφεί. Αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ - εκτός των άλλων - σημαίνει ισχυρότερο λαϊκό κίνημα που όχι μόνο θα αποκρούει επιθέσεις αλλά και θα εντείνει την πάλη του με τους στόχους του που δε χωράνε σ' αυτό το σύστημα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΒΑΛΤΕ ΘΗΛΙΑ ΣΕ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με ισχυρό ΚΚΕ και στις εκλογές

ΤΑ ΝΕΑ: Ελλειμμα σοκ αφήνει πίσω η ΝΔ

ΕΘΝΟΣ: ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ με χρονοκαθυστέρηση

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ψέματα με θύματα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Εξαρθρώνει την τρομοκρατία η Αστυνομία

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΜΕΙΡΑΚΙΑ της «καλής» κοινωνίας οι 4 τρομοκράτες

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στους «Πυρήνες της Φωτιάς» οι τέσσερις συλληφθέντες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΜΕΪΜΑΡΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Νέα Γιάλτα για τις αγορές

ΤΟ ΒΗΜΑ: Αφήνουν άδεια ταμεία

Η ΑΥΓΗ: Συσπείρωση στον ΣΥΡΙΖΑ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ Η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ

Ο ΛΟΓΟΣ: «ΑΓΓΙΖΟΥΝ» τη νέα γενιά τρομοκρατών

«Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κανείς με τη "δικτατορία του προλεταριάτου" για να ψηφίσει αριστερά. Αλλωστε, πολλοί το κάνουν πιστεύοντας ότι πρόκειται για ψήφο συνείδησης, πιστεύοντας ότι η δική τους συνείδηση είναι πιο άσπιλη από εκείνη του καρα-δεξιού ή του κρυφο-πρασινοφρουρού. Κάποιοι σπρώχνουν την παραδοξότητα μέχρι τέλους, υποστηρίζοντας ότι η Αριστερά είναι ψήφος αθώας ιδεολογίας. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι! (...) Καταδιωκόμενη από μια ιδεολογία ήττας, προβάλλει ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί της ψυχής των πολιτών που (δικαίως) αμφισβητούν το σύστημα και όμως παρατάει την εξουσία στα χέρια ανθρώπων του συστήματος. Κρατάει ελιτίστικη στάση μπροστά στους κανόνες κοινωνικής διαβούλευσης. Συμμετέχει στη διάλυση και την καθυστέρηση των κοινωνικών δομών, από την οποία υποφέρει το κράτος μας. Συντηρεί τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα από την οποία κατά κύριο λόγο υποφέρει η οικονομία μας. Με δύο λόγια, η ελληνική Αριστερά παραμένει μακριά από την ευρωπαϊκή παράδοση του διαφωτισμού και η παρουσία της δεν στηρίζεται στον σεβασμό των άρρηκτων δεσμών μεταξύ των κινημάτων κοινωνικής χειραφέτησης και αστικού εκσυγχρονισμού (...) Δυστυχώς, αυτή η Αριστερά στην Ελλάδα έχει κατέβει από το τρένο της Ιστορίας και εγώ έχω μόνο μια βδομάδα για να δω τι πρέπει να ρίξω στην κάλπη» (ο Μπ. Παπαδημητρίου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Ο Παπανδρέου είναι συγκεκριμένος όσο πρέπει. Το παραπάνω θα ήταν εκ μέρους του ασυγχώρητη επιπολαιότητα, καθώς επιβάλλεται σε ένα τόσο σύνθετο περιβάλλον να έχει ελευθερίες κινήσεων, για να συγκροτήσει το σωστό μείγμα πολιτικών. Ομως δεσμεύθηκε σε μια αναπτυξιακή πολιτική "παραγωγικού κεϊνσιανισμού", είπε τι θα κάνει το πρώτο τρίμηνο και έθεσε όριο τριετίας για να αξιολογηθούν τα αποτελέσματα της πολιτικής του, με συγκεκριμένους στόχους. Δεν παρεκτράπηκε σε... υποσχεσιολογία, ενώ με υπευθυνότητα δεν μπήκε σε επικίνδυνη συγκεκριμενοποίηση (παρά τις πιέσεις) χωρίς τα πραγματικά δεδομένα. Το "περιβάλλον" δεν του επέτρεπε τίποτα περισσότερο. Κι αυτό είναι πραγματική υπευθυνότητα!» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).