Η μέθοδος είναι παλιά και επιτυχημένη κι ας είναι κραγμένη. Τριάντα χρόνια η μια κυβέρνηση παραδίδει καμένη γη στην επόμενη. Το μόνο που ανθίζει, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, είναι τα καπιταλιστικά κέρδη. Και μαζί τους διαιωνίζεται η πολιτική κυριαρχία των κομμάτων της αστικής τάξης. Το φαινόμενο προσφέρεται για πλείστες όσες διακωμωδήσεις, δεν παύει όμως να είναι τραγικό για την πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη, η οποία καλείται κάθε τόσο να επιλέξει δήμιο με βάση το μικρότερο κακό, ενώ στη συνέχεια θα πρέπει να υποστεί και τον εμπαιγμό ότι είναι δική της επιλογή η εκάστοτε κυβέρνηση.

Για να υπάρξει μια τέτοια συνείδηση στην εργατική τάξη (να επιλέγει το μικρότερο κακό) δουλεύουν πολλοί και διάφοροι. Από αυτούς που τρομοκρατούν ανοιχτά έως κι εκείνους που προβάλλουν λύσεις εντός των τειχών.

Η ιστορία έχει δείξει ξανά και ξανά πως άλματα συνείδησης προκύπτουν μόνο και παράλληλα με την ανάπτυξη του ίδιου του λαϊκού κινήματος κι αποφασιστικός παράγοντας για μια τέτοια κατάσταση είναι η δύναμη της επαναστατικής πρωτοπορίας, στο προκείμενο η δύναμη του ΚΚΕ. Στον περιορισμό έως και αφοπλισμό αυτής της δύναμης, της δύναμης του ΚΚΕ, στοχεύει συνολικά ο ιδεολογικός μηχανισμός της αστικής τάξης που κατά καιρούς εμφανίζεται πότε μεγαλόψυχος («στα πλαίσια του πλουραλισμού είναι χρήσιμο και το ΚΚΕ στη δημοκρατία») και πότε δείχνει δόντια όταν διαπιστώνει πως η ύπαρξη του ΚΚΕ είναι αναχρονισμός που δε συμβάλλει στην ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Τέτοια είναι η περίπτωση του «αναποφάσιστου» στη διπλανή στήλη που θα ήθελε - υπονοεί - να ψηφίσει «αριστερά», αλλά τον εμποδίζει το γεγονός ότι αυτή η «αριστερά» δε θέλει να συμβάλει σε κυβερνητικές λύσεις.

Για την αστική τάξη υπάρχει και η χρήσιμη αριστερά. Στη χτεσινή «Αυγή» στο κύριο άρθρο δίνονται δύο παραδείγματα για το ποια είναι αυτή η «αριστερά», που μπορεί να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία του συστήματος. Στο θέμα της ακτοπλοΐας - εκεί ακριβώς που η ζωή έχει αποδείξει πως αυτή καθαυτή η ύπαρξη των εφοπλιστών και των κερδών τους είναι σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων για διαρκή και απρόσκοπτη συγκοινωνία, εκεί που οι νησιώτες ήδη διαδηλώνουν για ενιαίο κρατικό φορέα ακτοπλοΐας, διατυπώνεται από τον ΣΥΝ η πρόταση για «δημόσιο φορέα υπηρεσιών», θέση που περιέχει τους εφοπλιστές και παραχωρεί στο κράτος ένα ρυθμιστικό ρόλο. Με ανάλογο τρόπο, την ώρα ακριβώς που η ιδιωτική ασφάλιση βαράει κανόνι και προβάλλει περίτρανα το δίκιο της θέσης για ενιαία αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, ο ΣΥΝ προβάλλει τη θέση για Κοινωνική Ασφάλιση με εγγυήσεις του Δημοσίου, πάλι, δηλαδή, μέσα το ιδιωτικό κεφάλαιο με το Δημόσιο να πληρώνει τη ζημιά. Στο αποκορύφωμα αυτής της εντός του συστήματος λογικής ακούσαμε τον πρόεδρο του ΣΥΝ, στη συνέντευξή του στη ΝΕΤ, να διαμαρτύρεται όχι για την ύπαρξη αυτών καθαυτών των stage, αλλά γιατί αυτά ενώ είναι πρόγραμμα που επιδοτεί η ΕΕ χρησιμοποιούνται για ρουσφέτια. Είχε προηγηθεί προχτές η πυροσβεστική πρότασή του για αναμόρφωση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, την ώρα ακριβώς που ο αγροτικός πληθυσμός πληρώνει ακριβά αυτή καθαυτή την ύπαρξη της ΚΑΠ.

Αυτό που γνωρίζει καλά η αστική τάξη και τα δύο κόμματά της, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι πως αργά ή γρήγορα - μέσα στη διαδικασία της αναπόφευκτης ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων και της συνακόλουθης συνείδησης που διαμορφώνεται τότε στα λαϊκά στρώματα - καμιά θέση για βελτίωση της βαρβαρότητας δε θα μπορεί να σταθεί. Προσπαθούν να καθυστερήσουν αυτήν την εξέλιξη. Ε, αυτό ακριβώς πρέπει να αντιστραφεί. Αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ - εκτός των άλλων - σημαίνει ισχυρότερο λαϊκό κίνημα που όχι μόνο θα αποκρούει επιθέσεις αλλά και θα εντείνει την πάλη του με τους στόχους του που δε χωράνε σ' αυτό το σύστημα.