Και βέβαια, δε φτάνει κανείς να λέει πως είναι αντίθετος με τέτοιες εξελίξεις, ούτε φτάνει να απαντά στο συγκεκριμένο ερώτημα «Eμείς με το λαό». Γιατί, αν κανείς απαντήσει μ' αυτόν τον τρόπο, θα πρέπει αυτόματα να προσαρμόσει ανάλογα την πολιτική και την τακτική και τη δράση του στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο.

Και το να προσαρμόσει κανείς ανάλογα την πολιτική του σημαίνει ότι αυτή θα πρέπει να είναι στρατευμένη στα πραγματικά συμφέροντα των λαϊκών μαζών και να αντιστρατεύεται, να έχει, δηλαδή, ανοιχτό, συνεπές και αταλάντευτο μέτωπο απέναντι στα συμφέροντα των πολυεθνικών και των μεγαθηρίων του κεφαλαίου, των διαφόρων διεθνών οργανισμών, που το ίδιο το κεφάλαιο έχει συστήσει για να χαράσσουν τις ταξικές του πολιτικές επιλογές, απέναντι στους «μονόδρομους» της ΟΝΕ και, βεβαίως, απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν αυτές τις επιλογές. Η προσαρμογή, λοιπόν, στη σύγχρονη πραγματικότητα δεν είναι μονοσήμαντη. `Η θα προσαρμόσεις την πολιτική σου στην εξυπηρέτηση της αδίστακτης ταξικής πολιτικής του σύγχρονου κεφαλαίου ή θα την προσαρμόσεις στην εξυπηρέτηση των προβλημάτων της εργατικής τάξης, των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, στην αντιμετώπιση, στην αντίσταση, στην ανοιχτή αντιπαράθεση με την κυρίαρχη πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Ομως, το δίλημμα δεν αφορά μόνον τα κόμματα.

Γιατί την πόρτα της ΤΑ τη χτυπούν επίμονα και τα μονοπώλια, άσχετα με ποια μορφή εμφανίζονται. Είτε με τη μορφή των «ευεργετών χορηγών» είτε με τη μορφή των διαχειριστικών ομίλων, η παρουσία του πολυεθνικού κεφαλαίου στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, με θύματα τους δημότες, το επόμενο διάστημα θα είναι καταλυτική.

Η διείσδυση αυτή διευκολύνεται αφάνταστα από την πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, που, με βάση το μονόδρομο της ΟΝΕ και τη λεγόμενη διατηρησιμότητα των κριτηρίων σύγκλισης, οδηγεί το τρένο της λιτότητας σε μια διαδρομή, που, όχι μόνο δεν έχει τέλος, αλλά ούτε και σταθμούς, για να μπορέσει κανείς τουλάχιστον να ανασάνει.

Οι κραυγές αγωνίας δεκάδων φορέων στο πρόσφατο συνέδριο της ΚΕΔΚΕ πιστοποιούν αυτήν την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.

Το μήνυμα που έστειλε η κυβέρνηση, και μέσω του συνεδρίου, προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι το εξής:

«Λεφτά δεν υπάρχουν - μην προσβλέπετε στον κρατικό προϋπολογισμό - κινηθείτε στα όρια της πολιτικής μας και μέσα σ' αυτά τα όρια να είστε συμμέτοχοι συναινετικοί και συνυπεύθυνοι. Πρέπει να μάθετε να βγάζετε κέρδη. Πάρτε αρμοδιότητες και κοιτάτε να τις λειτουργήσετε με φόρους - τέλη και ανταποδοτικότητα. Με βάση αυτά, θα βαθμολογηθείτε και αν είστε αποδοτικοί θα επιβραβευτείτε».

Αλλά υπάρχει και ένα δεύτερο μήνυμα για τον Τοπική Αυτοδιοίκηση, το οποίο, για ευνόητους λόγους, στέλνεται ανεπίσημα και λέει τα εξής: «Εάν δεν μπορείτε να κάνετε όλα αυτά, τότε κρατήστε για τον εαυτό σας το ρόλο της "Αναθέτουσας Αρχής" και εκχωρήστε όλα τα δικαιώματα των δήμων σας, αντί πινακίου φακής, σε κείνους που γνωρίζουν πολύ καλά πώς να ροκανίζουν τη δημοτική - λαϊκή περιουσία, δηλαδή στο κεφάλαιο». Σε κείνους που γνωρίζουν άμεσα και από πρώτο χέρι το πώς θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη από τις τσέπες των δημοτών, σ' αυτούς που γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα καταβροχθίσουν τα διάφορα δημόσια και ευρωπαϊκά κονδύλια για να γεμίσουν περισσότερο τα θησαυροφυλάκιά τους.

Τώρα είναι η ώρα να διαλέξει. `Η θα βάλει φρένο, οργανώνοντας την αντίστασή της σ' αυτές τις εξελίξεις ή θα χάσει εντελώς ό,τι ακόμα της έχει απομείνει από τα λαϊκά χαρακτηριστικά και τον κοινωνικό της ρόλο. `Η θα αποφασίσει για το ποια θα είναι η δική της συνεισφορά, η δική της συμβολή, σ' ένα ευρύτερο παλλαϊκό μέτωπο, κόντρα στις προθέσεις των σύγχρονων μονοπωλιακών ενώσεων ή θα απορροφηθεί από αυτές. `Η θα αντισταθεί στο ρόλο που της επιβάλλει η κυβέρνηση και η ΕΕ, στη λογική δήμος επιχειρηματίας - μικρότερο κόστος - μεγαλύτερο κέρδος ή θα προσαρμοστεί πλήρως σ' αυτόν το ρόλο, με θύματα, για μια ακόμη φορά, τους δημότες, δηλαδή τους εργαζόμενους, τον ίδιο το λαό.

Μόλις πριν λίγο καιρό, οι αγωνιζόμενοι δημότες του Χαϊδαρίου, μετά από αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις, κατάφεραν να πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων την αποικιοκρατικού χαρακτήρα σύμβαση, που προωθούσε ο δήμος αυτός, εκχωρώντας όλες τις αρμοδιότητές του στις αδηφάγες ορέξεις μεγάλης ιδιωτικής εταιρίας.

Οι εξελίξεις στο χώρο δείχνουν ότι οι λαϊκές αντιδράσεις θα συνεχιστούν με μεγαλύτερη οξύτητα και θα κορυφωθούν. Οι δημότες κατανοούν ότι η πορεία ταύτισης της ΤΑ με τις αντιλαϊκές επιλογές κυβέρνησης, ΕΕ και μονοπωλίων θα σημάνει γι' αυτούς μια νέα πορεία λιτότητας και αφαίμαξης των ήδη πενιχρών εισοδημάτων τους και σε τοπικό επίπεδο. Γι' αυτό στέλνουν τα δικά τους μηνύματα.

Οι νεκροθάφτες του ρόλου και του χαρακτήρα της ΤΑ ψάχνουν να βρουν συμμάχους. Οι δυνάμεις, λοιπόν, που δραστηριοποιούνται σ' αυτόν το χώρο πρέπει να απαντήσουν. Θα συμμαχήσουν με τους νεκροθάφτες τους ή θα βρουν δικούς τους φυσικούς συμμάχους; Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους δημότες τους. Τον απλό λαό, δηλαδή τους εργαζόμενους, που, με την ψήφο τους, τους εξέλεξαν για να υπερασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Και η υπεράσπιση αυτών των συμφερόντων δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνο κόντρα στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου, και την πολιτική που τα υπηρετεί.

«Με τα μονοπώλια, λοιπόν, ή με το λαό;»

Το δίλημμα είναι σύγχρονο, επίκαιρο και αληθινό.