ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Λίγη τσίπα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Κάποιες φορές λίγη τσίπα δε βλάπτει. Με τη χτεσινή του δήλωση ο Δημ. Στρατούλης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ και της Εργατικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ - σχετικά με τη συνάντηση του υπουργού Εργασίας με τη ΓΣΕΕ - παραποιεί βάναυσα την πραγματικότητα, προκειμένου να τη φέρει στα μέτρα του.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ», λέει ο Δ. Στρατούλης, «θεωρεί ότι ο εργασιακός μεσαίωνας δεν αντιμετωπίζεται με ωραία λόγια και ατέρμονους "κοινωνικούς" διαλόγους, αλλά με την άμεση κατάργηση των νόμων των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους καθιερώθηκαν όλες οι ελαστικές μορφές απασχόλησης και η απάνθρωπη ενοικίαση εργαζομένων».

Αλήθεια, όμως, ποιος έκατσε στα τραπέζια των «ατέρμονων "κοινωνικών" διαλόγων»; Ηταν ή όχι ο ΣΥΝ στο ίδιο τραπέζι με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όταν κατακρεουργούσαν τα εργατικά δικαιώματα; Συνδιαλεγόταν ή όχι με το ΣΕΒ για το πόσο θα περικοπούν οι κατακτήσεις των εργατών; Και το κυριότερο: Ο ΣΥΝ, έβαλε ή όχι πλάτη στην πρακτική εφαρμογή των ελαστικών μορφών απασχόλησης; Ηταν ή δεν ήταν μαζί μ' αυτούς (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) που υπονομεύουν τον ταξικό πόλο και τη δράση του στο κίνημα γιατί έχει μαξιμαλιστικά, ανέφικτα αιτήματα; Είναι ή δεν είναι οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ουρά στις διαδηλώσεις των ξεπουλημένων ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ; Είναι ή δεν είναι οι όψιμοι αντιδικομματικοί που συνεργάζονται συνδικαλιστικά σε δεκάδες σωματεία και ομοσπονδίες με την ΠΑΣΚΕ;

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει ιστορικές ευθύνες απέναντι στους εργαζόμενους. Απ' τη μια δήθεν εναντιώνεται στην αντεργατική πολιτική, από την άλλη με τις «διαβουλεύσεις» και τη συνεύρεση με τους κυβερνητικούς και εργοδοτικούς στα συνδικάτα και τη ΓΣΕΕ ουσιαστικά βάζει πλάτες να μένει στο απυρόβλητο η αντεργατική πολιτική και μάλιστα καλλιεργεί αυταπάτες στους εργαζόμενους, όταν εξαντλεί τις αγωνιστικές διαθέσεις στα σαλόνια των ΓΣΕΕδων συνεταίρων του ΣΕΒ.

Υπόκλιση με το ... καλησπέρα σας...

Τη συναίνεση και υπόκλισή της στην πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που συνεπάγεται και το παραπέρα ξεπούλημα των δικαιωμάτων των ΑμΕΑ ιδιαίτερα απ' τα φτωχά λαϊκά στρώματα, έσπευσε να δηλώσει η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμΕΑ) με ...το καλησπέρα σας, με επιστολές της προς τη νέα υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και τον πρωθυπουργό.

«Οι ελπιδοφόροι στόχοι που τίθενται στο πλαίσιο του κυβερνητικού προγράμματος για τη δημιουργία ενός ισχυρού και αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους αποτελούν ελπιδοφόρο μήνυμα στο χώρο των ατόμων με αναπηρία και των ατόμων με χρόνιες παθήσεις», αναφέρει η ΕΣΑμΕΑ. Και συμπληρώνει μιλώντας για δεδομένη βούληση της κυβέρνησης για την ικανοποίηση των αιτημάτων των ΑμΕΑ.

Τι το ελπιδοφόρο εντόπισε η ΕΣΑμΕΑ στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για τα ΑμΕΑ; Το ότι με συνέπεια προβάλλει τις γενικότερες κατευθύνσεις της ΕΕ για την κοινωνική πολιτική, στη λογική τού να ξεφορτωθεί το κράτος την ευθύνη του για την εξασφάλιση με δημόσιες δομές των δικαιωμάτων των ΑμΕΑ; Κοινωνική πολιτική με τη Σύμπραξη του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, με τη συνδρομή της φιλανθρωπίας και του εθελοντισμού, αναδεικνύοντας ως ένα βασικό μηχανισμό προώθησης αυτών των επιλογών τις συμβιβασμένες αναπηρικές οργανώσεις. Πουθενά δε μιλάει για την κατάργηση των πληρωμών των γονιών για την εκπαίδευση και τις θεραπείες αποκατάστασης που χρειάζονται τα παιδιά τους. Για τα 185.000 παιδιά με αναπηρία που είναι εκτός εκπαίδευσης και μια σειρά άλλα καίρια ζητήματα. Αφού είναι ξεκάθαρο ότι τα προβλήματα των ΑμΕΑ και οικογενειών τους δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στα πλαίσια μιας ανάπτυξης που έχει στο επίκεντρό της την καπιταλιστική κερδοφορία.

Στον αντίποδα το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα, συνεχίζει αποφασιστικά τον αγώνα του για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των ΑμΕΑ και οικογενειών τους, για μια πολιτική που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

... αλλά τα προβλήματα δε λύνονται με ελπίδες

Τέσσερις μήνες απλήρωτοι παραμένουν οι εργαζόμενοι στο Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα» στην Πεντέλη, δυο μήνες οι εργαζόμενοι στο Ειδικό Σχολείο «Θεοτόκος» στο Ιλιον. Και οι περιπτώσεις αυτές δεν είναι οι μοναδικές. Απλήρωτοι για μήνες παραμένουν και οι εργαζόμενοι στο Κέντρο για Τυφλά Πολυανάπηρα Παιδιά «Ιρις» στο Ελληνικό, στην Εστία Ειδικής Αγωγής, αλλά και οι εργαζόμενοι στους ξενώνες του ΠΙΚΠΑ Βούλας που απασχολούνται εκεί μέσω Μη Κερδοσκοπικής Αστικής Εταιρείας.

Την ίδια ώρα παραμένουν τα εκρηκτικά προβλήματα στα ειδικά σχολεία που στη συντριπτική τους πλειοψηφία υπολειτουργούν. Σε πολλά σχολεία οι μαθητές με αναπηρίες και τα άτομα με ειδικές ανάγκες κάνουν μαθήματα μόνο για ένα τρίωρο, υπάρχει μεγάλη έλλειψη σε εξειδικευμένο προσωπικό και στο αναγκαίο βοηθητικό προσωπικό. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη, αφού η έλλειψη του απαραίτητου προσωπικού έχει μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα να υπάρχει πρόβλημα στην τήρηση των κανόνων υγιεινής για την προστασία από τη «νέα γρίπη». Και βεβαίως παραμένει η διαχρονική αθλιότητα - επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ - 185.000 παιδιά με ειδικές ανάγκες και αναπηρίες να είναι εκτός οποιασδήποτε εκπαιδευτικής διαδικασίας. Θα λυθούν και αυτά από το... ελπιδοφόρο ΠΑΣΟΚ;

Πασόκος ή Χότζας;

Προς «όψιμο Πασόκο φλογερό», εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», οπισθοσέλιδο: Να μας πείτε κι εμάς αυτά τα «πέντε μικρά μέτρα» που «εφάρμοσε ο Γιώργος, και με το καλημέρα ανακουφίστηκε προσωρινά ο τόπος», γιατί ψάχνουμε να βρούμε την ανακούφιση και δεν τη βρίσκουμε. Εκτός αν από αύριο σκοπεύετε να υπογράφετε τη στήλη σαν «Χότζας», υιοθετώντας τη λογική εκείνου που έβλεπε βελτίωση στη ζωή του, όταν από το σπίτι του που ήταν γεμάτο ζώα έβγαζε ένα πρόβατο για να... ανακουφιστεί προσωρινά ο τόπος.

Τα αυτοκίνητα τους μάραναν...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ της η κυβέρνηση αποφεύγει να λέει και πολλά πολλά. (Τι να πει, δηλαδή, για τον ΟΤΕ ή τον ΟΛΠ, όπου σχεδιάζει να συνεχίσει ό,τι παρέλαβε). Ομολογεί, όμως, τα πάντα για τον ...κυβισμό της.

Επισήμως, λοιπόν, σας ανακοινώνουμε ότι από κυβέρνηση 2.000 κυβικών, που ήταν η Νέα Δημοκρατία, περνάμε στην κυβέρνηση των 1.600 κυβικών, και, μάλιστα, με κινητήρες υβριδικής τεχνολογίας.

Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν και άλλες πλευρές της μεγάλης αλλαγής που διενεργείται στο ελληνικό κράτος. Θα έχουμε λεπτομέρειες για τις ...αναρτήσεις, το σύστημα μετάδοσης, τους χώρους αποσκευών, την επιτάχυνση από 0-100 και άλλα τέτοια σημαντικά.

Οπως και να 'χει, πάντως, μάθαμε το πώς θα κινείται η νέα κυβέρνηση και έγινε μέγας ντόρος στα Μέσα Ενημέρωσης. Προφανώς για να ξεχάσουμε το «πού πάει»...

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΡΟΩΘΗΜΕΝΗ πρόταση, με αφορμή τα τεκταινόμενα στη Νέα Δημοκρατία; Τι θα έλεγαν ο νέος αρχηγός τους να εκλεγεί «από τη βάση», αλλά από τη βάση του ...ΠΑΣΟΚ;

Αντίστοιχα, όταν στο μέλλον το ΠΑΣΟΚ θα εκλέξει νέο αρχηγό, αυτό να γίνει από τη ...«βάση» της Νέας Δημοκρατίας;

Ούτως ή άλλως, σοβαρές πολιτικές διαφοροποιήσεις δεν υπάρχουν για να έχουμε ιδεολογικά θέματα. Με τον τρόπο αυτό, καθένας θα επιλέγει ...τον αντίπαλο που προτιμά και θα ελέγχεται και η διεισδυτικότητα του κάθε προέδρου...

Γρηγοριάδης Κώστας

Εντάξει, λίγο ...τρελό το σενάριο, αλλά μην το θεωρείτε και εντελώς εκτός πραγματικότητας.

Επικοινωνιακός αποπροσανατολισμός

Είναι γεγονός ότι επανέρχεται η συζήτηση γύρω από την «επικοινωνιακή πολιτική» των κομμάτων, με πυρήνα ποιος βουλευτής ή εκπρόσωπος κόμματος «τα λέει καλά» και ποιος όχι, ή γύρω από τα «νέα πρόσωπα» που δήθεν σηματοδοτούν μια στροφή στην πολιτική των κομμάτων. Αυτή η πρακτική έρχεται να συγκαλύψει την ταξική ουσία της στρατηγικής του κάθε κόμματος. Γιατί όσο «καλά» κι αν τα λέει ένα στέλεχος - για παράδειγμα - του ΠΑΣΟΚ, σε σύγκριση με ένα άλλο στέλεχος του ίδιου κόμματος, τελικά την ίδια πολιτική εκπροσωπούν, προπαγανδίζουν υπηρετούν, εφαρμόζουν: Την πολιτική του κόμματός τους, που όσο κι αν ωραιοποιηθεί, όσο κι αν σερβιριστεί από ένα «επιδόρπιο» καλολογιών, παραμένει βαθύτατα αντιλαϊκή.

Η προσπάθεια συγκάλυψης του ταξικού χαρακτήρα της πολιτικής των κομμάτων σχετίζεται και με τη συνολική προσπάθεια διαμόρφωσης της πολιτικής συνείδησης του λαού. Δημιουργεί στρεβλά κριτήρια, δηλαδή, να μην κρίνει ο λαός με βάση τα προβλήματά του και την πολιτική του κάθε κόμματος απέναντι σε αυτά, αλλά με το πόσο καλά «τα λέει» ο κάθε εκπρόσωπός του ή αν η «επικοινωνιακή πολιτική» του κάθε κόμματος παριστάνει (και όχι αποδεικνύει) ότι είναι κοντά στο λαό. Βεβαίως η προπαγάνδα συμβάλλει στην προβολή της πολιτικής και της ιδεολογίας κάθε κόμματος. Ωστόσο, το πραγματικό πολιτικό κριτήριο βρίσκεται όχι στον καλό προπαγανδιστή, αλλά στο αν η πολιτική που προπαγανδίζει απαντά στα προβλήματα των εργαζομένων από τη σκοπιά των πραγματικών τους συμφερόντων, στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη δουλειά, στην Εκπαίδευση, στην Υγεία, στον Πολιτισμό, συνολικά στη ζωή τους.

Επομένως δεν είναι η «επικοινωνιακή πολιτική» που πείθει ή δεν πείθει, επομένως ενισχύει ή δεν ενισχύει ένα κόμμα, αλλά η ταξική πολιτική συνείδηση και οι όροι που τη διαμορφώνουν. Συνδέεται άμεσα με στάση συμμετοχής στο οργανωμένο κίνημα, στην ανάληψη δράσης, μέσα από το ταξικό σωματείο, τους άλλους αγωνιστικούς φορείς του μαζικού κινήματος. Δεν περιορίζεται σε μια παθητική παρακολούθηση της πραγματικότητας που προσπαθούν να διαμορφώσουν για λογαριασμό τους τα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων. Μπορεί στις μέρες μας τα ΜΜΕ γενικότερα και τα ηλεκτρονικά Μέσα ειδικότερα, να συμβάλλουν στη διαμόρφωση της συνείδησης, ωστόσο οι ουσιαστικοί παράγοντες βρίσκονται αλλού: Στην καθημερινή δράση, στο μετερίζι της ενεργής συμμετοχής στη διεκδίκηση λύσεων στα σύγχρονα και βασανιστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Εκεί αποκτιέται πείρα, εκεί βγαίνουν πολιτικά συμπεράσματα, εκεί μπορούν οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν όχι μόνο το δίκιο τους, αλλά και τη δύναμή τους. Γι' αυτό και η πλουτοκρατία πολεμάει λυσσαλέα την οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία και ιδιαίτερα στα ταξικά συνδικάτα.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και ο ρόλος των κομμουνιστών. Στο κέρδισμα όλο και περισσότερων λαϊκών συνειδήσεων, με την πολιτική που εναντιώνεται στα μονοπώλια ως μονόδρομο για κατακτήσεις και στο σήμερα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους. Ωστε να κάνουν περισσότεροι εργαζόμενοι το βήμα, να συγκρουστούν: Στους τόπους δουλειάς, κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία. Στα σωματεία, κόντρα στο συμβιβασμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό. Στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, κόντρα στην από καθέδρας διαστρέβλωση της Ιστορίας και την αντιεπιστημονική κατήχηση. Στο ίδιο το εργατικό, νεολαιίστικο και γενικότερα λαϊκό κίνημα, για την ανασύνταξη του κινήματος, για τη συσπείρωση δυνάμεων σε γραμμή ρήξης και σύγκρουσης συνολικά με την κυρίαρχη πολιτική.

Ελένη ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ