Οταν στις αρχές της δεκαετίας η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ νομοθετούσε την ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση των όρων και των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης των εργαζομένων (αύξηση ορίων ηλικίας, κατάργηση ουσιαστικά της 35ετίας, μείωση των συντάξεων, νομιμοποίησε την υποχρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων) επιχειρηματολογούσαν, λέγοντας ότι οι ρυθμίσεις εκείνες δημιουργούσαν ένα εύρωστο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης που είχε ορίζοντα ο οποίος ξεπερνούσε την τριακονταετία. Σήμερα, πριν καν συμπληρωθεί δεκαετία, η κυβέρνηση - και πάλι του ΠΑΣΟΚ - αξιολογεί ότι το Ασφαλιστικό αποτελεί «βόμβα» που, δήθεν απειλεί να τινάξει στον αέρα την ελληνική οικονομία και την ίδια την υπόσταση της χώρας. Γι' αυτό το λόγο, το ΠΑΣΟΚ εκεί που προεκλογικά κατακεραύνωνε τη ΝΔ για τη σκληρή πολιτική που είχε εξαγγείλει, προαναγγέλλει ότι «μέσα στο 2010 θα ανοίξει και θα κλείσει το Ασφαλιστικό».

Τα σχέδια του ΠΑΣΟΚ στο θέμα των συντάξεων είναι γνωστά. Πορευόμενο στη γραμμή των στρατηγικών στόχων της Λισαβόνας, υιοθετώντας όπως και η ΝΔ, τις σύγχρονες αξιώσεις της οικονομικής ολιγαρχίας για ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση του κεφαλαίου και έχοντας συνταχθεί με τις πλέον συντηρητικές - αντιλαϊκές δυνάμεις που πρωταγωνιστούν σ' ολόκληρη την ΕΕ, ερωτοτροπεί με την ιδέα της εθνικής σύνταξης των 500 ευρώ και από εκεί και πέρα ...βλέπουμε. Δεν είναι κρυφό. Το είπε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου στη ΔΕΘ τον περασμένο Σεπτέμβρη. Και για να φέρει τις επιλογές του πιο κοντά στην προοπτική της εφαρμογής τους, από την επομένη κιόλας των εκλογών έχει επιστρατεύσει έναν ολόκληρο μηχανισμό τρομοκράτησης των εργαζομένων που εναλλάσσει τις προπαγανδιστικές του επιθέσεις, πότε με τα λεγόμενα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πότε με τις αξιολογήσεις φορέων του κεφαλαίου και πάντως με καθημερινές παρεμβάσεις υψηλά αμειβόμενων κονδυλοφόρων στα Μέσα Ενημέρωσης.

Η αξίωση που προβάλλουν είναι μία και μοναδική: Εξίσωση των πάντων σε όσο γίνεται πιο χαμηλά επίπεδα.

Αυτό σημαίνει (εναλλακτικά ή σε συνδυασμό):

• Μείωση των συντάξεων (μέσα από τον υπολογισμό τους με βάση τις αποδοχές στο σύνολο του εργάσιμου βίου).
• Οριστικοποίηση της κατάργησης της 5ετούς διαφοράς στη συνταξιοδότηση ανδρών και γυναικών.
• Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
• Υπονόμευση - κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.
• Μείωση των λεγόμενων εργοδοτικών εισφορών.
• Αύξηση των παρακρατήσεων από το μισθό των εργαζομένων.
• Παραγραφή των χρεών του Δημοσίου προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Το καινούριο φρούτο που φαίνεται να επικαλούνται όσοι υπερασπίζονται τα αντιλαϊκά - αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, είναι η ...κοινωνική αδικία που ισχύει στο σύστημα των συντάξεων, με το πρόσχημα ότι υπάρχουν συνταξιούχοι με μικρές και άλλοι με μεγάλες συντάξεις. Πρόκειται για ένα επιχείρημα που αποτελεί πρόσκληση από όποια σκοπιά και αν το δει κάποιος. Πρώτον, επειδή θα μπορούσε και θα έπρεπε να υπάρχει η τάση για εξομοίωση των συντάξεων προς τα πάνω. Δεύτερον, αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας να μιλάμε για υψηλές συντάξεις όταν το 72,4% των συνταξιούχων έχουν σύνταξη που φτάνει δε φτάνει τα 700 ευρώ το μήνα, χωρίς να υπολογίζουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους του ΟΓΑ που έχουν βασική σύνταξη 330 ευρώ το μήνα. Τρίτον, αποτελεί προσχεδιασμένη καταδίκη για ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης, να θεωρούμε ακόμα και αυτές τις συντάξεις των 700 ευρώ ως το ανεκτό επίπεδο, αφού με τέτοια ποσά δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να καλυφθούν οι καθημερινές και στοιχειώδεις ανάγκες.

Παραμύθι όμως αποτελεί και το επιχείρημα ότι «δεν αντέχουν τα δημόσια οικονομικά». Κι αυτό επειδή την ώρα που Ευρωπαϊκή Ενωση και κυβερνώντες - τωρινοί και προηγούμενοι - έχουν δρομολογήσει την πλήρη και ολοκληρωτική κατεδάφιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, αυξάνονται τα δισεκατομμύρια που δίνονται σε δεκάδες επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία τους. Ανεξάρτητα από τις μεθοδεύσεις των κυβερνώντων σε βάρος των εργαζομένων και των (έτσι κι αλλιώς κουτσουρεμένων) συντάξεων, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, αξιολογώντας τα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί στην κοινωνία και γνωρίζοντας το μέγεθος του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, εξακολουθούν με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και προβάλλουν το αίτημα για 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό και 1.120 ευρώ κατώτερη σύνταξη.