Συμπέρασμα: Καθίστε στ' αυγά σας. Υποταχθείτε στον ιμπεριαλισμό, κι ας σας κάνει αλοιφή. Ο μόνος δρόμος είναι αυτός της «νέας τάξης»...

Και σε ό,τι αφορά τον Κούλογλου, θα λέγαμε, ο μόνος δρόμος είναι αυτός της κυβερνητικής πολιτικής - και όχι μόνο - που αναγνωρίζει και αμείβει καλά τους υπαλλήλους της, όπως τον κύριο Στ. Κούλογλου και όλους αυτούς, που άφησαν κάπου στο νεανικό παρελθόν τις «επαναστατικές» ανησυχίες τους, για να δουν τα πράγματα με κυνικό «ρεαλισμό» και να προσαρμοστούν ανάλογα! Οπως ο κύριος Κούλογλου... Ο οποίος ανέλαβε να «διαφωτίσει» το τηλεοπτικό κοινό, για την ιστορική διαδρομή του κομμουνιστικού κινήματος, με την εκπομπή του, σε έξι συνέχειες, «Κομμουνισμός, η μεγάλη ουτοπία του 20ού αιώνα»!

Κατ' αρχάς πρέπει να σημειωθεί και πάλι, ότι η ΕΡΤ δεν κάνει τον αντικομμουνισμό της μόνο με το «ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ», του Κούλογλου. Την ίδια δουλιά κάνει και η ΕΤ1, αλλά και ΕΤ-3, που, σε καθημερινή σχεδόν βάση, έχει αναλάβει την παρουσίαση γεγονότων της εποχής του ψυχρού πολέμου, όπου οι ΗΠΑ παρουσιάζονται ως ειρηνόφιλη δύναμη, σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ενωση, και η CIA ως άγγελος φύλακας της ειρήνης, που αντιπαλεύει την... κακή Κα Γκε Μπε! Από ποιες υπηρεσίες προμηθεύεται η κρατική ΕΡΤ αυτά τα προβοκατόρικα; Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο υπουργός Τύπου είναι υπόλογοι και σ' αυτό.

α) «Εντυσε» την εκπομπή με μια έντονη συναισθηματική φόρτιση και με ορισμένες αλήθειες, που ωστόσο δεν πήγαζαν απ' τον ίδιο, αλλά από κάποιες μαρτυρίες (Ελλη Παππά, Ζωή Νικηφορίδη, Τάκης Λαζαρίδης). Οι αναφορές τους ανέδειχναν την ηρωική στάση κομμουνιστών και κομμουνιστριών.

β) Ταυτόχρονα, όμως, δεν αντιμετώπισε αυτόν τον ηρωισμό ως αναπόσπαστο στοιχείο του ΚΚΕ, που διαπαιδαγώγησε αυτούς τους ήρωες (Μπελογιάννη, Νικηφορίδη κ.ά.). Οχι! Τους απέσπασε από το ΚΚΕ εντέχνως, τους αυτονόμησε, λες και μπορούσαν να γίνουν αυτό που έγιναν, δίχως το ΚΚΕ, και έκανε τη δουλιά του! Τέτοια ζητήματα, για τον Κούλογλου, είναι απλώς λεπτομέρειες, ή και ανύπαρκτα...

γ) Δημιουργώντας, ο Κούλογλου, ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορούσε να «περνάει» καλύτερα τις ιστορίες βίας και αίματος, που συναντάει κανείς για τον Στάλιν σε όλα τα έντυπα και στα ντοκιμαντέρ των μυστικών υπηρεσιών, καθώς και στις «αντικειμενικές» ιστοριογραφίες των οπορτουνιστών και των παραιτημένων από την ταξική πάλη. Το ίδιο και για τον Ζαχαριάδη, που ταύτισαν το πρόσωπό του με ό,τι χειρότερο, για να πλήξουν το ΚΚΕ: Λαθολογία, αντιδημοκρατισμός, ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς, τυχοδιωκτισμός, σεχταρισμός, ακόμη και εγκληματικές προθέσεις...

δ) Κατά κανόνα, οι μαρτυρίες που επικαλέστηκε στις εκπομπές του, ο Κούλογλου, προέρχονται από αποστάτες (πρώην κομμουνιστές), που εδώ και πολλά χρόνια έχουν κάνει την παραμόρφωση της ιστορίας και την αβαθή ερμηνεία γεγονότων άλλοθι των ιδεολογικοπολιτικών επιλογών τους ενάντια στο ΚΚΕ. Αυτοί (ολόκληρος λόχος), περιδιάβηκαν με τον Κούλογλου τους δρόμους της αντικομμουνιστικής ιστορίας (Β. Νεφελούδης, Π. Δημητρίου, Λ. Τζεφρόνης, Λ. Κύρκος, Γρ. Φαράκος, Λ. Μαυροειδής, Π. Ανταίος, Φ. Λαζάρου. Μαζί τους ο Σεργκέι Χρουστσόφ και κάποιος Γάλλος ιστορικός... Κι από πίσω ο Γιάννης Μαρίνος της ΝΔ και του «Οικονομικού Ταχυδρόμου»! Αλλά και ο Τ. Λαζαρίδης, που όντως ξεκίνησε παλικάρι, αλλά κατέληξε φουκαράς...). Γνωστή η μεθοδολογία:

Για τους Κούλογλου, αξιόπιστοι μάρτυρες είναι τα ναυάγια της ταξικής πάλης. Οι συνεχίζοντες είναι ό,τι πιο αναξιόπιστο και παράδειγμα προς αποφυγήν!...

ε) Η προσπάθεια, που καταβάλλει το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα του «Κέντρου», να βγάλουν λάδι τις «κεντρώες» κυβερνήσεις, παρά τα αίσχη που διέπραξαν αυτές κατά του ΚΚΕ, βρίσκουν στα του Κούλογλου έναν ακόμα υποστηρικτή. Ετσι, με περισσό θράσος, αθωώνει τον Πλαστήρα, που ήταν ο πρωθυπουργός, όταν εκτελέστηκε ο Μπελογιάννης! «Ο Πλαστήρας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα! Αλλοι αποφάσιζαν», δηλώνει ο Κούλογλου, προκαλώντας, αλλά και κάνοντας φανερό, τι είδους επιδιώξεις εξυπηρετεί.

Επαναλαμβάνει, δηλαδή, τη μόνιμη επωδό: Η σύγκρουση γινόταν ανάμεσα στη Δεξιά, που έπαιζε το παιχνίδι των ΗΠΑ, και στο ΚΚΕ, που έπαιζε το παιχνίδι της Μόσχας! Στη μέση των συμπληγάδων βρέθηκε ο λαός και αμέριμνοι αγνοί κομμουνιστές!... Ζήτω, λοιπόν, οι κυβερνήσεις του «Κέντρου», και ας πρωτοστάτησαν στον Εμφύλιο κατά του ΔΣΕ, κι ας έσφαξαν το λαό της Αθήνας το Δεκέμβρη του '44, κι ας άφησαν στα κάτεργα κομμουνιστές μέχρι το 1966, κι ας έβαλαν την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, κι ας ψήφισαν «ιδιώνυμα» κατά του ΚΚΕ, κι ας... κι ας... κι ας...

Μεθοδολογία και πρωταγωνιστές...

Ο Β. Νεφελούδης, όντας σήμερα πάνω από 90 χρόνων, θα έπρεπε να είχε συγκρατήσει, ότι ο αγωνιστής χαρακτηρίζεται πρωταρχικά από τη σεμνότητα που πρέπει να τον διακρίνει. Και η σεμνότητα πηγαίνει συνήθως μαζί με την αυτοκριτική. Ο ίδιος, ωστόσο, κάνει τον τιμητή των πάντων. Δεν άφησε τίποτε όρθιο στις εκπομπές του Κούλογλου. Θα ωφελούσε, αν, μαζί με τις όποιες απόψεις του, έλεγε στους τηλεθεατές, ότι από το 1948 μέχρι το 1955, τότε δηλαδή που τα εκτελεστικά αποσπάσματα και τα στρατοδικεία δούλευαν ασταμάτητα, αυτός είχε κρυφτεί σ΄' ένα σπίτι, επί εφτά ολόκληρα χρόνια! Δε βγήκε ποτέ απ' αυτό! Απείχε και από υποψία δράσης! Βγήκε, όταν η μεγάλη μπόρα είχε πια περάσει...

Ο Λ. Μαυροειδής υπερακόντισε κατά του Στάλιν και της προσωπολατρίας. Θα 'πρεπε, ωστόσο, να εξηγήσει, γιατί ο ίδιος έγραφε το 1950 για τον Δημητρώφ: «Κλείνει ένας χρόνος που πέθανε ο Γκ. Ντιμιτρόφ, ο γενικός γραμματέας του ΚΚ Βουλγαρίας, που καθοδηγείται από τη Μεγάλη Σοβιετική Ενωση και το κόμμα των Λένιν - Στάλιν». «Ο άξιος μαθητής του Λένιν, ο άξιος μαθητής και συνεργάτης του Στάλιν». «Ο Ντιμιτρόφ δε λύγισε ποτέ. Υστερα από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση πείστηκε ακόμη πιο πολύ ότι οι βαλκανικοί λαοί μπορούν με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ενωσης να χτίσουν μια λεύτερη και ειρηνική ζωή». «Με τη χαρακτηριστική σταλινική του σαφήνεια». «Με πατρική στοργή παρακολουθούσε, όχι μόνο τα ζητήματα της υλικής περίθαλψης των παιδιών μας, αλλά και της μόρφωσής τους». «Καταθέτοντας αντί για στεφάνι μπροστά στη σορό του ένα κλωνάρι από έλατο, που είχε φέρει η ελληνική αντιπροσωπεία απ' το Μεγάλο Γράμμο» (ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, Ιούλης 1950, σελ. 362-363-364-365).

Αυτά έγραφε τότε ο Λ. Μαυροειδής. Στην εκπομπή του Κούλογλου, ωστόσο, έβλεπε τα γραπτά του απ' την ανάποδη...

Ο Γρ. Φαράκος, πάλι στου Κούλογλου, καταφέρθηκε κατά της θέσης του ΚΚΕ, που καταδίκαζε (και καταδικάζει) τις «δηλώσεις μετανοίας»! «Είχε τα καλά της αυτή η θέση», είπε, «αλλά είχε και αρνητικά»! Θα έπρεπε, κατά τον Φαράκο, το ΚΚΕ να προτρέπει τους κρατούμενους κομμουνιστές να κάνουν δήλωση, «για να προσφέρουν στο κίνημα όντας ελεύθεροι, και όχι να θυσιάζονται»... Δηλαδή να μη θυσιάζονται τζάμπα και βερεσέ...

Ο ίδιος αποστάτησε από το ΚΚΕ, όντας ήδη σε γεροντική ηλικία. Μέχρι τότε, πριν από 10 χρόνια, δεν είχε αυτή την άποψη. `Η μήπως την είχε, αλλά δεν την έλεγε, για λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει;

Ο Λ. Κύρκος - αν και για Κύρκο ήταν συγκρατημένος - μαζί με τον Λ. Τζεφρόνη υπονόμευαν το ΚΚΕ περίπου μισό αιώνα. Αρα οι μαρτυρίες τους περιέχουν, τουλάχιστον, το στοιχείο της προκατάληψης.

Ο Π. Δημητρίου κατέκρινε στις εκπομπές του Κούλογλου αιχμηρά το ΚΚΕ ως εξαρτημένο από το ΚΚΣΕ και τον Ζαχαριάδη ως φερέφωνο του Στάλιν. Θα έπρεπε, όμως, να εξηγήσει, γιατί ο ίδιος είδε θετικά (και επιζήτησε) την παρέμβαση των έξι κομμάτων, για να γίνει η 6η Ολομέλεια της ΚΕ (1956) και να καθαιρεθεί ο Ζαχαριάδης;

α) Εσβησε την τεράστια, κοσμοϊστορικής σημασίας, προσφορά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στους λαούς, σε αναλογία του ΚΚΕ για την Ελλάδα. Τίποτα το θετικό δε βρήκε, έστω και για τα μάτια των ταλαιπωρημένων τηλεθεατών. Τίποτα! Ακόμα και τη μεγάλη νίκη κατά του φασισμού, που η Σοβιετική Ενωση την πλήρωσε με είκοσι εκατομμύρια νεκρούς, με καταστροφή 1.500 πόλεων και 11.500, περίπου, χωριών, καθώς και με τεράστιες άλλες ζημιές στην οικονομία και στον πολιτισμό της, όλη αυτή την εποποιία, ο Κούλογλου την πέρασε με σκέτες, «ουδέτερες» αναφορές, και στα γρήγορα. Αλλα πράγματα τον ενδιέφεραν... Με τη συμβολή του κομμουνιστικού κινήματος, θα καθόταν να ασχοληθεί, στην υπόθεση των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, στο γκρέμισμα της αποικιοκρατίας, στις επιστήμες και στην ειρήνη;

β) Και πολύ περισσότερο δεν αποπειράθηκε να εξηγήσει, το πώς έγινε δυνατή αυτή η εποποιία. Τη στιγμή, που ακόμα και αντικομμουνιστές αναγνωρίζουν, ότι στα 20 και κάτι χρόνια, που πέρασαν από την Οχτωβριανή Επανάσταση μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο με αυτόν το δρόμο που ακολουθήθηκε (κολεκτιβοποίηση της γης και εκβιομηχάνιση), θα μπορούσε - όπως και μπόρεσε - η Σοβιετική Ενωση να ορθωθεί σε παγκόσμιο γίγαντα και να τσακίσει το φασισμό. Αλλά αυτόν τον ιστορικό άθλο τον πέτυχε, μόνο χάρη στο γεγονός ότι η εξουσία ήταν δικτατορία του προλεταριάτου και η οικονομία βρέθηκε στην καθοδήγηση του κεντρικού σχεδιασμού.

Αντίθετα, ο εν λόγω, διέπρεψε στη διαστρέβλωση. Το ακούσαμε και αυτό: Οτι τα γιγάντια έργα στη Σοβιετική Ενωση χτίστηκαν με τον ιδρώτα και με το αίμα των πολιτικών και ποινικών κρατουμένων! Τα εκατομμύρια των σταχανοβιτών, των συνειδητών ηρώων της σοσιαλιστικής εργασίας, εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας... Ο ρόλος του μπολσεβίκικου κόμματος σ' αυτό το μεγαλούργημα, που όμοιό του δεν ξανάδε η ανθρωπότητα, επίσης. Εκείνο που κάλυψε τις εκπομπές του ήταν μια σπείρα δολοφόνων, που με επικεφαλής τον Στάλιν σκορπούσε το θάνατο και τον τρόμο!!

γ) Ο Κούλογλου αναφέρθηκε στο Β΄ παγκόσμιο και στον ψυχρό πόλεμο. Αλλά δεν είπε: Ποιοι τους προκάλεσαν; Τι έκανε η Σοβιετική Ενωση για να αποτρέψει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Τι έκαναν η Σοβιετική Ενωση και σε συνέχεια οι χώρες της Λαϊκής Δημοκρατίας, για να αποτρέψουν τον ψυχρό πόλεμο; Κουβέντα γι' αυτά. Κάλυψε τον ιμπεριαλισμό και - στην καλύτερη περίπτωση - έριξε ευθύνες και στα δύο στρατόπεδα, μιλώντας για τον ψυχρό πόλεμο! Και τελικά, ποιος είχε δίκιο και ποια πλευρά είχε άδικο στην πάλη ανάμεσα στο σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό, ανάμεσα στο ΚΚΕ και στα αστικά κόμματα; Το ρόλο των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, που πήραν το μέρος του Φράνκο, επίσης τον κάλυψε ο Κούλογλου!

«Ψιλά» γράμματα... Σου λέει, πόσοι νέοι και νέες γνωρίζουν σήμερα αυτά τα γεγονότα; Μπορούν, λοιπόν, να τους λένε ό,τι θέλουν... Μπορεί (έτσι πιστεύει), να εμφανίζεται «ουδέτερος», ενώ στην πραγματικότητα παίρνει το μέρος της μιας δύναμης, της ιμπεριαλιστικής... Ισως επειδή θυμήθηκε τη γραμμή του ΕΚΚΕ... που στρεφόταν «κατά των δύο υπερδυνάμεων»! Κι εκείνος και τόσοι άλλοι. Που, όμως, δεν εξηγούν: Αφού τότε ήταν και κατά της Σοβιετικής Ενωσης και κατά του καπιταλισμού, τώρα που η ΣΕ δεν υπάρχει, γιατί τάσσονται υπέρ του καπιταλισμού;

Ο προλεταριακός διεθνισμός βάλλεται και σήμερα. Το ίδιο και κάθε άλλη μορφή διεθνούς δράσης. Η διεθνοποίηση, όπως είναι σαφές, αφορά μόνο το κεφάλαιο και όχι την πολιτική πάλη της εργατικής τάξης και των δυνάμει συμμάχων της!.. Αυτοί, πρέπει να περιορίζονται στα εθνικά πλαίσια, ως ουρά του κεφαλαίου...

Το πρώτο χτύπημα, λοιπόν, στο ΚΚΕ αφορά στους δεσμούς του με το διεθνές κίνημα, ιδιαίτερα με το ΚΚΣΕ. Από εδώ αρχίζουν τα τέρατα και σημεία της προπαγάνδας. (Δίχως να θεωρούμε ότι κύλησαν όλα ιδανικά, υπογραμμίζουμε ότι ο προλεταριακός διεθνισμός δεν μπορεί να αναιρεθεί),

• Πολύ καλά έκανε το ΚΚΕ, που αποφάσισε ν' αποδεχτεί τους 21 όρους της «Κομμουνιστικής Διεθνούς» και να γίνει οργανικό τμήμα της επί ελληνικού εδάφους. Οι τότε συνθήκες επέβαλαν να υπάρχουν αυτοί οι όροι.
• Πολύ καλά έκανε το ΚΚΕ, που στο πρόσωπο της Σοβιετικής Ενωσης είδε τη χώρα - οδηγό της παγκόσμιας επανάστασης και την κύρια δύναμη του προλεταριακού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
• Πολύ καλά κάνει το ΚΚΕ και σήμερα, που παίρνει πρωτοβουλίες για διεθνείς συναντήσεις, συμβάλλοντας στην κοινή δράση των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων όλου του κόσμου, γεγονός που ενοχλεί τον ιμπεριαλισμό, την πλουτοκρατία. Και όχι μόνο αυτούς...

Γύρω από τις σχέσεις ΚΚΣΕ-ΚΚΕ έχουν γραφτεί του κόσμου οι ανακρίβειες.

α) Οτι η ΚΔ (δηλαδή, λένε, το ΚΚΣΕ) διόρισε τον Ν. Ζαχαριάδη γενικό γραμματέα. Καθόλου δεν είναι έτσι. (Κι εξάλλου, ποιος γραμματέας θα μπορούσε να σταθεί, αν οι κομμουνιστές στην Ελλάδα δεν τον αποδέχονταν;).

Ομως τον Ζαχαριάδη δεν τον διόρισε η ΚΔ. Το ΚΚΕ βρισκόταν σε φοβερή κρίση, που το είχε εκφυλίσει (1929-1931). Τότε ακριβώς, που η Ασφάλεια αλώνιζε στις γραμμές του και ο φραξιονισμός το είχε τινάξει στον αέρα, τότε ακριβώς παρενέβη η ΚΔ που λειτουργούσε με βάση την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, και πρότεινε, για νέο γενικό γραμματέα του, τους Γλαύκο Ασημίδη (Κωνσταντινίδη) και Νίκο Ζαχαριάδη. Η ΚΕ του ΚΚΕ, με πρόταση του Στέλιου Σκλάβαινα εξέλεξε ομόφωνα τον Ζαχαριάδη.

β) Ο Ζαχαριάδης δεν ήταν «σήκω πάνω, κάτσε κάτω», όπως παρουσιάζουν τα πράγματα οι διαστρεβλωτές. Ούτε το ΚΚΣΕ αντιμετώπιζε με τέτοιο τρόπο τους ΓΓ άλλων ΚΚ. Ο Ζαχαριάδης έπαιρνε πάντα τη γνώμη του Στάλιν για σοβαρά θέματα. Και καλώς έπραττε. Αλλά εφάρμοζε τη γραμμή που ο ίδιος θεωρούσε σωστή. Για παράδειγμα, άλλη θέση είχε για το «Μακεδονικό» η ΚΔ και άλλη «πέρασε» στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ ο Ζαχαριάδης. Το 1955, στην Τασκένδη, ο Ζαχαριάδης συγκρούστηκε ανοιχτά με την ΚΕ του ΚΚΣΕ.

Τα γεγονότα, λοιπόν, λένε, ότι το ΚΚΕ δεν ήταν πάντα άκριτος υποστηριχτής των επιλογών του ΚΚΣΕ. Αλλά και για τότε που ήταν, δε θα απολογηθεί στους αντιπάλους του. «Μετράει» τα πράγματα, για να είναι πιο αποτελεσματική η πάλη του υπέρ της εργατικής τάξης, για να βγάζει συμπεράσματα. Τίποτα άλλο...

Οι ανακριβολογούντες, ωστόσο, καθώς και οι διαστρεβλωτές, ενώ επικρίνουν το ΚΚΕ για τις σχέσεις του με το ΚΚΣΕ, την ίδια στιγμή μας κάνουν επίθεση, όποτε δεν ακούσαμε τη γνώμη του ΚΚΣΕ (Δεκέμβρης '44, εκλογές 1946, κ.ά.)! Δηλαδή, δεν τους πιάνεις από πουθενά...

Κι όμως, κατά πώς συμφέρει, φροντίζουν να τους διαχωρίζουν: Από τη μια το καλό ΕΑΜ, από την άλλη οι... τυχοδιωκτισμοί! «Εξυμνούν» το ΕΑΜ (φέρνοντάς το στα μέτρα τους) και καθυβρίζουν τον Δεκέμβρη και την πάλη της περιόδου 1946-1949. Μας «χαρίζουν» τον Δεκέμβρη και τον ΔΣΕ και «κρατάνε» το ΕΑΜ (!), του οποίου, με ταχυδακτυλουργία, εμφανίζουν ως συνέχεια τη... συνετή πολιτική που θα (!) έπρεπε να εφαρμόσει το ΚΚΕ συμμετέχοντας στις βουλευτικές εκλογές του 1946 και ακολουθώντας τον ομαλό δημοκρατικό δρόμο, όπως έκαναν τα ΚΚ Ιταλίας και Γαλλίας!!

Ομως, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ, όπως και ο Δεκέμβρης και ο ΔΣΕ, είναι δημιουργήματα του ίδιου λαού και πρωταρχικά του ίδιου κόμματος, του ΚΚΕ, που μπόρεσε να συνεγείρει πλατιές λαϊκές δυνάμεις και να τις καταστήσει πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

Το γεγονός ότι ο Δεκέμβρης και ο αγώνας του ΔΣΕ δεν οδήγησαν στη νίκη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της - όπως εξάλλου και ο αγώνας του ΕΑΜ - καθόλου δε σημαίνει και ότι δεν έπρεπε να γίνουν. Το δίκαιο και η αναγκαιότητα ενός αγώνα - ακόμα και σε ένοπλη μορφή - δεν καθορίζονται από την τελική τους έκβαση. Η ταξική πάλη έχει τους δικούς της νόμους. Η επανάσταση του 1905-1907, στη Ρωσία, νικήθηκε. Ομως το Κόμμα των Μπολσεβίκων δεν έβγαλε το συμπέρασμα, ότι η επανάσταση δεν έπρεπε να γίνει. Το αντίθετο. Εβγαλε πολλά διδάγματα. Και αργότερα εκτίμησε, ότι δίχως αυτήν δε θα γινόταν η Οχτωβριανή Επανάσταση.

Κι εδώ ακριβώς υπογραμμίζουμε και την προσπάθεια που καταβάλλουν οι αντίπαλοι του ΚΚΕ, να πείσουν, ότι οι μεγάλες θυσίες του Κόμματός μας και των πρωτοποριακών λαϊκών δυνάμεων ήταν θυσίες χαμένες! Μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, μάλιστα, οι συγκεκριμένες προσπάθειες πολλαπλασιάστηκαν. Βολική η τοποθέτησή τους για την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων. Κι αποχτάει μεγαλύτερη χρησιμότητα για τα συμφέροντα τους, όσο οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται, κι οι λαοί επανασυνειδητοποιούν την αξία της ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων κρατών της σοσιαλιστικής κοινότητας.

Είναι άλλο πράγμα να κρίνεται ένας αγώνας, από το αν ξεκίνησε την κατάλληλη στιγμή, αν προετοιμάστηκε καλά και σε όλες τις δυνατές να υπολογιστούν λεπτομέρειές του, αν καθοδηγήθηκε σωστά κλπ., και άλλο πράγμα - τελείως διαφορετικό - να καταδικάζεται συλλήβδην και να εξορκίζεται διά παντός και ως επιζήμιος για το λαό! Ιδιαίτερα σήμερα, που είναι διακριτή σε όλους η κατάληξη του εγχειρήματος της «ανανέωσης» από μερικά ΚΚ ή πρώην κομμουνιστικές δυνάμεις, καταντάει χλεύη ν' αναφέρονται άλλα ΚΚ ως υποδείγματα για τον δρόμο που επέλεξαν.

Στο μάτι του κυκλώνα βρισκόταν πάντα και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Η επίθεση κατά του «αντιδημοκρατικού ΚΚΕ», κατά «του... Κρόνου που τρώει τα παιδιά του», έδινε και έπαιρνε, όπως και σήμερα. Οι υποστηριχτές τής κατ' εξακολούθησιν εγκληματούσας αστικής τάξης, αλλά και οι μεσοβέζηδες εκείνοι, που αγανακτούν για τα εγκλήματα (!) και «των δύο (!) πλευρών», αποδείχνονται πέρα για πέρα υποκριτές. Γιατί ανάμεσά τους θα βρει κανείς τους υμνολόγους του Γεωργίου Παπανδρέου, του Νικόλαου Πλαστήρα και άλλων αστών πολιτικών! Αυτούς τους πολιτικούς (τα κόμματά τους), τους χαρακτηρίζουν δημοκρατικούς - έτσι, γενικά κι αφηρημένα - και τους αντιπαραθέτουν στα «δεξιά» κόμματα, καλώντας τους κομμουνιστές να τους ψηφίζουν! Αυτοί, είναι δημοκρατικοί! Το ΚΚΕ, είναι αντιδημοκρατικό!

Κι ας μελετηθούν καλύτερα «τα περί ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος». Και στη διάρκεια της κρίσης του ΚΚΕ (1989 -1991) τα ίδια ακούγαμε... Και αποδείχτηκε, ότι την ανωμαλία την προκαλούσε ο φραξιονισμός της «ανανέωσης» και όχι ο «δογματισμός» του ΚΚΕ!

Πρόκειται, άραγε, για μια προσπάθεια να μελετηθεί σε βάθος η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, ώστε να εντοπιστούν τα όποια λάθη και αδικίες κατά στελεχών έγιναν και να αποβεί αυτό σε όφελος της παραπέρα πορείας του; Είναι αστείο και να το σκεφτεί κανείς... Η επίθεση ένα στόχο έχει: Αφού αξιοποιήσει λάθη, αφού εφεύρει άλλα, να συκοφαντήσει το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα, να κάνει αδύνατη την πορεία για το σοσιαλισμό, δηλαδή να θωρακίσει την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και να διαιωνίσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Κι επειδή εκείνα τα χρόνια έχουν συσκοτιστεί σε απίστευτο βαθμό, χρειάζεται κανείς να αναλύει γεγονότα και καταστάσεις με νηφαλιότητα, ανεπηρέαστος από συναισθηματικές φορτίσεις και υποκειμενισμούς. Οσο είναι δυνατόν αυτό.

Η Ελλη Παππά, για παράδειγμα, παρότι στα περισσότερα θέματα, που έθιξε στις αφηγήσεις της, στάθηκε καλά και διδακτικά, στο θέμα του Ζαχαριάδη ολίσθησε. Και δεν εννοούμε εδώ την κριτική για πολιτικές επιλογές, που είναι δικαίωμά της, αλλά το γεγονός ότι συντάχθηκε, εξ αντικειμένου, με εκείνους που του αποδίδουν ανθρωποφαγικές ιδιότητες! Απέδωσε στον Ζαχαριάδη πρόθεση να δολοφονηθεί ο Μπελογιάννης!! Και το είπε ξεκάθαρα, όταν ρωτήθηκε για την καταγγελία από το ΚΚΕ ως χαφιέδικου του γράμματος του Πλουμπίδη, με το οποίο ζητούσε να παρουσιαστεί στις Αρχές και να δικαστεί ο ίδιος ως ηγέτης του παράνομου μηχανισμού, αν και δεν ήταν, αν μετριαζόταν η ποινή του Μπελογιάννη, που ήδη είχε καταδικαστεί σε θάνατο. «Αυτό το γράμμα έδινε τη δυνατότητα να γίνει αναψηλάφηση της δίκης και, ίσως, η αναβολή της εκτέλεσης να οδηγούσε στη σωτηρία του», είχαν πει οι δικηγόροι.

Ωστε ο Ζαχαριάδης κατήγγειλε το γράμμα του Πλουμπίδη, για να «φαγωθεί» ο Μπελογιάννης; Μα τον Μπελογιάννη τον ανέδειξε στην ΚΕ του ΚΚΕ ο ίδιος ο Ζαχαριάδης (στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ - 1950 - ως αναπληρωματικό μέλος της και αργότερα, απόντος του Μπελογιάννη, ως τακτικό).

Πέρα από την εμπάθεια, απουσιάζει η ουσιαστική ανάλυση των τότε γεγονότων. Τέτοια ανάλυση δεν μπορεί να γίνει, αν αποπειραθεί να ερμηνευτούν τα πράγματα έξω από την κύρια βάση τους: Οτι στο ΚΚΕ διεξαγόταν έντονη πολιτική διαπάλη, που ο εχθρός την αξιοποιούσε παίρνοντας υποκριτικά το μέρος της μιας πλευράς, όπως έκανε στο συγκεκριμένο με τον Πλουμπίδη, για να χτυπήσει συνολικά το ΚΚΕ... Κι αυτά, σε συνθήκες ήττας και όντας το ΚΚΕ παράνομο. (Υποκειμενισμό σε ορισμένα θέματα έδειξε και ο Στ. Κασιμάτης, προφανώς επηρεασμένος και από προσωπικά αρνητικά βιώματα).

Την ύπαρξη διαπάλης πρέπει να δει κανείς και όταν προσεγγίζει γεγονότα του τύπου δίκες Ράικ, Κοστώφ, στην Τσεχοσλοβακία και Βουλγαρία αντίστοιχα, και άλλων, καθώς και τη στάση της Σοβιετικής Ενωσης απέναντι στον Τίτο. Διεξαγόταν πάλη, ανάμεσα σε ταξικές και σε οπορτουνιστικές απόψεις, για το δρόμο οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Στις χώρες που εγκαθιδρύθηκε μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο η λαϊκή εξουσία (Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία κ.ά.) υπήρχαν χιλιάδες κουλάκοι, υπήρχε αστική τάξη, που αντιδρούσε και πάσχιζε να παλινορθώσει το προπολεμικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, στις χώρες αυτές αντιπαρατέθηκαν, μέσα στα ΚΚ, παρόμοιες απόψεις με εκείνες του Μπουχάριν στην ΕΣΣΔ και οι απόψεις που έπαιρναν υπόψη τους την πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση. Ηταν η περίοδος που ο Τίτο υποστήριζε ότι «οι δικοί μας κουλάκοι δεν είναι σαν τους κουλάκους της Σοβιετικής Ενωσης! Οι δικοί μας κουλάκοι πολέμησαν κατά των Γερμανών κατακτητών και έχουν διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά», και ότι «μαζί με αυτούς θα οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό»! Την ίδια ώρα πάνω από 100.000 μέλη του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, που αντιδρούσαν σ' αυτή τη γραμμή, διαγράφονταν από το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας...

Κι αυτή η πάλη διεξαγόταν στο πλαίσιο της σύγκρουσης σοσιαλισμού - καπιταλισμού, σ' έναν ανηλεή αγώνα ζωής ή θανάτου. Και με τις αντεπαναστατικές αστικές τάξεις αυτών των χωρών να βυσσοδομούν κατά της νέας εξουσίας σε συνεργασία με τον καπιταλισμό. Μέσα σ' αυτό το μάλε βράσε της πάλης το πιο βασικό για κάθε προοδευτικό άνθρωπο πρέπει να είναι η προσπάθεια να χτυπηθεί η καπιταλιστική επίθεση. Οχι όμως και για τους Κούλογλου. Αυτοί νοιάζονται μόνο για την καπιταλιστική κυριαρχία...

Υ.Γ.Πρόσφατα κυκλοφόρησε βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού για τον Ν. Ζαχαριάδη. Πρόκειται για ένα εμετικό βιβλίο, που υποβιβάζει τον Ζαχαριάδη στο επίπεδο του φονιά, του χαφιέ, του κοινού εκβιαστή κ.ά. Θα δούμε το θέμα του βιβλίου συγκεκριμένα, σε άλλο σημείωμα. Να πούμε μόνο ότι ο συγγραφέας του πρόλαβε, πριν πεθάνει, να γράψει ό,τι χειρότερο έχει γραφτεί!..