ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του ανταποκριτή μας ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ).-

Η περιβόητη Στρατιωτική Σχολή της Αμερικής (SOA), που έχει εκγυμνάσει γενιές στρατιωτικών και άλλων στελεχών από την Κεντρική και Νότια Αμερική, οι οποίοι με την ωμή βία και καταπίεση στήριξαν στυγνά δικτατορικά καθεστώτα στις περιοχές αυτές, υποχείρια στα κελεύσματα του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, πρόκειται τώρα να κάνει κάποιες εντελώς τυπικές αλλαγές στο καταστατικό και στο πρόγραμμά της, μετονομαζόμενη μάλιστα σε Ινστιτούτο Συνεργασίας για την Ασφάλεια του Ημισφαιρίου, απλά και μόνο για να ξεγελάσει την κοινή γνώμη.

Η αρχή έγινε στα μέσα του Μάη, όταν η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ απέρριψε μια τροπολογία, η οποία θα οδηγούσε στην κατάργησή της. Αν τώρα, όπως αναμένεται, και η Γερουσία κάνει το ίδιο, η «σχολή» αυτή θα «κλείσει» και θα «ξανανοίξει» αργότερα αυτό το χρόνο υπό τη νέα ονομασία της!

Οι «αλλαγές» αυτές είχαν προταθεί ένα μήνα νωρίτερα, σαν απάντηση στην ογκούμενη εναντίωση διαφόρων θρησκευτικών οργανώσεων, αλλά ακόμα και ορισμένων μελών του Κογκρέσου, που πέρσι παραλίγο να πετύχουν τη διακοπή της χρηματοδότησής της.

Η SOA άνοιξε στον Παναμά το 1946 και μετακινήθηκε το 1984 στη σημερινή έδρα της, στην περιοχή Φορντ Μπένιγκ της Πολιτείας Τζόρτζια. Εκγυμνάστηκαν σ' αυτήν, μέσα στα 50 χρόνια της ύπαρξής της, πάνω από 60.000 στρατιωτικοί και αστυνομικοί από 22 λατινοαμερικανικές χώρες. Ορισμένοι από αυτούς πήραν μέρος σε σειρά φοβερών αντιλαϊκών βιαιοτήτων και εξοντώσεων, όπως ήταν η δολοφονία έξι Ιησουιτών ιερέων στο Σαλβαδόρ το 1989.

Το 1996, το αμερικανικό Πεντάγωνο εξαναγκάστηκε να δώσει στη δημοσιότητα ορισμένα υλικά γύρω από τι «διδασκόταν» ως το 1991 στη SOA. Περιλάμβαναν: Μεθόδους ανακρίσεων, βασανιστήρια, εκτελέσεις, εκβιασμούς και συλλήψεις συγγενών αυτών που ανακρίνονταν.

Ανάμεσα στους ειδικούς στόχους αυτών των υλικών ήταν όσοι:

• οργανώνουν εργατικά συνδικάτα ή κάνουν στρατολογία μελών
• προπαγανδίζουν υπέρ των εργατικών συμφερόντων
• συμπαθούν διαδηλώσεις ή απεργίες
• καταγγέλλουν, ότι η κυβέρνηση απέφυγε «... να αντιμετωπίσει τις βασικές ανάγκες του λαού».

Ειδικότερα, όπως έγραφε (9/1/1999) η εφημερίδα «Πιπλς Ουίκλι Ουόρλντ» (PWW), όργανο του ΚΚ ΗΠΑ, οι λατινοαμερικανικές χώρες με τις χειρότερες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είχαν τη μεγαλύτερη εκγύμναση στη SOA. Η Κολομβία, πρόσθετε, έστειλε πάνω από 10.000 στρατιωτικό προσωπικό για εκγύμναση εκεί - τη μεγαλύτερη από κάθε άλλη τέτοια χώρα. Και η εκγύμναση απέδωσε τραγικά.

Οι Κολομβιανοί απόφοιτοι της SOA, κατά την «PWW», έχουν αφήσει ένα μονοπάτι αίματος και μαρτυρίου στην πατρίδα τους. Κύριος στόχος τους ήταν μέλη εργατικών συνδικάτων. Στις αρχές της δεκαετίας 1990, ένας Κολομβιανός συνδικαλιστής σκοτωνόταν κάθε δεύτερη μέρα - 180 το χρόνο. Το 1996, ο αριθμός αυτός έγινε 253. Σε κάθε 10 συνδικαλιστές που σκοτώνονταν στον κόσμο τα τελευταία χρόνια, οι 4 ήταν από την Κολομβία. Και κάτι ακόμα. Τόσο στην Κολομβία, όσο και στο Περού και στη Βολιβία, το αχαλίνωτο αυτό όργιο εμφανίζεται σαν πάλη κατά του πολέμου των ναρκωτικών!

Εξάλλου, μια Αποστολή Αλήθειας του ΟΗΕ, που έκαμε ειδική έρευνα γι' αυτό το θέμα στο Σαλβαδόρ, σε έκθεσή της στις 15/3/1993 ανέφερε πάνω από 60 αξιωματικούς του για φοβερά εγκλήματα, που διέπραξαν στη διάρκεια του εξοντωτικού εμφυλίου πολέμου εκεί. Πάνω από τα 2/3 αυτών που κατονόμαζε, ήταν απόφοιτοι της SOA. Στη χώρα αυτή δολοφόνησαν και τον αρχιεπίσκοπο Ρομέρο.

Το 1998, σε δική της έκθεση, η Αρχιεπισκοπή της Γουατεμάλας, με τον τίτλο «Ποτέ Ξανά», έδινε το χρονικό της βιαιότητας στα 36 χρόνια του εμφύλιου πολέμου στη μαρτυρική αυτή χώρα, επισημαίνοντας ότι πάμπολλοι αξιωματικοί του στρατού και της Γουατεμάλας ήταν απόφοιτοι της SOA.

Ας σημειωθεί, ότι σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του αμερικανικού Πενταγώνου, η SOA κοστίζει στους Αμερικανούς φορολογούμενους 20 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο.

Ανάμεσα στα εργατικά στελέχη, που έχουν αντιταχθεί έντονα στο βρώμικο ρόλο της SOA είναι και ο Μπάζι Χάργκροβ, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργατών Αυτοκινήτου του Καναδά, που έχει πει: «Το χρήμα που ξοδεύεται για τη SOA, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πολύ καλύτερα σε προγράμματα στήριξης εργαζόμενων ανθρώπων». Παράλληλα, στο συνέδριό του, που έγινε το 1997 στην Πολιτεία της Μινεσότας, το εκεί τμήμα της εργατικής συνομοσπονδίας AFL-CIO ενέκρινε ψήφισμα ζητώντας το κλείσιμο της SOA.

Επίσης, τουλάχιστον δύο οργανώσεις παλαιών πολεμιστών έχουν πάρει την ίδια θέση. Η μια, «Απόμαχοι για την Ειρήνη», τόνιζε: «Επί 50 χρόνια, η σχολή αυτή πήρε μέρος στην εκγύμναση εξωτερικών τυράννων και μισθοφόρων, που δρουν πολύ έξω από τα όρια της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ευπρέπειας». Η άλλη, το «Τμήμα Απομάχων Εξωτερικών Πολέμων» στην πόλη Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνιας σε ψήφισμά του έλεγε: «... η SOA δρα αντίθετα από τις βασικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις δημοκρατικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, για τις οποίες οι βετεράνοι του έθνους μας θυσιάστηκαν».

Ας έρθουμε τώρα στα σημερινά. Ο υπουργός Στρατιωτικών των ΗΠΑ, Λούις Καλντέρα, στην προσπάθειά του να βγάλει ασπροπρόσωπη τη SOA δήλωσε (20/5) στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» (NYT), πως οι επικριτές της άδικα την κηλιδώνουν «λόγω ενεργειών πολύ λίγων». Ωστόσο, είπε «οι αλλαγές θα την κάμουν περισσότερο ακαδημαϊκή και λιγότερο αυστηρά στρατιωτική». Και συμπλήρωσε: «Νομίζω, ότι θα ήταν λάθος να κλείσουμε τη σχολή, γιατί αυτό θα σήμαινε πως στρέφουμε τα νώτα μας προς τις χώρες της Λατινικής Αμερικής»!

Εκτός, όμως, από το νέο όνομα, προτείνεται τώρα η ευθύνη για τη SOA να μετατεθεί από το υπουργείο Στρατιωτικών, στο υπουργείο Αμυνας. Το οποίο σημαίνει, άλλαξε τα ρούχα του ο Μανωλιός και τα φόρεσε αλλιώς...

Οι «NYT», όμως, παρατηρούν ότι η «σχολή» θα παραμείνει στο Φορντ Μπένιγκ και θα εξακολουθεί να παραδίδει μαθήματα καθαρά στρατιωτικής τακτικής και στρατηγικής, πράγμα που προτρέπει τους επικριτές της να καταγγέλλουν, πως οι αλλαγές αυτές θα είναι απλούστατα διακοσμητικές. «Ακόμα και με ένα νέο επίστρωμα μπογιάς, η Σχολή της Αμερικής έχει εκγυμνάσει πάρα πολλούς δολοφόνους αθώων ανθρώπων, για να παραμείνει ένα μέρος της εξωτερικής πολιτικής μας», δήλωσε στην ίδια εφημερίδα ο ομοσπονδιακός βουλευτής των Δημοκρατικών, από τη Μασαχουσέτη, Τζον Μοάκλι, ένας από τους τέσσερις βουλευτές, που είχαν υποβάλει στις 18/5 την τροπολογία για το κλείσιμο αυτής της «σχολής». Τελικά, το μέτρο αυτό απορρίφθηκε με 214 ψήφους έναντι 204, έπειτα από εντατική κινητοποίηση του υπουργείου Στρατιωτικών, του Πενταγώνου και αξιωματούχων της κυβέρνησης Κλίντον. Ιδιαίτερα, ο υπουργός Αμυνας Ουίλιαμ Κοέν και η υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ, έστειλαν κοινή επιστολή στα μέλη της Βουλής, λέγοντας ότι το νέο σχέδιο δίνει την ευκαιρία να ξεπεραστούν όσα έγιναν ως τώρα, σχετικά με τη SOA, και «να στρέψουμε την προσοχή στο θέμα πώς θα μπορέσουμε να απασχολήσουμε καλύτερα στρατιωτικά τους φίλους και συμμάχους μας σ' αυτό το ημισφαίριο».

Παρά τους παραπλανητικούς αυτούς ελιγμούς, ο ιερέας Ρόι Μπουρζουά, που έχει οργανώσει μαχητικότατες διαμαρτυρίες κατά της SOA επί μια δεκαετία από το διαμέρισμά του, που βρίσκεται απέναντι από την κύρια πύλη του Φορντ Μπένιγκ, ανακοίνωσε ότι οι αλλαγές αυτές δεν πρόκειται να σμικρύνουν το κίνημα ενάντιά της. Οι διαμαρτυρίες αυτές αυξήθηκαν από ένα μικρό αριθμό μαχητών αρχικά, σε πάνω από 12.000 τον περασμένο Νοέμβρη.

Μιλώντας τηλεφωνικά στους «ΝΥΤ», ο ιερωμένος αυτός υπογράμμισε: «Αφού σκεφθήκαμε καλά αυτό το πράγμα, καταλάβαμε ότι αυτό για το οποίο πράγματι μιλάνε, είναι μια αλλαγή ονόματος. Για μας, αυτή είναι η ίδια παλιά σχολή, κάνοντας ό,τι έκανε πάντα».

Τις διήμερες συνομιλίες τους στο Βερολίνο (15-16 Ιούνη) ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ τις εκτίμησαν σαν ωφέλιμες και θετικές. Μάλιστα ο καγκελάριος υποστήριξε ότι η κυβέρνησή του θέλει «ένα καθολικό νέο ξεκίνημα στις γερμανο-ρωσικές σχέσεις», ο δε Πούτιν χαρακτήρισε τη Γερμανία σαν τον «ηγετικό συνεταίρο στην Ευρώπη και τον κόσμο» για τη Ρωσία.

Τα συγκεκριμένα όμως αποτελέσματα δε φαίνεται να δικαιολογούν αυτές τις υπερβολικά εγκωμιαστικές διαπιστώσεις των δύο πολιτικών. Γιατί είναι μεν γεγονός ότι η ρωσική αντιπροσωπεία δεν επέστρεψε με άδεια τα χέρια στη Μόσχα, ότι επίσης οι Γερμανοί οικονομικοί μεγιστάνες προχώρησαν άλλο ένα σημαντικό βήμα στη διείσδυσή τους στη ρωσική αγορά, αλλά αρκετές επιθυμίες της ρωσικής πλευράς έμειναν ανεκπλήρωτες.

Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα στον οικονομικό τομέα είναι οι συμφωνίες για γερμανικές επενδύσεις ύψους κάτι πάνω από τέσσερα δισεκατομμύρια μάρκα από τέσσερις γερμανικές εταιρίες στη ρωσική εταιρία εξαγωγής φυσικού αερίου, τη «Gasprom». Η γερμανική κυβέρνηση ανακοίνωσε εξάλλου ότι θα διαθέσει ποσό ενός δισεκατομμυρίου μάρκων για την επανάληψη των (κρατικών) εγγυήσεων για τις γερμανικές εξαγωγές στη Ρωσία. Στην πραγματικότητα οι εγγυήσεις αυτές αποτελούν συχνά επιδοτήσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις, για να καταστούν ανταγωνιστικές σε ξένες αγορές, στη συγκεκριμένη περίπτωση στη ρωσική. Πάντως τις προαναφερόμενες συμφωνίες και διευκολύνσεις ο Πούτιν τις πήρε στην ταξιδιωτική βαλίτσα του, αφού έδωσε υποσχέσεις για τη συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων», για μείωση της φορολογίας των (γερμανικών) επιχειρήσεων, για μεταρρύθμιση του τραπεζικού και δασμολογικού συστήματος, για ισότιμη μεταχείριση των ξένων με τους Ρώσους επενδυτές. Ο Κλάους Μάνγκολντ, πρόεδρος της Επιτροπής Ανατολικής Ευρώπης της Γερμανικής Οικονομίας, δήλωσε μάλιστα ότι αυτά τα μέτρα είναι επείγοντα και πρέπει να ψηφιστούν από τη Δούμα πριν τις θερινές διακοπές.

Οσο και αν αυτές οι οικονομικές επιδιώξεις αποτελούσαν μέρος των στόχων του ταξιδιού του Πούτιν στο Βερολίνο, είναι βέβαιο ότι σημαντικότεροι στόχοι του αντιμετώπισαν την άρνηση της κυβέρνησης Σρέντερ: Η γερμανική κυβέρνηση, π.χ., δεν ανταποκρίθηκε στην επιθυμία της ρωσικής πλευράς για διαγραφή ενός ποσού των ρωσικών χρεών προς τη Γερμανία. Με το επιχείρημα ότι το οικονομικό δυναμικό της Ρωσίας είναι τεράστιο, η γερμανική κυβέρνηση δε θα υποστηρίξει, στις σχετικές διαπραγματεύσεις που θα διεξαχθούν το φθινόπωρο στη Λέσχη του Παρισιού, το ρωσικό αίτημα παραγραφής ενός μέρους των χρεών.

Αλλα ζωτικά ζητήματα για τη Ρωσία, που δε βρήκαν θετική ανταπόκριση στο Βερολίνο, είναι το σχέδιο των ΗΠΑ για τη δημιουργία του αντιπυραυλικού συστήματος, που στρέφεται και κατά της Ρωσίας. Ναι μεν η γερμανική κυβέρνηση έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δε συμφωνεί με το αμερικανικό σχέδιο, αλλά δεν προχωρεί σε συγκεκριμένες ενέργειες και αόριστα απάντησε στην πρόταση Πούτιν για ένα κοινό σύστημα ασφάλειας Ρωσίας - Ευρώπης - ΗΠΑ ότι «αξίζει προσοχής» και ότι θα 'πρεπε να συζητηθεί τόσο στο Συμβούλιο του ΝΑΤΟ για τη Ρωσία όσο και σε διμερείς συνομιλίες.

Ανεκπλήρωτη έμεινε και η ρωσική επιθυμία για τερματισμό της συνέχισης της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, δηλαδή της περικύκλωσης της Ρωσίας. Η γερμανική πολιτική είναι υπέρ της επέκτασης και του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Οπως είναι γνωστό ο Σρέντερ κατά την επίσκεψή του, λίγες μέρες πριν τη συνάντησή του με τον Πούτιν στο Βερολίνο, στις τρεις βαλτικές χώρες, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, υπήρξε κάπως επιφυλακτικός στο αίτημά τους για ταχεία είσοδο στο ΝΑΤΟ. Αλλά δεν τις απέτρεψε από ένα τέτοιο εγχείρημα νέας αποσταθεροποίησης της κατάστασης στην Ευρώπη. Αλλωστε λίγες βδομάδες νωρίτερα είχε γίνει παρόμοια προκλητική ενέργεια: Εννέα κυβερνήσεις της Κεντρικής Ευρώπης και της Βαλτικής είχαν δηλώσει ότι επιθυμούν να γίνουν ταυτόχρονα μέλη του ΝΑΤΟ: οι τρεις κυβερνήσεις της Βαλτικής και οι κυβερνήσεις Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Σλοβενίας, Σλοβακίας, ΠΓΔΜ και Αλβανίας. Είναι δυνατόν, να φανταστεί κανείς ότι αυτό έγινε χωρίς γνώση και παρότρυνση των ΗΠΑ και των άλλων κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ, επομένως και της Γερμανίας;

Αλλά οι υψηλοί τόνοι για τη «νέα αρχή» στις γερμανο-ρωσικές σχέσεις δε φαίνεται να ανταποκρίνονται τόσο πολύ στην πραγματικότητα και από το εξής περιστατικό: Ο Πούτιν κατέθεσε στεφάνι στο Σοβιετικό Μνημείο στο Πάρκο του Τρέπτο, όπου έχουν ενταφιαστεί 70.000 στρατιώτες και αξιωματικοί του Κόκκινου Στρατού, που έπεσαν για την απελευθέρωση και της Γερμανίας από το φασισμό. Ολοι περίμεναν ότι ο καγκελάριος θα συνόδευε τον φιλοξενούμενό του σ' αυτήν την εκδήλωση τιμής και μνήμης, αλλά άφησε να αντιπροσωπευτεί από έναν υπάλληλο του πρωτοκόλλου.

Είναι ακόμα χαρακτηριστικό για το νόημα της «νέας φάσης» των γερμανο-ρωσικών σχέσεων ότι στις ανακοινώσεις που ακολούθησαν τις επίσημες συνομιλίες δεν αναφέρεται λέξη για τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας. Ιδιαίτερα η σιγή του Πούτιν έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με τη στάση της Κίνας, τις ίδιες ώρες που το Βελιγράδι απαιτούσε την αποχώρηση της Kfor από τη Γιουγκοσλαβία.