ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αθλιος εμπαιγμός

Γρηγοριάδης Κώστας

Στην ενοχοποίηση των διαδηλώσεων για το χαμηλό τζίρο των μικρομάγαζων και τα λουκέτα στο κέντρο της Αθήνας και ταυτόχρονα στην αθώωση των πραγματικών υπαίτιων, της εφαρμοζόμενης πολιτικής υπέρ των πολυκαταστημάτων και των πολυεθνικών, αποσκοπεί η Ερώτηση που κατέθεσε χτες στη Βουλή ο Γ. Παπαθανασίου. «Οι μικρές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και πορείες ολίγων ατόμων που γίνονται σχεδόν καθημερινά νεκρώνουν την κυκλοφορία και την αγοραστική κίνηση στο κέντρο της Αθήνας, με αποτέλεσμα να πλήττεται ο επιχειρηματικός κόσμος σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο», αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρώην τσάρος της οικονομίας, ζητώντας από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη να προχωρήσει στον περιορισμό των διαδηλώσεων («σε μια λωρίδα ή στο πεζοδρόμιο», όπως αναφέρει). Φυσικά ψεύδεται συνειδητά ο πρώην υπουργός Οικονομίας γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν είναι οι διαδηλώσεις το πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι αυταπασχολούμενοι, αλλά η ανελέητη και μαχροχρόνια έφοδος στο λαϊκό εισόδημα με αποτέλεσμα να μειωθεί η αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων, η ποικιλόμορφη στήριξη και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων σε βάρος των «μικρών» μαγαζιών κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, ευθύνεται η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις, ενώ μερίδιο της ευθύνης έχει και ο ίδιος για το μέτρα που ψηφίστηκαν επί θητείας του. Ας σταματήσει επιτέλους αυτός ο άθλιος εμπαιγμός σε βάρος των αυταπασχολουμένων και των εργαζομένων.

Προστάτης της φτωχολογιάς!

«Την κρίση δεν μπορεί να την πληρώσει ούτε η φτωχολογιά ούτε το μέσο εισόδημα, τα μεσαία εισοδήματα, που στο κάτω κάτω έχουν από ελάχιστη μέχρι καμία ευθύνη». Κι όμως, όσο και αν ακούγεται απίστευτο, αυτή η φράση ειπώθηκε με κάθε σοβαρότητα από τα πρωθυπουργικά χείλη στη συνέντευξη Τύπου μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, χτες, στις Βρυξέλλες. Και δεν ήταν η μόνη φράση, καθώς φανερή ήταν η επιδίωξη του Γ. Παπανδρέου να δημιουργήσει την εικόνα ότι τάχα αντιστέκεται στις πιέσεις των αγορών και θα κάνει τα πάντα για να μην πληρώσουν την κρίση οι μισθωτοί και η φτωχολογιά. Πρόκειται βέβαια για συνειδητή και προσχεδιασμένη επιχείρηση παραπλάνησης και εφησυχασμού των εργαζομένων, ώστε να περάσει δίχως ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις ο οδοστρωτήρας των νέων σκληρών αντιλαϊκών μέτρων. Ομως, ο ρόλος του αυτόκλητου υπερασπιστή της φτωχολογιάς που παίζει ο πρωθυπουργός δεν πείθει κανέναν, ούτε τους πλέον «φανατικούς» οπαδούς του, ακριβώς γιατί ξέρουν και από παλιά τι κρύβεται πίσω από τη «σοσιαλιστική» ρητορική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Ο προϋπολογισμός του 2010, ο οποίος μάλιστα θα «συμπληρωθεί», οι εξαγγελίες του Α. Λοβέρδου για το ξεθεμελίωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, η σχεδιαζόμενη «νομιμοποίηση» του εργασιακού μεσαίωνα αρκούν για να καταδειχθεί το εύρος της νέας αντιλαϊκής επίθεσης. Ταυτόχρονα, βέβαια, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για ψευδαισθήσεις. Αν δε σηκώσουν οι εργαζόμενοι το ανάστημά τους και δε δείξουν τη δύναμή τους, θα βυθιστούν πιο βαθιά στη φτώχεια, στην ανεργία και την εξαθλίωση.

Προτεραιότητες...

Χτες, τα συνεργεία καθαριότητας του Δήμου Αθήνας έπιασαν δουλειά μετά την κήρυξη της απεργίας τους σαν καταχρηστικής απ' το δικαστήριο. Τα σκουπίδια στους δρόμους της Αθήνας «βουνά» και θα περίμενε κανείς πρώτο μέλημα να είναι η απομάκρυνσή τους. Αντ' αυτού είδαμε στην Πατησίων συνεργεία του δήμου να απομακρύνουν τα πανό και τις αφίσες του ΠΑΜΕ για την απεργία της 17ης του Δεκέμβρη.

Τα σκουπίδια μπορούν να περιμένουν, να συνεχίζουν να αποτελούν εστίες μόλυνσης για τους κατοίκους της πόλης. Η πρωτεύουσα όμως έπρεπε να «αποστειρωθεί» απ' τα «μικρόβια» των μηνυμάτων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αν μη τι άλλο, η δημοτική αρχή της Αθήνας έχει προτεραιότητες στις οποίες μένει στοχοπροσηλωμένη...

Δεν είμαστε «όλοι μαζί»

Γιατί η κυβέρνηση, οι εργοδοτικές και κυβερνητικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι εργοδοτικές οργανώσεις (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ) και τα ΜΜΕ των επιχειρηματιών δαπανούν τόνους «ακατάσχετης φιλολογίας» και «μελάνι» για τη λεγόμενη «κοινωνική συναίνεση» και «συνοχή»; Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν το αντιλαμβάνονται αυτό εύκολα; Φυσικά και όχι, γιατί η «ταξική ειρήνη» δεν ισχύει στην πραγματική ζωή. Τα εργατικά - λαϊκά στρώματα δεν είναι «κοινωνικοί εταίροι» με τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλεμπόρους, τους τραπεζίτες. Οπου υπάρχει εκμετάλλευση δεν υπάρχει κανένα «κοινωνικό συμβόλαιο», όπως ζητούν οι εργοδοτικές ενώσεις, το οποίο να είναι προς όφελος και των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων.

Οι εργατοϋπάλληλοι, τα παιδιά τους και τα λαϊκά στρώματα αυτό το αντιλαμβάνονται στην καθημερινότητά τους - ανεξάρτητα από το βαθμό που αυτή η «αίσθηση» γίνεται συνείδηση. Για παράδειγμα, η έγκυος που απολύεται από το εμπορικό κέντρο, επειδή δε «συμφέρει» πλέον το μεγαλέμπορο, ο νέος που στο όνομα της «μαθητείας» δουλεύει τζάμπα κι ανασφάλιστος, ο μικρομαγαζάτορας που τον κλείνουν τα μονοπώλια, πώς να νιώσουν «αλληλέγγυοι» με τους κεφαλαιοκράτες; Οι απολυμένοι της «Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας» (Λαναράς), που βλέπουν το βιομήχανο να παίρνει «ζεστό χρήμα» με εγγυήσεις του κράτους και να κλείνει τα εργοστάσια, πώς να πιστέψουν έτσι απλά το προχτεσινό κήρυγμα του πρωθυπουργού για την ανάγκη «κοινωνικής συναίνεσης», προκειμένου να διασφαλιστεί η «εθνική ανεξαρτησία της χώρας»; Τα παραδείγματα δεν τελειώνουν γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα στον καπιταλισμό. Δεν υπάρχει το «όλοι μαζί». Μπορεί να υπάρξει, όμως, αντικειμενικά, το «εργάτες, νέοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες όλοι μαζί» στο δικό τους αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, που θα έχει κατακτήσεις, στο βαθμό που θα δυναμώνει σε ταξική πλεύση και που θα βάλει πλώρη για αλλαγή εξουσίας, για το σοσιαλισμό.

Αυτή την εξέλιξη προσπαθούν να καθυστερήσουν τα μονοπώλια, η κυβέρνηση και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Πασχίζουν να παρουσιάσουν σαν «εθνική ανάγκη» τις νέες θυσίες που ζητούν από το λαό, ενώ πρόκειται για ανάγκη των εργοδοτών, ώστε να μειωθεί παραπέρα η τιμή της εργατικής δύναμης. Προσπαθούν να πείσουν ότι δεν υπάρχει πλούτος, τη στιγμή που είναι ολόγυρα και κανείς εργαζόμενος δεν μπορεί να τον καρπωθεί. Προσπαθούν να παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο. Οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι έφτασαν στο σημείο να πουν την Τετάρτη στην «κρυφή συνάντηση» με τη ΓΣΕΕ: «Τείνουμε σε όλους τους εργαζόμενους χέρι αλληλοβοήθειας και αλληλοστήριξης». Μόνο «παγκάρι» δε ζήτησαν από τους εργαζόμενους να βγάλουν με το υστέρημά τους για να τους ...ελεήσουν! Τέτοια είναι τα αδιέξοδα και τόσο μεγάλες οι αντιφάσεις του καπιταλισμού.

Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται για «πρωτόγνωρες συνθήκες» (σ.σ. κρίση) που απαιτούν «κοινή γραμμή συνεργασίας», ούτε σε συνθήκες «ανάπτυξης» οι βιομήχανοι ήταν «χέρι χέρι» με τους εργαζόμενους κι ας τα αφήσουν αυτά. Ούτε το δημοσιονομικό έλλειμμα το δημιούργησαν μαζί εργαζόμενοι και κεφαλαιοκράτες, ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία τα οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση οι εργατοϋπάλληλοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι. Και η πείρα των εργαζομένων σε συνδυασμό με την επαναστατική θεωρία και δράση του ΚΚΕ, την αγωνιστική, ταξική παρέμβαση του ΠΑΜΕ μπορεί να είναι «εκρηκτικό μείγμα». Αυτό φοβούνται και θωρακίζονται πίσω από κούφιες λέξεις.