ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μέχρι το τελευταίο λεπτό

Δεν έχουν απομείνει ούτε εικοσιτέσσερις ώρες για να ξημερώσει η αυριανή απεργιακή μέρα. Οι εργάτες και οι εργάτριες, από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη, καλούνται να μεταφέρουν το απεργιακό κάλεσμα μέχρι και την τελευταία γωνιά, να αξιοποιήσουν και το τελευταίο λεπτό που απομένει, εντείνοντας τη δράση τους, αξιοποιώντας κάθε μορφή, μέσα και έξω από τα εργοστάσια, στις εργατογειτονιές. Από τις συσκέψεις μέχρι τις περιοδείες. Να μπουν με μαχητικότητα και αισιοδοξία σε κάθε χώρο όπου εργάζεται και ζει ο εργαζόμενος λαός, κόντρα στην απογοήτευση και τον τρόμο που θέλουν να σπείρουν το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του, οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί του υπηρέτες. Κάθε εργασιακός χώρος, μικρός και μεγάλος, κάθε λαϊκή, φτωχή γειτονιά, να γίνει και μια κυψέλη ζύμωσης των αιτημάτων που απαιτούν οι σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης.

Ταυτόχρονα, όμως, κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως η αυριανή απεργία δεν είναι κρίσιμη μόνο για το σήμερα. Με αυτήν την απεργία η εργατική τάξη δεν καλείται να υψώσει το ανάστημά της μόνο για τα μέτρα - θύελλα που περνούν αυτήν την περίοδο, από το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - εργοδοσίας - ΕΕ - κομμάτων της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου. Την ίδια στιγμή, καλείται να δείξει και το δρόμο για το αύριο. Να υψώσει απέναντι σε αυτό το μαύρο μέτωπο, που το βρίσκει και θα το βρίσκει διαχρονικά απέναντί της, το δικό της Μέτωπο, σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Οι εργάτες καλούνται, με αυτήν την απεργία και την επιτυχία που θα σημειώσει, να αναδείξουν στοιχειοθετημένα, ολόπλευρα, αταλάντευτα την ανάγκη να δυναμώσει ολόπλευρα η ταξική τους ενότητα, η οργανωμένη και ταξικά προσανατολισμένη πάλη. Να ενισχυθεί η τάση της κοινής πάλης με τη φτωχομεσαία αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους μικρομαγαζάτορες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δράση μέσα στους τόπους δουλειάς, μέσα σε κάθε εργατόσπιτο, σε κάθε «πηγαδάκι», σε κάθε εργατογειτονιά, για συμμετοχή στην απεργία πρέπει να ξεμπροστιάζει τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων που μεθοδεύουν ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Οι εργάτες καλούνται να συνειδητοποιήσουν πως τα μέτρα που παίρνονται είναι αναγκαία, ναι, αλλά για το κεφάλαιο και τη διαιώνιση των κερδών του. Τα μέτρα είναι επιβεβλημένα για τις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας».

Η επιτυχία της αυριανής απεργίας μπορεί και πρέπει να γίνει λίπασμα, πάνω στο οποίο θα ανθίσουν οι καρποί των ταξικών αγώνων και το επόμενο διάστημα. Με αυτήν την έννοια, οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να συμβάλουν, ώστε αύριο να «βουλιάξουν» οι περισσότερες από 60 πόλεις της Ελλάδας, από τη μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ. Να μην πατήσει εργάτης στη δουλειά του. Θα είναι σημαντικό βήμα, που θα απαντά στη σαρωτική αντεργατική επίθεση που εξαπολύεται. Θα απαντά στο δηλητήριο που «χύνουν» ενάντια στην ταξική ενότητα, αλληλεγγύη και πάλη οι ξεπουλημένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που καλούν τους εργάτες να σκύψουν το κεφάλι. Θα είναι απάντηση στην εργοδοτική τρομοκρατία που εντείνεται τόσο μπροστά στην απεργία, αποδεικνύοντας την ανησυχία που προκαλεί στο μεγάλο κεφάλαιο η ενωμένη και ταξικά προσανατολισμένη οργάνωση και πάλη των εργαζομένων.

Τώρα, να μπούμε όλοι στη μάχη. Τώρα, για το σήμερα και το αύριο. Τώρα, γιατί εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου κι ο πλούτος μας ανήκει. Τώρα, με το ΠΑΜΕ!

Συναίνεση «υπό κατασκευή»

Γρηγοριάδης Κώστας

Προβλέψιμη, αναμενόμενη και επαναλαμβανόμενη είναι η προσπάθεια των πολιτικών και άλλων κέντρων της κυρίαρχης προπαγάνδας να χρησιμοποιήσουν το δοκιμασμένο «εργαλείο» των δημοσκοπήσεων για να βοηθήσουν στην κατασκευή της επιδιωκόμενης κοινωνικής συναίνεσης στην αντιλαϊκή επίθεση.

Μ' αυτό το στόχο, τα γκάλοπ που είδαν το φως της δημοσιότητας εμφανίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία της «κοινής γνώμης» να επικροτεί και την κυβερνητική πολιτική ως «σωστή» και τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός την περασμένη βδομάδα ως «αναγκαία»(!). Θέλουν δηλαδή, να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης αποδέχεται και μάλιστα με ενθουσιασμό το πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα, τη μείωση κατά 10% των επιδομάτων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, την αύξηση στους έμμεσους φόρους, την κατάργηση του αφορολόγητου ορίου, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης...

Αυτά ήταν τα μέτρα που εξήγγειλε ο Γ. Παπανδρέου την περασμένη Τρίτη και τα οποία, σύμφωνα με τα γκάλοπ, θεωρούνται «αναγκαία» από σχεδόν επτά στους δέκα. Από την άλλη όμως, δεν μπορούν να αποκρύψουν τη σχεδόν καθολική αντίθεση των λαϊκών στρωμάτων, όταν οι ερωτήσεις μπαίνουν συγκεκριμένα για κάθε αντιλαϊκό - αντεργατικό μέτρο.

Σχεδόν επτά στους δέκα δηλώνουν αντίθετοι με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ή την αύξηση των φόρων στα καύσιμα. Οσο και αν προσπαθούν κοινωνική συναίνεση δεν πρόκειται - ούτε πρέπει - να υπάρξει, γιατί απλά οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να δεχθούν να γίνουν πρόβατα προς σφαγή για χάρη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

«Κόκκινες γραμμές» και σημαίες

«Κόκκινες γραμμές» ανάμεσα σε «αποδεκτές» και «μη αποδεκτές» κινητοποιήσεις εργαζομένων θέλει να χαράξει η «Καθημερινή». Στο κύριο άρθρο της κυριακάτικης έκδοσης θεωρεί ότι πρέπει να τεθούν από ...την κοινωνία «κόκκινες γραμμές» τις οποίες όπως σημειώνει «καμιά ομάδα πίεσης ή συντεχνία δεν πρόκειται να ξεπεράσει». Ποιες είναι λοιπόν οι απαγορευτικές «κόκκινες γραμμές»; «Οι κραυγές, για παράδειγμα, ορισμένων για "πολεμικές κινητοποιήσεις" δεν μπορεί να έχουν θέση σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία», τονίζει. Με άλλα λόγια, απαγορεύονται οι φωνές να μιλάνε για «ενιαίο μέτωπο και διαρκή πόλεμο ενάντια στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει το κεφάλαιο, η κυβέρνηση και η ΕΕ», άρα και οι κινητοποιήσεις που βάζουν στο στόχαστρο την ίδια την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και αποσκοπούν ανοιχτά στην ανατροπή της. Αυτές οι - ταξικές - φωνές και οι αγώνες τούς ενοχλούν και τους φοβίζουν και όχι βέβαια αδικαιολόγητα. Ξέρουν πολύ καλά ότι οι καθεστωτικοί εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν να εκτονώσουν και ενσωματώσουν το θυμό και την οργή των εργαζομένων για το σάρωμα των δικαιωμάτων τους και τη βύθισή τους πιο βαθιά στη φτώχεια. Οι ταξικές δυνάμεις όμως δε θα τους κάνουν τη χάρη να σταματήσουν στις απαγορευτικές «κόκκινες γραμμές» τους γιατί δεκαετίες τώρα έχουν ως κόκκινη σημαία τους το δίκιο του εργάτη.

Αντεπίθεση και όχι «αναταραχή»

Να ξορκίσουν τους φόβους τους για τις αντιδράσεις της κοινωνίας και των «από κάτω» στον ανελέητο πόλεμο που του έχουν κηρύξει, επιχειρούν οι διάφοροι θεματοφύλακες των «διεθνών αγορών». Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του καθηγητή Οικονομικών του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Κένεθ Ρόγκοφ, που μίλησε την περασμένη βδομάδα στο συνέδριο του «Εκόνομιστ» και έδωσε συνεντεύξεις σε σειρά κυριακάτικων εφημερίδων: «Εκείνο που με εντυπωσιάζει στη σημερινή κρίση είναι ότι δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί κοινωνική αναταραχή», δηλώνει σε συνέντευξή του, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι περιμένει «κοινωνική αναταραχή», επειδή το «έργο» το έχει ξαναδεί. Ο καθηγητής δεν είναι τυχαίος. Ηταν επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ και χειρίστηκε τη χρεοκοπία της Αργεντινής, της Βραζιλίας και της Τουρκίας. Ας είναι σίγουρος ο καθηγητής ότι ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας δε θα τον απογοητεύσει. Μόνο που δεν τον ενδιαφέρει μια αδιέξοδη και τυφλή «αναταραχή», αλλά μια πολεμική αντεπίθεση για τα δικαιώματά του. Αντεπίθεση στον πόλεμο που του έχουν κηρύξει ανοικτά πλέον το κεφάλαιο και τα κόμματά του.