ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Θέλει και κίνημα Παιδείας...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ξέρετε τι κυρίως λείπει σήμερα και, όχι μόνο δε λύνονται τα προβλήματα της Παιδείας, αλλά πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο; Λείπει «ένα κίνημα Παιδείας από την ελληνική κοινωνία», όπως συνέβαινε πάντα στο παρελθόν, όπου «οι μεγάλες στιγμές αυτού του τόπου ταυτίστηκαν με τα μεγάλα κινήματα Παιδείας». Οι εκτιμήσεις ανήκουν στον υπουργό Παιδείας και ειπώθηκαν προχτές σε ραδιοφωνικό σταθμό.

Και, ίσως, αναρωτηθείτε, βέβαια, δεν άκουσε τίποτε ο υπουργός, για τις μεγάλες κινητοποιήσεις των μαθητών τα τελευταία χρόνια; `Η, μήπως, θεωρεί πως οι κινητοποιήσεις αυτές, όπως και αρκετές άλλες, εκπαιδευτικών, εργαζομένων και γονέων, είναι αρκετά μικρότερες των απαιτήσεων της εποχής μας; Οχι, βέβαια. Και καλά γνωρίζει ο κ. Ευθυμίου τι έχει γίνει μέχρι σήμερα και το μόνο που δε θέλει, είναι να δυναμώσει ακόμη περισσότερο το σημερινό κίνημα Παιδείας. Οταν αναφέρεται στο απαιτούμενο - κατά τη γνώμη του - κίνημα Παιδείας, εννοεί, πρώτα και κύρια, ένα κίνημα που θα είναι προσανατολισμένο και υποταγμένο στα αντιεκπαιδευτικά πλαίσια της κυβερνητικής πολιτικής.

Μη στενοχωριέστε, κ. υπουργέ. Να είστε σίγουρος ότι το κίνημα της Παιδείας θα δυναμώνει καθημερινά. Αλλωστε, η πολιτική της κυβέρνησης, στην οποία μετέχετε, φροντίζει να δίνει καθημερινά μπόλικες γι' αυτό αιτίες.

Τι άλλο, ακόμη...

Δε λέμε, η ζέστη των τελευταίων ημερών είναι μεγάλη και οι συνθήκες στα σεισμόπληκτα κοντέινερ, ιδιαίτερα σε όσα δεν έχουν τοποθετηθεί κλιματιστικά, έχουν γίνει κυριολεκτικά απάνθρωπες. Η ζέστη, όμως, θα υποχωρήσει και ακόμη κι αν επανέλθει, πάλι θα περάσει. Τα κοντέινερ, όμως, θα παραμείνουν, ως μοναδική διέξοδος στέγης, για χιλιάδες οικογένειες. Και μπορεί, η κυβέρνηση, κάτω από την πίεση της κατακραυγής, να έσπευσε την τελευταία στιγμή, στην τοποθέτηση κλιματιστικών, αλλά δεν κάνει απολύτως τίποτε, για τη ριζική αναμόρφωση της γενικότερης πολιτικής της, σχετικά με την αποκατάσταση των σεισμοπλήκτων. Και αυτό, παρότι είναι ολοφάνερο στους πάντες, πλέον, το μεγάλο φιάσκο, στο οποίο έχει οδηγήσει. Ενα φιάσκο, όμως, που έχει σημαντικότατες και σοβαρότατες αρνητικές συνέπειες, αφού δεκάδες χιλιάδες οικογένειες σεισμοπλήκτων δε βλέπουν το παραμικρό φως μπροστά τους.

... περιμένει η κυβέρνηση;

Θυμίζουμε τα τελευταία σχετικά στοιχεία, όπως είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας: Δέκα ολόκληρους μήνες μετά τον σεισμό του περασμένου Σεπτέμβρη και μόνον 8.077 αιτήσεις για επισκευές ή ανακατασκευές έχουν υποβληθεί στα ΤΑΣ και τα ΓΑΣ. Αριθμός που αντιπροσωπεύει μόλις το 7,5% των ιδιοκτητών ακινήτων που έπαθαν σοβαρές ζημιές και ανέρχονται, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, σε 107.200 άτομα. Αν, μάλιστα, λογαριάσουμε με τον αριθμό των αιτήσεων που έχουν εγκριθεί, τότε το ποσοστό αυτό πέφτει στο 3,2%, αφού μόνο 3.499 αιτήσεις έχουν εγκριθεί μέχρι σήμερα.

Κι όπως καταλαβαίνετε, βέβαια, τα παραπάνω οικτρά αποτελέσματα δεν οφείλονται στην αδιαφορία των σεισμοπλήκτων ή κάποιον άλλο παρόμοιο λόγο. Οι άνθρωποι καίγονται να αποκαταστήσουν τη ζωή τους, στοιχειωδώς τουλάχιστον. Πώς, όμως, να γίνει αυτό, όταν οι κυβερνητικές αποφάσεις θεσμοθετούν μειωμένα τιμολόγια, που καμιά σχέση δεν έχουν με το πραγματικό κόστος, ενώ μια απέραντη και δαιδαλώδης γραφειοκρατία περιμένει όποιον, ενδεχομένως, δε λογαριάσει τον προηγούμενο παράγοντα και αποφασίσει να ξαναφτιάξει το σπίτι του, πληρώνοντας έστω από την τσέπη του.

Ολ' αυτά είναι πολύ καθαρά και αδιαμφισβήτητα πλέον. Τι περιμένει, λοιπόν, η κυβέρνηση και δεν προχωρά αμέσως στη ριζική αναθεώρηση των συγκεκριμένων μέτρων αποκατάστασης; Μήπως, νομίζει ότι θα... ξεχάσουν οι σεισμόπληκτοι τα σοβαρότατα προβλήματά τους;

Διαδήλωση κατά της υπερεκμετάλλευσης

Associated Press

Τα προϊόντα της είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στον γυναικείο πληθυσμό. Βλέπετε, η πολυεθνική εσωρούχων «Τράιουμφ Ιντερνάσιοναλ» ξοδεύει τεράστια ποσά για τη διαφήμιση και την προώθηση των προϊόντων της. Συγκριτικά, μικρότερα ποσά ξοδεύει για την παραγωγή τους, αφού κατασκευάζει, κατά κανόνα, τα προϊόντα της σε χώρες όπου τα μεροκάματα βρίσκονται σε εξευτελιστικά επίπεδα.

Μία απ' αυτές είναι και οι Φιλιππίνες, όπου οι εργάτριες και οι εργάτες του εκεί εργοστασίου της πολυεθνικής πραγματοποίησαν, προχτές, διαδήλωση στους δρόμους της Μανίλας, μετά την άρνηση της εταιρίας να αποδεχτεί το αίτημά τους, που ήταν αύξηση ενός όλο κι όλο δολαρίου. Κι όπως φανερώνει η φωτογραφία, δεν έλειπε από τη διαδήλωση ούτε η ζωντάνια, ούτε η πρωτοτυπία.

Δε φταίει απλά ο καύσωνας

Αποτελεί καθεστώς πλέον στην κυβερνητική τακτική, κάθε φορά που η χώρα πλήττεται από πλημμύρες, καύσωνα ή πυρκαγιές, να μεταθέτει τις ευθύνες της, είτε στην έκταση του «φαινομένου», είτε στους άλλους φορείς της δημόσιας διοίκησης. Το είδαμε με τους σεισμούς και τις πυρκαγιές, το ζούμε και τώρα με τον καύσωνα.

Η κυβέρνηση πάντα λαμβάνει μέτρα - ισχυρίζεται - αλλά είτε δεν τα εκτελούν σωστά οι εντολοδόχοι, συνήθως η Τοπική Αυτοδιοίκηση ως προέκταση του κράτους σηκώνει το βάρος της «ανικανότητας», είτε το φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι απρόβλεπτο. Λες και η χώρα μας έχει υπογράψει κανένα συμβόλαιο με τη φύση που να λέει ότι της χαρίζει μόνο τις ομορφιές της και όχι τις «εκρήξεις» της, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι συνέπεια και της πολιτικής που ασκείται. Για παράδειγμα, αν έχεις «φροντίσει» να καταστρέψεις και να τσιμεντοποιήσεις τους χώρους πρασίνου, τότε ναι, η ζέστη θα γίνει πιο εύκολα καύσωνας.

Ομως, πάντα, τούτη η κυβέρνηση παίρνει εκ των υστέρων «μέτρα». Κι ας πρέπει να προλαμβάνει. Αλλά αυτό, απαιτεί πάνω απ' όλα μια πολιτική που στο κέντρο της θα έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο. Μια πολιτική που θα επιβάλλει την ασφάλεια και τις ανθρώπινες συνθήκες εργασίας στους χώρους δουλιάς. Και δε θα «έρχεται» τώρα, όπως κάνει αυτές τις ζεστές μέρες, να ζητήσει - ούτε καν να ελέγξει - μέτρα στα χαρτιά. Μια πολιτική που θα επιβάλλει τις καλύτερες συνθήκες νοσηλείας στα νοσοκομεία - κάτι για το οποίο πληρώνουν αδρά οι ασφαλισμένοι. Και δε θα έρχεται τώρα να διαπιστώσει τις ελλείψεις σε κλιματιστικά. Με λίγα λόγια, μια πολιτική που θα έχει επιβάλει ως καθεστώς, ως καθημερινή και αυτονόητη λειτουργία, τις κατάλληλες, δηλαδή τις καλύτερες, συνθήκες ζωής για το λαό, σε όλες τις εκφάνσεις της.

Οι υψηλές θερμοκρασίες έρχονται να επιβεβαιώσουν τις δυσμενείς συνθήκες ζωής γενικότερα, για τους πολλούς. Στους χώρους δουλιάς και μάλιστα σε επίπονα επαγγέλματα - οικοδόμοι, εργάτες, ναυτεργάτες - η κατάσταση είναι αφόρητη. Σε πολλές περιπτώσεις, τα μέτρα που προβλέπονται δεν εφαρμόζονται, ενώ δε λειτουργούν καν Επιθεωρήσεις Εργασίας. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι «ξεμπέρδεψε» με τη σύνταξη μιας εγκυκλίου για τη λήψη μέτρων προφύλαξης από τον καύσωνα.

Στους οικισμούς των σεισμοπαθών, πολλές οικογένειες ζουν πραγματικά σε καμίνια. Η κυβέρνηση φρόντισε και γι' αυτό να βρει εξιλαστήρια θύματα: Τους δήμους, επειδή δεν τοποθέτησαν, λέει, έγκαιρα κλιματιστικά. Για να καλύψει με τον τρόπο αυτό τη δική της, ουσιαστικά, αδιαφορία, όταν ενέκρινε μόλις τέσσερις μέρες πριν τον καύσωνα την προμήθεια και εγκατάσταση των κλιματιστικών από τους Δήμους, οι οποίοι βέβαια δεν έχουν λάβει χρήματα. Οταν, με δική της αποκλειστική ευθύνη, οι σεισμοπαθείς βρίσκονται ακόμα σε αυτά τα κλουβιά, αφού οι υποτιθέμενοι ευνοϊκοί όροι δανειοδότησης ή επιδότησης για την αγορά και ενοικίαση σπιτιού, αποδείχτηκαν εξαιρετικά δυσμενείς.

Στα νοσοκομεία, οι ασθενείς ανακουφίζονται με ανεμιστήρες, αφού μόλις το 50% των κρεβατιών των Λεκανοπεδίου κλιματίζονται. Από το 1987 ακόμη, οι κυβερνήσεις υπόσχονται τη σταδιακή κάλυψη του συνόλου των αναγκών σε κλιματιζόμενα δωμάτια.

Ηλεγόμενη ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού, που προβάλλεται αυτές τις μέρες, δεν αποτελεί λοιπόν, παρά μια λειψή προσπάθεια εφαρμογής για όσα έχουν πληρώσει και δικαιούνται οι φορολογούμενοι εργαζόμενοι. Οι κυβερνητικές υποσχέσεις και μεταθέσεις ευθυνών είναι η επιβεβαίωση της εγκατάλειψης από την πολιτική της της αντιμετώπισης των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων, αφού σκοπός της είναι η εξυπηρέτηση της πλουτοκρατίας.

Χριστίνα ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Καταυλισμοί

Αλλα τους λέγαν

οι ταγοί

πριν από δέκα

μήνες,

σπίτια τους τάζαν

«άνετα,

με κήπους

με πισίνες»

και τελικά

τους στοίβαξαν