ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πριν το χάραμα

Καθημερινά υπάρχουν δεκάδες κείμενα στον αστικό Τύπο στα οποία μπορείς να σταθείς για να δείξεις την ξεφτίλα αυτών που στο όνομα της δημοσιογραφίας κάνουν καθαρό πως έχουν ταυτιστεί με τους δυνάστες, δυνάστες οι ίδιοι στον τομέα τους.

Υπάρχουν και μερικά που προσπαθούν να σταθούν με αξιοπρέπεια, γνωρίζοντας πως δεν είναι μόνο αστός ο αναγνώστης τους.

Τέτοιες ώρες, παραμονή της μεγάλης απεργίας, δε θες να χαλάς το κέφι, τη χαρά που δίνει η ίδια η οργάνωση της απεργίας. Δίνεις χώρο λοιπόν σ' ό,τι προσθέτει έστω κι ένα χαλικάκι σ' αυτό που χτίζεις.

Για τους άλλους, ξέρεις ήδη, ό,τι γράψανε χτες και προχτές, τα ίδια θα γράψουνε κι αύριο. Τι κριτική να κάνεις σ' αυτόν που στην «Καθημερινή» έχει να μοστράρει όλη κι όλη την ιδιότητά του «καθηγητής στο Yale» για να βεβαιώσει πως οι καλύτερες στιγμές του τόπου ήταν όταν η αστική τάξη μάτωσε ένοπλα την εργατική; Ασε τον άλλο, τον «Πάσχο» στο ίδιο μαγαζί, που νομίζει πως μπορεί να ξεμπερδεύει με το ΚΚΕ καταλογίζοντάς του θεωρίες συνωμοσίας. Λίγοι, πολύ λίγοι, απέναντι στο μεγαλείο της εργατικής τάξης, ειδικά τέτοιες ώρες που εργάτη τον εργάτη προετοιμάζει την απεργία της.

Κρατάς στη βάση της σελίδας τα κύρια άρθρα, αυτά που εκφράζουν κεντρικά τη γραμμή τους.

Μέλι στάζει η πένα του ενός από την έγνοια του να είναι «κοινωνικά δίκαια» όσα ήδη έχουν κραχτεί σαν άγρια αντεργατικά. Ο ίδιος τα έχει περιγράψει κομψά ως «μη αρεστά» κι έχει εντοπίσει τον κίνδυνο να προκληθούν κοινωνικές αντιδράσεις. Κατανοητή η έγνοια... Είναι η ίδια με του επόμενου αρθρογράφου που προσφέρεται ως ομοτράπεζος για «εθνική συνεννόηση». Πιο λαϊκά, στο τρίτο κατά σειρά άρθρο, περισσεύει το παράπονο απ' όσους πήραν, ξαναπήραν και περιμένουν να ξαναπάρουν κρατικό χρήμα. Αργεί, λέει, και χωρίς κρατικό χρήμα, δουλειά δε γίνεται. Είναι που είναι αυτοδημιούργητοι οι άνθρωποι.

Ωραιότεροι όμως οι αστοί αντιεξουσιαστές της ενημέρωσης. Που εμφανίζουν την κυβέρνηση «μαχόμενη» για το Πρόγραμμα Σταθερότητας, ενάντια σε κάποιες κακές σκιές που δεν το θέλουν, υποτίθεται. Χωρίς να ζητά «εθνική στήριξη», υποβάλλει την ιδέα ότι σε μια τέτοια μάχη η κυβέρνηση δεν πρέπει να αφήνεται μόνη της.

Εκεί, όμως, που γράφει ιστορία η αστική δημοσιογραφία είναι όταν από θέσεις «ευρωπαϊκής αριστεράς», διαπιστώνει πως τα μέτρα της κυβέρνησης δεν υπακούουν σε στρατηγική, ότι είναι ενάντια στο ευρώ και χρεώνονται οι απεργοί να διορθώσουν την κατάσταση, προφανώς διαδηλώνοντας για τη σωτηρία του ευρώ. Με κάτι τέτοια, συγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνουμε γιατί στεναχωριέται ο Τσίπρας που θα είναι μόνος του να χειροκροτά τον Παναγόπουλο.

Η πιο καλή στιγμή πριν από μια μεγάλη απεργία είναι αυτή που κλείνεις την τηλεόραση. Είναι η ώρα που αρνείσαι να δεχτείς τον κατασκευασμένο τρόμο. Και γυρνάς στον διπλανό σου για να κουβεντιάσεις τις δικές σας έγνοιες. Ποιον ξεχάσαμε; Σε ποιον ασκεί μεγαλύτερη πίεση το αφεντικό; Τι έγινε στη συνέλευση; Πώς θα κατεβείτε στη συγκέντρωση; Τέτοια πράγματα.

Από τον καιρό της μεγάλης ανατροπής, ένα απ' αυτά που ήταν σχεδόν απαγορευμένο ήταν και η λέξη εργάτης. «Απασχολήσιμοι» λένε και δώσ' του μια απ' τα ίδια. Ηταν ξύλινη λέξη ο εργάτης. Και να που ξανάρχεται με όλο της το μπόι, η λέξη. Αυτουνού που παράγει το έργο. Αυτουνού που απ' τη δουλειά του παράγονται τα πάντα. Και που όσο αποκτά συνείδηση αυτής του της θέσης τα ζητάει όλα. Πώς το λένε; Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν το χάραμα; Ετσι.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

ΨΑΧΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΟΡΟΪΔΑ: «Τα όποια πρόσθετα μέτρα θα αποδώσουν περισσότερο αν εξασφαλίζουν τη σχετική ανοχή της κοινής γνώμης, προκαλούν τις λιγότερες κοινωνικές αντιδράσεις και δεν αγνοούν τους οικονομικά ασθενέστερους και τις ανάγκες τους. Δεν θα είναι ασφαλώς εύκολες οι αποφάσεις που καλείται να πάρει η κυβέρνηση. Και οπωσδήποτε δεν θα είναι και αρεστές. Οφείλουν όμως να είναι όσο το δυνατόν δικαιότερες κοινωνικά» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ ΦΑΚΑ: «Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ο πρωθυπουργός έχει εξαντλήσει όλους τους άσους από το μανίκι του (...) ας ζητήσει τη βοήθεια του λαού και των πολιτικών ηγεσιών του (...) έστω αυτή την τελευταία ώρα να αντιμετωπίσουμε την κρίση ενωμένοι» (το άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΝΟ: «Η αλήθεια είναι ότι έγιναν κάποια πράγματα για τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων. Οπως π.χ. οι νομοθετικές πρωτοβουλίες στη ρύθμιση των σχέσεών τους με το τραπεζικό σύστημα - χρέη, δάνεια κλπ. - ή η απλούστευση των διαδικασιών συμμετοχής τους σε προγράμματα. Από παντού όμως το μήνυμα είναι το ίδιο: η αγορά παραμένει στεγνή, ήτοι η οικονομία είναι ακίνητη» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

ΔΗΛΑΔΗ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ; «Υπό καθεστώς πιέσεων και περίεργων μαγειρεμάτων η ελληνική κυβέρνηση δίνει τη μάχη για την αποτελεσματική εφαρμογή του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΣΤΟ ΕΥΡΩ Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥΣ: «Τα μέτρα που χωρίς καμία διάθεση διαπραγμάτευσης αποδέχεται η κυβέρνηση επιδεινώνουν την κρίση (...) πρόκειται για έλλειψη στρατηγικής και τακτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης (...) δεν γνωρίζουν ότι ανοίγουν την κερκόπορτα του ευρώ στον αμερικάνικο παράγοντα (...) η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, όπως σηματοδοτείται και με την πανελλαδική απεργία της Τετάρτης αποτελεί αντίβαρο για προοδευτικές εξελίξεις» (από το κύριο άρθρο στην ΑΥΓΗ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Να γίνει με το ΠΑΜΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ στις 24 Φλεβάρη

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οι απαιτήσεις της ΕΕ η κόκκινη γραμμή της Αθήνας

ΤΟ ΒΗΜΑ: Θεραπεία - σοκ αποφασίζει ο Γ. Παπανδρέου

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ

ΤΑ ΝΕΑ: Σκληρό πόκερ Γιώργου για δάνειο 25 δισ. ευρώ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Μαγειρείο για βοήθεια 25 δισ.

Η ΧΩΡΑ: Πορεία σε ομίχλη η αναζητηση 25 δισ. ευρώ για πληρωμή τόκων

ΕΘΝΟΣ: ΤΡΙΑ ΣΕΝΑΡΙΑ για τελικό «deal» με την ΕΕ

Η ΑΥΓΗ: Ωρα μηδέν

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ ΓΙΑ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ναι, ξαναγεννιέται η ΝΔ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ κορυφαίων υπουργών

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Ο Γ.Α.Π. ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: «ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ηγεμονική δύναμη»

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Η απάτη της ΝΔ με το έλλειμμα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΟΛΕΘΡΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Μια συλλογική ταυτότητα

«Οι δούλοι δεν πρέπει να καταλάβουν ποτέ πως έχουν έναν κοινό προορισμό. Πρέπει να υπονομευτούν, πρέπει να διχαστούν, πρέπει να ριχτούν ο ένας εναντίον του άλλου. Οι φτωχοί εργαζόμενοι, οι νέοι, οι κάτοικοι των πόλεων, οι μετανάστες, οι άνεργοι, οι υπάλληλοι, οι απεργοί, οι περιθωριακοί, οι συμβασιούχοι, οι απολυμένοι - χίλιες δυο λέξεις που περιγράφουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αλλά η λέξη "εργάτης" πουθενά. Εργάτης του πνεύματος; Εργάτης της γης; Εργάτης της φάμπρικας; Πουθενά. Η λέξη μοιάζει σαν να έχει αποσυρθεί από την κυκλοφορία, προσαρμοσμένη κι αυτή στους σύγχρονους καιρούς μας, που, πριν ακόμη η οικονομική κρίση τινάξει το σύμπαν στον αέρα, υπόσχονταν να γίνουμε όλοι παροχείς υπηρεσιών ή αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες. Κι όμως, αυτή η λέξη εμπεριέχει όλες τις άλλες, σαν μια συλλογική ταυτότητα.

στρεβλά είδωλα στον καθρέπτη

Μια ταυτότητα που καμιά επίσημη αρχή δεν είναι πρόθυμη να χορηγήσει. Οι άνεργοι; Τεμπέληδες που δεν θέλουν να δουλέψουν. Οι νέοι; Αλήτες περιθωριακοί. Οι απεργοί; Εγωιστές που δεν σκέφτονται παρά μονάχα τα συμφέροντά τους. Οι διαδηλωτές; Τρομοκράτες. "Η ταξική συνείδηση στους πλούσιους είναι πολύ ισχυρή, ενώ στους φτωχούς έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά", έλεγε η δημοσιογράφος Μόνα Σολέ σε συνέντευξή της στο ιστολόγιο "Αrticle11". "Στον καθρέφτη, οι πλούσιοι κοιτάζουν δικαιωματικά το εξωραϊσμένο είδωλό τους. Αντίθετα, στον ίδιο καθρέφτη, οι λαϊκές και μεσαίες τάξεις δεν βλέπουν τίποτα άλλο από θολά είδωλα, απατηλά υποδείγματα επιτυχίας, που στόχο έχουν να τις κάνουν να ξεχάσουν την ταυτότητά τους".

Το τέλος της αυταπάτης

Η αυταπάτη αυτή πλησιάζει στο τέλος της. Συντρίφτηκε από τις μεγάλες αλήθειες που αποκάλυψε η οικονομική κρίση, στην Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία: πριν ακόμη κινδυνέψουν οι χώρες με χρεοκοπία, είχαν χρεοκοπήσει οι λαοί τους από τη λιτότητα. Εχοντας φτάσει πια στα όριά τους, τα θύματά της αρνούνται να σωπάσουν και αναγγέλλουν κινητοποιήσεις. Η επικίνδυνη τάξη επιστρέφει για να επιβεβαιώσει τον εαυτό της. Ξαναγεννιέται από τις στάχτες της. Το πρόβατο γίνεται λιοντάρι για να γλιτώσει το σφαγείο» (τα αποσπάσματα από τη στήλη του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ)