ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μίλησε ο εργαζόμενος λαός

Στις προχτεσινές απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα συμμετείχαν μαζικά χιλιάδες εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέοι των λαϊκών οικογενειών. Παρά τους εκβιασμούς όλων των κομμάτων της πλουτοκρατίας και των αστικών ΜΜΕ, παρά την εργοδοτική τρομοκρατία, παρά τις αυταπάτες που καλλιεργούνται «εξ αριστερών», παρά τις εκκλήσεις για συναίνεση. Παρ' όλα αυτά, η απεργία ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων και οι απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, με αποκορύφωμα τη συγκέντρωση στην Ομόνοια, ήταν οι μεγαλύτερες, οι πιο μαζικές και μαχητικές των τελευταίων χρόνων.

Δεν ήταν όμως μόνο η μεγάλη συμμετοχή του εργαζόμενου λαού στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα, που χαρακτήρισε την πανεργατική κινητοποίηση. Πολύ περισσότερο, ήταν το μήνυμα που ήχησε βροντερά στους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας, από εργάτες του χεριού και του πνεύματος. Φάνηκε ότι η συναίνεση, που καλούν και επικαλούνται η κυβέρνηση, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ., δεν είναι και τόσο δεδομένη όσο εμφανίζουν τα δημοσιογραφικά επιχειρηματικά συγκροτήματα. Αντίθετα, το μήνυμα που έστειλαν χιλιάδες και χιλιάδες ήταν πως οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να συναινέσουν στα αντεργατικά μέτρα. Οτι δεν τρομοκρατούνται από την εργοδοσία, την κυβέρνηση, τη ΝΔ, την ΕΕ. Δεν έχουν καμία δουλειά στη συζήτηση - θέατρο σκιών για τα ελλείμματα των μονοπωλιακών ομίλων και το δανεισμό για λογαριασμό τους. Δεν είναι «εθνική υπόθεση» ποιο από τα μονοπώλια θα βγει ενισχυμένο από την καπιταλιστική κρίση. Στα πανό και τα συνθήματα αυτό που κυριαρχούσε ήταν: «Καμία θυσία για την πλουτοκρατία».

Αλλο στοιχείο ήταν οι διεκδικήσεις ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών, λαϊκών αναγκών που μπορούν να ικανοποιηθούν σήμερα κόντρα στην πολιτική του μαύρου μετώπου κεφαλαίου, κυβέρνησης, ΕΕ. Οι εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και τα άλλα λαϊκά στρώματα διαδήλωσαν κόντρα στην πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλίων, διεκδικώντας τη δουλειά και τη ζωή τους, σύμφωνα με τον παραγόμενο πλούτο, την πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης και όχι σύμφωνα με τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας, τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε τελευταία ανάλυση, αυτοί παράγουν τον πλούτο. Το πλαίσιο πάλης, που «οδηγούσε» την κινητοποίηση πανελλαδικά, «αγκάλιαζε» όλες τις πτυχές της ζωής της λαϊκής οικογένειας. Το στίγμα των ταξικών συγκεντρώσεων ήταν ξάστερο: Πατριωτισμός είναι το δίκιο του εργαζόμενου λαού, που δεν είναι άλλο από τη διεκδίκηση του πλούτου που παράγει.

Ολα τα παραπάνω αντικειμενικά συνδυάζονταν με καταδίκη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού της πλειοψηφίας των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ως μέρος του προβλήματος που απαιτεί αντιμετώπιση για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Στην προχτεσινή διαδήλωση δεκάδες χιλιάδες απεργοί γύρισαν την πλάτη στους εργατοπατέρες, που «διαδήλωναν» για να στηρίξουν την κυβέρνηση κόντρα δήθεν στις αγορές, δηλώνουν σύμμαχοι των βιομηχάνων και των επιχειρηματιών και παρουσιάζουν τα ελλείμματα της πλουτοκρατίας ως ελλείμματα της «χώρας», ζητώντας ενίσχυση της καπιταλιστικής παραγωγής. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δεν «ξεχνούν» την εργοδοτική κι απεργοσπαστική στάση των συνδικαλιστών των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, αλλά και την υπονομευτική τακτική της «Αυτόνομης Παρέμβασης», το συμβιβασμό τους με τα συμφέροντα της καπιταλιστικής οικονομίας και τις αυταπάτες που σκορπούν. Πολλοί εργαζόμενοι διαδήλωσαν για πρώτη φορά με τις σημαίες του ΠΑΜΕ και τα πανό των ταξικών συνδικάτων. Αυτός είναι ο δρόμος της ταξικής πάλης.

«Σκόνη» η εικονική συναίνεση

Γρηγοριάδης Κώστας

Μάταια προσπαθεί το κυβερνητικό επιτελείο και προσωπικά ο πρωθυπουργός να καλλιεργήσουν την εντύπωση ότι ο εργαζόμενος λαός αποδέχεται ασμένως... τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα. Η εικονική λαϊκή συναίνεση που κατασκευάζεται συστηματικά από πολλές πλευρές δέχτηκε καίριο πλήγμα από τη συμμετοχή των εργαζομένων στην πανεργατική απεργία και τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Βέβαια, ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, ανήμερα της απεργίας, δήλωνε στο αυστραλιανό δίκτυο ABC ότι «ακόμη και τώρα, μετά την ανακοίνωση των μέτρων λιτότητας και του σχετικού Προγράμματος (σ.σ. Σταθερότητας), τα ποσοστά αποδοχής μας κυμαίνονται μεταξύ 60% και 70%»(!). Ισχυριζόταν ακόμα ότι παρόλο που οι «αλλαγές» που προωθεί η κυβέρνηση είναι επώδυνες «ο λαός λέει, "ας προχωρήσουμε, ας γίνει να τελειώνουμε"»(!). Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση εμφανίζει την επιθυμία της, που είναι και επιθυμία του κεφαλαίου και της ΕΕ, ως πραγματικότητα. Η πολυπόθητη λαϊκή συναίνεση στα αντιλαϊκά μέτρα ποτέ δε θα υπάρξει, γιατί απλούστατα δεν είναι δυνατόν να αποδεχτούν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να σφαγιαστούν όλα τα δικαιώματά τους, προκειμένου να προστατευτεί η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ολοένα και περισσότεροι, όπως έδειξε και η προχτεσινή απεργία, συνειδητοποιούν ότι πρέπει να υπάρξει ταξική απάντηση στον πόλεμο που έχει εξαπολυθεί σε βάρος των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και βέβαια οι μεγάλοι αγώνες είναι μπροστά μας.

Αντιλαϊκή λαίλαπα δίχως τέλος

Καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχει βέβαια η βολική θεωρία των κυβερνώντων περί δήθεν «έκτακτων συνθηκών» που επιβάλλουν τη λήψη «έκτακτων μέτρων». Είναι ολοφάνερο ότι θέλουν να καλλιεργήσουν αυταπάτες ότι τάχα μετά τα βαριά αντιλαϊκά μέτρα που θα ληφθούν φέτος, άντε και τα επόμενα 2-3 χρόνια, όλα θα διορθωθούν με την «ανάπτυξη» που θα έρθει και άλλα τέτοια. Καθόλου όμως δε συμμερίζονται αυτή την «αισιοδοξία» οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί που δεν καταλαβαίνουν και πολύ από «πολιτικό κόστος». Το ΔΝΤ, λοιπόν, βγήκε και δήλωσε με το γνωστό ωμό τρόπο του ότι «η προσαρμογή (σ.σ. διπλωματική έκφραση του γδαρσίματος των λαών) για ορισμένες χώρες θα είναι εξαιρετικά επώδυνη και θα απαιτήσει παρατεταμένες προσπάθειες σε χρονικό διάστημα 10 ή 20 χρόνων». Μάλιστα, ο επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι η χώρα μας ανήκει σε αυτή την κατηγορία, αφού εκτός των άλλων δεν έχει την επιλογή της υποτίμησης του νομίσματός της... Ο ίδιος βέβαια δεν άφησε περιθώρια αυταπατών ούτε για τη συνταγή που θα εφαρμοστεί: «Οι θυσίες στους μισθούς θα είναι αναπόφευκτες για να ανακτηθεί ανταγωνιστικότητα», είπε, καθώς επίσης «η μείωση των κοινωνικών δαπανών καθώς και η αύξηση των φόρων»... Ολα αυτά βέβαια αποτελούν, καιρό τώρα, κυβερνητικό πρόγραμμα τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Οσο για τη θεωρία περί άγριων τώρα μέτρων για να έρθει μετά η ανάπτυξη που θα ωφελήσει και το λαό, τα αντιλαϊκά μέτρα τα εφάρμοζαν και όταν υπήρχε ανάπτυξη πριν την κρίση. Εχει πείρα ο λαός. Η όποια ανάπτυξη θα είναι ανάπτυξη του κεφαλαίου και των κερδών, επομένως αντιλαϊκή. Και, τέλος, τα άγρια μέτρα είναι μόνιμα και όχι προσωρινά.

Αλήθειες και «το λάθος»

Πανθομολογούμενες, πλέον, αλήθειες έλεγε χτες στην εκπομπή του (στον «Ρίαλ») ο Ν. Χατζηνικολάου όσον αφορά την επιλογή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για να περάσουν τα προαποφασισμένα άγρια αντιλαϊκά μέτρα. «Με τέτοια μέτρα, αν ήταν κυβέρνηση η ΝΔ θα είχε καεί το πελεκούδι», σχολίαζε εμφανώς ικανοποιημένος, σπεύδοντας να επεξηγήσει γιατί «σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά». Οπως είπε: «οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ και τα πράγματα κυλούν με πολλή προσοχή. Με ιατρική ακρίβεια αρχίζουν και τελειώνουν οι 24ωρες απεργίες. Ετσι και να έχουμε το άλλοθι ότι κινηθήκαμε, αλλά και να μην υπονομεύσουμε την κυβέρνηση». Το πολιτικό συμπέρασμα, λοιπόν, του γνωστού μεγαλοδημοσιογράφου είναι: «ίσως αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που έπρεπε αυτή την περίοδο, τη δύσκολη, να έχουμε μια κυβέρνηση "προοδευτική"»... Τα παραπάνω αποτελούν βέβαια κυρίαρχες απόψεις μεταξύ των κύκλων της πλουτοκρατίας. Το λάθος που κάνουν είναι ότι θεωρούν δεδομένη την λαϊκή συναίνεση στα άγρια αντιλαϊκά μέτρα, μόνο και μόνο επειδή στο τιμόνι της εξουσίας βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ. Γιατί πράγματι η άρχουσα τάξη επέλεξε το ΠΑΣΟΚ για το πέρασμα τέτοιων άγριων αντιλαϊκών μέτρων αφού η σοσιαλδημοκρατία έχει πείρα στο να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις. Εχει επίσης δίκιο η δημοσιογράφος ως προς τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μόνο που σ' αυτές συναποφασίζουν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ. Εκεί που μάλλον τα λέει μισά είναι ως προς το «με ιατρική ακρίβεια αρχίζουν και τελειώνουν οι 24ωρες απεργίες», αποδίδοντας τις εργατικές κινητοποιήσεις μόνο στις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Που πράγματι όχι μόνο δεν κάνουν κινητοποιήσεις αλλά στηρίζουν κυβέρνηση και εργοδοσία, όπως και ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ.. Αλλά υπάρχει και το ΠΑΜΕ. Ο ταξικός πόλος στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που όχι μόνο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια σ' αυτή την πολιτική αλλά οργάνωσε και τις απεργίες τόσο στις 17 Δεκέμβρη, όσο και στις 10 Φλεβάρη, αλλά και την προχτεσινή, που απέδειξε και τη γύμνια του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού.