Διαβάζουμε σε χτεσινή εφημερίδα πως στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών της Γαλλίας γίνονται έρευνες, οι οποίες αν εξελίσσονταν και μακροπρόθεσμα περνούσαν στην κλινική ιατρική, τότε θα ήταν πιθανόν οι άνθρωποι να ξεπεράσουν ακόμη και τα 120 χρόνια ζωής. Μπαίνει όμως το εξής ερώτημα από διάφορους επιστήμονες: «Θα είναι δυνατόν να είναι παραγωγική και οικονομικά σταθερή μια κοινωνία υπερηλίκων;».
Ο καπιταλισμός μαθαίνει στον επιστήμονα να «προσαρμόζεται» στα στενά όριά του. Η επιστήμη αξιοποιείται μόνο - ή σχεδόν πάντα - για σκοπούς που υπηρετούν τα κέρδη. Επιστήμονες ταγμένοι να υπηρετούν τα κέρδη δεν μπορούν να «δουν», παρά τις γνώσεις τους, τις ανάγκες της κοινωνίας και των ανθρώπων, δεν μπορούν να δουν την ιστορική κίνηση, την κοινωνική εξέλιξη, δεν μπορούν καν να φανταστούν ότι στο μέλλον η κοινωνία δε θα είναι οργανωμένη όπως σήμερα. Σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, οι άνθρωποι θα μπορούν να κάνουν όσα παιδιά θέλουν, θα υπάρχει δουλειά για όλους γιατί θα υπάρχει σχεδιασμός, οι άνθρωποι θα δουλεύουν λιγότερο και οι ηλικιωμένοι δε θα αντιμετωπίζονται όπως σήμερα με τον όρο «το κόστος της γήρανσης»! Το ότι θα ζουν περισσότερο δεν θα είναι το κύριο επιχείρημα του εργατικού κράτους για να τους βάζει να δουλεύουν μέχρι τον τάφο...
Τα εμπόδια που βάζει η καπιταλιστική «πρόοδος» στις παραγωγικές δυνάμεις αναδείχτηκαν στην πρόσφατη σύσκεψη συνδικαλιστών που έκανε το ΠΑΜΕ μπροστά στα συλλαλητήρια που οργανώνει μαζί με την ΟΓΕ στις 8 Μάρτη. Μεταξύ άλλων η κουβέντα επικεντρώθηκε στις ελλείψεις που υπάρχουν σε ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας, οι οποίες θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν αν η παραγωγή και η οικονομία οργανώνονταν με βάση τα λαϊκά συμφέροντα.
Για παράδειγμα, όπως αναφέρθηκε, στις οικοδομικές και κατασκευαστικές εργασίες, η ένταξη στην παραγωγή των νέων τεχνολογιών καθορίζεται από το αν θα μειωθούν τα κέρδη της εργοδοσίας. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε (με συγκεκριμένο σχέδιο) να συμβάλει στη μεγαλύτερη ασφάλεια για τους εργαζόμενους στον κλάδο, αλλά και στη συνολική μείωση της εντατικοποίησης της εργασίας. Πόσο μάλλον που ο κλάδος της οικοδομής, είναι απ' αυτούς με τα περισσότερα εργατικά «ατυχήματα».
«Φυγομαχεί όποιος δε θέτει ζητήματα αλλαγών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Παραδίδεται όποιος δεν αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία των αγορών. Φυγομαχεί όποιος θέλει παράλληλους μονολόγους εν κενώ, χωρίς καθαρές κουβέντες (...) Θα έρθει, λοιπόν, τώρα στη Βουλή για να εξηγήσει: Ποιoς τον εξουσιοδότησε να εφαρμόσει μια πολιτική εκ διαμέτρου αντίθετη με τις προεκλογικές του εξαγγελίες; Ποιες θα είναι οι συνέπειες των επιλογών του για το εισόδημα του πολίτη (...) Ο ρόλος της κυβέρνησης δεν είναι να τρομοκρατεί τον ελληνικό λαό, αλλά να υπερασπίζεται τα συμφέροντά του έναντι των αγορών. Ο Πρωθυπουργός συνεχίζει να κοιτάει την ατζέντα των συμφερόντων του κεφαλαίου».
Μ' αυτό το «εμπνευσμένο» σχόλιο απάντησε το Γραφείο Τύπου του ΣΥΝ στην ομιλία του Πρωθυπουργού στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ προχτές βράδυ. Βεβαίως, ο πρωθυπουργός ούτε φυγομαχεί ούτε παραδίδεται. Εδώ είναι και δίνει τη μάχη του για τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί. Εδώ είναι και παίζει το ρόλο του που βεβαίως δεν είναι αυτός που ισχυρίζεται ο ΣΥΝ, αλλά ο αντίστροφος. Δεν έχει τίποτα να εξηγήσει ο πρωθυπουργός, η πολιτική του δε χρειάζεται ερμηνευτικές εγκυκλίους. Αν ο ΣΥΝ δεν έχει καταλάβει και περιμένει εξηγήσεις, δε συμβαίνει το ίδιο με το λαό που έχει πλήρως αντιληφθεί ποιες θα είναι οι συνέπειες της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Μένει να αντιληφθεί αυτό το οποίο ο ΣΥΝ με κάτι τέτοιες παρεμβάσεις συσκοτίζει. Οτι αυτή η πολιτική δεν παίρνει μπαλώματα, διορθώσεις, δεν αλλάζει αναλόγως των προσώπων που την ασκούν, αλλά μόνο ανατρέπεται. Η ατζέντα των συμφερόντων του κεφαλαίου θα είναι «ευαγγέλιο» για οποιαδήποτε κυβέρνηση ως τη μέρα που ο λαός θα την καταστρέψει, ανατρέποντας την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου.
Ο λαός δέχεται μια γιγαντιαίων διαστάσεων επίθεση και οι Οικολόγοι - Πράσινοι καταγγέλλουν: «Οχι άλλα αποσπασματικά μέτρα, χρειαζόμαστε συνολικό σχέδιο για να βγούμε από την κρίση!»... Και επικρίνουν την κυβέρνηση γιατί «ανακοίνωσε άλλο ένα κύμα αποσπασματικών μέτρων που στοχεύει μόνο στις τρέχουσες δημοσιονομικές ανάγκες, χωρίς να συνδέεται με μια συνολική εξυγίανση του δημοσίου αλλά και με τη μεταρρύθμιση και αναζωογόνηση της πραγματικής οικονομίας». Την επικρίνουν, δηλαδή, που δεν τα σάρωσε όλα μεμιάς και άφησε κάτι και για αργότερα... Την προειδοποιούν για την πιθανή διατάραξη της «κοινωνικής συνοχής (...) ενώ είναι αμφίβολο αν θα πετύχει έστω και τους δημοσιονομικούς στόχους» και την επικρίνουν ότι «είναι απαράδεκτο, 5 μήνες μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση να μην έχει ακόμη συνολικό σχέδιο εξόδου από την κρίση»!
Εμείς τι να πούμε; Ο κατήφορος μερικών, ακόμα κι εκεί που νομίζεις ότι τελειώνει, αποδεικνύεται ότι έκανες λάθος...
Γιατί, βέβαια, οι περικοπές μισθών και οι αυξήσεις των φόρων δεν είναι «χρέος» προς τους εργαζόμενους. «Χρέος» του ΠΑΣΟΚ προς το κεφάλαιο είναι και ξεπληρώνεται με δόσεις.
Ετσι, λοιπόν, «χρέος» των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των αγροτών και των μικρομεσαίων είναι να ανατρέψουν αυτήν την πολιτική, και, μάλιστα, είναι χρέος προς τον εαυτό τους.
Αλλωστε, σε τέτοιες περιπτώσεις άγριας επίθεσης, καλύτερος σύμβουλος από τον ...Κωνσταντίνο Μητσοτάκη δεν υπάρχει. Αρκεί να ερμηνεύεις αυτά που λέει ...από την ανάποδη.
Οταν, λοιπόν, ο πρώην πρωθυπουργός δηλώνει ότι το βασικό θέμα είναι να μην υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά «ομοψυχία» και «εσωτερικό μέτωπο», καταλαβαίνει εύκολα κάθε μισθωτός τι πρέπει να κάνει.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΣΤΕΙΟΤΗΤΕΣ του είδους τα θέματα αυτά αφορούν μόνον τους δημόσιους υπαλλήλους και όχι τον ιδιωτικό τομέα, φυσικά κανείς δεν τα πιστεύει.
Οχι μόνο γιατί η φορολογία αφορά τους πάντες, αλλά και γιατί είναι εύκολο να καταλάβει κανείς συνολικά πού το πάνε.
Λέτε να μην επιθυμούν να πληρωθεί η κρίση και από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα; Λέτε να θέλουν να τους ...βγάλουν έξω από το «μεγάλο κόλπο», που έχουν εδώ και καιρό ετοιμάσει;
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ από την άλλη που δηλώνει αντίθετος στα μέτρα, αλλά, εντούτοις, τονίζει πως «η κυβέρνηση άργησε 5 ολόκληρους μήνες». Αργησε να κάνει τι; Ρωτάμε εμείς...
Προφανώς, να λάβει τα μέτρα που έλαβε και που η Νέα Δημοκρατία τα πρότεινε ευθέως προεκλογικά.
Ας μην προσπαθεί, λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία να ξεφύγει. Είναι συνένοχη σ' αυτήν την πολιτική και - δικαίως - θα εισπράξει (και αυτή) την οργή του κόσμου...
Αυτό ακριβώς φοβούνται όπως «ο διάολος το λιβάνι». Να ξεφύγει ο λαός από τη στρούγκα της υποταγής, του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Γι' αυτό καθημερινά σύσσωμα τα αστικά ΜΜΕ μιλάνε για «κρίσιμη στιγμή», για «κίνδυνο στάσης πληρωμών», για «δυσφήμηση της χώρας στο εξωτερικό», για «αποφυγή κοινωνικών συγκρούσεων για να πάει η χώρα μπροστά», για τις «απεργίες που δυσκολεύουν το δικαίωμα στην εργασία σε όσους θέλουν να εργαστούν».