Tζίφος και το «καλό χαρτί» της κυβέρνησης. Δηλαδή, το Φορολογικό, που δήθεν θα αποκαθιστούσε την αδικία, μοιράζοντας δίκαια τους φόρους.

Οι καπιταλιστές θα κερδίσουν και πάλι. Οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα θα πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά την ανάγκη του κεφαλαίου να αυξάνει διαρκώς τα κέρδη του.

Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν αυτό. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς ρόλους του αστικού κράτους και της κυβέρνησής του. Να βρίσκει διαρκώς τρόπους ώστε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο να περνά στα χέρια της ολιγαρχίας. Αυτό κάνουν πάντα ο ένας μετά τον άλλο και οι φορολογικοί νόμοι.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι το γεγονός πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμπληρώνει με ταχύτατους ρυθμούς το αντιλαϊκό παζλ της πολιτικής της. Εχει ανακοινώσει ήδη πως θα χάσουν οι εργάτες στους μισθούς, έχει ανακοινώσει πως θα χάσουν και στις εργασιακές σχέσεις, τώρα ανακοινώνει το χάσιμο και με το Φορολογικό. Ακολουθεί στην ίδια ρότα το Ασφαλιστικό.

Μια λύση - μόνο για την εκτόνωση και με τα δεσμά να είναι την επομένη βαρύτερα - είναι να τα σπάσεις όλα γύρω σου.

Πραγματική λύση είναι να συγκεντρώσεις δυνάμεις γύρω από ένα πρόγραμμα που θα δείχνει πως οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα μπορούν να οικοδομήσουν τη δική τους οικονομία χωρίς τους καπιταλιστές.

Το «χωρίς τους καπιταλιστές» είναι το κρίσιμο στοιχείο. Στην ύπαρξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής οφείλονται όλα τα δεινά των εργατών, είτε σε ανάπτυξη είναι ο καπιταλισμός, είτε σε κρίση, όπως σήμερα. Και καθώς οι κρίσεις είναι όλο και πιο πυκνές (αφού είναι όλο και πιο δύσκολη η λύση στο πρόβλημα τι να κάνουν με τα κεφάλαια που δεν μπορούν να επενδύσουν όσο δεν είναι βέβαιοι πως θα έχουν μεγαλύτερο κέρδος) έτσι και η λύση για τους εργάτες προβάλλει όλο και πιο επιτακτικά εκεί που μόνο μπορεί να υπάρχει: Στο να φύγουν απ' τη μέση οι καπιταλιστές.

Μόνο όταν ο παράγοντας καπιταλιστικό κέρδος φύγει από τη μέση, μόνο τότε η οικονομία μπορεί να οργανωθεί με διαφορετικό τρόπο, να υπακούσει σε άλλους νόμους.

Η ιδέα της ανατροπής ενδεχομένως να φοβίζει κάποιους. Κι όμως, είναι αναγκαστικός δρόμος όταν η συζήτηση αφορά πια στο τι κόσμο θέλουν, έχουν συμφέρον να ζουν οι εργάτες. Την ώρα ακριβώς που αναπτύσσεται η καθημερινή ταξική αναμέτρηση, οι ίδιες οι επιμέρους λαϊκές ανάγκες έρχονται να συμπυκνωθούν σε μια ανάγκη: Να φύγει απ' τη μέση το πρόβλημα των καπιταλιστών για να μπορέσει να εφαρμοστεί το σχέδιο των εργατών.

Εκείνη την ώρα είναι έγκλημα να περιμένεις την εξέλιξη της σφαγής.

Η ίδια η αστική τάξη κάνει καθαρό πως δεν περιμένει. Τυφώνας τα μέτρα που παίρνει. Τόσο που αναγκάζονται και στελέχη της να παριστάνουν τον έκπληκτο για το πώς ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός αποκαλύπτεται τόσο γυμνός στη βαρβαρότητά του.

Οταν οι αστοί μιλάνε με θετικό τρόπο για τη «δημιουργική καταστροφή» που χαρακτηρίζει το σύστημα, αναφέρονται τόσο στο μεταξύ τους ξεδιάλεγμα όσο και στην καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων που θα τους επιτρέψει να ξαναβάλουν μπροστά τη μηχανή του κέρδους. Δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτός να είναι ο δρόμος των λαών. Ας καταστραφούν οι καπιταλιστές. Κι όσο περνά - και περνά - απ' το χέρι των εργατών να βάλουν ένα χεράκι να γίνει πιο γρήγορη αυτή η καταστροφή, βγάζοντας απ' τη μέση κάθε εμπόδιο.

Το παράδειγμα στις αγγλικές αερομεταφορές είναι χαρακτηριστικό. Για να δημιουργηθεί ένα ισχυρότερο μονοπώλιο πρέπει να χάσουν οι εργάτες. Και το συνδικάτο τους σπεύδει να συμφωνήσει. Το έχει κάνει ήδη αρκετές φορές και η ΓΣΕΕ. Να ένα εμπόδιο που επίσης πρέπει να φύγει απ' τη μέση.

Το παράδειγμα με τους 13 καπιταλιστές που κατέχουν όσα δεν έχουν 604 εκατομμύρια ανθρώπων είναι χαρακτηριστικό για το πόσο βαθιά ανθρώπινη είναι η ανάγκη της ανατροπής.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ η χρηματοδότηση από ΕΕ ή ΔΝΤ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ολα τα νέα τεκμήρια διαβίωσης

ΤΑ ΝΕΑ: Τα νέα τεκμήρια

ΕΘΝΟΣ: ΑΡΟΝ - ΑΡΟΝ οι αλλαγές στο Ασφαλιστικό

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Λάβαρο ΔΝΤ επισείει ο Γιώργος

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Φθηνό δάνειο ή πάμε ΔΝΤ

Η ΑΥΓΗ: Εκλιπαρεί την ΕΕ παίζει με το ΔΝΤ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Τεκμήρια παντού και για πρώτη κατοικία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Στα «ΝΥΧΙΑ» του ΔΝΤ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΠΑΝΙΚΟΣ στο Δημόσιο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΠΑΝΙΚΟΣ! ΣΕ ΠΡΟΩΡΗ ΣΥΝΤΑΞΗ 250.000 ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

Ο ΛΟΓΟΣ: ΟΛΟΤΑΧΩΣ για το ΔΝΤ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΟΠΟΥ ΦΥΓΕΙ - ΦΥΓΕΙ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ερχεται το νέο Ασφαλιστικό

«...Για να αντιληφθεί ο Ελληνας την κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει (...) η δυσκολότερη μετά τον εμφύλιο (...) η επόμενη κατάσταση είναι ο πόλεμος (...) η κυβέρνηση αποφάσισε σειρά μέτρων (...) έχουν ως κύριο στόχο και πάλι τους μισθωτούς» (από άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Δεν τους έπιασε ο πόνος τους αστούς για τους εργάτες που θα πληρώσουν πάλι τον τζερεμέ. Απλά ξέρουν πως όσο κι αν κινδυνολογούν, όσο κι αν επικαλούνται το «πατριωτικό» καθήκον για να πείσουν τους εργάτες να δεχτούν αγόγγυστα τη σφαγή, ήδη ένα σημαντικό τμήμα εργατών κατανοεί ότι πράγματι βρίσκεται σε πόλεμο, με τα αφεντικά. Και ο εμφύλιος, η ταξική, δηλαδή, αναμέτρηση, που ποτέ δεν τέλειωσε, διδάσκει πως μόνο μια τάξη μπορεί να είναι η κυρίαρχη. Αυτό θέλουν να προλάβουν οι αστοί. Τη συνείδηση των εργατών με βάση και την εμπειρία από τη νέα καπιταλιστική κρίση, πως η διέξοδος δεν μπορεί παρά να δοθεί με τη μία από τις δύο τάξεις ηττημένη. Συνείδηση που οδηγεί τον εργάτη στο να δίνει τη μάχη έτσι που να μην είναι αυτός ο ηττημένος.

«Η κρίσιμη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα χρειάζεται τη συμμετοχή όλων στις θυσίες που είναι αναγκαίες» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

Γιατί δεν αρχίζουν να πληρώνουν οι καπιταλιστές; Δεν ανήκουν στους «όλους»; Οι εργάτες έτσι κι αλλιώς μόνιμα στην καταναγκαστική θυσία βρίσκονται. Καιρός είναι να αρνηθούν να πληρώσουν.

«Με τέτοιες θέσεις που αποκαλύπτουν το τεράστιο θεσμικό δημοκρατικό κενό, δεν οικοδομείται μια ένωση ισότιμων κρατών, όπως οραματίστηκαν την Ευρωπαϊκή Ενωση οι ιδρυτές της. Σ' αυτό το όραμα, για μια ευρωπαϊκή οικογένεια σύγκλισης, πίστεψαν οι λαοί της Ευρώπης. Μήπως εξαπατήθηκαν;» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η εφημερίδα που εξακολουθεί να στηρίζει από «τ' αριστερά» το Μάαστριχτ παριστάνει την ανήξερη για το φόνο. Κι ακόμα χειρότερα, κοροϊδεύει τον κόσμο μιλώντας για μια κακή Γερμανία μέσα σε μια καλή Ευρωπαϊκή Ενωση.

«Είναι καιρός μετά τον καταιγισμό των ελληνικών "ναι" να ειπωθεί κι ένα ανυποχώρητο "όχι" στις Βρυξέλλες. Κι αν έχει ανάγκη η χώρα από νέα διεθνή ερείσματα ας σπεύσει να τα αποκτήσει. Ευτυχώς υπάρχουν» (από άρθρο στον ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ).

Διαλέγοντας δήμιο γίνεται πιο γλυκός ο θάνατος; ή επειδή ένα τμήμα της αστικής τάξης έχει επιλέξει συμμαχία με άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, αυτό πρέπει να γίνει και λαϊκό αίτημα;

«Το συμπέρασμα που αβίαστα μπορεί να βγάλει ο εργαζόμενος λαός είναι ότι μια φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση περνάει υποχρεωτικά από την αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Η εναλλακτική λύση στο ευρωσχέδιο και τη βάρβαρη επίθεση κατά του λαού δεν είναι βέβαια το ΔΝΤ, όπως διαρρέει η κυβέρνηση, αλλά η ανατροπή αυτής της πολιτικής και η λαϊκή εξουσία» (το σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).