Καθώς ο στημένος «διάλογος» της κυβέρνησης στην Επιτροπή Ειδικών - που συνήλθε και χτες - βαίνει προς το τέλος του, το υπουργείο Εργασίας επιταχύνει τις διαδικασίες διαμόρφωσης του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου που θα φέρει προς ψήφιση στη Βουλή.

Η συζήτηση στην Επιτροπή αλλά και οι ακριτομυθίες κυβερνητικών παραγόντων επιβεβαιώνουν κάθε μέρα ότι οι βασικές επιλογές έχουν γίνει. Τα μέτρα είναι προαποφασισμένα και τώρα ψάχνουν για το αμπαλάζ. Στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης με την εφαρμογή του νέου συστήματος είναι η μείωση των συντάξεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η δραστική περικοπή της κρατικής συμμετοχής στη χρηματοδότηση του συστήματος, αλλά και η μείωση των εργοδοτικών εισφορών.

Βασικό εργαλείο και «εύρημα» για να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι είναι η διάσπαση, ο διαχωρισμός της μιας ενιαίας σύνταξης, που ισχύει σήμερα, σε δύο: Στο προνοιακό τμήμα, τη λεγόμενη βασική σύνταξη και στο «αναλογικό - ανταποδοτικό» τμήμα, αυτό δηλαδή που θα εξαρτάται αποκλειστικά από τις εισφορές των εργαζομένων.

Το βασικό τμήμα της σύνταξης - σύμφωνα με τα όσα έχουν ανακοινωθεί - δε θα ξεπερνά τη λεγόμενη προνοιακή σύνταξη (360 ευρώ) που δίνει σήμερα ο ΟΓΑ.

Σήμερα, κάποιος εργαζόμενος που έχει εργαστεί, π.χ., 15 χρόνια και με τα σημερινά δεδομένα κατοχυρώνει δικαίωμα συνταξιοδότησης (με 4.500 ένσημα), παίρνει από το ΙΚΑ την κατώτερη σύνταξη που ανέρχεται στα 486 ευρώ. Με το νέο σύστημα, αν κάποιος βγει στη σύνταξη με τα 15 χρόνια εργασίας, η συνολική του σύνταξη (βασική μαζί με ανταποδοτική) δε θα μπορεί να ξεπερνά τα κατώτερα όρια του ΙΚΑ, δηλαδή το ποσό των 486 ευρώ. Πράγμα που σημαίνει ότι τα 4.500 ένσημα (15 χρόνια εργασίας) επί της ουσίας δεν υπολογίζονται στη σύνταξή του, δεν προσθέτουν κάτι επιπλέον και ας ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι θα μετράνε όλα τα ένσημα.

Με άλλα λόγια, η «βασική σύνταξη» δε θα προστίθεται πάνω στο ποσό που αντιστοιχεί σε 15 έτη εργασίας, αλλά θα συνυπολογίζεται με αυτά κατά τέτοιο τρόπο ώστε μαζί με τα 15 χρόνια εργασίας να μην ξεπερνά τα σημερινά κατώτερα όρια. Κάτι που σημαίνει βέβαια ότι ουσιαστικά καταργούνται και τα κατώτερα όρια των συντάξεων.

Από εκεί και πάνω, τα υπόλοιπα 20 χρόνια εργασίας (μετά τα 15) θα υπολογίζονται με κάποιους νέους συντελεστές αναπλήρωσης που η κυβέρνηση δεν έχει ανακοινώσει ακόμα. Είναι όμως φανερό ότι αφού τα 15 χρόνια εργασίας, συνυπολογίζοντας και τη «βασική», δε θα αντιστοιχούν σήμερα σε κάτι περισσότερο από 500 ευρώ, τα άλλα 20 χρόνια εργασίας (όταν πρόκειται για 35ετία) θα οδηγούν σε μια σύνταξη πολύ μικρότερη απ' ό,τι δίνει το ισχύον σύστημα. Αυτό θα επιτευχθεί και μέσα από τους νέους συντελεστές υπολογισμού του λεγόμενου αναλογικού τμήματος της σύνταξης και μέσα από τον υπολογισμό του συντάξιμου μισθού στο σύνολο του εργάσιμου βίου.

Σε κάθε περίπτωση, οδηγός της κυβέρνησης στη διαμόρφωση των νέων συντελεστών και συνολικά του νέου συστήματος παραμένει ο στόχος κανένας εργαζόμενος να μη φεύγει νωρίτερα από 31-32 χρόνια εργασίας και η κρατική συμμετοχή στο σύστημα να μην ξεπερνά τα 11 δισεκατομμύρια ευρώ (σε σημερινές τιμές) που καταβάλλει για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Στην πραγματικότητα βέβαια οι ακόμα χαμηλότερες συντάξεις που θα αποδίδονται με το νέο σύστημα, με μαθηματική ακρίβεια θα εξωθούν τους εργαζόμενους σε αναγκαστική παραμονή και πέραν των 35 χρόνων εργασίας. Αν, μάλιστα, πάρουμε ως δεδομένο ότι στο διάστημα αυτό ο εργαζόμενος θα βρεθεί αντιμέτωπος με περιόδους ανεργίας ή υποαπασχόλησης, το βέβαιο είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι θα εξαναγκάζονται σε παραμονή στην εργασία και μετά το 65ο έτος της ηλικίας τους.

Επιπλέον, οι ανασφάλιστοι θα λαμβάνουν τη βασική σύνταξη (στα 65 χρόνια με 35 χρόνια παραμονής στην Ελλάδα), μόνο στην περίπτωση που τα εισοδήματά τους δεν ξεπερνούν κάποιο όριο, αλλά και σε συνδυασμό με άλλα κριτήρια, όπως η οικογενειακή κατάσταση.

Μάλιστα, ο πρόεδρος της Επιτροπής, Α. Στεργίου, διατύπωσε την άποψη ότι «η βασική σύνταξη θα πρέπει να μειώνεται προοδευτικά, όχι μόνο όταν αυξάνει η αναλογική σύνταξη, αλλά και όταν αυξάνει το ατομικό και οικογενειακό εισόδημα του δικαιούχου». Με δυο λόγια, η «βασική σύνταξη» γίνεται λάστιχο. Στην περίπτωση των ανασφάλιστων θα εξαρτάται και από άλλα κριτήρια, ενώ στην περίπτωση των ασφαλισμένων θα διαμορφώνεται ανάλογα με το τι είναι διατεθειμένη να πληρώσει η εκάστοτε κυβέρνηση και τη «δημοσιονομική πειθαρχία». Σε κάθε περίπτωση η «βασική σύνταξη» ούτε βασική θα είναι ούτε βέβαια σύνταξη.

Οσο κι αν η κυβέρνηση μαζί με τα διάφορα επιτελεία του κεφαλαίου προσπαθούν να τους αποπροσανατολίσουν και εγκλωβίσουν σε διαχειριστικές λογικές, οι εργαζόμενοι πρέπει ταξικά να ερμηνεύσουν και να απαντήσουν στα αντιασφαλιστικά σχέδια. Να απορρίψουν κάθε σκεπτικό που βάζει τις κατακτήσεις τους στη ζυγαριά του «κόστους» και των αντοχών της οικονομίας και να παλέψουν για αιτήματα που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες τους, όπως:

• Δημόσιο, υποχρεωτικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης για όλους.
• Κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ.
• Γενικά όρια συνταξιοδότησης 60 για τους άντρες και 55 για τις γυναίκες. Μειωμένα κατά 5 έτη για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά αντίστοιχα για άντρες και γυναίκες.
• Δημόσιο, δωρεάν, αποκλειστικά χρηματοδοτούμενο από τον κρατικό προϋπολογισμό σύστημα Υγείας. Κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία και στην Πρόνοια. Κατάργηση των προϋποθέσεων για την ανανέωση των βιβλιαρίων ασθενείας.