Ακόμη και για το 35ωρο μιλάει στην προαναφερόμενη συνέντευξη ο υφυπουργός Εργασίας. Κι επειδή, υποτίθεται πως το θέμα αυτό είναι το σοβαρότερο «σημείο τριβής», μεταξύ κυβέρνησης και πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, αξίζει να διαβάσετε, πώς αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο ζήτημα η πρώτη. Λέει ο κ. υφυπουργός:

«Μα εκ των πραγμάτων έχει τεθεί στο διάλογο (σ.σ. το 35ωρο). Εχω τονίσει πολλές φορές ότι το 35ωρο αποτελεί την απάντηση του μέλλοντος στο θέμα της απασχόλησης και της ποιότητας ζωής των εργαζομένων.

Οι συνθήκες δεν επιτρέπουν σήμερα νομοθετική ρύθμιση...

Αλλα ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το 35ωρο δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη μηχανιστική λογική του 5 Χ 7 = 35. Αν θέλουμε να προχωρήσει, πρέπει να το δούμε ενταγμένο σε ένα μείγμα μέτρων που συνδυάζει τη μείωση με τη νέα οργάνωση του χρόνου εργασίας και την εξυπηρέτηση των νέων συνθηκών, π.χ. συναλλαγής ή λειτουργίας που η αγορά επιβάλλει στις επιχειρήσεις...».

Οπως καταλαβαίνετε, το 35ωρο της κυβέρνησης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη μορφή «απελευθέρωσης» του ωραρίου εργασίας. Ενας ακόμη, εύσχημος τρόπος ελαστικοποίησής του, κατά πώς συμφέρει τους μεγάλους εργοδότες και, μάλιστα, σε όσες μεγάλες επιχειρήσεις το «μπορούν» ή με άλλα λόγια, τους συμφέρει.

Η κυβερνητική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που τόσο κόπτεται για το 35ωρο τελευταία, μπορεί να μας πει πώς το εννοεί..;

Κι επειδή πολλά λέγονται τις μέρες αυτές, για την ...αποτελεσματικότητα των διαφόρων μορφών μερικής απασχόλησης στην αντιμετώπιση της ανεργίας, όπως αυτές εφαρμόζονται για χρόνια τώρα στην ΕΕ, αναφέρουμε ορισμένα σχετικά στοιχεία, από «Το Βήμα της Κυριακής», που κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί ως έντυπο με αντικοινοτικό προσανατολισμό.

Στις χώρες της ΕΕ και, ιδιαίτερα, στην Ολλανδία, στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία και τη Γαλλία, το 80% των προσλήψεων, στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, εντάσσεται σε μορφές προσωρινής ή μερικής απασχόλησης, με συνέπεια το 27% των μισθωτών να απασχολείται, σήμερα, σε τέτοιες δουλιές. Το γεγονός αυτό, όμως, δε μείωσε - όπως όλοι γνωρίζουν και παραδέχονται και οι στατιστικές υπηρεσίες της ΕΕ - την ανεργία. (Αν, μάλιστα, θεωρηθεί άνεργος και ο μερικά άνεργος ή ο μερικά απασχολούμενος, τότε η ανεργία πολλαπλασιάστηκε.) Απογείωσε, βέβαια, τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και οδήγησε ένα μεγάλο τμήμα του εργατικού δυναμικού σε μειωμένα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Σημειώθηκε, επίσης, αρνητική εξέλιξη στη συνολική μάζα των μισθών. Στη Γαλλία, το ποσοστό των εργαζομένων που αμείβονταν με τον κατώτατο μισθό έχει διπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία (από 7,8% σε 15,6%), ενώ η «πολιτική ευελιξίας στην αγορά της εργασίας» στη Μ. Βρετανία είχε αποτέλεσμα τον επταπλασιασμό του ποσοστού των αμειβομένων με αποδοχές κάτω του 40% του αντίστοιχου μέσου όρου στα τελευταία 20 έτη.

Αυτές είναι ορισμένες μόνο από τις συνέπειες των πολιτικών «απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας», που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια στην ΕΕ. Κι έρχεται, τώρα, η κυβέρνηση να τα πλασάρει και στη χώρα μας. Και το κάνει αυτό, ενώ στην Ελλάδα - όπως γράφει και πάλι «Το Βήμα της Κυριακής» - «τα επίπεδα μισθών παραμένουν καθηλωμένα, υπό το βάρος των σφιχτών εισοδηματικών πολιτικών, που εφαρμόστηκαν τα τελευταία έτη, με συνέπεια οι πραγματικοί μισθοί στη βιομηχανία να παραμένουν στα επίπεδα του 1982, ενώ οι αμοιβές των Ελλήνων εργαζομένων αντιστοιχούν στο 70% περίπου του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Παράλληλα, ο Ελληνας εργαζόμενος υποχρεώνεται να εργάζεται κατά 89% περισσότερο χρόνο για να αποκτήσει τα ίδια αγαθά σε σχέση με τον Ευρωπαίο συνάδελφό του... Σε όλ' αυτά πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΕ το 19,5% του πληθυσμού διαβιώνει κάτω από τα όρια της φτώχειας».

Υπάρχουν, βέβαια και μερικοί ακόμη, που ισχυρίζονται ότι τα κυβερνητικά μέτρα είναι απαραίτητα, ώστε να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης (εργατικό κόστος το ονομάζουν), για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και, μετά, να προχωρήσουν σε επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, κλπ.

Οπως αναφέρει, όμως και πάλι «Το Βήμα», «το συνολικό εργασιακό κόστος ανά μονάδα προϊόντος στην Ελλάδα έχει μειωθεί κατά 11% την περίοδο 1990 - 1996 έναντι μείωσης 4% στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αν το κόστος εργασίας ήταν ο θεμελιώδης παράγοντας της ανταγωνιστικότητας, η Ελλάδα θα έπρεπε συγκριτικά να κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει...»

Εμείς, συμπληρώνοντας, να θυμίσουμε, πως δεν κατέχει, βέβαια, η Ελλάδα την πρώτη θέση στην ανταγωνιστικότητα, αλλά οι εδρεύουσες στην Ελλάδα μεγάλες επιχειρήσεις (ελληνικές και ξένες) πήραν την πρώτη θέση στην κερδοφορία...