βοήθεια στο γιό μου θάστελνες τον Αγγελο από πέρα.

Κι, αχ, Θε μου, Θε μου, αν είσουν Θεός κι αν είμασταν παιδιά σου

θα πόναγες καθώς εγώ, τα δόλια πλάσματά σου.

Κι αν είσουν δίκαιος, δίκαια θα μοίραζες την πλάση,

κάθε πουλί, κάθε παιδί να φάει και να χορτάσει.

Γιε μου, καλά μου τάλεγε το γνωστικό σου αχείλι

κάθε φορά που ορμήνευε, κάθε φορά που εμίλει:

Εμείς ταγίζουμε ζωή στο χέρι: περιστέρι,

κι εμείς ούτ' ένα ψίχουλο δεν έχουμε στο χέρι.

Εμείς κρατάμε όλη τη γης μες στ' αργασμένα μπράτσα

και σκιάχτρα στέκουνται οι Θεοί κι αφέντη έχουνε φάτσα».

*

(Γιάννης Ρίτσος, «Επιτάφιος»)

Και σε εκείνους που ζουν από ξένη εργασία, η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φθηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε πολύ συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού».

*

(Βλαντιμίρ Λένιν, «Σοσιαλισμός και Θρησκεία»).

Eurokinissi

» Εσύ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, σε σένα έδωσα όλη μου την εύνοια.

» Τότε ο Ιησούς κατάλαβε πως σύρθηκε στην πλάνη, όπως σέρνεται ο αμνός στη σφαγή, ότι η ζωή του χαράχτηκε για να πεθάνει έτσι από την αρχή της αρχής, και, όπως θυμήθηκε τον ποταμό αίματος και τον πόνο που θα γεννηθεί απ' αυτόν και θα πλημμυρίσει τη γη, κραύγασε προς τον ανοιχτό ουρανό, όπου ο Θεός χαμογελούσε,

» Ανθρωποι, συγχωρήστε τον, γιατί δεν ξέρει τι κάνει»...

*

(Ζοζέ Σαραμάγκου, «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», εκδόσεις «Καστανιώτη»).

Θα 'μαι σύντομος

όπως όλοι οι αληθινά μεγάλοι. Δε με ξέρετε;

Είμαι, λοιπόν, εγώ που φώναξα πριν τόσες χιλιάδες

Χρόνια, εκείνο το ασύγκριτο, μάταιο "νενικήκαμεν".

Εγώ που πρόδωσα τους Ελληνες σ' όλες τις μάχες και

τους Πέρσες

σ' όλη την αιωνιότητα. Ακριβώς, το μαντέψατε!

Είμαι ο Λάζαρος.

Εγώ που μου φωνάξανε μια νύχτα, τέσσερις μέρες νεκρός:

Λάζαρε, βγες έξω. Κι εγώ ήξερα πως κανείς δεν

μπορούσε να μ' αναστήσει,

συμπόνεσα τόσο την ανθρώπινη ευπιστία

που σηκώθηκα».

***

«Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο.

"Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε. Ολοι περίμεναν. Κι ο φτωχός

νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του

κόσμου, τι να 'κανε; Η γη είχε χαθεί,

πώς θ' άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...».

*

(Τάσος Λειβαδίτης)