Θα 'μαι σύντομος

όπως όλοι οι αληθινά μεγάλοι. Δε με ξέρετε;

Είμαι, λοιπόν, εγώ που φώναξα πριν τόσες χιλιάδες

Χρόνια, εκείνο το ασύγκριτο, μάταιο "νενικήκαμεν".

Εγώ που πρόδωσα τους Ελληνες σ' όλες τις μάχες και

τους Πέρσες

σ' όλη την αιωνιότητα. Ακριβώς, το μαντέψατε!

Είμαι ο Λάζαρος.

Εγώ που μου φωνάξανε μια νύχτα, τέσσερις μέρες νεκρός:

Λάζαρε, βγες έξω. Κι εγώ ήξερα πως κανείς δεν

μπορούσε να μ' αναστήσει,

συμπόνεσα τόσο την ανθρώπινη ευπιστία

που σηκώθηκα».

***

«Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο.

"Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε. Ολοι περίμεναν. Κι ο φτωχός

νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του

κόσμου, τι να 'κανε; Η γη είχε χαθεί,

πώς θ' άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...».

*

(Τάσος Λειβαδίτης)