Μία κεντρική έννοια διαπερνά όλα τα επίσημα κείμενα και ντοκουμέντα της ΕΕ, και κατ' επέκταση των κρατών - μελών που την απαρτίζουν: «Ανταγωνιστικότητα». Στην έκθεση της Κομισιόν που δημοσιοποιήθηκε προχτές, γίνονται εκτιμήσεις για την ΕΕ και τα κράτη - μέλη, με βάση το κριτήριο της «ανταγωνιστικότητας». Η «απόρρητη» έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που δημοσίευσε χτες ο «Ριζοσπάστης», προτείνει βάρβαρα μέτρα για τους Ελληνες εργαζόμενους και το λαό, με στόχο να βελτιωθεί η «ανταγωνιστικότητα» της καπιταλιστικής οικονομίας στη χώρα μας. Η στρατηγική «ΕΕ 2020», που εγκρίθηκε ομόφωνα στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, θέτει συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα για την επίτευξη στόχων που σχετίζονται με τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και των κρατών - μελών της.

Τι εννοούν και τι επιδιώκουν; Στο λεξιλόγιο της πλουτοκρατίας η λέξη «ανταγωνιστικότητα» μεταφράζεται σε μείωση της τιμής στην οποία το κεφάλαιο αγοράζει την εργατική δύναμη. Αυτός είναι ο πιο βασικός και αναγκαίος όρος για να αυξηθούν τα κέρδη του και άρα η ανταγωνιστικότητά του. Πώς όμως μειώνεται η τιμή της εργατικής δύναμης, που για το κεφάλαιο μεταφράζεται σε κόστος; Με την απευθείας μείωση των μισθών. Ακόμα, με την αύξηση του εργάσιμου χρόνου και άρα την επιμήκυνση του διαστήματος εκείνου της εργασίας, κατά το οποίο ο εργαζόμενος δουλεύει για το κέρδος του εργοδότη του. Επίσης, με τη μείωση, έως την οριστική απαλλαγή του εργοδότη από άλλες δαπάνες που σχετίζονται με την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, όπως οι εισφορές στην Κοινωνική Ασφάλιση.

Η τιμή της εργατικής δύναμης μειώνεται επίσης με την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας καθώς το κεφάλαιο και το κράτος του απαλλάσσονται από τις σχετικές δαπάνες και την ίδια ώρα τα μονοπώλια βάζουν χέρι σε υπερκερδοφόρους τομείς. Αν ρίξει κανείς μια προσεχτική ματιά στις σαρωτικές «μεταρρυθμίσεις» που συναποφάσισαν και εφαρμόζουν διαχρονικά στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της ΕΕ οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, θα αναγνωρίσει σε καθεμιά από αυτές και ένα επιπλέον βήμα στην προσπάθεια που κάνει το κεφάλαιο να αγοράζει ολοένα και πιο φτηνά την εργατική δύναμη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα στη χώρα μας είναι η πρόσφατη μείωση των μισθών, ο «Καλλικράτης» που διαλύει τις εργασιακές σχέσεις και βαθαίνει την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, οι νόμοι για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και ...πάει λέγοντας.

Ανταγωνιστικό κεφάλαιο σημαίνει εξαθλιωμένος εργάτης. Και όσο βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα των πολυεθνικών, τόσο θα μεγαλώνει η δυσκολία της εργατικής - λαϊκής οικογένειας να τα βγάλει πέρα. Οι στρατηγικές της ΕΕ και τα μέτρα που προωθούν οι κυβερνήσεις της είναι πέρα για πέρα αντιλαϊκά. Και με δεδομένο ότι η προηγούμενη στρατηγική της Λισαβόνας δεν πέτυχε τους επιδιωκόμενους στόχους της ανταγωνιστικότητας, το κεφάλαιο δεν έχει άλλη διέξοδο από το να γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό, πιο αντιδραστικό. Οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να περάσουν από την άμυνα στην αντεπίθεση πριν τα χάσουν όλα. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση δείχνει από τη μια τα ξεπερασμένα ιστορικά όρια του σάπιου συστήματος που λιβανίζει την «ανταγωνιστικότητα» και αναδεικνύει ταυτόχρονα την ανάγκη η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να οργανώσουν την πάλη για την ανατροπή του.