Παπαγεωργίου Βασίλης

****

Δίκιο έχει, όπως επίσης δίκιο θα είχε, αν συμπλήρωνε πως πολλές απ' αυτές τις δυνατότητες είναι ήδη εκμεταλλεύσιμες...

****

Δε χρειάζεται να ξέρει και πολλά ο τηλέπαθος για να καταλάβει πως πλούτος δεν έπαψε να παράγεται μπόλικος και θα συνεχίσει όλο και περισσότερος ...

****

Το ζήτημα είναι ποιοι κερδίζουν από την παραγωγή αυτού του πλούτου και ποιοι θα συνεχίσουν να κερδίζουν όσο κάνει κουμάντο το κεφάλαιο...

****

Οπως επίσης ο τηλέπαθος θυμάται (δεν πέρασαν και τόσα πολλά χρόνια) ότι τα ίδια περίπου του έλεγαν και όταν του 'βαζαν για «εθνικό καθήκον» το στρίμωγμα στην ΟΝΕ...

****

Τότε, που για άλλη μια φορά το σχέδιο - όραμα της αστικής τάξης έβαλαν τον τηλέπαθο να το πληρώσει...

****

Τα ίδια του λένε και τώρα λιγάκι από την ανάποδη για να τον μπερδέψουν...

****

Τότε του 'λεγαν «να γίνουμε χώρα ισχυρή» και τώρα του λένε «να βγούμε από την επιτήρηση»...

****

Ο μοναδικός καημός του κεφαλαίου είναι να δεχτεί ο τηλέπαθος να του παράγει όσο γίνεται περισσότερο κέρδος και ο ίδιος ο τηλέπαθος να φτωχαίνει όλο και περισσότερο...

****

Αυτό είναι το όραμα της ανταγωνιστικότητας και οι «ανεκμετάλλευτες δυνατότητες» του Γιώργου (ΠΑΣΟΚ)...

****

Καμιά υποχώρηση, ασταμάτητος αγώνας μέχρι την οριστική απαλλαγή απ' τα μονοπώλια κι αυτούς που 'χουν βάλει να μας δουλεύουν...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δε σου γράφω για να σου ζητήσω κάτι. Απλά, πονάω τον άνθρωπο που 'χει περιπέτεια με την υγεία του. Είδες τι παθαίνει, όταν ο αξονικός δε λειτουργεί; Για σένα τη βρήκαν τη λύση. Για μας;

Μη ρωτήσεις να μάθεις για μένα. Στα λέω ο ίδιος. Ο αδερφός μου σκοτώθηκε στη μάχη της Νάουσας. Λεβέντης σ' όλα του. Το καμάρι μας. Τι πάθαμε, ρώτα όποιον βρεις μπροστά σου, σαν έρθεις υγιής στη Βέροια. Αντέξαμε. Δε συρθήκαμε.

Τηλεφωνήσαμε στο ΕΚΑΒ. Δε φάνηκε. Δεν τα κακίζω τα παιδιά. Πού να προκάμουν; Ας είναι καλά ο γιος του γείτονα. Είναι και δικό μας αποκούμπι. Με πήγε ο ίδιος στο νοσοκομείο. Στης Βέροιας. Οι γιατροί με ανάκριναν, ρωτώντας για την υγεία μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στη συνέχεια, με ακροάστηκαν. Με ψηλάφησαν. Κουνούσαν το κεφάλι. Τι συμβαίνει παιδιά; Ψάχνουμε, ήταν η απάντηση.

Χρειάζεσαι αξονική τομογραφία, επανέλαβε κοφτά ο γιατρός. Πώς θα γίνει; ρώτησα. Σήκωσαν τους ώμους. Ενας, ας είναι καλά, είπε, θα τηλεφωνήσω σ' άλλα νοσοκομεία. Τίποτε. Κι ο σφάχτης για τα καλά να με σφάζει.

Υπουργέ, ο αξονικός του ιδιώτη δούλευε. Μου το 'παν. Ωραία, να με πάτε. Δεν μπορούμε, μου απάντησαν. Απαγορεύεται. Και τι θα γίνει; Θα δούμε.

Να μην τα πολυλογώ, τη λύση την έδωσε ο γιος του γείτονα. Το καλόπαιδο, δεν έφυγε από κοντά μου. Με πήγε στον ιδιωτικό αξονικό. Ντροπή. Ευτυχώς που λίγο πριν είχα πληρωθεί τη σύνταξη του ΟΓΑ και δε δανείστηκα.

Εμαθα, λοιπόν, πως κι εσύ χρειάστηκες αξονικό. Ηταν χαλασμένος.

Πρέπει να το δεχτείς. Σ' έσωσε η ιδιότητά σου. Ο ίδιος ο δ/ντής σε μετέφερε στο νοσοκομεία της Νάουσας, που ο αξονικός του δούλευε. Φαίνεται πως το ΕΚΑΒ δε βρέθηκε, όπως στην περίπτωσή μου.

Το 'χω παράπονο. Γιατί δε με μετέφερε κι εμένα ο δ/ντής, που σίγουρα δεν έχω τη δική σου οικονομική κατάσταση; Πάντως, αν μου 'ρθει πάλι κάνας σφάχτης και δε δουλεύει ο αξονικός ή ό,τι άλλο, θ' αξιώσω να με μεταφέρει, όπου χρειαστεί, ο δ/ντής. Είναι και ζήτημα ισότητας. Δε συμφωνείς;

Να μη σε ζαλίζω. Οσο καλά, όμορφα, έξυπνα, με ύφος και ελεγμένες κινήσεις των χεριών κι αν μιλάς, η πραγματικότητα δεν ξορκίζεται. Είναι ξεροκέφαλη. Αποκαλύπτει τη γύμνια. Κι άντε να την κρύψεις. Με καταλαβαίνεις;

Βησσαρίων Βερμίδης