ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 10 Αυγούστου 2000
Σελ. /24
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Διευθυντής χειρουργικής σε άδειο ιατρείο!

Αυταρχικές αποσπάσεις γιατρών που απορυθμίζουν το νοσοκομείο  Ικαρίας

Τα πρώτα δείγματα της διαλυτικής πολιτικής των αξόνων της κυβερνητικής πολιτικής για το δημόσιο σύστημα υγείας έδωσε η ηγεσία του υπουργείου Υγείας με τις αποφάσεις της για την Ικαρία.

Ετσι λοιπόν τις μεγάλες ανάγκες στα εφτά Περιφερειακά Ιατρεία, καθώς και τα αιτήματα των κατοίκων της περιοχής για συνολική βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών τις αντιμετώπισε με αυταρχικές αποσπάσεις γιατρών από το νοσοκομείο της Ικαρίας, αδιαφορώντας αν αυτό θα σημάνει και τη διάλυση σοβαρών τομέων, όπως είναι η χειρουργική κλινική. Μάλιστα οι επιλογές αυτές έχουν έντονα και το στοιχείο της τιμωρίας προς εκείνους τους γιατρούς που -καθ' ομολογία των Ικαριωτών- αφενός «έβαλαν πλάτη» για να υπάρχει ένα ικανοποιητικό επίπεδο περίθαλψης στο νησί και αφετέρου συνεισέφεραν στη διαμόρφωση των προτάσεων για την ουσιαστική αναβάθμιση και ανάπτυξη των υπηρεσιών περίθαλψης στην περιοχή.

Στο νησί συγκροτήθηκε και Επιτροπή Αγώνα στην οποία -εκτός από το επιστημονικό προσωπικό του νοσοκομείου Ικαρίας- συμμετέχουν οι τρεις δήμαρχοι του νησιού (Αγ. Κήρυκου, Εύδηλου και Ραχών), ο έπαρχος Ικαρίας και πολλοί επαγγελματικοί και συνδικαλιστικοί φορείς. Μέσα στον Ιούλη έγιναν τρεις συγκεντρώσεις, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν κινητοποιήσεις τόσο οι γιατροί όσο και το υπόλοιπο προσωπικό του νοσοκομείου. Οι γιατροί -πέραν των άλλων- έχουν να αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα της περικοπής των κονδυλίων των εφημεριών κατά 35%.

Την 1.8.2000 ο υπουργός Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος επισκέφτηκε έκτακτα το νοσοκομείο του Αγιου Κήρυκου. Ο υπουργός αρνήθηκε την ικανοποίηση των βασικών αιτημάτων και δεσμεύτηκε μόνο για τη μετατροπή του Περιφερειακού Ιατρείου στον Εύδηλο σε Πολυδύναμο Ιατρείο, καθώς και για την αγορά φορητού ακτινολογικού μηχανήματος.

Ομως και αυτές οι υποσχέσεις ήρθαν μέσα από σχεδιασμό ανάπτυξης, όπως ζητά η Επιτροπή Αγώνα, αλλά με τις χτεσινές αποφάσεις του γραμματέα του υπουργείου Υγείας, Χ. Σοφιανού, για εξάμηνες αποσπάσεις τριών γιατρών. Μια από αυτές ίσως διεκδικεί και παγκόσμια πρωτοτυπία, καθώς αποσπάται ένας διευθυντής χειρουργικής κλινικής σε ένα άδειο Περιφερειακό Ιατρείο!

Ετσι στο Περιφερειακό Ιατρείο Εύδηλου αποσπώνται ο διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής Λεωνίδας Σιδέρης και ο γενικός γιατρός Κόντου Νάγκι -ο οποίος βρίσκεται και σε άδεια- ενώ στο Περιφερειακό Ιατρείο των Φούρνων αποσπάται ο μοναδικός οδοντίατρος του νοσοκομείου Μιχαήλ Βένιος.

Χτες συνεδρίασε η Επιστημονική Επιτροπή του νοσοκομείου και έκρινε ότι οι αποσπάσεις αυτές αποδιοργανώνουν το νοσοκομείο, ενώ έχουν και στοιχεία διωγμού και ζητά την ανάκληση των αποφάσεων. Επίσης την ανάκληση των αποσπάσεων ζητά και ο διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας.

Ο Λεωνίδας Σιδέρης είπε χτες στο «Ρ»: «Πήγα εθελοντής στην Ονδούρα και προσέφερα τις υπηρεσίες σε ανθρώπους μέσα στη ζούγκλα. Δε θα αρνηθώ ποτέ την προσφορά μου στον Ελληνα πολίτη και τον οποιοδήποτε ασθενή. Ομως δε δέχομαι να με υποβαθμίζουν με αυτόν το αίσχιστο τρόπο. Δε θα είχα καμιά αντίρρηση -όπως άλλωστε και το είχα προτείνει- να συμμετάσχω σε εθελοντική βάση και εκτός των ωραρίων της εργασίας μου στη συγκρότηση ενός αναβαθμισμένου Κέντρου Υγείας στον Εύδηλο».

Οι αποφάσεις αυτές αναστάτωσαν τους κατοίκους της περιοχής. Ετσι σήμερα γίνεται έκτακτο ανοιχτό Δημοτικό Συμβούλιο στον Αγιο Κήρυκο με θέμα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον τομέα της υγείας μετά αυτές τις αποφάσεις. Επίσης με το ίδιο θέμα θα ασχοληθεί και το Δημοτικό Συμβούλιο του Εύδηλου που θα γίνει την Παρασκευή.

Προσπάθεια «πρόληψης» των αντιδράσεων

Η κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι οι αποφάσεις της θα προκαλέσουν την αντίδραση των φορέων, προσπάθησε να τις συγκαλύψει με προπέτασμα καπνού.

Ετσι, με τις αποφάσεις για τις αποσπάσεις έστειλε στο νοσοκομείο της Ικαρίας και ένα έγγραφο και υπόσχεται αναβαθμισμένο Γενικό Νοσοκομείο στον Αγιο Κήρυκο και αναβαθμισμένο Κέντρο Υγείας στον Εύδηλο.

Ομως οι Ικαριώτες έχουν την εμπειρία εκείνων που με λίγα μέσα κατάφεραν να βελτιώσουν στην πράξη την παροχή της περίθαλψης και της αντιμετώπισης προβλημάτων στο νησί.

Τα τρία τελευταία χρόνια με την ανάπτυξη της χειρουργικής κλινικής έγιναν 70 μεγάλα χειρουργεία (με γενική νάρκωση) και 2.000 μικρές επεμβάσεις, ενώ από τα εξωτερικά ιατρεία έχουν περάσει περισσότερα από 6.000 άτομα.

«Η υγεία των πολιτών αποτελεί μια από τις πλέον σημαντικές παραμέτρους για την ανάπτυξη της Ικαρίας και θα κινητοποιήσουμε τους κατοίκους σε ένα συνεχή αγώνα», τονίζεται σε ένα από τα ψηφίσματα των κατοίκων του νησιού που έγινε στον Εύδηλο.

Ενα παιδί στ' αζήτητα

Μία καινούρια μέρα περίμενε να χαράξει. Το 'ξερε ότι θα ήταν διαφορετική, όμως ήλπιζε ότι μπορεί κάτι να άλλαζε, ένα θαύμα, ούτως ώστε να μην αναγκαστεί να το πράξει... Είχε κυλήσει ένας μήνας από την ημέρα που είχε κάνει το τελευταίο μισακό μεροκάματο. Ο μήνας βάραινε στους ώμους της, όπως και στων παιδιών της. Τριάντα μέρες πείνας, πόνου, απελπισίας, τρόμου για το μέλλον.

Τίποτα, ούτε ένα μικρό θαύμα... Ηταν 3 το πρωί. Ο μεγάλος της γιος ξύπνησε από τον κρότο, που έκανε το άνοιγμα της σιδερένιας κλειδαριάς και το ψυχρό κύμα αέρα, που εισέβαλε στο καλύβι και σήκωσε το κεφάλι του. Ακουσε και τον ήχο των υπολοίπων να αναδεύουν κάτω από τα σκεπάσματα. Μπόρεσε να διακρίνει τα ινδιάνικα χαρακτηριστικά που κληρονόμησαν και τα παιδιά της να παραμορφώνονται στο μισερό φως ενός παράλυτου φεγγαριού. Το βλέμμα τους διασταυρώθηκε με το δικό της. Ενα φευγαλέο βλέμμα, πικρό, απελπισμένο και συνάμα γεμάτο κατανόηση. Μετά χάθηκαν κάτω από τις κουβέρτες και εκείνη γλίστρησε αργά και με ένα αντίο σιωπηλό, αλλά εύλογο. Ηξεραν...

Σε όλη τη διαδρομή άκουγα μονάχα τον πνιχτό και αβέβαιο ήχο του βήματός της. Αργός, συρτός, αλλά ρυθμικός. Οπως στον επιτάφιο. Αν και σκυφτή με το μωρό στην πλάτη μπορούσε να διακρίνει με την άκρη του ματιού της το φως των άστρων. Σαν κάτι να της έγνεφαν κάποιες μορφές που πήραν σχήμα θυμωμένες. Τότε την έπιασε φόβος, ένας φόβος πρωτόγονος, για όλα και για όλους. Κοντοστάθηκε για λίγο, όσο η ανάσα της να επανέλθει στους κανονικούς της ρυθμούς. Γύρισε και κοίταξε πίσω. Μετά συνέχισε αποκαρδιωμένη. Ηξερε ότι τούτος ο δρόμος δεν είχε επιστροφή.

Τέσσερις ώρες αργότερα, μπήκε στο αστυνομικό τμήμα της πόλης Σικρ. Μια γωνιά στα νοτιοανατολικά της Βολιβίας. Μία χώρας ξεχασμένη από θεό και ανθρώπους. Παρουσιάστηκε μαζί με το πέντε μηνών βρέφος και σαν χείμαρρος άρχισε να μιλά στον εμβρόντητο αστυνομικό διευθυντή: «Προτιμώ να το δώσω σε σας, αντί να το δώσω στον οποιονδήποτε. Είμαι Ινδιάνα και έχω άλλα πέντε μεγαλύτερα παιδιά. Ο σύζυγος με έχει εγκαταλείψει, με αποτέλεσμα να μη διαθέτω τα οικονομικά μέσα να μεγαλώσει το βρέφος. Οι άνθρωποι δε μου δίνουν δουλιά, επειδή δεν μπορούν να με δεχτούν μαζί με τα παιδιά μου. Είμαι μόνη, άνεργη, χωρίς μέλλον. ΣΩΣΤΕ ΤΟ». Τα ίδιο ακριβώς σκηνικό επαναλήφθηκε, όταν ο αστυνομικός διευθυντής κάλεσε την Υπηρεσία Οικογενειακής Προστασίας.

Ουδείς γνωρίζει τι απέγινε το βρέφος, που παρέμεινε στο αστυνομικό τμήμα, παρότι το θέμα γρήγορα πήρε γιγάντιες διαστάσεις στα ΜΜΕ της Βολιβίας και πολλές οικογένειες προσφέρθηκαν να υιοθετήσουν το βρέφος, που εγκαταλείφθηκε στην αστυνομία. Ουδείς γνωρίζει τι απέγινε η μάνα, ούτε τους εφιάλτες της. Ουδείς γνωρίζει πόσα παιδιά παραμένουν στ' αζήτητα, όχι μόνο στη Βολιβία, αλλά σε όλες τις «φτωχές χώρες». Τι θα γινόταν, όμως, όταν αυτή η Ινδιάνα, αντί να περιμένει ένα θαύμα, «απαιτούσε» το θαύμα; Τι θα γινόταν άραγε, όταν, επιτέλους, μάθαινε να είναι «ρεαλίστρια και να ζητά το αδύνατο»; Ε; Τι θα γινόταν τότε;


Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ