Μια ανάσα πριν τη διεξαγωγή των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών, που θα γίνουν στις 19 του Μάη, και η ανάγκη για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης μέσα στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα είναι επιβεβλημένη περισσότερο από ποτέ. Παράλληλα, είναι, πλέον, απαραίτητο το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα να βγει μπροστά και, μαζί με το ταξικό εργατικό κίνημα, να απαντήσει στη βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση. Η κυβέρνηση προωθεί νέες αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση και ετοιμάζει νέους φραγμούς με την πιστοποίηση, ενώ, κυριολεκτικά, εμπαίζει τους φοιτητές και τους σπουδαστές και για το θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Την ίδια ώρα όλο και περισσότεροι φοιτητές και σπουδαστές δουλεύουν και σπουδάζουν παράλληλα.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες στο ΤΕΙ Αθήνας, τόνισε:

«Οι εκλογές και η κάλπη είναι μια μορφή παρέμβασης και πάλης για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης στα όργανα είτε του συνδικαλιστικού κινήματος, είτε του φοιτητικού κινήματος. Εδώ που τα λέμε, το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα και τα συνδικαλιστικά του όργανα βρίσκονται σε βαθιά κρίση, εδώ και χρόνια, και σε ουσιαστική διάλυση. Δεν έχει ούτε κι αυτό που υπάρχει στα άλλα τμήματα του λαϊκού κινήματος, όργανα που συνεδριάζουν, όργανα που, αν θέλετε, δεν εκφράζουν πάντα τη λαϊκή αγανάκτηση και τις λαϊκές ανάγκες, αλλά τουλάχιστον συνεδριάζουν για να μπορείς να πας, να διεκδικήσεις. Μπορείς αν θέλεις να κρίνεις, αν λειτουργούν με βάση το λόγο που εκλέχτηκαν ή με αυτά που υποσχέθηκαν.

Εδώ, στο φοιτητικό και στο σπουδαστικό κίνημα, δυστυχώς, οι εκλογές παίρνουν το χαρακτήρα "να μετρήσουμε τις ψήφους των παρατάξεων" και την άλλη μέρα δεν υπάρχει ουσιαστικά τίποτα. Υπάρχουν, λοιπόν, φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές που είναι σε λίγες μέρες. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να καταγραφεί η θέληση των φοιτητών και σπουδαστών να έχουν αγωνιστικά όργανα, τα οποία θα συνεδριάζουν, θα λειτουργούν. Οι εκλεγμένοι έχουν επώνυμο και όχι γενικά και αφηρημένα την άλλη μέρα που εκλέγονται δεν είναι τίποτα. Συνεδριάζουν, και μάλιστα με ανοιχτές διαδικασίες, σε ανοιχτά Διοικητικά Συμβούλια των συλλόγων που οι φοιτητές παρακολουθούν και ξέρουν η κάθε παράταξη που την ψήφισαν ή την καταψήφισαν τι κάνει. Εχει πολύ μεγάλη σημασία.

Και, βεβαίως, επειδή βρισκόμαστε σε συνθήκες κρίσης δεν είναι απλώς να λειτουργήσει το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Σημασία έχει να λειτουργήσει σε κατεύθυνση υπεράσπισης των συμφερόντων των σπουδαστών και των φοιτητών και ιδιαίτερα των φοιτητών και των σπουδαστών που ανήκουν στα εργατικά, λαϊκά στρώματα, που οι γονείς είναι εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, φτωχοί μαγαζάτορες, φτωχή αγροτιά. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν υπάρχει ενιαίο εθνικό συμφέρον. Κακά τα ψέματα. Είμαστε σε μια κοινωνία που διαχωρίζεται σε τάξεις, σε κοινωνικά στρώματα και που δεν έχουμε κοινά συμφέροντα.

Η απάντηση πρέπει να είναι η προσωπική συμμετοχή του καθενός και της καθεμιάς σε αυτή τη μάχη. Καραδοκούν να πουν "οι σπουδαστές και οι φοιτητές απέχουν". Η αποχή είναι αυτό που συμφέρει σήμερα την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας, το σημερινό άθλιο και σάπιο πολιτικό σύστημα. Η συμμετοχή, ακόμη κι αν αυτή τη στιγμή κάποιος δεν έχει καθαρή σκέψη με ποιον πρέπει να πάει και ποιον πρέπει να αφήσει, είναι μια προϋπόθεση να πει "παίρνω την ευθύνη και την ατομική να διορθώσω καταστάσεις"».

Η Αλέκα Παπαρήγα στάθηκε ιδιαίτερα στο θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων: «Τι εννοούμε, καταρχήν, επαγγελματικά δικαιώματα; Ο καθένας που σπουδάζει, είτε τελειώσει το λύκειο, είτε τα ΤΕΙ, είτε το πανεπιστήμιο, να έχει δουλειά και βεβαίως αντίστοιχη με αυτό, αν είναι του Λυκείου, ΤΕΙ, ειδικότητα κτλ. Αυτό είναι για εμάς αδιαπραγμάτευτο και δεν κατοχυρώνεται πουθενά, από κανένα Σύνταγμα δεν είναι κατοχυρωμένο, επειδή είναι επίκαιρη η συζήτηση για το Σύνταγμα. Πρέπει να έχει δουλειά, δεδομένη, με το απολυτήριο του ΤΕΙ, κτλ. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να το λύσει το σύστημα για τον εξής λόγο:

Πρώτον, διότι μέσα στις συνθήκες όπου όλη η κοινωνία οργανώνεται με βάση το κέρδος, άρα επενδύω είτε στην Ελλάδα, είτε στην ...Ουζουμπούρα, με βάση το κέρδος, σημαίνει ότι δε δημιουργώ θέσεις εργασίας, παίρνοντας υπόψη ότι όλοι πρέπει να έχουν δουλειά. Αυτό δεν μπορεί να γίνει, διότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να προγραμματίσει θέσεις για όλους.

Δεύτερον, δεν μπορεί να κάνει στοιχειώδη προγραμματισμό. Προγραμματισμό μπορεί να κάνει κάθε επιχείρηση για τον εαυτό της. Επομένως, δεν πάνε να σας δώσουν σαράντα χιλιάδες επαγγελματικά δικαιώματα με το νόμο, θα σου πούνε πήγαινε στο ΑΣΕΠ. Δίνετε 10.000; Εγώ θα πάρω 100, οι 9.900 θα είναι άνεργοι. Τώρα έχουν κάνει και το άλλο κόλπο, την πιστοποίηση του πτυχίου. Παλιότερα έπαιρνες ένα χαρτί, έλεγε το πτυχίο ότι είσαι ηλεκτρολόγος, είσαι μηχανολόγος, είσαι φιλόλογος, είσαι νοσηλεύτρια, τυπικά είχες το δικαίωμα να πας να ζητήσεις δουλειά. Τώρα θα κάνουν επιστημονική επάρκεια. Τι θα πει επάρκεια; Αφού πήρα το πτυχίο σημαίνει ότι έχω επάρκεια. Εντάξει, δεν έχω πείρα, αυτό είναι άλλο πράγμα. Αυτό υπήρχε και πριν 100 χρόνια και θα ισχύει και μετά από 200».

Αμέσως μετά υπογράμμισε: «Εμείς ως Κόμμα - και αυτή είναι η θέση μας που στις συνθήκες του σοσιαλισμού μπορεί να γίνει - δε διαχωρίζουμε τους εργαζόμενους με το ότι κάνουν απλή ή σύνθετη δουλειά, λιγότερο ή περισσότερο ειδικευμένη. Μια κοινωνία, μια οικονομία τα θέλει όλα, και την απλή δουλειά και τη σύνθετη και την παρασύνθετη. Δεν μπορεί να καθορίζεται η αξία του επαγγέλματος απ' το αν είναι απλή ή σύνθετη. Ολα είναι μέσα. Πάντα, βεβαίως, μιλώντας για ένα συνεχώς ανερχόμενο γενικό και ειδικό μορφωτικό επίπεδο. Εμείς θα παλέψουμε και θα μιλήσουμε για τα επαγγελματικά σας δικαιώματα και τα ΤΕΙ, τα ξέρετε, δε θα τα επαναλάβω. Είναι αδύνατο, όμως, να αποσπαστούν αυτά απ' το πεδίο της οικονομίας.

Επομένως, σήμερα μπαίνει το ζήτημα δύο δρόμοι ανάπτυξης. Και θα σας το πω καθαρά: Δεν πρέπει μόνο να παρέμβεις στην κίνηση, θέλω δουλειά, θέλω δικαιώματα, θέλω Υγεία δωρεάν, Παιδεία δωρεάν, θέλω να φτιάξω οικογένεια αύριο και να μην έχω αγωνία πώς θα θρέψω το παιδί μου. Πραγματικά δεν μπορείς να παλεύεις μόνο ένα δρόμο επίλυσης των προβλημάτων. Πρέπει να έχει και ένα σκοπό αυτός ο δρόμος, μια κατάληξη, μια προοπτική. Εμείς λέμε καθαρά ότι το ερώτημα καπιταλισμός ή σοσιαλισμός είναι στην ημερήσια διάταξη, ανεξάρτητα απ' το ότι η πλειοψηφία του λαού και της νεολαίας, σήμερα, δεν είναι ώριμη να παλέψει για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, δεν το έχει επιλέξει».

Με αφορμή ερώτηση για τους εργαζόμενους φοιτητές και σπουδαστές η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε: «Το στοιχειώδες, που έπρεπε και το Σύνταγμα να γράφει, είναι ότι όσοι είναι στα θρανία πρέπει να είναι αφοσιωμένοι στα θρανία και αν θέλετε να ανεβάσουμε και τις απαιτήσεις μας σε αυτούς που σπουδάζουν, να αφοσιωθούν στις σπουδές τους. Οχι να μην ασχολούνται με πολιτικά ζητήματα, αλλά δεν πρέπει να δουλεύουν. `Η σπουδάζεις ή δουλεύεις, παιδιά, δεν μπορείς να κάνεις και τα δύο. Αλλο πράγμα αν εγώ στα 40 μου χρόνια θέλω να πάω να σπουδάσω. Και στις συνθήκες του σοσιαλισμού κάποιος ήθελε να αποκτήσει κι ένα άλλο πτυχίο, βεβαίως. Τότε μπορείς και με διευκόλυνση και από τη δουλειά σου να πας να σπουδάσεις, είχε και δι' αλληλογραφίας, είχε και πολλά. Εντάξει, δεν μπορείς να σπουδάζεις και μέχρι τα 70.

Γιατί δουλεύεις; Από χόμπι; Οχι. Πρέπει να στηρίζεται η οικογένεια που σπουδάζει. Εδώ τώρα όταν δίνεις χρήματα για να σπουδάσεις το παιδί σου θεωρείται κριτήριο ευμάρειας, θεωρείται κριτήριο καλής ζωής. Το αν εσύ τρως το μισό φαΐ και αγοράζεις φουστάνι ή κουστούμι κάθε δέκα χρόνια αυτό δεν παίζει ρόλο! Πρέπει οι σπουδές να είναι δωρεάν, να μη χρειάζεται να πληρώσεις τίποτα, να μη χρειάζεται φροντιστήρια κλπ., να μη σου στοιχίζει τίποτα.

Βέβαια, να στηρίζεται η οικογένεια. Αν η οικογένεια έχει ανάγκη από το εισόδημα του παιδιού - για να έχει ακόμα ένα χέρι να δουλεύει, αφού είμαστε και στον καπιταλισμό - να ενισχύεται με μορφή επιδόματος ή φοροαπαλλαγή η οικογένεια. Δε νοείται. Βεβαίως, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας σε μια πραγματικότητα, αλλά δεν υποκλινόμαστε σε αυτή. Λέμε λοιπόν ότι τα παιδιά που δουλεύουν πρέπει να δουλεύουν λιγότερες ώρες, αν είναι 8ωρο να δουλεύουν έξι ώρες, με κανονικό μισθό, να έχουν άδειες για να διαβάζουν, κλπ. Το κυριότερο όμως είναι να μη χρειάζεται να δουλεύουν και όχι να σπουδάζουν 30 χρόνια, μετά από κάθε έτος δέκα χρόνια. Αλλο αν αυτό είναι μέσα στο χώρο τον πανεπιστημιακό να φροντίσει απερίσπαστο το παιδί να τα βγάζει πέρα στις σπουδές του. Και μετά θα πουν αφού ήσουν εργαζόμενος φοιτητής και δεν παρακολουθούσες δεν έχεις και επάρκεια να δουλέψεις, πρόσθετη διάκριση».