Παπαγεωργίου Βασίλης

Πώς, όμως, ορίζεται κάτι ως «υπερβάλλον προσωπικό»; Για παράδειγμα, αποτελούν «υπερβάλλον προσωπικό» οι εργαζόμενοι οι οποίοι απολύονται από ένα χώρο ή κλάδο, όχι επειδή ο συγκεκριμένος τομέας δε χρειάζεται να αναπτυχθεί κι άλλο (π.χ., μεταλλοβιομηχανίες, κατασκευές, ναυπηγεία, ένδυση), όχι επειδή η λειτουργία και επέκτασή του δεν υπηρετεί κάποια βασική λαϊκή ανάγκη, αλλά επειδή υπάρχει καπιταλιστική κρίση, επειδή πρέπει να μη θιγεί ή και να αυξηθεί η κερδοφορία πρέπει να μειωθούν οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις. Αν οι επιχειρήσεις λειτουργούσαν για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού, δηλαδή αν ήταν κοινωνική ιδιοκτησία, δε θα υπήρχε «υπερβάλλον προσωπικό». Για όλα αυτά τα αστικά ΜΜΕ τηρούν «σιγήν ιχθύος». Αλλωστε, είναι υπέρμαχοι του καπιταλισμού. Και όταν ο «Ρ» μαζί με τον «902» επιμένουν και προβάλλουν την ανάγκη άλλου δρόμου ανάπτυξης (που συνδέεται και με τη διασφάλιση του δικαιώματος όλων σε σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα) δέχονται επίθεση για «ξύλινη γλώσσα» ή μεροληψία.

Είναι καθαρό: Και η ενημέρωση και η προπαγάνδα δεν έχουν αταξικό περιεχόμενο. Οι πλουτοκράτες και τα Μέσα τους, λοιπόν, προπαγανδίζουν όπως βολεύει τον πλουτισμό τους τα νέα μέτρα. Οι εργαζόμενοι να αξιοποιήσουμε ακόμα περισσότερο τα δικά μας Μέσα για να αντεπιτεθούμε με την κριτική και τις προτάσεις που εξυπηρετούν τα δικά μας ταξικά συμφέροντα.

Οι ευρωβουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. Ν. Τζαβέλα και Ν. Σαλαβράκος κατέθεσαν - όπως μας πληροφορούν - Επίκαιρη Ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με τον Ευρωπαϊκό Στρατό. Σ' αυτήν αναφέρουν: «Στα πλαίσια της Συνθήκης της Λισαβόνας είχε προβλεφθεί η ύπαρξη Ευρωπαϊκού Στρατού. Η ευρωπαϊκή πολιτική ασφάλειας και άμυνας, όπως είναι γνωστό, έχει κυρίως διακυβερνητικό χαρακτήρα. Κατά συνέπεια, η ανάπτυξή της εξαρτάται αποφασιστικά από την πολιτική θέληση των κρατών - μελών της ΕΕ και ειδικότερα των μεγαλύτερων κρατών - μελών. Παρά τις σημαντικές επιτυχίες που έχει πραγματοποιήσει τα τελευταία χρόνια η ΕΠΑΑ, παραμένουν κάποια πολιτικά και οικονομικά προβλήματα που αποτελούν ανασχετικό παράγοντα, ώστε να πραγματοποιήσει τους στόχους της. Η Ευρωπαϊκή Ενωση στερείται μιας συνολικής στρατηγικής έννοιας για τη διαχείριση κρίσεων. Οι επιχειρήσεις της είναι περιστασιακές και δε χαρακτηρίζονται από σαφώς καθορισμένους μακροπρόθεσμους, γεωστρατηγικούς στόχους. Ερωτάται η Επιτροπή αν προβλέπεται ο συγκεκριμένος στρατός να χρησιμοποιηθεί και για άμυνα σε περιπτώσεις κρίσεως; Καλύπτονται νομικά και αμυντικά μέσω της συνθήκης τα νότια σύνορα της Ευρώπης σε περίπτωση επίθεσης;»....

Το σκοτάδι της πιο μαύρης αντίδρασης. Οι ευρωβουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. δεν το κρύβουν. Θέλουν ευρωενωσιακό στρατό, ισχυρό, με δυνατότητες άμεσης παρέμβασης και επέμβασης, με καθορισμένους μακροπρόθεσμους γεωστρατηγικούς στόχους. Δηλαδή; Στρατό που θα σφαγιάζει λαούς, που θα έχει ελευθέρας να επεμβαίνει και στα ίδια τα κράτη - μέλη της ΕΕ, κατά πως θα προστάζουν τα συμφέροντα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Είναι τουλάχιστον πρόκληση των φιλειρηνικών αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων του ελληνικού λαού που έχει νωπές τις μνήμες του μακελειού στη Γιουγκοσλαβία, με την ευρωένωση στο ρόλο του αρχιμακελάρη. Ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι επικίνδυνος για τον ελληνικό, και όχι μόνο, λαό.

«Οι απαντήσεις σήμερα δεν μπορούν να έχουν αμυντικό και διαχειριστικό χαρακτήρα (...) Χρειάζονται μεγάλες ανατροπές στη δομή της ΕΕ, έτσι ώστε η κρίση να μην αποτελέσει μια ακόμα αιτία για την περαιτέρω επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, αλλά απαρχή μιας νέας πορείας που θα διευρύνει τις κοινωνικές κατακτήσεις, θα αναδιανέμει τον πλούτο προς όφελος των αδυνάτων, θα προστατεύει την εργασία και θα καταπολεμά την ανεργία».

Προφανώς για την ηγεσία του ΣΥΝ, ο εκπρόσωπος Τύπου του οποίου έκανε την παραπάνω δήλωση, το αίτημα για αλλαγή στη δομή της ΕΕ δεν είναι αμυντικό ούτε διαχειριστικό. Δυστυχώς γι' αυτούς, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα δεν είναι η δομή αλλά η ίδια η ύπαρξη της ΕΕ ως διακρατικής ένωσης καπιταλιστικών κρατών και θεματοφύλακα των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η λύση δε βρίσκεται στην αλλαγή της δομής, αλλά στην απαλλαγή απ' τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οσο αυτός υπάρχει και την κρίση και την έξοδό του απ' αυτήν οι λαοί θα τις πληρώνουν βαριά. Μείγμα πολιτικής ευνοϊκής και για τα μονοπώλια και για τους λαούς δεν υπάρχει. Και όσοι το ισχυρίζονται, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, εξαπατούν το λαό, υπερασπιζόμενοι το σύστημα, την ευρωένωση των μονοπωλίων. Ο καημός τους για δαύτη είναι τόσος που τους ωθεί σε δηλώσεις όπως αυτή του ευρωβουλευτή του, Ν. Χουντή, χτες: «Ο κ. Παπανδρέου, Δούρειος Ιππος του ΔΝΤ για την Ευρωπαϊκή Ενωση»!!! Ατυχής παρομοίωση. Η ΕΕ δεν κινδυνεύει να αλωθεί απ' το ΔΝΤ. Αλλωστε, η ίδια το «προσκάλεσε». Δεν είναι εχθροί κι αντίπαλοι. Αλλά σύμμαχοι κατά των λαών. Ρόλο «Δούρειου Ιππου» παίζουν όσοι διαβρώνουν τη συνείδηση των ανθρώπων του μόχθου με απόψεις όπως οι παραπάνω.