ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μόνο τις αλυσίδες

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα που έχει συναποφασίσει η κυβέρνηση από κοινού με τους ξένους συμμάχους της, το ΔΝΤ και την ΕΕ, δεν έχουν τελειωμό. Αποδεικνύεται διαρκώς στην πράξη ότι όχι μόνο δεν είναι μέτρα έκτακτης ανάγκης, όπως ορκίζονταν αρχικά τα κυβερνητικά στελέχη, αλλά θα γίνονται ολοένα και πιο άγρια και βάρβαρα. Είναι τόσο άγρια και βάρβαρα που καταργούν στην πράξη το τρομοκρατικό δίλημμα που από την πρώτη στιγμή έθεσε η κυβέρνηση «επώδυνα μέτρα ή χρεοκοπία της χώρας και άρα μη καταβολή συντάξεων και μισθών». Οσο περνάει ο καιρός και γίνεται αντιληπτό το περιεχόμενο του μνημονίου που υπόγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ), τόσο περισσότερο γίνεται συνείδηση ότι το παραπάνω εκβιαστικό δίλημμα δεν έχει κανένα πρακτικό περιεχόμενο. Πρώτα απ' όλα γιατί οι μισθοί και οι συντάξεις, που υποτίθεται ότι θα πάρουν οι εργαζόμενοι μετά τη «διάσωση της χώρας», είναι στην κυριολεξία μισθοί πείνας και ανέχειας. Δεύτερον, ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων δε θα έχει ούτε καν αυτούς τους μισθούς και συντάξεις. Οπως επίσης δε θα έχει δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, κ.ο.κ. Με δυο λόγια, η «διάσωση της χώρας» δε συνεπάγεται διάσωση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αντίθετα, συνεπάγεται τη «χρεοκοπία» τους. Η απόρριψη, λοιπόν, των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και η λαϊκή αντεπίθεση γίνεται επιτακτική ανάγκη για τους εργαζόμενους, που ολοένα και πιο καθαρά βλέπουν ότι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους.

Το «γενικό όφελος»...

«Πράξη αντίστασης», χαρακτηρίζει ο Στ. Ζούλας της «Καθημερινής» τη «θερμή υποδοχή που οργάνωσαν οι Ροδίτες στους 5.500 τουρίστες που έφθασαν στο νησί τους με επτά κρουαζιερόπλοια». Κι αυτό επειδή, όπως λέει, «στρέφεται κατά της μηδενιστικής πολιτικής των δύο κομμάτων της Αριστεράς, έναντι της οικονομικής κρίσης. Η ενέργεια αυτή εκφράζει με τρόπο σαφή και αυθεντικό τα αισθήματα της πλειονότητας των πολιτών, οι οποίοι όπως είναι φυσικό προτάσσουν τη σωτηρία τη δική τους και της χώρας, από το γαία πυρί μειχθήτω που "προτείνει" η Αριστερά. Ταυτόχρονα, όμως, η ανθόστρωτη υποδοχή των τουριστών υποδεικνύει και υποκαθιστά την ενδεδειγμένη στάση κυρίως των κομμάτων εξουσίας. Διότι η στάση αυτή σε περιπτώσεις "ιδεοπολιτικής διχοστασίας" (οι οποίες σήμερα είναι πολλές και κρίσιμες) θα 'πρεπε να υπαγορεύεται από το γενικό όφελος και όχι από το πολιτικό κόστος, όπως δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει». Καταστολή των αγώνων θέλει ο Ζούλας, λέγοντας πως αυτοί δεν υπηρετούν το «γενικό όφελος» και άρα πρέπει να χτυπηθούν, χωρίς η κυβέρνηση να λογαριάζει το πολιτικό κόστος. Με άλλα λόγια, για τον Ζούλα και την «Καθημερινή», το «γενικό όφελος» υπηρετείται από την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, το κόψιμο μισθών και συντάξεων, τα νέα προνόμια στους μεγαλοεργοδότες. Ταυτίζουν το συμφέρον του λαού με το συμφέρον της αστικής τάξης, την οποία υπηρετούν, για να βγάλουν λάδι τη βάρβαρη πολιτική της. Προσπαθεί μάλιστα να τσουβαλιάσει μια ντουζίνα μικροεπαγγελματίες της Ρόδου, με τα πολυεθνικά κοράκια του τουρισμού, για να πει ότι έχουν τα ίδια συμφέροντα από τον «άρπα κόλλα» τουρισμό τύπου «Ζενίθ».

... και η σκόπιμη θολούρα

Κάνει, όμως, και κάτι άλλο η «Καθημερινή». Σκόπιμα μπερδεύει τους Ροδίτες με τους λιγοστούς επιχειρηματίες που βγήκαν να υποδεχτούν τους επιβάτες ενός κρουαζιερόπλοιου, το οποίο σταθμεύει για λίγες ώρες στο νησί και αφήνει ελάχιστα χρήματα στους επαγγελματίες, αφού τα ταξίδια του είναι «all inclusive». Αυτή είναι η «αυθόρμητη συνεργασία των Ροδιτών» που ανακαλύπτει ο αρθρογράφος, για την οποία μάλιστα λέει ότι «υπαγορεύθηκε από την απειλή του ΠΑΜΕ να κλείσει το λιμάνι, εγκλωβίζοντας τους τουρίστες»! Εδώ ο δημοσιολόγος προωθεί, η αλήθεια είναι με το ύπουλο τακτ αστού, τον «κοινωνικό αυτοματισμό». Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια για τους κάθε λογής Ζούλες, που θέλουν να ξεράσουν χολή για το κίνημα και να πιέσουν για την καταστολή του, προσδοκώντας μάταια να μη βρει αντίσταση ο αντιλαϊκός οδοστρωτήρας που υπηρετούν με την άθλια προπαγάνδα τους.

Διαχείριση ή ανατροπή;

Απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια που διογκώνεται, οι θιασώτες του καπιταλισμού διατυπώνουν διαφορετικές διαχειριστικές προσεγγίσεις διεξόδου από την κρίση, οι οποίες τέμνονται στο εξής κομβικό σημείο: Κινούνται στα καθορισμένα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν αμφισβητούν την κυριαρχία των μονοπωλίων.

Η μια άποψη είναι αυτή που υλοποιεί στην πράξη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ.: Για να αντιμετωπιστούν τα ελλείμματα και τα χρέη πρέπει να επιβληθούν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα στους εργατοϋπάλληλους και στα λαϊκά στρώματα. Μάλιστα, τα σκληρά μέτρα, προβάλλονται ως δήθεν μονόδρομος προκειμένου η χώρα να μην οδηγηθεί στη χρεοκοπία και να δει στο τέλος του δρόμου την ανάκαμψη. Η άλλη άποψη - η οποία προβάλλεται δήθεν από «τα αριστερά» (υποστηρίζεται από εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Αλαβάνο, μια πρωτοβουλία «αριστερών οικονομολόγων») και την ίδια στιγμή, αποτελεί και πάγια θέση μιας σειράς γνωστών αστών οικονομολόγων - υποστηρίζει ως λύση την παύση πληρωμών και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, προκειμένου - όπως λένε - να μην επωμιστεί το βάρος της κρίσης ο λαός. Ετσι, προβάλλει ως λύση η έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη, η επιστροφή στη δραχμή και η υποτίμησή της. Παράλληλα, μιλούν για έλεγχο της καπιταλιστικής αγοράς - λες και μπορεί να χαλιναγωγηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου στον καπιταλισμό - ως αντίδοτο στην κρίση, για να μην πληρώσει - δήθεν - ο λαός και προτείνουν κρατικό έλεγχο στις τράπεζες, κανόνες στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική αγορά, χρηματοδότηση της βιομηχανίας κλπ.

Οσο κι αν καμώνονται και οι μεν και οι δε, ότι οι προτάσεις τους αποτελούν το αντίδοτο στην κρίση, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Καμία από τις δύο απόψεις δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική κρίση, γιατί καμία από τις δύο δεν συγκρούεται με την πηγή της κρίσης, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει, το γεγονός ότι η κρίση είναι απότοκο της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, της κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης του πλούτου. Ετσι και οι δυο απόψεις είναι απλά δυο διαφορετικές προσεγγίσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, που - μη αντιμετωπίζοντας την πηγή του προβλήματος - ίσως οδηγήσουν σε μια αναιμική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, αλλά σίγουρα σε έναν νέο κύκλο πιο βαθιάς κρίσης. Αλλωστε, και οι δυο διαχειριστικές προσεγγίσεις, μόνο δεινά προμηνύουν για το λαό, καθώς οι ανάγκες στρατηγικού χαρακτήρα του κεφαλαίου, περνούν μέσα από την μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την κατάργηση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων κλπ.

Αυτό συγκαλύπτουν οι στυλοβάτες του καπιταλισμού και την ίδια στιγμή κατηγορούν το ΚΚΕ ότι δήθεν δεν έχει πρόταση διεξόδου από την κρίση. Εννοούν, ότι το ΚΚΕ δεν έχει πρόταση που να κινείται στα όρια της διαχείρισης του καπιταλισμού. Γιατί φιλολαϊκή λύση και διέξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρχει, παρά μόνο αν στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που σαπίζει και σε κάθε παραλλαγή διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, για να ανοίξει ο δρόμος για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.