Σε κλίμα πλήρους στρατιωτικοποίησης και τρομοκρατίας πραγματοποιούνται οι προεδρικές εκλογές

Για το σημερινό δεύτερο γύρο, ο Σάντος προηγήθηκε στις δημοσκοπήσεις καθώς φαινόταν να συγκεντρώνει το 66,5% των ψήφων έναντι μόλις του 27,4% του υποψηφίου του Κόμματος των Πρασίνων, ενώ πολύ αυξημένη θα είναι η αποχή και φυσικά η εκ νέου εξαγορά ψήφων. Ουσιαστικά, ο Σάντος και ο Μόκους υπερασπίζονται παρόμοια «οράματα». Κανένας από τους δύο δεν είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε συμφωνία ανθρωπιστικής ανταλλαγής με τις Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC), και οι δύο υποστηρίζουν, παρά τις όποιες φραστικές διαφορές, τη διατήρηση των βάσεων των ΗΠΑ στη χώρα, που αποτελεί για τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές σημαντικό προγεφύρωμα στην περιοχή.

Ο Σάντος αποτελεί έναν από τους πιο πιστούς εκπροσώπους της ολιγαρχίας του πλούτου. Ηταν, ως υπουργός Αμυνας του Ουρίμπε, από τους πρωτεργάτες του πολέμου ενάντια στο λαϊκό κίνημα.

Ο Μόκους, πάλι, που πλασαρίστηκε ως «η άλλη λύση», εκτός ότι, όπως προαναφέραμε, επιδιώκει καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ και εμφανίζεται αρνητικός σε μία ανθρωπιστική ανταλλαγή με τις FARC, υπερασπίζεται τη μεταρρύθμιση του 2002 στις εργασιακές σχέσεις, που έκανε ακόμα πιο ευέλικτη και επισφαλή τη μισθωτή εργασία, μέχρι που πρότεινε την περαιτέρω μείωση των μισθών, ως κίνητρο για τους καπιταλιστές, να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και επενδύσεις.

Το λεγόμενο «πράσινο φαινόμενο» ή η δημοσκοπική φούσκα του Αντάνας Μόκους έσκασε ήδη από τον πρώτο γύρο. Ενώ η εμμονή του για «συμμαχίες μόνο με το λαό» που τον έκανε να απορρίψει την πρόταση του Εναλλακτικού Δημοκρατικού Πόλου (συμμαχία όπου συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας) για συμφωνία «προγραμματική» και όχι πολιτική, τον αποδυνάμωσε ακόμα περισσότερο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, στην περίπτωση της πολύ πιθανής νίκης του Κόμματος U και με δεδομένη τη στήριξή του από το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αλλαγής και το Συντηρητικό Κόμμα, ενδεχομένως ο Σάντος να έχει ακόμη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και στα δύο σώματα του Κογκρέσου, και από αυτήν που είχε ο απερχόμενος Πρόεδρος Αλβαρο Ουρίμπε.

Ο Ουρίμπε, που συνεχίζει το «βρώμικο πόλεμο» ενάντια στο αντάρτικο και λαϊκό κίνημα και αρνείται οποιαδήποτε συμφωνία ανθρωπιστικής ανταλλαγής με τις FARC, διέταξε το Στρατό να προχωρήσει σε επιχειρήσεις για την απελευθέρωση αιχμαλώτων των ανταρτών, με κίνδυνο ακόμη και για την ίδια τους τη ζωή. Σε αυτή την επιχείρηση «Χαμαιλέων», όπως ονομάστηκε, στις 13 του μήνα απελευθερώθηκαν ο στρατηγός της Αστυνομίας, γνωστός βασανιστής αγωνιστών, Λουίς Μεντιέτα, ο Λουίς Ενρίκε Μουρίγιο, συνταγματάρχης, ο Αρμπέι Αργκότε, λοχίας, και ο αντισυνταγματάρχης Γουίλιαμ Ντονάτο Γκόμες.

Από την πλευρά του, ο Εναλλακτικός Δημοκρατικός Πόλος, με τη γνωστοποίηση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου, μην πετυχαίνοντας να συσπειρώσει γύρω από αυτόν τη συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, καθώς έλαβε την τέταρτη θέση με ποσοστό 9,15%, και με μεγάλες απώλειες, έσπευσε να προτείνει την επεξεργασία μιας «προγραμματικής» συμφωνίας με το Κόμμα των Πρασίνων, ξεκινώντας από την αρχή του «μικρότερου κακού», ότι δηλαδή «μία κυβέρνηση Μόκους είναι προτιμότερη από μία κυβέρνηση Σάντος»! Μετά την άρνηση του Μόκους στην πρότασή του, ο Πόλος κάλεσε τους οπαδούς του να ρίξουν λευκή ψήφο ή να απέχουν από τις εκλογές. Ταυτόχρονα ο υποψήφιος του Πόλου, Γκουστάβο Πέδρο, που εμφανιζόταν ως η... διαφορετική - εναλλακτική πρόταση, με βάση τις προγραμματικές του θέσεις κινείται στην ίδια λογική της διαχείρισης, καλλιεργώντας αυταπάτες για μεταρρυθμίσεις μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, αποφεύγοντας τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων.